Kraftur - 01.06.2005, Blaðsíða 18

Agnes Ingimundardóttir
39 ára,
Hafnarfirði
Iðjuþjálfunin hjálpaði mér mikið bæði
félagslega og andlega. Hún hjálpaði mér
félagslega með því að ég fékk tækifæri til að
hitta annað fólk og njóta góðs félagsskapar
þess. Hún hjálpaði þar með til að rjúfa
félagslega einangrun sem ég held að ég hafi
verið farin að finna til eftir að hafa verið kippt
skyndilega út úr vinnu og einnig vegna þess að
flestir sem ég þekki eru i vinnu yfir daginn og
þar með er ekki hægt að hitta þá.
Hún hjálpaði mér andlega með því að fá
tækifæri til að hitta aðra sem höfðu lent i
svipaðri reynslu og upplifað svipaða hluti i
gegnum veikindi sín. Á þennan hátt fann ég að
ég var ekki ein um upplifun mina og það var
og er mér mikill stuðningur að hitta allt þetta
yndislega fólk og njóta samvista við það. Það
er líka gott að hafa þessa ástæðu til að rifa sig
upp og drífa sig út til þess að mæta á réttum
tíma, svona á svipaðan hátt og þurfa að mæta
i vinnuna á réttum tíma. Jafnvel þótt það komi
fyrir að ég nenni ekki að mæta en druslast
samt af stað með hálfum huga finn ég það mjög
vel þegar ég er mætt á staðinn hvað þetta gerir
mér gott. Ég hressist við, fyllist af orku og allt
verður svo miklu skemmtilegra.
Ég er heldur ekki í neinum vafa um að
þessi flagslegi og andlegi stuðningur hefur
flýtt mjög mikið fyrir bata minum og gert
það að verkum að ég kemst fyrr aftur út á
vinnumarkaðinn en ef ég hefði ekki verið svo
heppin að komast að á endurhæfingardeildinni
fyrir krabbameinssjúka. Að minu mati er þessi
starfsemi þvi ekki eingöngu mikilvæg fyrir
sjúklinginn sem einstakling heldur einnig fyrir
samfélagið sem heild. Mikilvægi hennar liggur
einnig i þvi að vera hagkvæm fyrir þjóðfélagið
með þvi að stuðla að þvi að sjúklingurinn geti
snúið aftur til vinnu sinnar sem fyrst.
Svo spillti náttúrulega ekki fyrir að ég
enduruppgötvaði hvað ég hef gaman af því
að mála en ég hafði alltaf haft mjög gaman
af þvi að mála og skapa hluti frá þvi að
ég var barn. Ég tók mig því til eftir að ég
byrjaði i málunarhópnum og fann gömlu
trönurnar minar sem höfðu safnað ryki
í geymslunni siðastliðin 15-20 ár og
, . byrjaði að mála heima líka. Ég þykist
ekki vera að búa til nein listaverk og
er ekki að reyna það en ég finn hvað
þetta gerir mér gott andlega og hvað
það er mikil slökun í þessu. Fyrir það að
hafa endurvakið með mér þetta gamla
áhugamál verð ég Ernu og iðjuþjálfun
hennar ævinlega þakklát.
fersentimetra dugar það engan veginn. Smæð
húsnæðisins rúmar ekki nema litla hópa skipaða
örfáum einstaklingum. í stærra húsnæði væri
hægt að hafa stærri hópa og fleiri en einn hóp
i gangi í einu og jafnvel blanda saman ólíkri
starfsemi. Þar með gæfist fleiri einstaklingum
tækifæri til að njóta þessarar mikilvægu
þjónustu, auk þess sem þeir gætu valið milli
fjölbreyttari starfsemi eftir eigin áhugasviði.
í stærra húsnæði væri lika hægt að hafa
fjölbreyttari starfsemi þvi þrátt fyrir að
Listasmiðjan sé frábær vildi ég sjá meiri
fjölbreytni, t.d. aðstöðu fyrir borðtennis,
pilukast, billjarð og fleiri þætti sem stuðla að
samhæfingu hreyfingar og hugar. I minum huga
hefur iðjuþjálfunin ekki eingöngu félagslegt
og andlegt gildi heldur getur hún líka hjálpað
við að endurhæfa ýmsar finhreyfingar og
einbeitingu sem getur tapast niður eftir
mikil veikindi og langa sjúkdómslegu. Ég lá
á Grensási áður en ég kom í Fossvoginn og
þar kynntist ég persónulega hvað það getur
verið góð æfing, bæði til aö endurhæfa
samhæfingu augna og handa og til að þjálfa
upp einbeitinguna, að stunda pílukast og
borðtennis. Ég myndi þvi gjarnan vilja sjá
aðstöðu fyrir slíka starfsemi í Fossvogi.
í stærra húsnæði væri líka hægt að
bjóða upp á betri aðstöðu til að sinna
núverandi starfsemi eins og leirlistinni og
tréútskurðinum, t.d. með því að koma upp titlu
leirkeraverkstæði þar sem hægt væri að renna
leir og setja upp litið tréverkstæði. Draumurinn
væri síðan að fá ýmsa gestakennara til að
leiðbeina á stuttum námskeiðum sem væru
fagfólk úr mismunandi greinum myndlistar og
handverks, t.d. teikningu, málun, leirlisto.fi.