Alþýðuhelgin - 29.10.1949, Blaðsíða 7

inn hávær. Stúlkurnar voru viðmóts-
þýðar, en ekki ásæknar. Maður gat
setið þarna í ró og næði við glas sitt,
ef maður vildi, og það gerðu líka
margir. Sumir sátu að spilum. Hér
þekktust auðsjáanlega allir. Enginn
hafði í frammi dónalega tilbúrði, og
ekki varð af neinu ráðið, hvers kon-
ar staður þetía í rauninni var. Ég
var 'farinn að halda, að ég hefði farið
húsavillt, því að þetta var svo ólíkt
því, sem ég hafði ímyndað mér. Ég
litaðist um, en sá ekki neina af skips-
félögum mínum.
Gleði manna jókst til muna við
komu hins smávaxna gests. En þó
var öllu svo í hóf stillt, að það
styggði mig ekki. Roskin, svartklædd
kona, í holdugra lagi, stóð á fætur og
brosti vingjarnlega til mín. Þetta
var auðsjáanlega maddaman sjálf,
og þar eð hún réði hér húsum,' rétti
ég henni blómvöndinn. Hún þakkaði
gjöíina brosandi og rétti hana einni
stúlknanna. Síðan lét hún glas á
borðið fyrir framan mig, hellti í það
einhverjum sætum vökva, en hafn-
aði því boði mínu að setjast til borðs
og drekka með mér. Kún benti bros-
andi á húfuborðann minn og las á-
letrunina á frönsku. Orðin þýddu
auðheyranlega hið sama á báðum
málunum. Hún endurtók þetta — „le
invinsible“ — og lyfti um leið hend-
inni, eins og hún væri að gefa mér
til kynna, að henni þætti ég lágur í
lofti. Þá hlógu gestirnir allir. Ég lét
þetta gott heita og hló líka, þótt ég
skildi ekki gamanyrðin, og þótti við-
kúnnanlegt að heyra mig titlaðan
m’sieur. Jæja — í Frakklandi eru
allir m’sieur, jafnvel götusóparinn.
Þetta samkvæmi var líkast dans-
skemmtun úti í sveit. Karlmennirnir
dönsuðu við stúlkurnar hverja af
annarri og gáfu þeim hressingu þess
á milli. Og hér voru engin svik í
tafli. Verðið var fastákveðið, og
stúlkurnar reyndu ekki að ginna
gestina til þess að drekka meira en
þeir sjálfir höfðu löngun til og efni á.
Sjálfur drakk ég lítið, en dansaði
þeim mun meira. Það leið að mið-
nætti, og nú kom fararsnið á flesta
gestina. Brátt var kyrrð komin á,
og maddaman spurði mig á skn'tinni
ensku með miklum nefhreim, hve-
nær ég ætti að vera kominn á skips-
fjöl. Ég sagði henni, að ég ætlaði alls
ekki um borð — það væri staðfastur
ásetningur minn að vera hér í nótt.
ALÞÝDUHELGIN
Svo gekk ég beint til þeirraiy stúlk-
unnar, sem mér leizt bezt á — dökk-
hærðar stúlku, sem hét Klara. Þá
hlógu stúlku.rnar aftur, og maddam-
an yppti öxlum á svipaðan hátt og
blómasölukerlingin hafði gert, eins
og hún viJdi ekki taka á sig neina
ábyrgð á framferði mínu.
Þær af stúlkunum, sem fengið
höfðu næturgesti, fóru upp til her-
bergja sinna. Við Klara rákum lest-
ina, en maddaman varð eftir í veit-
ingastofunni, taldi í peningakassan-
um, lokaði ög slökkti ljósin. Það var
heldur lágt á mér risið, þar sem ég
elti Klöru upp stigann. Ég mændi á
faliegan, snöggklipptan hnakkann,
ávalar axlirnar og mjaðmirnar og
granna, silkibúna fæturna — þetta
var dýrðleg sjón — þetta var kona,
sem bæði var góð og falleg, sérstak-
lega þegar hún brosti. Þá sá maður
drifhvítar tennurnar — framtenn-
urnar tvær sköguðu ofurlítið fram.
