Nýtt S.O.S. - 01.09.1959, Blaðsíða 31

Nýu S. O. S. 31
skipið hallaðist yfir 30 gráður. Það var
ekki einu sinni tími til að álykta, hve
langan tíma þeir höfðu. Þeir neyddust til
að þjóta af stað.
Copland fór á undan eftir þilfarinu
framhjá lúgunum á lest 5, þar sem líkin
lágu enn vafin innan í yfirbreiðslur. Við
endann á farþegaþilfarinu hikaði hann
brot úr sekúndu. Fyrir neðan var þilfarið
í kafi, en þeir urðu að komast þar fram
hjá.
í síðasta sinn gekk hann niður stigann,
sem hann hafði notað þúsund sinnum áð-
ur. Sjórinn náði honum í hné, og með
Harvey og McLeod á hælum sér óð hann
eftir þilfarinu inn í ganginn, þar sem hann
fleigði sér á fyrstu sjúkraherbergisdyrnar.
Hurðin gaf ekki eftir.
„Komið hingað!“ hrópaði hann.
Með sameinuðum þunga sínum gátu
þeir brotið hurðina. Slasaða konan lá þar
í hvítu rúminu, enn meðvitundarlaus.
Sjórinn gutlaði um rúmið. Aðeins 30 cm.
í viðbót og konan hefði verið dáin.
„Það er engum tíma að spilla,“ sagði
fyrsti stýrimaður. — „Við verðum að koma
henni héðan!“
Þeir sveipuðu hana teppum, gripu
hana á milli sín og þutu af stað. Þegar
þeir höfðu vaðið yfir þilfarið og voru
komnir að stiganum, fór skjálfti um Ath-
enia. Það gat ekki verið nema um nokkr-
ar mínútur að ræða þar til skipið sykki.
(Það sýndi sig síðar að vera sjö mínútur).
Með miklum erfiðismunum komu þeir
sjúklingnum upp stigann. Báturinn frá
Electra var nú aftur á leiðinni til þeirra.
Þeir báru meðvitundarlausa konuna út að
lunningunni, bundu kaðal yfir um hana
og létu hana síga hægt niður í bátinn.
Einni hugmynd hafði hvað eftir annað
skotið upp kollinum í huga Harveys. Þeg-
ar hann fyrst yfirgaf Athenia hafði hann
skilið eftir gullúr sitt ásamt fleiru í rúmi
sínu.
„Má ég hlaupa niður og ná í það?“
spurði hinnn 60 ára gamli bátsmaður, sem
hafði eytt mestu af ævi sinni á hafinu og
var ekki hræddur við að drukkna.
„Nei,“ svaraði Copland. „Komdu“.
Þeir flýttu sér niður í bátinn og réru
burt.
Þegar þeir komu um borð í Electra
gekk Copland starx fyrir skipherra.
„Þökk fyrir,“ sagði hann stillilega. —
„Þakka yður fyrir, að ég fékk að sækja
hana.“
Kapteinn Buss leit yfir til Athenia. Þar
sem skipið lá gat það verið hættulegt öðr-
um skipum. „Á ég að sökkva henni með
fallbyssuskothríð?“ spurði hann Copland.
„Nei,“ svaraði fyrsti stýrimaður. „Lát-
um hana bara vera!“
Á þilfarinu fyrir neðan stóð Harvey
bátsmaður og var að búa sér til sígarettu,
allt í einu hætti hann og leit upp, þegar
sjómaðurinn við hliðina á honum hrópaði:
„Svona, nú fer hún!“
Fimmtán og hálfum tíma eftir að Ath-
enia hafði orðið fyrir tundurskeytinu, sá
bátsmaður hið geisistóra stefni skipsins
rísa hátt við himin. Afturendinn seig nið-
ur hraðar og hraðar og allt í einu var
þetta stóra hafskip horfið.
Aðeins fljótandi brak og loftbólur gáfu
til kynna, hvar gröf þess var.
Þessu var lokið. Skipin fimm, sem kom-
ið höfðu til hjálpar, stefndu til til Skot-
lands eða Kanda. Skiptapinn hafði kost-
að 112 manns lífið, 93 þeirra voru far-
þegar og 19 menn af áhöfninni. 69 voru
konur og 16 börn.
Jafnvel Þjóðverjarnir voru óttaslegnir