Morgunblaðið - 11.11.2011, Blaðsíða 25

við þó að dauðinn er ófrávíkjanleg-
ur fylgifiskur lífsins. Það er því á
þessari stundu sem á hugann leita
minningar. Rifjast þá upp atburð-
ur þegar ég var fyrir nokkrum ár-
um staddur úti í Noregi. Þar
horfði ég á mann stíga út úr lang-
ferðabíl. Reyndar var ég þar á
ferðalagi með hópi fólks og í hópn-
um voru öldruð hjón og karlinn
verulega hrumur en þrátt fyrir
það að hann gæti með naumindum
staðið í fæturna þá var hann kom-
inn út úr bílnum á undan konunni
sinni og var þess albúinn að taka
við henni ef svo illa færi að hún
hrasaði í tröppunum. Þrátt fyrir
að hann hefði nánast enga burði til
þess. Þannig horfi ég nú til baka
og minnist systur minnar sem allt-
af var tilbúin að leggja fram að-
stoð sína í hverju sem var þó svo
að styrkur hennar væri ekki alltaf
upp á sitt besta. Hún vildi vel, tók
þátt, gaf sig í verkin og var til
staðar á gleðistundum og einnig ef
við vorum hjálparþurfi.
Auðvitað var lífshlaup hennar
fjölbreytt og innihaldsríkt þar
sem hún og maður hennar Bern-
harð Steingrímsson urðu þeirrar
gæfu aðnjótandi að eignast fjögur
börn sem veittu henni mikla gleði.
Ekki má gleyma barnabörnunum
sem hún talaði um með miklu
stolti og naut þess að segja frá
þeim og hinum fjölbreyttu afrek-
um og sigrum sem þau voru að
vinna í lífinu.
Að leiðarlokum kveðjum við
Sigurbjörgu og megi hún í friði
fara á önnur tilverustig um leið og
við vottum aðstandendum, börn-
um, tengdabörnum og barnabörn-
um okkar dýpstu samúð.
Sigurgeir Steindórsson og
Rósa Sigurlaug Gestsdóttir.
Það var eins og tíminn stæði í
stað þegar ég frétti af andláti
Sibbu vinkonu minnar sem bar
svo skjótt að og enginn átti von á,
aðeins deginum áður höfðum við
talast við í síma og hún var hress
og kát að vanda og umræðuefnið
var eins og svo oft áður börnin og
barnabörnin okkar.
Við Sibba kynntumst þegar
börnin okkar rugluðu saman reyt-
um sínum og saman eigum við
þrjú yndisleg barnabörn sem nú
gráta sárt ömmu sína eins og allir
aðrir sem kynntust þessari ynd-
islegu og fallegu konu sem gaf svo
mikið af sér og var ætíð öðrum
stuðningur og hjálpleg. Það er að-
eins rúmur mánuður síðan við
fögnuðum afmæli Sibbu og fórum
saman á frumsýningu Berghildar
dóttur hennar á myndinni um
stjórnlagaþing og áttum þar góðar
stundir saman. En enginn veit
hvað morgundagurinn hefur að
geyma og ég er þakklát fyrir öll
árin sem ég fékk að njóta vinskap-
ar hennar. Ég er rík að fallegum
og góðum minningum.
Elsku Sibba mín, ég bið þér
Guðs blessunar. Ég veit þú ert
komin til þeirra sem á undan eru
gengnir.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Elsku Bebbý, Lói, Maríanna og
Steini, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og Guð gefi ykkur
styrk.
Arndís.
Sólskinsdagar á Akureyri 1987.
Fjölskylda mín að flytja suður og
mikið um að vera. Sibba og Benni
mætt á svæðið til að bjóða okkur
að búa hjá sér síðustu daga okkar
á Akureyri og þetta fannst þeim
alveg sjálfsagt, miklir höfðingjar í
sér, og við þáðum þetta með þökk-
um og áttum góða daga með þeim.
