Hermes - 01.05.1969, Síða 12

næsta umhverfi, en það er nokkuð sem ekki er á
hverju strái í stórborginni. Ekki var vandi að finna
húsið því Þórunn hafði sagt svo til vegar:
„Þegar þú ert kominn upp á hæðina, þá er fyrst
kirkjan, síðan presthúsið og svo er ég“.
Fyrst fékk ég að skoða íbúðina, sem reyndist
hin vistlegasta, og greinilega hafði farið fram vor-
hreingerning, því ryk var hvergi að sjá, en af því
er dálítið í London eins og allir vita. Þá var garð-
bletturinn ljómandi aðlaðandi, þar hékk þvottur
á snúru.
„Það var svo gott veður í morgun, að ég gat
ekki sofið, svo ég dreif mig í stórþvott“, sagði
Þórunn hressilega — síðan var farið að tala um
alla heima og geyma. Eg frétti, að þau væru alveg
nýflutt í íbúðina — leigðu hana dýrum dómum, en
sem mestu máli skipti, þau væru mjög ánægð með
hana og umhverfið. Húsbóndinn færði mér bjór-
glas eigi lítið, og ég spurði hann um álit hans á
íslandi og íslendingum. Þá kom fram, að hann
hafði verið á Islandi um síðustu jól með konu-
efninu, komið austur á Hvolsvöll, og séð Eyjafjöll
og Fljótshlíð. Hann taldi Islendinga ákaflega elsku
legt og gott fólk, en frekar hirðulaust með pen-
inga. Hann minntist á íslenzka hangikjötið, sem
honum líkaði stórvel þegar í stað, og gleymdi
raunar ekki heldur uppstúfnum.
„Hvemig leizt þér á Reykjavík“, spurði ég.
„Ekki mjög vel, sennilega af því að það ringdi
svo mikið.“
Ég lýsti þeirri skoðun minni að hann ætti að
vera vanur við slíka hluti frá Englandi.
Aðspurður hvernig honum hefði þótt íslenzku
stúlkurnar í útliti, sagðist hann hafa verið ákaf-
lega hrifinn, enda áður búinn að sýna hug sinn í
konuvalinu.
Síðan ræddum við um England og lífið í Lond-
on.
„Það er allt dýrt hér“, sagði Þónmn „jafnvel
dýrara en heima, en mér líkar ágætlega að búa hér
— ég er þannig gerð, að mér leiðist hvergi og eign-
ast alstaðar kunningja.
„Var ekki einhverntíma brotizt inn og rænt frá
þér“.
„Jú, á meðan ég bjó með nokkrum stúlkum var
brotizt inn til okkar og hirtir allir skartgripir, og
þeir komu auðvitað aldrei í leitirnar.“
„En svo hefur annað þá skeð ánægjulegra.“
„Auðvitað, við höfum bæði mjög gaman af því
að ferðast, og ég hef komið til Túnis, Frakklands
og Danmerkur svo eitthvað sé nefnt.“
Mér var nú boðið kaffi og pönnukökur, sem ég
réttilega gat sagt, að væru þær fyrstu, sem ég hafði
smakkað í Bretaveldi. Þær reyndust fyrsta flokks
að gæðum og urðu ekki langlífar.
Að lokum fór ég að forvitnast eftir framtíðar-
áformum. Þá fékk ég að vita, að uppi væru áform
um að fara til Islands í febrúar n. k. meðal annars
til þess að ganga í það heilaga þar.
„Mundir þú vilja búa þar,“ spurði ég Mr. Law.
„Já, það kæmi fyllilega til greina, en líklega
yrði íslenzkan mér erfið a. m. k. til að byrja með.
Eg hefði þá sennilega mestan áhuga á því að búa
á Hvolsvelli, ef ég gæti fengið starf.
„Hafið þið ákveðið stærð fjölskyldunnar spurði
ég gætilega. Doglas sagðist vera mikill áhugamað-
ur um knattspyrnu og ekkert hafa á móti því að
koma upp einu liði.“
„Fyrst tvíburar og svo eitt síðar“ sagði Tóta
ákveðið — og þar með var það útrætt.
Og að síðustu var þá kominn tími til þess að
þakka fyrir ljómandi veitingar og kveðja.