Nýtt S.O.S. - 01.07.1959, Qupperneq 13

Nýtt S O S 13
Stýrið slóst til á víxl með miklum gaura-
•gangi.
Stýrimaður, bátsmaður og smiður reyna
að gera sér grein fyrir hve nriklar skemmd-
irnar eru.
„Ætli stafnhællinn sé ekki brotinn!"
hrópar smiðurinn. Stýrimaður og bátsmað-
,ur kinkuðu kolli. Þeir voru á sama máli.
Smiðurinn sá, að þarna var ekkert í
lians verkahring, er hann gæti bætt úr.
Hann fór því að reynra að koma fyrir hurð-
um til bráðabyrgða í stað þeirra, er brotn-
uðu. Háseti var honum til aðstoðar við
verkið.
Fyrsti stýrimaður skýrði Wiese skipstjóra
frá athugnum sínum á liinu bilaða
stýri.
Skipstjóri hlustaði á frásögn stýrimanns
án þess að grípa fram í. Þá mælti hann:
Gott, ég þakka yður fyrir. Nú verðum við
bara að vona, að forsjónin haldi verndar-
hendi sinni yfir okkur.“
„Já, eins og nú er komið, er allt okkar
ráð á valdi hinna æðri máttart'alda. Það
er mitt álit, skipstjóri.“
Eins og komið var, gerð enginn af á-
höfninni sér neinar gyllivonir. Einasta
úrræðð var að berjast gegn ofurvaldi hof-
uðskepnanna, enda þótt sú barátta væri
harla vonlítil. Einskis mátti láta ófreistað,
sem í mannlegu valdi gæti staðið.
„Frívaktin á þilfar! “ var nú skipað
stutt og laggott. Það þýddi raunverulega
engan svefn, enga heita máltíð næstu
klukkustundirnar. Það þýddi blaut föt,
skjálfandi hendur og fætur; hve lengi
vissi enginn.
Slíkri baráttu gegn ofurvaldi úthafsins
verður ekki með orðum lýst, svo gagn sé
að. Sú lýsing mundi hljóma eins og falsk-
ur tónn.
Um áhöfnina á Adolf Lenonhardt má
vissulega segja, að þar voru réttir menn á
réttum stað. En mannlegur máttur fær
litlu áorkað í átökum við æst náttúruöfl.
Skipið þeirra rekur stjórnlaust í fánúðri
og stórsjó. Þá verður leikurinn ærið ójafn.
Himininn er hrannaður óveðursskýjum,
dökkum og næstum illúðlegum. Stormur-
inn rótar upp földum holskeflunnar og
þeytir þeim framaní sjómennina á hafinu.
Starf þeirra er feikilega erfitt undir
slíkum kringumstæðum. Aðstaðan sýnist
vera \'onlaus, en samt skal ekki gefast upp,
ekki fyrr en yfir lýkur. Hugur allra bein-
ist að einu marki, að koma skipi sínu úr
þessu víti.
Miðskips eru nokrkir menn. Þeir kasta
mæðinni örstutta stund. Kuldinn er bitur.
Þeir stinga höndunum í buxnavasana,
hleypa í herðarnar. Einn hásetanna bend-
ir á æðandi öldurnar og segir: „Þegar ég
sé þessa ofboðslegu sjói, dettur mér alltaf
Kap Horn í hug. Þar eru oftast svona
helvítis ólæti. Það er eins og maður sé
kominn í loftrólurnar í Tívólí."
„Kærar þakkir fyrir slíkar rólur,“ sagði
þá einn í hópnum. „Þá vildi ég nú held-
ur sæmilegt fleti í landi. En svona djöfla-
dans.“
„Já, stundum ætti fjandinn sjálfur að
hafa allar siglingar!"
,,En þetta er nú anzi skemmtileg sin-
fónía, sem við hlustum á, félagar. Og
grænt plussið umhverfis allt sviðið.“
,.0. haltu kjafti. Mér finnst nú lítið
rómantískt, að rorra hér stýrislausir á reg-
inhafi í kolvitlausu veðri. En hlusta þú
bara á þína sinfóníu!"
Lengi getur vont verznað, og enn sann-
aðist það á sjólaginu á Norður-Atlantshaf-
inu um þessar mundir. Allt í einu rís
grængolandi holskefla, sem er svo mikil,
að skipsmönnum rennur kalt vatn milli