Hermes - 01.05.1969, Page 10

þessum málum, geta hvorki ég né aðrir svarað á
þessari stundu. Þeir aðilar, sem að þessu standa,
verða að vísa leiðina, hvað gera þeir? Hvað gera
þeir, sem að þessum skólum hafa staðið, og að
hinu leytinu, hvað gerir ríkið? Það er þjóðfélags-
leg nauðsyn, að skóli sem Samvinnuskólinn verði
til, en hvort nauðsynlegt er að samvinnuhreyfing-
in sem slík reki slíkan skóla, það er annað mál.
Við tökum upp léttara hjal, og ég spyr Snorra
um félagslífið í skólanum.
— Það eru nokkur áraskipti að félagslífinu, og
það fer eftir þeirri forystu, sem nemendurnir hafa
á hverjum tíma, en yfirleitt er það mjög gott.
— Hér fá allir að njóta sín ekki satt?
— Það er nefnilega það, sem mér hefur fundist
dálítið gott við þennan skóla, að hér hefur and-
rúmsloftið og félagslífið verið þannig, að hér hafa
allir fengið að njóta sín. Það hefur aldrei verið
stigið á neinn eða neinn tekinn fyrir, vegna þess
að hann væri öðruvísi en aðrir, og hann hefur
fengið að vera öðruvísi, fengið að halda
sínum persónuleika og sínum skringilegheitum, án
þess að nokkur hafi verið að gera sér veður út af
,,Hvað eruð þið margir, kennararnir?" ,,Við erum fimm."
því, mönnum hefur bara fundizt það auka
skemmtilegum þætti í andlit skólans að hafa svona
fjölbreytta ,,karaktera,“ og menn hafa ekki haft
löngun til að steypa alla í sama mót.
— Alltaf jafn gott persónulegt samband milli
nemenda og kennara, sem svo mjög hefur einkennt
þennan skóla?
— Já. Maður hefur alltaf komizt í mjög gott
cg persónulegt samband við nemendurna, sérstak-
lega á árum áður, og þetta fólk, sem var á svipuð-
um aldri og ég, mér finnst að nú þegar ég hitti
þetta fólk, sérstaklega það sem var í eldri árgöng-
unum, líkara skólasystkinum og vinum frekar en
nemendum.
— Þetta hlýtur að hafa mótazt strax á fyrstu
árum skólans?
— Já ég hef nú t. d. stundum talað um, að
menn tilleggi sér nokkuð sem kallað er kexmara-
svipur, og náttúrlega er ég nú ekki að halda ann-
að en að maður hafi nú reynt að ganga um með
hann, eftir því sem hægt var. En — ég gerði það
nú eiginlega strax upp við mig, þegar ég byrjaði
að kenna og hef alltaf reynt að fylgja því, að ef
þú ekki þolir það að láta nemenduma kynnast
þér eins og þú ert, þ. e. a. s. að koma til dyranna
eins og þú ert klæddur. Ef þú getur ekki hald-
ið virðingu og vinsemd með því að vera þú sjálf-
ur, þá geturðu það ekki með því að taka á þig
eitthvert gervi eða spila einhverja rullu, sem þú
svo áður en varir ert dottinn út úr.
Þannig endaði samtal okkar Snorra að sinni.
Eftir að hafa þáð góðgjörðir hjá Hrafni Magnús-
syni og hans ágætu konu, héldum við heim. Á eft-
ir okkur ómaði músík úr setustofunni, klúbbam-
ir voru með síðustu kynningu vetrarins. Snorri
var brunaður burt á sínum Landrover, það var
Bifrastarkvöld sem fylgdi okkur úr hlaði. .