Mig langaði talsvert til þess að kyssa
hana — en ekki heldur meira. Það
var víðs fjarri mér, enda þótt við
yrðum tvö ein í svefnherbergi henn-
ar eftir örfáar mínútur. Ef hún
hlægi nú að mér, þegar hún upp-
götvaöi, að ég var alls ekki neitt
þarfanaut, eins og félagar mínir
komust að orði! Og að hátta fyrir
augunum á henni! Ég fann, að mér
hitnaði um eyrun. . . En ö)I þessi
vandræði leystust, þegar inn í svefn-
herbergið kom. Klara háttaði sig,
eins og ekkert væri eðlilegra og
sjálfsagðara, svo að ég gat farið að
henr.ar dæmi feimnislaust. Þetta var
ofur-auðvelt og sjálfsagt.
Og nú var ég í fyrsta skipti á
stuttri ævi minni kominn upp í rúm
hjá stúlku. . . . Þetta var svo furðu-
legt, að ég þorði ekki að hreyfa mig,
heldur lá grafkyrr eins og tindáti,
svo að ég yrði ekki misskilinn. Þann-
ig lá ég lengi, þar til ég heyrði, að
Klara var farin að hlæja. Þá hló ég
líka, og öll vandræðasemi var úr
sögunni.
Ég veit ekki, hvernig það gerðist,
en innan lítillar stundar vorum við
búin að hjúfra okkur í púða í breiðu
rúminu og farin að skoða myndir.
Klara flutti langan fyrirlestur við
hverja mynd, en ég skildi lítið af
því, sem hún sagði, néma þarna var
mamma hennar, þarna var pabbi
hennar, og þarna var húsið, sem þau
áttu heima í — það var skammt frá
295
Bordeaux. Þetta var unaðssæl stund.
Það var skemmtilegt að vita, að
Klara átti sér annan heim við hlið-
ina á þeim, sem hún lifði í hér — að
lrún átti föður og móður og systkini,
eins og annað fólk, og hafði átt
lieima í húsi með grænum vafnings-
viði upp á miðja veggi. Ég hlustaði
á hjal llennar, og fann, áð henni
þótti vænt um þáð.
Hún sýndi mér margar myndir af
sjálfri sér. Á einni myndinni var hún
aðeins tíu ára og stóð við garðshlið,
klædd eins og fiskimannsdóttir, með
einkennilegan höfuðbúnað og litla
tréskó með mjóum tám. Mér varð
strax hlýtt til hennar — hún hafði
einu sinni verið lítil telpa á tréskóm
og leikið sér í fjöruborðinu, safnað
skeljum og byggt sér liallir úr sandi.
Við skoðuðum myndirnar, reyktum
eina sígarettu í félagi, IClara dreypti
við og við á anisdrykk, en ég drakk
einhverja sæta lellu, sem ekki var
áfeng fremur en límonaði.
Svo tók svefn að sækja á okkur
bæði. Við kyssturhst, Klara slökkti
ljósið, og svo sofnuðum við bæði
værum svefni réttlátra — að
minnsta kosti ég.
... Ég vaknaði klukkan átta
morguninn eftir. Þá átti ég að vera
farinn að bera á borð fyrir yfirmenn-
ina. í stað þess lá ég hér. Ég vatt
mér fram úr rúminu svo snögglega,
að Klara vaknaði. Ég klæddi mig
ófeiminn og þvoði mér, en Klara
virti mig fyrir sér milli hálfluktra
augnalolcanna. Um varir hennar lék
bros, sem gerði mig hálf-ringlaðan,
þótt það væri ástúðlegt. Svo var bar-
ið að dyrum, og maddaman kom inn.
Hún skiptist á fáeinum orðum við
Klöru, leit á mig og hló góðlátlega og
sagði síðan á nefhljóðsensku sinni,
að hún ætlaði að koma með kaffi
handa ungu ,hjónaleysunum. Að svo
sem tíu mínútum liðnum kom hún
aftur með morgunhressingu handa
þremur. Síðan drukkum við saman
morgunkaffi og borðuðum gott
hveitibrauð og kex með marmilaði
— Klara í rúminu, en ég og madd-
aman sitjandi á rúmstokknum með
bakkann á stól á milli okkar.
Klukkan var orðin níu, þegar ég
var ferðbúinn. Ég var orðinn alvar-
lega skelkaður við þær viðtökur, sem
ég átti í vændum, þegar ég kæmi um
borð í skip mitt. Ég átti ekki von á,
Frh. á 300. sfðu.
I