Allt var leikur einn, það var svo
notalegt og ekki síður skemmti-
legt að vera nálægt þeim. Benni
var að gróðursetja trén sín í kring-
um nýja húsið þeirra og útbúa
tjörn í garðinum með gúmmíönd-
um og öllu tilheyrandi, gott ef lax-
eldi var ekki komið inn í myndina
þegar bjartsýnin varð hvað mest.
Sibba, þessi mikla matmóðir, stóð
yfir pottum og pönnum og besti
heimilismatur sem hægt var að
hugsa sér var borinn fram með
mikilli gleði. Milli þess sem gisti-
heimilið var rekið í kjallaranum
með tilheyrandi þvotti og gesta-
gangi sé ég Sibbu fyrir mér glaða í
sólskininu að hengja upp þvott,
ánægð með sitt og sína, þrátt fyrir
að lífið yrði stundum skrautlegt
inni á milli.
Við fjölskyldurnar kynntumst í
gegnum börnin okkar og var mik-
ill samgangur og gott símasam-
band. Sibba var mjög stolt af
börnunum sínum fjórum enda góð
og glæsileg öll saman og var sam-
band þeirra mikið og gott enda
Sibba mikil móðir sem kunni að
hlusta, hvetja, miðla og sjá það
góða í lífinu.
Nú, lífið hélt áfram hjá okkur,
bæði í gleði og sorg. Þegar Þor-
steinn minn veiktist og séð var í
hvað stefndi var Sibba óvænt
mætt til mín og stóð við hlið mér
þegar hann lést, umvefjandi mig
og mína fjölskyldu þar til allt var
um garð gengið. Fyrir það verð ég
ævarandi þakklát, en svona var
Sibba, vinur í raun sem gleði.
Ég veit að það eiga margir um
sárt að binda, hún var mikill vinur
vina sinna og sendi ég samúðar-
kveðjur til þeirra allra. Systkinum
hennar og fjölskyldum þeirra
sendi ég líka mínar bestu samúð-
arkveðjur. Bebbi, Lói, Maríanna,
Steini og fjölskyldur, missir ykkar
er mestur, þið voruð heppin með
mömmu og ömmu ykkar, svo ég
tali nú ekki um hvað hún var rík að
eiga ykkur öll. Þið farið í gegnum
þetta á seiglunni eins og mamma
ykkar gerði með sitt. Sjáum hana í
sólinni, glaða í húmornum sem
hún hafði fyrir sjálfri sér og lífinu,
þannig ætla ég að muna hana.
Guð geymi ykkur, hjartans
kveðjur,
Bergljót.
Fallin er frá frábær kona sem
okkur systrum þótti mjög vænt
um. Það var alltaf gaman að koma
til Sibbu sem var mikill húmoristi
og mannvinur. Gott var að eiga við
hana spjall yfir góðum kaffibolla
sem var svo stundum hvolft og
spáð í og í leiðinni fengnar góðar
ráðleggingar.
Sibba var glæsileg kona og
mikill fagurkeri. Margt gott er
hægt að segja um hana Sibbu sem
hafði góða nærveru og var mjög
hjálpsöm.
Elsku Sibba okkar, nú ertu
komin upp í himnaríki, svífandi
um á bleiku skýi í tigerkjól með
Benna þinn við hlið þér.
Þín verður sárt saknað og biðj-
um við góðan Guð að styrkja elsku
Bebby okkar, Maríönnu, Lóa og
Steina og alla ömmulingana þína
sem eiga um sárt að binda.
Sigurjóna Frímann og
Jóhanna Frímann.
Ekki vorið, ekki blómin,
ekki þau hin gullnu ský
og ekki sjálfur sólarljóminn
sorgarskýi dreifir því
er glaðan dag sem grímu svarta
grúfir yfir hryggum mér
síðan hálf mín sál og hjarta
sjónum mínum horfin er.
(PÓ)
Mikið sakna ég elsku Sigur-
bjargar minnar, faðmur hennar til
mín var jafnstór og öll Vaðlaheiðin
og þess vegna kallaði ég hana
„Vaðlaheiði“. Hún reyndist mér
og mínu fólki vel frá fyrstu stundu,
var traust og heiðarleg og varð
strax ein af okkur. Hún var frænk-
an sem kom í öll matarboð og
graut til mömmu og pabba á laug-
ardögum, jafnvel sem „Sveina“
jólasveinn í afmælisboð. Já, hún
var vinsæl af öllum í fjölskyldunni
og elskaði að borða góðan mat
með okkur og við með henni.
