Heimilispósturinn - 24.06.1961, Blaðsíða 16

„Og reyna svo að komast undan á leiðinn1,
Ó, nei! Díana “
Charles þagnaði þegar hann sá svipinn a
andliti Diönu, svipinn, sem hafði þjáð hann
svo lengi.
„Við skulum gera það, sem hún vill Chárl*
es,“ sagði Díana áköf. „Við skulum sjá barn'
ið. Ef þetta er rétt sem hún segir skulum V1
sjá svo um að það verði litið eftir því.“
Stúlkan fann hverju fram fór. Hún sá, a
sá, sem handsamaði hana var að gefa sig» a
hann gat ekki neitað bón konu sinnar. Hun
greip tækifærið.
„ÉG LOFA að reyna ekki að sleppa.
sver það við heiður minn.“
„Og hve mikils virði er hann?“
Augu stúlkunnar skutu gneistum. „Jafnmik'
ils virði og þinn. Við skulum flýta okkur eða
krakkinn öskrar sig í hel.“
„Mér finnst að mamma hennar hefði Þa
ekki átt að fara frá henni.“ En rödd Charles
var þreytuleg, sigurhrósið var horfið. „Hvar
er þessi aftanívagn, ef hann þá er til og hvern
ig komumst við j)angað?“
„Hann stendur á túni um það bil mílu vefí'
ar héðan. Það er vegur þangað. Ég skal visa
Dýrmœtur
gimsteinn
eftir
DOROTHY EDEIM
Innbrotsiþjófurinn barðist um á liæl og
hnakka. Gliarles efaðist um að hann hefði
farið með sigur af hólmi hefði maðurinn ekki
verið minni og grennri en hann. En loksins
hélt hann grönnum höndum mannsins fyrir
aftan bak hans og lionum tókst að kalla á
Díönu og biðja hana um að kveikja ljósið
og hringja á lögregluna.
Það liefði þá þrátt fyrir allt verið heppi-
legt að Díana skildi veikjast svona skyndilega
í leikhúsinu, annars hefðu þau ekki komið
svona sneinma heim og innbrotsþjófurinn
hefði 'koinizt undan með skartgripi Diönu.
Hún var að vísu með demantshálsbandið,
en það var ýmislegt annað verðmætt í liús-
inu. Það hefði haft ill álirif á Díönu að missa
það.
Nú kveikti Diana ljósið og leit á fanga eig-
inmanns síns. Hún rak upp undrunaróp:
„Charles, það er stúlka!“
Charles leit niður á úfið hárið, grannan
líkamann í svartri peysu og gallabuxum, reiði-
legt, afskræmt andlitið og leiftrandi blá aug-
un, sem litu hatursfull á hann.
„Guð minn góður, það er rétt lijá þér! Jæja,
})að skiptir engu máli. Hún er þjófur. Hringdu
á lögregluna.“
„Nei!“ æpti stúlkan. „Þér getið ekki gert
það! Ég á barn lieima!“
„Nei, hvað er að lieyra þetta?“
Gharles leit á grannan, drengjalegan líkama
hennar.
„Sveltur j)að?“ spurði liann vantrúaður.
„Verðurðu að stela þess vegna? Tij að gefa
því dýrmæta steina að eta?“
Skúffurnar í snyrtiborðinu voru opnaðar og
hlutir á við og dreif. Deinantsarmband Díönu
lá á gólfinu.
„Hún sveltur ef ég kemst ekki fljótlega
heim.“ Stúlkan brauzt örvæntingarfull um í
fangi Charles. „Hún er ein. Hún er aðeins
sex vikna.“
„Segðu lögreglunni það,“ sagði Charles.
„Flýttu þér, Díana. Hringdu.“
En Díana lireyfði sig ekki.
„Elskan mín, það getur verið að hún sé
að segja satt. Það getur verið að hún eigi
barn.“
„Vitleysa! Hún er ekki meira en sextán
ára! Er það ekki ljúfan?“
Stúlkan reisti höfuðið og leit reiðilega á
hann.
„Ég er átján ára. Og ég er húin að segja
það. Barnið er eitt í aftanívagni. Það lieyrir
enginn ef liún grætur. Þér verðið að leyfa
mér að fara. Ég hef ekkert tekið!“
„Það er ekki þér að ])akka. Tilraun til
að fremja glæpinn er jafn slæm honum sjálf-
um.“
„Það er það ekki! Það er það ekki! Og ef
þér trúið mér ekki skal ég fara með ykkur
og sýna ykkur barnið mitt.“
1