Heimilispósturinn - 24.06.1961, Blaðsíða 18

Otrúlegt en satt:
Furðu-
reran
nír haf-
djúp-
ununt
FÓLK var við inessu í sveitakirkjunni í
Orford í Suffolk, þegar undrunarkliður reis
skyndilega frá söfnuðinum við það, að inn
kirkjugólfið staulaðist furðuleg vera ásaint
tveim mönnum, vinnumönnum i Orford-kast-
ala.
Þessi furðuvera líktist manni nokkuð og
gekk upprétt. Klœðlaus var hún, en var þakin
þykku svörtu strýi, að höfðinu undanskildu,
sem var nauðasköliótt.
— Villimaðurinn! hvísluðu kirkjugestir æst-
ir. Höfðinginn í kastailanum hefur sent villi-
manninn til messu.
Hver var þessi furðuvera, sem olli slíku
uppnámi? Frá henni segir í brezkum ann-
álum, sem ritaðir voru á þrettándu öld. Þar
segir, að villimaðurinn hafi veiðzt í net árið
1204, og hafði aldrei sézt hans líki. Var á-
kveðið að flytja hann til kastalans.
Kastalahöfðinginn fékk áhuga á villimann-
inum, og lét koma lionum fyrir í kastalanum.
Virtist hann una sér þar liið bezta. Nærðist
aðailega á fiski og livildist á rúmfleli og olli
engum óþægindum.
En þótt hann væri all-mannlegur í útliti,
STUTT, SNAGGARALEG SKÁK
Eftirfarandi skák fékk fegurðarverðlaun á
skákmóti í Malaga á þessu ári.
Hvitt: FARRE — Svart: GLIGORIC
Kóngs-indversk-vörn.
1. c2-c4 g7-g6 7. Rbl-c3 Hf8-e8
2. g2-g3 Bf8-g7 8. d2-d3 c7-c6
3. Bfl-g2 d7-d6 9. e3-e4 Rb8-a6
4. e2-e3 Rg8-f6 10. h2-h3 Ra6-c7
5. Rgl-e2 0-0 Il.f2-f4 b7-b5
6. o-o e7-e5 12. g3-g4 - -
Þessi leikur veikir hvítu kóngsstöðuna, og
það notfærir Gligoric sér vel.
12. - - b5-b4 14. Bclxf4 h7-h5
13. Rc3-bl e5xf4 15. g4xh5 - -
Eftir 15. g5, Rli7 16. Dd2, Re6 yrði peðið
á g5 mjög illa sett.
15 - - Rf6xih5 17. d3-d4 Re6-í5
16. Bf4-cl Rc7-e6 18. Ddl-d3 Rgöxh3t
Nú fer svartur að láta til skarar skriða. Það
kemur sér mjög illa fyrir hvítan að riddari
og biskup skuli vera á heimareitum sínum.
19. Bg2xh3 Bc8xh3 20. Dd3xh3 He8xe4
Svartur hefur fórnað manni fyrir tvö peð
og sókn.
21. Re2-f4 Dd8-g5t
22. Dh3-g2 Bg7xd4t
23. Kgl-h2 Dg5-e5
24. Dg2-f3 Bd4-e3
Hvítur gafst upp.
25. Bclxe3 He4xe3
26. Df3-g4 He3-e4
27. Rbl-d2 He4xf4
28. Hflxf4 Rh5xf4
18 — HEIMILISPÓSTURINN
vantaði samt það upp á, sem gefið gæti vitn-
eskju um uppruna lians. Hann var ómæland>
með öllu, hversu mjög sem reynt var til aö
fá hann til að tala.
Þetta var vinnumönnum í kastalanum ekk-
ert um gefið. Sjálfir voru þeir fákunnandn
og álitu mannveruna aðeins vera það að Þra'
ast við. Það gætu allar mannverur talað, oí
þeir skyldu lækna hann af þrákelkninni. Peir
liengdu hann upp á fótunum og pískuðu hann
miskunnarlaust. Aumingja mannveran Þar
sársaukann þegjandi. Ekki heyrðist frá hon-
um stuna, livað þá orð. Báru vinnumennirmr
sig upp við húsbónda sinn, sem áleit þjó^'
ráð að fara þá með viJlimanninn til messu-
Þar hlyti hann að taka sönsum.
En villimaðurinn var ekkert fyrir messuna.
og tók engum sönsum. Hann sat allan tímann
grafkyrr og skeytti engu um það, sem fr:1111
fór í kringum hann.
Oili þetta talsverðum vonbrigðum, og P
ekki sízt Kastalahöfðingjanum, sem gerðis
brátt leiður á þessari drungalegu veru, se'n
gerði ekkert annað en éta og sofa. Hann hafo1
ýms kykvendi í kastala sínum, sem han11
hafði ánægju af, hunda, hauka og hesta. P-11
nýjabrumið var horfið af villimanninum, se,n
ekki gat komið upp svo miklu sem orði.
Hann lét því sleppa honum í Ore-fljót, se,n
rann ré-tt hjá kastalanum, eftir að hafa afgir
hluta þess. Hvað gerðist eftir það var mjðg
á huldu. Segja sumir annálar, að villimaður
inn hafi flúið, en aðrir, að hann hafi vern
þarna á þessum slóðum og oft vitjað fl'rrl
húsbænda.
Er fyrri skýringin mikið líklegri, enda fara
engar áreiðanlegar sögur af lionum eftir a>
honum var sleppt.
1 Englandi eru ýmsar sögur um hafgúur;
sem gengið hafa á land, eða að minnsta ko-d1
sézt i sjónum. Árið 1814 birtist grein í ma
inu Aberdeen Chronicle bréf frá skólastjóra
nokkrum þar í borg, sem sagðist hafa haft |a
af tveim sjómönnum í sambandi við haffm11'
er þeir hefðu séð.
Sagðist sjómönnunum svo frá, að Þeir
liefðu komið auga á furðuveru um það 11
hálfa milu frá ströndinni, og hefðu þeir
róiú
nær til að athuga hana. Hefði hún verið 1
mannsliki, grængrá á litinn, alþakin hrokknu
hári. Hefðu þeir séð veru þessa greinile^n
niður að mitti, og hefði sá hluti hennar ven
í mannslíki. Neðar sáu þeir ekki, og meðan
þeir voru að virða hana fyrir sér, kafaði hu11
í djúpin og hvarf.
Sagðist skólastjórinn hafa spurt mennlU‘(
hvað eftir annað varðandi ýms atriði, ,
hefði þeim jafnan borið saman ...