Nýtt S.O.S. - 01.09.1959, Page 16

i6 Nýtt S O S
í eyrum eins og síðustu neyðaróp.
Svo varð allt kyrrt. Því var lokið.
Það veldur okkur sárri hryggð, að við-
leitni okkar til bjargar skyldi ekki bera
neinn árangur. Eftir fyrstu loftskeytunuxn
að dæma, héldum við, að Hans Hedtoft
mundi haldast lengur ofansjávar. En í
slíku rosaveðri og sjógangi gátum við ekki
verið fljótari í ferðum.
Eg vil taka það fram, að ég dáist mjög
að karlmennsku og ískaldri ró loftskeyta-
mannsins á Hans Hedtoft. Hann hefur á-
reiðanlega notað neyðartækið, af því mik-
ill sjór var kominn í vélarrúmið. Þrátt fyr-
ir þetta var hann fullkomlega rólegur og
æðrulaus Jressar þrjár klukkustundir, sem
ég stóð í sambandi við hann. Hann leysti
starf sitt af höndum með fyllstu nákvæmni
allt fram á síðustu sekúndu. Hann sendi
nákvæmlega stöðu skipsins, ég á við þá
stöðu, sem honurn var gefin upp í brúnni.
Ekki eitt einasta merki bar vott um ótta
eða fát. Þetta var sannarlega ótrúlegt af-
rek. Félagar mínir um borð, skipstjórinn
og fyrst og fremst ég, starfsfélagi loftskeyta-
mannsins á Hans Hedtoft, mun ávallt
minnast með djúpri lotningu þessa afreks
á sjónum, augliti til auglitis við dauð-
ann.“
Rasten: „Hvenær komuð Jiér á slysstað-
inn, á Johannes Krúss?“
Nejedlo: „Á föstudag klukkan 18,30
breyttum við stefnunni eftir að hafa heyrt
fyrsta neyðarkallið og héldum til liðs við
Hans Hedtoft. Við vorum sem næst 25—30
sjómílur frá danska skipinu, samkvæmt
þeirri stöðu þess, sem okkur var gefin.
Veðrið var afleitt. Vindur 10—11 stig.
Haglél og stormhrinur, skyggni mjög
slæmt. Rekís og borgarís olli okkur mikl-
um erfiðleikum og hættum. Auk þessa
ríkti myrkur heimskautsnæturinnar.
Skipið okkar getur farið með 13 sjó-
mílna hraða á klukkustund, en vegna ís-
hættu urðum við að sigla hægara. Og allan
tímann, sem við vorum á ferð, héldum við
uppi stöðugu sambandi við Hans Hed-
toft.
Einu sinni spurði danski loftskeytamað-
urinn: Hve langt eruð Jrið undan? Eg
sagði honum stöðu okkar.
Klukkan 21,30 ráðlagði ég félaga mín-
um, sem mér fannst svo nærri fyrir til-
verknað tækjanna, að skjóta neyðarrakett-
nm.
Þeir liafa líka gert það. En við sáum
ekkert.
Myrkrið var kolsvart. Þá er þess að gæta,
að varla er liægt að skjóta neyðarblysi
beint upp í loftið frá sökkvandi skipi.
Svo að segja á sarna tíma og við feng-
um síðustu tilkynninguna frá Hans Hed-
toft, höfum við verið á slysstaðnum og
leitað, svo sem við frekast gátum.
En við sáum hvorki skip né annað.
Ljóskastarar okkar megnuðu ekki að
lýsa upp umhverfið í þessu dimmviðri.
Allt í einu sáum við borgarísjaka beint
framundan.
Og allt í kring ógnaði ísinn okkar litla
skipi.
Skipið var í mikilli liættu.
Við neyddumst til að hverfa af staðn-
um, koma okkur út úr þessu geigvænlega
ísasvæði.
Næsta dag, sem var laugardagur, hófum
við leitina að nýju strax og leitarljóst var.
Veðrið var mun betra. Við nauðleituðum
um það bil 25 fermílna svæði.
F.n við fundum ekkert. Engan bát, eng-
an, sem komizt hefði lífs af.
Við sáum bara einn grámálaðan planka,
en náðum honum ekki. Hann var um