Nýtt S.O.S. - 01.07.1959, Side 26

26 Nýtt S O S
nálgaðist óvininn, er brátt kom í sjón-
mál. Skipin þrjú í miðjunni voru olíu-
birgðaskip. Skipið á stjórnborða virtist
vera venjulegt ilutnngaskip. Skip-
ið á bakborða var stærra og var sýnilega
fulllestað flutningaskip.
„Þetta eru liðs- og birgðaskip til Filips-
eyja“, sagði O’Kane grimmur á svip. „Við
gerum árás frá stjórnborðshlið, en bíðum
unz öll hersingin siglir framhjá okkur.
Það er ekki nauðsynlegt, að við gerum
þeim fyrirsát. Staða okkar er hagstæð nú.“
Kafbátsforinginn lék nú meistaralegt
og snjallt herbragð og ekki í fyrsta sinni.
Áhöfnin var ýmsu vön í þeim efnum.
Hann stakk sér inn á rnilli japönsku olíu-
skipanna og flutningaskipsins á stjórn-
borðshlið, til þess að geta gert árás á fjög-
ur skip samtímis, olíuskipin með tundur-
skeytum í stafnrúmi og ílutningaskipið
með skeytum úr afturrúmi. Gæzluskipun-
um, sem fóru fyrir lestinni, var þá vikið
úr vegi.
„Öll tundurskeytahlaup tilbúin!“
I turninum var mikið að snúast. Stefna
skipanna var stillt inn á stefnu og hraða
óvinaskipanna til þess að ná heppilegri
stöðu til árásar. Ratsjánni var beint að ó-
vinaskipunum og skráð hver hveyfing
þeirra.
„Öll tundurskeytahlaup á kinnung til-
búin!“
Fjarlægðin milli Tang og olíuskipanna
var nú ekki nema tæpir 300 metrar. Skips-
skrokkarnir gnæfðu hátt upp úr sjónum,
en kafbáturinn lá í sjóskorpunni, svo jap-
önsku varðmennirnir sáu hann ekki.
„Fyrsta og annað tundurskeytahlaup á
fyrsta olíuskipið!“ lirópaði O’Kane til við-
komandi liðsforingja. „Þriðja hlaup á
annað olíuskipið, fjórða og fimmta á
þriðja. Eitt til vara!“
Norðanvindurinn ýlfraði. Það vatnaði
stöðugt yfir þilfar og yfirbyggingu Tangs.
Hann valt samt allmikið. Það var ekki
létt verk fyrir sjóliðann við stýrið að halda
þráðbeinni stefnu.
Nú kvað við há og hvell skipun: „Tund-
urskeytahlaup eitt — skjótið! “
Orðsending að neðan, að búið sé að
skjóta.
„Tundurskeytahlaup tvö! Skjótið! “
„Tundurskeytahlaup tvö hefur skotið!“
„Skipta um skotmark til vinstri! Hlaup
tvö — skjótið! “
Þriðja höggið skekur kafbátinn. Þriðja
skotið — þráðbeint á olíuskipin.
Jack Kramer var í þetta sinn á varð-
bergi bakborðsmegin að aftan og mátti
ekki svo mikið sem snúa sér við. Hann
hafði ekki augun af flutningaskipinu. En
liann taldi í huganum tfma tundurskeyt-
anna:
-29 - 3° - 3»
„Markskot!" kallaði kafbátsforinginn.
Ógurlegur eldbjarmi. Hafið var eins og
glóandi eldhaf á stóru svæði. Tvöföld
sprengng svo snögg, að við sjálft lá, að
mennirnir í brúnni misstu fótanna. Fyrsta
olíuskipið flaug í loft upp. Það var áður
en síðari skeytin voru komin úr hlaup-
unum.
O’Kane var ekki á því að láta staðar
numið við svo búið.
„Skipta um mark á þriðja olíuskipið!
Hlaup 4 — skjóta! Hlaup 5 — skjóta!“
„Húrra!“ öskraði vaktarforinginn. „Þar
fer númer tvö í loft upp! Aðvörun! Það
rignir járni!“
Jú, það var ekki um að villast. Það
rigndi bókstaflega járnarusli úr skipsflak-
inu umhverfis kafbátinn og á þilfarið.
Jack fann snöggt högg á hnakkann. Hann