Nýtt S.O.S. - 01.09.1959, Qupperneq 27

Nýtt S O S «7
21,22 svaraði sænska skemmtisnekkjan
„Southern Cross“ . . . og fjórum mínút-
um síðar ameríska flutningaskipið „City o£
Flint“. Síðarnefnda skipið myndi ekki ná
á slysstaðinn fyrr en eftir 10 klukkutíma.
Skemmtisnekkjan var eign sænska millj-
ónamæringsins Axel Wenner-Gren, sem
reyndi að hraða för sinni burt frá stríðs-
ólgu Evrópu. Hann hikaði þó ekki augna-
blik. Hin fagra snekkja hans, sem í tungis-
skininu ljómaði eins og svanur, beygði
strax út af fyrri stefnu og stefndi í átt
til hins uppgefna staðar.
Á Athenia sat lítill hópur og hjúfraði
sig saman á lestarlúgu þrjú og hlustuðu á
hávaðann frá stóru amerísku bílunum, er
runnu fram og aftur í lestinni.
Cook skipstjóji hafði skilið reykjapíp-
una sína eftir í vasa á einkennisbúningn-
um, sem liékk nú niðri í klefa hans . . .
Hann hafði atfur á móti tekið sextantinn
sinn með sér; hann hafði alltaf verið í
eigu hans síðan hann tók stýrimannspróf-
ið, og hann ætlaði ekki að skilja hann við
sig nú.
Klukkuna vantaði aðeins nokkrar mín-
útur í ellefu, þegar þeir heyrðu Portous
stýrimann koma aftur. Cook skipstjóri
renndi augunum í síðasta sinn yfir þilfar-
ið á bezta skipinu, sem hann hafði nokkru
sinni kynnzt. Það hafði verið „heimili“
hans löngum stundum, og hann spurði
sjálfan sig, hvort hann myndi nokkurn
tíman eiga eftir að fá jafngott aftur.
Nú var augnablikið komið að yfirgefa
skipið.
Bennet rafvirki mælti: „Eg hef stillt allt
þannig, að það gengur meðan eldsneytið
ekki þrýtur. Meira get ég ekki gert.
Don, fyrsti loftskeytamaður tilkynnti: —
„Eg lief sent eftirfarandi tilkynningu til
Knut Nelson: — Við yfirgefum nú skipið.
Set morslykilinn fastan, svo að þér eigið
betra með að finna okkur. Svarið var á
þessa leið: Hamingjan fylgi ykkur!“
„Nú, jæja,“ sagði Cook skipstjóri rólega.
„Þá er ekki meira hér að geral Komið . . .“
Dreifðir allt í kringum sökkvandi skip-
ið lágu björgunarbátarnir eins og hvítar
bólur á hafinu. Enn voru fáir þeirra
komnir lengra en sjómílu í burtu . . . og
septembertunglið sendi birtu sína yfir þá,
en á milli varð myrkur þegar svört skýin
huldu það. Skyldu fyrstu fórnarlömb hinn-
ar síðari heimsstyjaldar eiga eftir að sjá
dag Ijóma?
Allt í einu brast á regnhryðja og svört
skýin huldu tunglið. Björgunarbátarnir
26 að tölu lágu nú dreifðir á sex sjómílna
svæði kringum sökkvandi hafskipið. Öld-
urnar ýfðust í vindinum og flestir bátarn-
ir urðu fyrir ágjöf.
Þegar hryðjunni slotaði byrti svo
stjörnubjart varð og tunglsskinið flæddi
yfir hafið. Stöðugt var skotið neyðarflug-
eldum á loft frá bátunum, þeir stöðvuðust
andartak, ljómuðu og slokknuðu svo. Frá
mörgum bátanna hljómaði sálmasöngur
ásamt barnsgráti og öðru hverju heyrðist
mjóðursjúk kona veina. Margir farþeganna
í bátunum voru sjóveikir.
Mörgum skipbrotsmanna virtist fyrstu
hjálparskipin koma samtímis á slysstaðinn.
En raunverulega var tveir og hálfur tími
frá því norska olíuskipið Knut Nelson
kom, þar til lystisnekkja sænska milljónr-
mæringsins Axel Wenner-Gren náði á
staðinn.
Knut Nelson hafði ekki þurft að fara
nema 45 sjómílna vegalengd og kom eins
og talað hafði verið um kringum miðnætti,
á hinni örlagaríku stund milli þriðja og
fjórða september 1939.
Það heyrðust strax gleðihróp og köll frá