Alþýðuhelgin - 04.06.1949, Blaðsíða 10

154
ALÞÝÐUHELGIN
Donkin brá öðru sinni. Þessi augu
voru ónotaleg.
Hann lokaði dyrunum fyrir aftan
bak sér, hægt og varlega, en horfði
þó stöðugt á James Wait.
Það var eins og Donkin hefði lagt
sig í hættu til að koma til hans og
segja honum mikilvægt leyndarmál.
Jimmý hreyfði sig ekki, en hann leit
þreytulega út undan augnakrókun-
um.
,,Logn?“ spurði hann.
„Já“, svarði Donkin og settist á
kistuna.
Hann fann til vonbrigða, því að
honum hafði ekki orðið að ósk sinni.
Jimmý var vanur slíkum heim-
sóknum, jafnt á nóttu sem degi.
Einn kom, þegar annar fór. Þeir
töluðu skýrt og greinilega, komu
með hughreystandi orð og endurtóku
gamla fyndni. Sérhver þeirra skildi
eftir í éittþvað af lífsorku sinni, til
að énduriíiýja lr.ú;ljansj.á lífið — hið
ódrepandi lí'f. ’ ' i ýif'i!
Jimmý geðjaðist ekki að því að
vera einn í klefanum. Þegar hann
var einn, sló út í fyrir honum. Hann
var þá hvergi nærri viss um, að hann
væri enn í klefanum, fannst helzt
sem hann hefði aldrei þangað kom-
ið.
Annars var hann á góðum bata-
vegi. Hann fann ekki til sársauka,
ekki nú orðið, en hann gat ekki not-
ið 'þessarra augljósu merkja um gott
heilsufaÉ, ef jenginn var viðstaddur
til að taka eftir þeíhi.' j,
Nú, og þessi maður, sem sat
þarna á kistunni, gat víst gegnt því
híufverki, ejns og hver annar.
Donkin : Veitti honum nákvæma
athygli.
„Nú er ekki langt heim“, mælti
Wait.
„Hvers vegna talarðu svona lágt?“
spurði Donkin með áhuga.
„Geturðu ekki talað upphátt?11
Jimmý virtist móðgaður. Hann
þagði góða stund, en sagði svo, í
fjörlausum, daufum rómi:
„Hví skyldi ég hrópa? Ég veit
ekki betur en að þú hafir fulla
heyrn“.
„Jú, heyrnin er í lagi“, svaraði
Donkin lágri röddu og leit niður
fyrir sig. Honum var þungt í skapi
og hann var að hugsa um að fara
út, þegar Jimmý talaði aftur:
„Það er gott að komast heim. Mér
veitir ekki af því að ná í ærlegan
Joseph Conrad.
matarbita. . . Ég er alltaf svangur“.
Donkin reiddist allt í einu.
„Hvað þá um mig?“, hnusaði
hann.
„Ég er líka sísoltinn — og ég
yprð ajði,vinna ... Já, þú að tala um
sult!!“ ' ' : '
„Þú drepur þig nú ekki á vinn-
unni“, sagði Wait veikum rómi.
„En það eru tvær kexkökur þarna á
neðri kojunni — þú mátt fá aðra
þeirra. Ég get ekki étið þær“.
Donkin beygði sig og rótaði til í
horninu á kojunni. Þegar hann
rétti sig upp aftur, var hann með
munninn fullan.
Hann tuggði í ákafa. Jimmý virt-
ist blunda, með opin augun. Donkin
láuk við kexkökuna og stóð á fæt-
úr.: • ,■
„Ertu að fara?“ spúrði Jimmý og
starði út í loftið.
„Nei“, svaraði Donkin, eins og
honum dytti það í hug í sömu and-
ránni. í stað þess að fara, hallaði
hann bakinu að lokaðri hurðinni.
Hann starði á James Wait.
Blámaðurinn lá þarna, langur,
horaður og visinn, eins og' öll hold
hans hefðu skorpnað að beinum í
bræðsluofni. Horaðar beinakjúk-
urnar á annarri hendinni hreyfðust
létt við kojustoldtinn, eins og þær
væru að slá hljómfallið í þrotlausu
sönglagi.
Það var ergilegt og þreytandi að
horfa á hann. Hann var hvorki lífs
eða liðinn. Donkin langaði þá til
að reyna að hressa upp á hann, vita
hvort hann væri fremur dauður en
lifandi.
„Um hvað ertu að hugsa?“, spurði
hann hranalega.
Um varir James Wait lék óhugn-
anlegt bros. Þegar því brá fyrir i
feigðarsvip þessa tálgaða og beina-
bcra andlits, var það blátt áfrani
hryllilegt. Slíkt ber ekki íyrir sjónir
manna, nema þá í draumi. Hiö eina,
sem gæti jafnast við þetta bros blá-
mannsins, er það, ef mann dreymdi
lík — og líkið risi upp og tæki að
skrumskæla sig í framan.
„Það var stelpa“, hvíslaði Wait. • ■
Hún rak frá sér þriðja vélstjóra a
gufuskipi — bara fyrir mig . . .
— Hún kann að sjóða ostrur . • •
— alveg eftir mínum smekk . • •
— Hún segist ekki taka neinn höfð-
ingja fram yfir svartan hefðarmann
— það er mig . . .
„Ég hef nú alltaf gengið í augun
á kvenfólkinu“, sagði hann og
hækkaði röddina.
Donkin trúði varla sínum eigin
eyriun. Honum fannst þetta hneýksl-
anlegt tal,
„Gérði hún þáð? Já; eihmitt. . •
Skil varla að þú gerir henni til góða
hér eftir“, sagði hann með fyrirlitn-
ingu. Wait heyrði ekki til hans, þv|
að hann var víðsfjærri. Hann slagaði
upp strætið, sem kennt er við Aust-
ur-Indíu skipakvíarnar, og sagði
vingjarnlega:
„Komdu og fáðu eitthvað að
drekka".
Hann opnaði glerbúnar vængj3'
hurðir. Fasmikill og öruggur gek^
hann að rauðaviðarborðinu, Þar
sem afgreidd, voru drj'kkjarföngin-
; „Héldurðú að þú. kpmist nokkurn
tíma í land?“, spurði Donkin reiði'
lega. Wait hrökk upp úr draumor*
um sínum.
„Eftir tíu daga“, svaraði hann
hiklaust. Því næst sneri hann aftm
inn í ríki minninganna, þar sem
tíminn er óþekkt hugtak. Þar vai
hann óþreyttur, rólegur og öruggu1
um sinn hag. Þangað náði engin °'
vissa. Þar komst hann eins neem-1
algjörri hvíld og hinu óumbreyt'
anlega sígildi eilífðarinnar og hsegt
er, hérna megin grafar. Honum lelð
vel innan um lifandi minningar fof'
tíðarinnar, og leið enn betur fyrir Þa
sök, að þar taldi liann sig sjá fram
í tímann — sjá það, sem hann ®tú
eftir að lifa.
Donkin skynjaði þetta óljóst, eiu®
og blindur maður, sem reynir að