Stundum söng hún fyrir okkur
eða sagði skemmtilegar sögur.
Hún var gleðigjafi með stórt
hjarta.
Vinkona mín, frú Sigurbjörg,
hvíl í friði.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Laufey Margrét Pálsdóttir.
Elsku Sibba.
Það var erfitt að fá fregnir af
skyndilegu andláti þín og vera
langt í burtu. Við tengdumst fjöl-
skylduböndum fyrir þrjátíu og
fimm árum. Í fyrstu voru kynni
okkar ekki mikil en með árunum
urðu þau meiri og milli okkar
myndaðist djúp vinátta sem ein-
kenndist af kærleika. Í huga minn
koma mörg minningabrot. Þar
ber hæst veisluna á jóladag hjá
tengdaforeldrum okkar, Guðrún
að spila á orgelið og þú að stjórna
söng. Þú hafðir ákaflega fallega
söngrödd. Við Bergur ferðuðumst
með ykkur Benna bæði heima og
erlendis og nú er gott að ylja sér
við þær minningar um ykkur
hjónin. Þú varst ávallt mjög
snyrtileg og ber heimilið þitt þess
merki, það var allt í röð og reglu.
Og ekki varstu lengi að galdra
fram veislumat – þar varst þú á
heimavelli.
Þér var mjög annt um afkom-
endur þína og varst ákaflega stolt
af barnabörnunum þínum, sem þú
kallaðir oft hinum furðulegustu
nöfnum.
Þú varst mjög trúuð. Oft rædd-
um við um lífið, tilgang þess og
hvað tæki við að lokinni þessari
jarðvist. Þar vorum við sammála.
Það var notalegt að sitja hjá
þér með prjónana og oft sagðir
þú: „Æi viltu ekki bara borða með
mér?“ Ég sé þig fyrir mér í hug-
anum í sebrafötunum þínum, svo-
lítið úfna um hárið og heyri dill-
andi hlátur þinn.
Ég kveð þig með sömu orðum
sem þú kvaddir mig með fyrir
stuttu. Vertu blessuð elskan og
góða ferð. Elsku Bebbý, Lói,
Maríanna og Steini, minning um
góða móður mun gefa ykkur
styrk. Mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til ykkar.
Þóra Ragnheiður.
Í minningunni um Sigurbjörgu
frænku mína var veðrið alltaf
gott, sólskin og sumar. Hún var
dökk á brún og brá, kotroskin og
naut þess að vera fín. Hún ólst
upp í Strandgötunni með smiðjur
á aðra hönd en Pollinn á hina. Á
heimilinu bjuggu þrír ættliðir og
mikið athafnalíf, fólk að koma og
fara. Hún bjó yfir mikilli athafna-
semi og rak leikhús í smiðjuport-
inu á sumrin. Þegar barnapíurnar
á Eyrinni streymdu með kerrur
og smáfólk, vissi maður hvers
kyns var, leikárið í portinu var
hafið. Karlarnir á verkstæðinu
voru ótrúlega umburðarlyndir,
kannski höfðu þeir gaman af. Mig
minnir svo að seinna á unglings-
árum hafi hún stigið á svið hjá
Leikfélaginu. Árin liðu og allt í
einu var hún komin með ungan
mann upp á arminn og farin að
spássera með hann upp og niður
götu. Þetta var hann Benni og
urðu þau óaðskiljanleg, gengu í
hjónaband og eignuðust börnin
fjögur. Við tók baráttan um
brauðið og unnið að því að mennta
sig meira og koma sér upp hús-
næði. Heimilið varð hennar vett-
vangur, listrænt og fallegt. Hún
var myndarleg húsmóðir, vel
verki farin, glaðlynd, hjálpsöm og
aðstoðaði marga sem þess þörfn-
uðust. Hún greip í að vinna utan
heimilis og voru það aðallega
umönnunarstörf. Vanheilsa hrjáði
hana í seinni tíð en andlát hennar
var ótímabært. Ég mun minnast
hennar vegna skemmtilegra
uppátækja og snjallra úrræða
þegar þeirra var þörf. Mann sinn
missti hún árið 2005 eftir löng
veikindi. Börnum hennar, systk-
inum og fjölskyldum þeirra votta
ég samúð mína og megi minningin
um góða konu lifa.
