Heimilispósturinn - 24.06.1961, Blaðsíða 8

Æst9 sem endist iengi
IJNDIR eins og ég kom aftur úr búðarferð-
inni vissi ég að eittlivað var að. Mamnia sat
í stóra stólnuin fyrir framan arininn og var
að fitla við vasaklútinn sinn. Ekki leit liún
upp, ]>egar ég kom inn. Pabbi snéri baki í
mig og borfði út um gluggann.
Ég varp öndinni og góndi á þau og spurði
svo: „Af hverju eruð þið svona döpur?“
Pabbi sneri sér liægt frá giugganum. „Döp-
ur? Það er kannske ekki rétta orðið, Kata
mín. Við mamma þín liöfum verið að tala
alvarilega saman. Við liöldum að .. . að máske
væri réttast fyrir ykkur Pétur að fresta gift-
ingunni dálítið.“
Nú leit mamma upp, og ég sá, að hún var
rauðeygö af gráti.
„Pabbi ... mannna .. . ykkar getur ekki
verið alvara! Fyrir viku síðan var þetta alveg
ákveðið. Þið voruð þá alveg með því. En nú
segizt þið vilja fresta því. Hvernig stendur
á ])essu. Ég ski'l þetta ekki.“
„Kata mín, þú ert svo ung enn ... Við
skulum ekki flana að neinu. Því viltu ekki
láta þér nægja að vera trúlofuð fyrst um
si nn?“
Mér lieyrðist rödd mömmu titra.
„En mamina, ég get ekki skilið þetta.“ Ég
lagði bögglana á borðið og hlammaði mér
niður á stól. „Hvers vegna eruð þið á móti
því? Ykkur fellur vel við Pétur. Svo hafið
þið sagt. Og þið voruð bæði svo ánægð þegar
við opinberuðum.“
ÞAU voru líka ánægð þá. Við Pétur höfð-
um komið inn í setustofuna og haldizt í hend-
ur. Við höfðum alizt upp í sömu götunni, og
foreldrar okkar voru góðir vinir. En við höfð-
um aldrei hugsað út í, að við ættum eftir
að verða ástfangin hvort af öðru, — ekki fvrr
en á dansleik tennisklúbbsins. Hann hafði
þó ekki boðið mér, heldur annarri, og ann-
ar piltur hafði boðið inér. Pétur var að dansa
við mig „skyldu“dans, þegar ég leit í andlit
hans, í glaðlegu bláu augun. Og snöggleg®
var sem allt breyttist. Ég hætti að heyra í
Mjómsveitinni, og sama mátti víst segja uin
Pétur. Gáskinn hvarf úr augum hans, og nyr
svipur kom í staðinn. Mér fannst sem ég
ætlaði að bráðna upp. Ég fann að hjarta
hans tók að slá örar um leið og liann dro
mig nær sér, og ég skynjaði varir hans a
hári mér.
„Kata ... Kata!“ hvislaði hann í eyra mer.
„Ég á svo bágt með að koma orðum að Þvl’
sem ég vil segja við þig.“
Sjálf kom ég engu orði upp, fannst sein
lijartað stæði fast í hálsi mér.
Pétur hélt áfram: „Þetta er svo skrítið •••
Mér finnst ég hafi ekki séð þig fyrr en 1
kvöld. Þú mátt ekki hlæja að mér, en ég
held ég sé orðinn ástfanginn af þér — efhr
öll þessi ár!“
Hjarta mitt titraði af geðshræringu. E#
vissi líka, að ég var ástfangin. Ástfangin 1
Pétri, hinum hversdagslega en dásamlega
Pétri.
Ég held að sannleikurinn sé sá, að vl®
höfum borið ástarhug til hvors annars í lang-
an tíma án þess að gera okkur það Ijóst. Eft-
ir þetta fórum við aldrei út á kvöldin nema
saman.
Þessar vikur liðu fljótt og voru dásamlegar-
Við fundum alltaf betur og betur, livað við
áttum vel saman.
Svo kom kvöldið, þegar ég fór heim til
Péturs. Foreldrar hans voru að heiman í frl1,
og ég liafði lofað honum að elda fyrir hann
kvöldmatinn. Við vorum mjög bláturmdn
þetta kvöld, og allt í einu tók Pétur utan
um mig og spurði mig hvort ég vildi verða
konan sín.
„Við þurfum ekki að eyða tíma í að leita
að upplýsingum um foreldra hvors annars
og allt það,“ sagði Pétur. „Og ég held, flð
foreldrar okkar verði ekki á móti því, 3
við ruglum saman reitum okkar. Segðu nu>
að þú viljir verða konan min, er eftir nokkru
að bíða?“
Hann þurfti ekki að bíða eftir að ég svar-
aði játandi, því liann gat áður lesið svarið u'
augum mér.
Við vorum fljót að borða, og það sem eft
ir var kvöldsins eyddum við í bollalegginíí,
ar. Peningamálin voru ekkert vandamál, Þ'1
Pétur liafði gott starf á lögfræðingsskrifstofm
og svo átti hann eitthvað af peningum hí3
ömmu sinni.
Við ætluðum ekki heldur að eyða inik'11
í giftinguna. Ég kærði mig ekki um hvítan.
dýran brúðarkjól og allt það umstang sern
því fylgir. Ég gerði mig ánægða með einfal a
athöfn á opinberri skrifstofu, enda mundi þa
ganga fljótar fyrir sig.
Þegar við sögðum foreldrum mínum tíðin
in, urðu þau frá sér numin. Pabbi hris
liönd Péturs liressilega og mamma kyss 1
hann.
Pétur sagði glaðlega við mig: „Bíddu þang
Frásaga þessarar ungu
stúlku sýnir glögglega
að hatningjan mæfiist
ekki alltaf í dögum
eða mánuðum
8 — HEIMILISPÓ STU..RI N N