Nýtt S.O.S. - 01.07.1959, Qupperneq 16

6 Nýtt S O S
annar háseti. ,,Og eftir því, sem á undan
er gengið, þá eiga áreiðanlega eftir að
skelli á okkur mörg tonn enn af ísköld-
um sjó.“
„Blessaður vertu ekki að þvæla um ís-
vatnið,“ segir sá þriðji. „Eg er með háls-
inn fullan af }rví!“
Vaktin líður liægt. Um miðnótt er
vaktaskipti. Nokkru eftir miðnætti tekur
skipið að hristast og titra. Orakanna
nnindi vera að leita undir skutþiljum.
Stýrið! Sama luigsun grípur alla um
borð.
Fyrsti stýrimaður fer þegar í stað á stúf-
ana til að rannsaka málið. Hann fer
ásamt nokkrum hásetum og þeir atliuga
stýrið við bjarma af sterku vasaljósi. Þeim
virðist stýrið slást mun minna til en áður.
„Það er ekki urn að villast, hvað hér
hefur skeð,“ segir fyrsti stýrimaður. „Stýr-
ið hefur brotnað af.“ Wiese skipstjóri
bíður á stjórnpalli eftir fréttum af því,
sem skeð hefur.
„Jæja — hvað hefur nú skeð?“
„Stýrið er hætt að slást til. Eg held,
að það liafi brotnað af.“
„Ef svo er, megum við þakka fyrir að
vera lausir við það í þessu veðri. Hefð-
urn hvort sem var ekki getað gert við það
í þessu veðri. Stýrisblaðið var aðeins til
þess að auka hættuna,“ svarar Wiese skip-
stjóri.
„Það er nú svo. En ég mun nú athuga
þetta nánar þegar birtir, ef aðstæðurnar
leyfa það.“
„Ágætt,“ svarar skipstjórinn og kinkar
kolli. „En ég vil biðja yður að fara var-
lega. Hafrótið er mikið ennþá, öldurnar
rísa hátt og skuturinn sekkur djúpt í sjó.
Annars getið þér hæglega lent útbyrðis.“
Nóttin leið án tíðinda og var fremur
róleg. Loks reis nýr dagur. Hægt og hægt
nær dagsbirtan yfirhöndinni. Þegar bjart
er orðið fer fyrsti stýrimaður afturá á-
samt nokkrum hásetum.
Þeir setja stiga út fyrir borðstokkinn og
festa hann þar. Þá bindur fyrsti stýrimað-
ur sterkum kaðli utan um sig, en tveir
hásetar halda í endann, þegar stýrimaður-
inn fer niður stigann. Hann fikrar sér
niður þrep fyrir þrep. Stundum tekur
skipið svo miklar dýfur, að sjórinn nemur
við fætur mannsins. En svo þarf hann ekki
að fara lengra. Hann sér öll verksummerk-
in. Grunur lians hafði reynzt réttur; stýris-
blaðið var horfið. Öldurnar höfðu smárn
saman sargað það sundur, þetta þunga
járnstykki og brotið það af og sjálfur stýr-
isleggurinn var brotinn.
Fyrsti stýrimaður skýrði skipstjóra þeg-
ar í stað frá árangrinum af atliugun sinni.
Wdese fagnaði heldur þeirri frétt og
mælti: „Jæja, þá er bara að vona, að veðr-
ið skáni, svo við getum útbúið okkur neyð-
arstýri. Og svo verður þess varla langt að
bíða, að dráttarbátar korni okkur til hjálp-
ar, því án þeirra komumst við ekki til
Bremen.“
„Alveg rétt, skipstjóri. Hafið þér feng-
ið svar við skeytinu yðar til útgerðarinnar?
Ætla þeir að senda dráttarbát?“
„Jú, það lrefur komið skipun um, að
við verðum sóttir hingað.“
„Vitið þér, hvaða dráttarbátar koma
okkur til hjálpar?"
„Já, það verður „Wotan,“ sem var í
Harwick og „Seefalke“ fi'á Borkum. Þess-
ir dráttarbátar báðir eru frá BUGSIER-
félaginu."
„Ágætt,“ sagði stýrimaðurinn, þá ættu
þeir að hraða sér sem mest svo þeir komi
sem fyrst til okkar.“
Þá ósk eiga allir skipverjar sameigin-
lega, er þeir frétta, að dráttarbáta sé von.