Alþýðuhelgin - 04.06.1949, Blaðsíða 8

152
ALÞÝÐUHELGIN
Heiðrekur G u ð m u n d s s o n :
Dagrenning.
Hver einasti dagur í relfum úr rökkursins hjúpi,
sem roðnar og stígur frá aldanna myrka sæ,
og rennur til vesturs í heiðbláu dulardjúpl
og dreifir þar ljósi um byggðir og fjöll og snæ,
hann ber sér í skauti hið nýja, sem áður fékk enginn
um ævina skynjað, er spurning á vörunum brann.
Svo er liann í fjarska að fjallanna baki genginn.
Og fegurðin sindrar í slóðinni, þar sem ’hann rann.
En á þeirri stund er hin gcislandi gleði vor töpuð,
og glitblæjan rofin, sem lykur um fjarlæga strönd,
ef sjáum vér fyrir þau örlög, sem oss eru sköpuð
og atburðarásina lesum í skaparans hönd.
Þá birtist oss sorgin og beiskjuna lætur hún drjúpa
sem bölþrungnar dreggjar í freyðandi gleðinnar veig,
unz dægranna angur vér bergjum af bikarnum dji'pDa,
og banaskál gæfunnar drekkum í slitróttum teyg.
Því noistinn, sem leynist og ljúfustu hamingju veldur,
hann lokkar og seiðir og rýfur hinn svæfandi frið.
Og hættan, sem stendur á bak við, er blossandi eldur.
Og bjarmi hans töfrandi leikur um daganna sVið.
Með öryggið þráða í framtíðarfanginu víða
vér finnum til þreytu, hve stöðugt scm gengið er skráð.
Og er ekki betra að hryggjast og kyljunum kvíða
og kætast á milli og treysta á sólguðsins náð?
Ilvort framtíðin synjar um líkn eða lofar oss mildi,
á lausn þeirrar torráðu gátu vér kunnum ei skil.
Því óvissan ríkir og lífinu gefur hún gildi
og greiðir með vöxtum þá skuld, er hún stofnaði til.
•— Svo renni hver dagur um ókenndar ævinnar leiðir
með eilífri hending og töfrum hins nýjasta lags.
Hve óvissan lieillar og huga vorn fangar og seiðir!
Og hámarki nær ’hún að kvöldi hins síðasta dags.
blótstall Ægis þenna dag. Lengst
uppi við Mýrar gerðist önnur liarm-
sagan, þótt engir væru áhorfendur
né neinn kynni að segja frá tíðindum.
Þar risu einnig hvítfextar öldur og
lömdu tveimur hjálparvana skipum
upp að skerjunum.
Skip þau, sem hlutu þessi grinunu
örlög, hétu Emelie og Sophie Wheat-
ly. Bæði höfðu þau lagt út af
Reykjavíkurhöfn daginn áður en
veðrið komst í algleyming. Seinast
sást til þeirra frá öðrum skipum um
miðjan dag hinn 6. apríl. Voru þau
þá nokkuð langt fyrir framan Þor-
móðssker, en nálguðust óðum hina
hættulegu strönd. Ætla menn, að
bæði segl og annar útbúnaður á
skipum þessum hafi verið bilaður, og
því hafi þau hrakið á þessar heljar-
slóðir, sem eru ógn og skelfing' allra
sjómanna. En engri skipshöfn er
lífsvon, sem á þá boða ber í slíku
veðri.
Emelie var 80 smálestir að stærð!
Brak úr henni fannst daginn eftir
óveðrið, skammt frá Ökrum. Hafði
rekið þar fjölda smábrota úr byrð-
ingi skipsins og stærri og smærri
búta af böndum þess og bitum. Bar
það allt merki þess, að skipið hafði
saxazt í smátt á skerjunum. Skip-
stjórinn hét Björn Gíslason, kunnur
dugnaðarmaður. Lét hann þarna líf-
ið ásamt skipverjum sínum öllum,
24 að tölu.
Sophia Wheatly var talin eitt-
hvert bezta og traustasta skipið í öll-
um sunnlenzka flotanum. Skutur
hennar fannst rekinn skammt frá
Knarrarnesi, eftir að storminn
lægði. Á henni fórust einnig 24
menn. Skipstjórinn hét Jafet Ólafs-
son, mikill dugnaðarmaður. Hafði
hann byrjað sjómennsku 10 ára gam-
all og sncmma þótt hinn djai'fásti og
úrræðabezti í öllum mannraunum-
Skipstjóri á þilskipi varð hann 23
ára að aldri, reyndist aflamaðuf
mikill og heppinn, allt þar til yfR
lauk og hann lagðist í hina votu
gröf við Mýrar.
*•* -í*
VÍSU SVARAÐ.
í Alþýðuhelginni 19. marz s.l. voru
birtar tvær kosningavísur eítir Þor-
stein Erlingsson. Fyrri vísan, „Ekki
fer ég inn á sveit“, var, eins og þar
segir, ort sumarið 1908, er Þorsteinn
átti í sennum á kosningafundum
austur í Múlasýslu, en þeir voru til
andsvara nafnarnir, Jón í Múla og
Jón Ólafsson ritstjóri. — Vísu Þor-
steins var svaraö með eítirfarandi
stöku, og mun höfundurinn vera Jón
Ólafsson:
Eftir marga málfundi
minning Jóna lifir;
þeir þeyta burtu þokunni,
sem Þorsteinn dreifir yfir.