Nýtt S.O.S. - 01.07.1959, Side 5

Nýtt S O S 5
ins lyptist og hnígur íneð brotsjóunum.
Aldrei hlé.
Stýrimaðurinn bendir á öldurótið um-
hverfis skipið og segir: „Við skulum vona,
að \ ið komumzt heilu og höldnu yfir poll-
inn.“
„Tja —“ Wiese skipstjóri hleypir í
breiðar herðarnar, „veðurfréttirnar em nú
allt annað en skemmtilegar. Stormur og
aftur stormur á öllu Atlantshafinu. Lík-
lega verður þetta trylltur djöfladans."
Stýrimaðurinn kinkar kolli: ..Eg held
nú skipstjóri, að skipið okkar þoli fjand-
ans mikið.“
„Það er ég líka sannfærður um, herra
Schmidt. Að mínum dómi ætti það að
þola versta veður. I>að er sérlega traust-
byggt og öryggisbúnaður allur í bezta lagi.
Og farmurinn á ekki að geta kastazt til.“
„Já, skipstjóri. \rið skulum vona það
bezta. Ekki lief ég löngun til að fá mér
bað hérna á þessum slóðum og þessum
tima árs.“
Stýrimaðurinn hnýtir trefilinn fastar að
hálsinn og raular lágt fyrir munni sér:
„Rum um Skagen — rum um Skagen —
bind ein Handtuck um als Kragen — —“
(Kringum Skaga — kringum Skaga —
hnýttu handklæði eins og kraga). Og hann
hlær að þessari vitleysu.
F.n "Wiese skipstjóra stekkur ekki bros.
Sjómenn fá stundum hugboð.
Vreðurhæðin fór vaxandi; var orðin um
10 vindstig.
Wiese skipstjóri hefur staðið í brúnni
klukkustundum saman. Hontim líst ekki á
þennan veðurham.
Loks víkur hann máli sínu að fyrsta
stýrimanni: „Þetta getur lagazt. Veður-
fréttirnar í morgun sögðu lægð í stefnu á
Cape Hatteras. Þetta er svo sem sæmileg
stinningsgola!"
„Já, skipstjóri," samþykikr stýrimaður-
inn, „Hann er fljótur að skella á með
þennan helvítis storm. En ég held, að
liann breyti um átt. í morgun var stöð-
ug sunnanátt. Nú hefur hann gengið 1
suðvestrið, en stormurinn hefur aukizt."
„Jæja — hefur hann aukizt! Hann er nú
hvorki meira né minna en ellefu vindstig
í verstu stormhviðunum."
„Já, þessu má alltaf búast við hér á
þessum slóðum að vetri til,“ svaraði stýri-
maðurinn.
Klukkan hálfsjö um kvöldið er komin
lnöss norðvestanátt. Miklar stormhviður
eru fylgifiskar þesarar síbreytilegu áttar.
Og enn vex hafrótið.
Á hafinu rísa fjallháar öldur, sem falda
hvítum kömbum. Það er varla hægt að
tala um það lengur, að vindarnir blási,
þeir æða áfram með ógnarhraða, svo allt
ætlar um koll að keyra. Trumbusláttur
liafsins er sannarlega ömurlegur, þegar svo
er komið.
Mitt í þessum djöfladansi veltur og
heggur Adolf Leonhardt, lítill og um-
komulaus á valdi trylltra höfuðskepnanna.
En hvað um það, Adolf Leonhardt klýfur
himingnæfandi öldurnar, hægt en örugg-
lega, lyftir sér af einni á aðra.
Svo steypist flutningaskipið niður í öldu
dalinn og fossandi sjórinn fellur ofan á
þilfarið, hundruð lesta af söltum sjó.
Nokkrir skipverjar sitja að kvöldverði.
Sjóðandi teið hellist úr stórum bollun-
um og sjómennirnir kastast til, velta hver
um annan.
Adolf Leonhardt þunbaðist á móti
öldurótinu hverja sjómíluna eftir aðra.
Skipið hristir af sér brotsjóina, sem verða
jafnvel svo nærgöngulir, að þeir teygja
gráðugan hvoftinn alla leið upp á stjórn-
pallinn.