Nýtt S.O.S. - 01.07.1959, Side 35

Nýtt S O S 35
kaft, því loftið var rnettað þykkum reykj-
armekki.
í fjarlægð heyrðust þungir dynkir, er
djúpsprengjurnar sprungu. Jafnvel Hirst
brá ónotalega.
„Fjandinn hafi þá! Þeir eru að leita að
okkur. Og ef þeir finna okkur með hlust-
unartækjum sínum þá —“
„Ró í bátnum!" skipaði vélfræðingur-
inn. „Gerið engan hávaða!“
Djúpsprengjukastið stóð klukkustund-
um saman. Smám saman færðist það nær.
Hinn dauðadæmdi kafbátur titraði stafna
á milli, þegar sprengjurnar sprungu. Það
heyrðist greinilega þegar sprengjan skall
í sjóirin. Rétt á eftir skullu bylgjurnar,
er þrýstingurinn orsakaði, á bátnum. Og
loks kom svo sjálf sprengingin, sem berg-
málaði í öllurn stálrörum kafbátsins svo
ákaft, að það var engu líkara en höfuð
þeirra kafbátsmanna ætluðu bókstaflega
að springa.
Þrátt fyrir allt var Maxie enn í skapi til
að gera að gamni sínu.
„Jæja, Jack, þú varst lengi að kvarta
yfir því, að hafa aldrei heyrt í djúpsprengj-
um. Ef einhver heldur því franr lengur,
að þú sért ekki fullreyndur sjóliði, þá
er mér að mæta!“
Enginn hló að þessunr lrálfkæringi.
Nokkrir sjóliðar bærðu varirnar. Þeir
báðust fyrir. Aðrir lréldu fyrir eyrun. En
enginn nrissti stjórn á sér. Kannske vegna
þess, að þeir voru svo sljóvir og þrekaðir
af öllum þeinr firnunr, senr yfir þá lrafði
dunið.
Loks lrætti djúpsprengjukastið. Og allt
í einu varð Jack þess var, að hann var
kominn franr í bógrými kafbátsins. Hann
hlaut að hafa verið hálf meðvitundarlaus,
er þeir drógu lrann nreð sér þangað úr
nriðstöðinni. Leyniskjölin voru brennd til
ösku fyrir löngu. Nú var aðeins eitt eftir:
að bjarga sér — ef þess var þá nokkur
kostur.
„Hve nrargir erunr við?“ spurði vél-
fræðingurinn. „Við skulunr telja. Nei, það
er ekki til neins. Við erum víst um 30
lreld ég.“
Aðeins 30 nrenn — guð sé oss náðugur!
Jack leit í kringum sig ringlaður í huga
í daufunr bjarnra neyðarljósanna. En það
var rétt — mennirnir voru ekki fleiri.
Allir þeir, senr voru í afturýminu lröfðu
farizt \ ið sprenginuna og innstreymi sjáv-
arins. Auk þess lröfðu allir farizt, senr
voru í brúnni — helmingur áhafnarinnar
lrafði látið lífið.
Skilrúminu að fremri tundurskeyta-
geymslu lrafði verið lokað, en til allrar ó-
lukku hafði brotizt þar út eldur vegna
skammhlaups. Þar lröfðu nokkrir nrenn
látið lífið. Nú var gúmmíið, senr þétti
skilrúmsþilið, farið að brenna. Reykurinn
fyllti tundurskeytarúnrið svo menn áttu
nrjög erfitt nreð að draga andann. Augun
ætluðu næstunr út úr lröfðinu. Málningin
á skilrúnrsþilinu var farin að detta af
vegna hitans. Þetta var lrarla geigvænlegt,
en sanrt var enn veik von unr, að lrægt
væri að konrast út úr björgunarhólfinu.
En nrargir voru orðnir svo veikburða, að
þeim mundi vart endast kraftar til að
fara þá leið.
„Fljótt, fljótt! “ kallaði einn yfirmann-
anna. „Hinir fyrstu þrír inn í lrólfið! Haf-
ið þið allir sett á ykkur köfunarhjálmana.
Þéttið lrólfið og opnið lúguopið!"
Jack varð þess var, að Maxie Hirst ýtti
honunr inn í hólfið.
„Þú fyrst, boy! Eg kenr strax á eftir!
Engin mótmæli!"
Hólfið lokaðist að baki mönnunum
þrenr. Þeir reyndu að opna lúguhlerann