Heimilispósturinn - 24.06.1961, Blaðsíða 20

4.
VERÐLAUNA
KROSSCÁTA
HEIMILISPÓSTSINS
Þetta er 5. verSlaunakross-
gáta Heimilispóstsins, en
þær munu birtast í hverju
blaöi eftirleiöis.
Fyrir hverja krossgátu veröa
veitt ein verölaun, sem eru
100 krónur, og veröur
dregiö úr réttum lausnum.
Lausn þessarar krossgátu
þarf aö berast blaöinu fyrir
15: júli n. k.
Ulanáskriftin er:
HEIMILISPÓSTURINN,
Skipholti 1, Reykjavík.
ÁST, SEM ENDIST LENGI
(Framh. af bls. 9)
ég mig í örmum Péturs, dró liöfuð hans að
mínu og hvíslaði dálitlu í eyra hans.
Það brá ljóma yfir andlit hans. „Kata mín,
ertu viss? Svona snemma? Þetta er indælt.
Okkur er ekkert að vanbúnaði. Hvenær skyldi
erfinginn sjá dagsins ljós?“
Mér fannst hjartað í mér herpast saman.
„Læknirinn sagði víst um miðjan ágúst ... “
Mig liryllti við þeirri tilhugsun, að máske væri
'það þá um seinan.
Dagarnir liðu, ég gildnaði, en jafnframt tók
ég eftir því, að Pétur horaðist smám saman.
Fötin urðu of víð á hann, og hann varð að
stytta í ólinni á armbandsúrinu sínu. Hann
fór að kvarta um þreytu og minntist á, að
hann þyrfti að taka inn eitthvað styrkjandi.
1 JUNI stakk læknirinn upp á því við Pét-
ur, að hann kæmi til sjúkrahússins í læknis-
skoðun. Þegar læknirinn kom inn í biðstof-
una kinkaði hann kolli til mín alvarlegur í
bragði.
„Það er einmitt það,“ sagði hann. „Það
lilaut að koma að þessu. Hann finnur ekkert
til eins og er, en þegar að því kemur, verður
honum gefið eitthvað róandi.“
Ég heimsótti Pétur daglega til sjúkrahúss-
ins. Það var eins og hann smámissti sam-
bandið við mig og umheiminn. Kvalastillandi
lyfin sem hann fékk, fengu hann til að brosa
sljólega og sofa óeðlilega mikið. Næsta stigið
var hálfgert dá.
Eitt kvöldið þegar ég var yfir honum, bærði
hann á sér og brosti. Ég tók í hönd hans, en
iæknirinn lagði þá hönd á öxl mér og leiddi
mig út úr stofunni ...
20 — HEIMILISPÓSTURINN
Hið stutta hjónaband okkar hafði verið
sambland af sælu og sorg. Og ég mundi ekki
vilja skipta á degi eða dagstund úr þvi við
heila ævi með einhverjum öðrum.
Barnið okkar varð drengur, og hann horfði
bláum, fallegum augum í kringum sig, — bláu,
skæru augunum hans Péturs sáluga pabba
sins. Þegar föðurafi hans sá hann í fyrsta
sinn, grét hann við rúmstokkinn hjá mér.
Síðan beygði hann sig niður að mér og tók
í hönd mér. „Kata, elsku Kata mín,“ sagði
hann klökkur. „Þú hafðir rétt fyrir þér. Það
var rétta leiðin hjá þér að giftast honum.
Það var rangt af okkur að reyna að telja það
úr þér. Nú er Pétur ekki með öllu dáinn okk-
ur. Hann lifir í litla syninum ykkar.“ Hann
rétti út titrandi arminn til að snerta litlu
þriflegu höndina á sonarsyninum sínum.
En hvað það gladdi mig, að hann skyldi
loks sjá það, sem ég hafði alltaf verið viss
um i hjarta mínu.
Ég vil ekki, að neinn kenni í brjósti um
mig. Ég hef misst manninn minn, það er satt.
Það vissi ég löngu fyrirfram. Hinn stutti timi,
sem við lifðum saman er mér ógleymanleg-
ur, og þær minningar eru mér mjög mikils
virði.
Þegar ég veit að ung hjón eru ósátt, langar
mig til að segja við þau: „Látið þið ekki
svona, gerið það fyrir mig! Verið góð hvort
við annað. Þið vitið ekki, hvað lengi þið fáið
að vera saman.“
Stundum finn ég til einmanaleika á kvöld-
in, en þá rifja ég upp samverustundirnar með
Pétri. Ég man hvað ég átti oft erfitt með að
dylja ótta minn, en hinar ljúfari minningar
eru alltaf yfirsterkari.
Ef til vill á ég eftir að giftast einhvern
tíma aftur. Ég er enn mjög ung, og ég hef
á tilfinningunni, að Pétur muni hafa vilia
að ég giftist aftur.
Ég bý í litlu húsi með son minn. önxn111
hans og afar hafa mikið dálæti á honuni, ®
ég verð að halda aftur af þeim, svo þau sP1
honum ekki. En ég skil þau mætavel, því P
engillinn minnir svo mjög á pabba sinn. • _
minnsta kosti finnst mér það.
GLETTUR VIÐ
GAMLA FRÆNKU
(Framh. af bls. 7)
— Eigið þér við —- að hún sé dáin? Að UU
Castle sé dáin? ,•
— Ég hafði gefið henni hjartastyrkjan ^
töflur, sem liún átti að taka, ef hún fengi haS
eins og þetta, en hún hafði ekki tekið Þ®e'
Ráðskonan sagðist ekki geta fundið Þær’
til vill hefur þetta borið alltof brátt að. ^ e
þykir mikið fyrir þessu, frú Castle .. •
Flame skellti símtólinu á.
— Alice! grenjaði hún. Alice! ^
Gleðin, þessi nýfundna geislandi gleði, ^va _
af andliti barnsins, þegar hún heyrði hrana
lega rödd móðurinnar. .g
— Veskið! æpti Flame. — Hvar er ves 1
þitt?
— Hva____
— Hvar er bláa veskiö þiit? -n
Skyndilega sá hún það í sófanum. .
rykkti því til sín og reif það upp. Hún hvo ^
því við, og geislandi, glitrandi askja Ie
einn púðann. Á loki hennar var stór, rauð e
ur gimsteinn.
Þetta var bersýnilega alltof skrautleg aS .
til að geyma töflur í.