Nýtt S.O.S. - 01.09.1959, Side 17

Nýtt S O S 17
einn metri á lengd og hefur sennilega ver-
ið úr Hans Hedtoft.
Klukkan var 14, er við sáum skipsplank-
ann. Við vortim þá á suðurslag, nákvæm-
lega á þeirn stað, er Hans Hedtoft hafði
verið á, er síðast heyrðist til hans. Við
leituðum á þessu svæði allt til kvölds.
Og það er nú svo, að það má kallast
einstakt happ, að við hrepptum ekki sömu
örlög og Hans Hedtoft. Ef Ijóskastarinn
okkar hefði ekki lent beint á ísjakanum,
þá hefðum við rekizt á hann.“
Rasten:: „Er ekki hægt að sjá þessa
stóru jaka í ratsjánni?"
Nejedlo: „Það er mjög vont að sjá þá á
þessunr breiddargTáðum. Litlu jakarnir
eru næstum í kafi. Stóru jakarnir eru
venjulega þaktir snjó, en það hefur þau á-
hrif, að þeir sjást mjög illa í ratsjá. Þegar
snjókoma er svo þar að auk, eru jafnvel
beztu tæki gagnslaus."
Rasten: „Bað danski loftskeytamaðurinn
ekki fyrir síðustu skilaboð til venzlafólks
áhafnarinnar?"
Nejedlo: „Nei. Það var líka varla hægt
vegna þess, að hann varð að halda uppi
stöðugu sambandi við mig eða dönsku
radiostöðina í landi.“
Lengra varð samtalið ekki, sem Adolf
Rasten frá danska blaðinu „Politiken“
átti við Nejedlo loftskeytamann á Johann-
es Kriiss.
o O o
Þessi hörmulegi atburður undan Hvarfi
á Grænlandi minnir oss á Titanic-slysið
árið 1912.
Mannlegur skeikulleiki, sérdrægni, kæru
leysi og ófullkomin tækni réði þar úrslit-
um.
En tækninni fleygði fram og skip voru
staðsett á Norður-íshafi til þess að fylgjast
með hreyfingum íssins og vara skip við
honum.
Síðan þetta ægilega slys skeði hafa tækni
legar framfarir orðið hinar stórkostleg-
ustu og samfara þeim hefur stóraukin
reynsla komið til sögunnar. Það eru því
engin undur, að allur heimurinn var lost-
inn furðu og skelfingu, er fréttist um
Hans Hedtoft-slysið.
Og hvarvetna var spurt: Hvernig gat
þetta skeð?
Sennilega verður aldrei unnt að svara
þeirri spurningu með óyggjandi vissu.
í því efni er ekki annars kostur, en
skýra atburðinn í Ijósi þeirra staðreynda,
sem kunnar eru.
Hans Hedtoft var á leið til Danmerkur
og þetta var hans fyrsta ferð. Hann var
nýtízku skip og átti að vera búinn full-
komnustu öryggistækjum, sem nauðsynleg
eru skipurn, er sigla á hinum viðsjárverðu
leiðum Norður-íshafsins. Skipið var meðal
annars búið ratsjá til þess að sjá hluti á yf-
irborði sjávar, ekkólóði, sjálfvirku miðun-
artæki og fjarstýritækjum. Skipið hafði
meðferðis þrjá björgunarbáta, er hver tók
25 manns, björgunarbát með hreyfli og
fjóra björgunarbáta (úr gúmmí), sem blása
sig út sjálfkrafa, er þeir snerta sjóinn. Loft-
skeytatæki skipsins gátu sent og tekið á
móti skeytum innan 70 sjómílna svæðis.
Allur búnaður skipsins var eins full-
kominn og frekast varð á kosið.
Og skipið sjálft?
í skipinu voru sex vatnsþétt skrlrúm.
Það átti því ekki að geta sokkið þó leki
kæmi að því.*)
*) Svo var og um Andrca Doria, glæsilega italska
farþegaskipið. sem sökk fyrir fáeinum árum cftir á-
rekstur við sænska skipið Stockholm skammt frá
strönduin liandaríkjanna. (sjá 10. hefti Nýtt SOS 1958)