Nýtt S.O.S. - 01.07.1959, Qupperneq 31

Nýtt S. O. S. 31
Var það kannske liann, sem hafði skotið
svo ákaft fyrir stundu?
„Skot í mark!“ sagði O’Kane eins ró-
lega og hann væri að spjalla um skotæf-
ingar. Og aftur: „Skot í mark!“
Tundurskeytið frá nr. VII liafði hæft
annað flutningaskipið og skeytið frá nr.
VIII hæfði olíuskip. Olíuskipið klofnaði í
tvennt með ógurlegu braki og brestum.
Og tundurspillirinn æddi áfram beint á
tundurskeytið úr nr. IX. Ný sprenging.
Tundurspillirinn var líka úr sögunni!
„Fimm kaupskip eyðilögð og einn tund-
urspillir," sagði kafbátsforinginn. „Enn
ein árás með ríkulegum árangri. En við
látum ekki staðar numið við svo búið.
Hlaðið að nýju tundurskeytahlaup III og
IV!“
Brúarvaktin vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið. Ætlaði sá gamli aldrei að láta stað-
ar numið? Tundurspiilirinn var farinn veg
allrar veraldar með öll sín tundurskeyti,
sprengikúlur og djúpsprengjur. Þá var
varla von fleiri skæðra óvina í bili. En
einhverntíma varð þetta þó að taka enda.
Var þetta ekki hreint og beint að ögra
máttarvöldunum?
Það tók klukkustund að hlaða tundur-
skeytahlaupin að nýju — þau tvö síðustu
fóru þar með. Það er erfitt verk og taf-
samt í öllum þrengslunum um borð. Á
meðan fjarlægðist Tang óvinaskipin nokk-
uð. En varla var búið að hleypa af, er
O’Kane snéri við.
Fylgdarskipin höfðu meðan þessu fór
fram fjarlægzt nokkuð í suðurátt. Þar lá
enn kaupskipið, sem síðast varð fyrir tund-
urskeyti. Það lá djúpt á sjónum, en var
enn á floti. Tveir tundurspillar þutu fram
og aftur á bakborða við flutningaskipið,
en frá þeirri hlið hafði Tang gert árásina.
„Þetta eru byrjendur í listinni!" sagði
O’Kane og vottaði fyrir broshrukkum í
augnakrókunum. „Við sláum bara hring
um karlana og komum að þeim stjóm-
borðsmegin — landmegin."
Þeir gerðu áhlaupið á hægri ferð og
komu óvinunum að óvörum. Japanir voru
ekki sérlega slingir í þeirri list að verjast
kafbátum, ekki viðlíka og Bandaríkjamenn
og Bretar, sem voru „gráu úlfunum" —
en svo kölluðu þeir þýzku kafbátana —
erfiðir viðureignar.
„Þrír — skjóta!" Og að lokinni hinni
venjulegu 10 sekúndna bið: „Fjórir —
skjóta!"
„Guði sé lof“, hugsuðu Tang-menn.
Þetta voru síðustu tundurskeytin! Nú höf-
um við eytt öllum skotfærabirgðum okkar
og liöldum heim!
„Árangur okkar hingað til,“ sagði
Maxie Hirst, „er 28 kaupskip, eitt varð-
skip og einn tundurspillir! Já, piltar, sá
gamli er sannarlega starfi sínu vaxinn.
Og ef flutningaskipið þarna fær líka bana-
höggið —
Bæði tundurskeytin voru send þessu
sundurskotna flutningaskipi.
En----------
Margraddað ógnarróp kvað við skömmu
eftir að tundurskeytinu úr hlaupi nr IV
hafði verið skotið, hinu 24. og síðasta.
„Tundurskeytið fer í hring!" öskraði
varðforinginn í brúnni.
Síðasta tundurskeytið hafði misheppn-
azt hrapallega. Hafði stýrið feszt eða var
eitthvað annað í ólagi? Hvernig, sem því
var varið, var augljóst af sporrákinni, að
skeytið fór í hring og stefndi á bakborðs-
síðu. Og ef þessi ægilegi kastfleinn snéri
nú til sín upprunalega heima, þá var úti
um kafbátinn og alla þar um borð.
„Allar vélar fyllstu ferð áfram! Hart á
stjórnborða!"