Guðný Stefánsdóttir.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. NÓVEMBER 2011
✝ AðalsteinnGunnarsson
fæddist á Ísafirði
12. nóvember 1930.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 1. nóvember
2011.
Foreldrar hans
voru Gunnar Krist-
insson, vélstjóri og
vélgæslumaður í
Sólbyrgi á Ísafirði,
f. 8. ágúst 1891, d. 25. febr. 1977,
og kona hans Elísabet Andr-
ésdóttir, húsfreyja, f. 31. maí
1888, d. 29. maí 1965. Aðalsteinn
2008. Aðalsteinn á tvö barnabörn;
Sunnu Þorsteinsdóttur og Kol-
brúnu Ragnheiði Kristjánsdóttur.
Aðalsteinn ólst upp á Ísafirði og
gekk þar í grunnskóla þess tíma.
Eftir gagnfræðapróf lá leiðin suð-
ur á Mela í Loftskeytaskólann það-
an sem hann útskrifaðist sem loft-
skeytamaður árið 1948. Starfaði
hann síðan sem loftskeytamaður á
togurum frá 1949-1964, lengst af á
aflaskipunum Neptúnusi og Júpi-
ter. Frá 1964 og til starfsloka
starfaði hann í Fjarskiptastöðinni
í Gufunesi um leið og sumrin voru
gjarnan notuð til að fara afleys-
ingatúra á skipum Sambandsins
og Eimskipafélagsins.
Lengst af bjó Aðalsteinn að
Grænukinn 1 í Hafnarfirði.
Aðalsteinn verður jarðsunginn
frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag, 11. nóvember 2011, og hefst
athöfnin kl. 15.
átti fjögur systkini;
Kristínu, Maríu,
Andrés og Kristin.
Af þeim er Kristinn
nú einn á lífi.
Eiginkona Að-
alsteins um tæplega
sex áratuga skeið
var Kolbrún Þór-
isdóttir, f. 15. júní
1929, d. 20. sept-
ember 2011. Börn
þeirra eru Þórey El-
ísabet, f. 16. desember 1959, d. 10.
apríl 1960, Þorsteinn Gunnar, f.
20. maí 1961 og Þórdís Tinna, f.
10. desember 1968, d. 21. janúar
Við lifum og við deyjum. Eng-
inn fær víst flúið þau örlög. Ein-
hver sagði einhvern tímann að
þrátt fyrir allt og allt, þá kæmi
dauðinn alltaf á óvart. Mikið til í
því. Pabbi var búinn að vera veik-
burða lengi. Mæðinn og þreklítill.
Samt alltaf jákvæður og duglegur.
En leiðarlokin höfðu lengi verið í
sjónmáli. Það voru allir sammála
um það. Líka hann.
En svo fór mamma. Óvænt. Á
undan honum. Það kom honum í
opna skjöldu. Hann hafði nú alltaf
haldið að hann færi á undan
mömmu. Ég skynjaði sterkt að
baráttuþrekið hafði beðið hnekki.
Mikinn hnekki. Lífslöngunin dvín-
aði. Skugga bar á. Og síðan fór
sem fór. Fallið var mikið, höggið
var þungt. Missirinn var mikill,
söknuðurinn var sár. Elsku pabbi
minn var bæði brotinn og beygður.
Þau mamma höfðu deilt saman lífi
í tæpa sex áratugi. Gleði og sorg-
um. Vonum og væntingum. Öllu.
Ég hef óbilandi trú á bæninni.
Máltækið segir að trúin flytji fjöll.
Í þeirri merkingu að ekkert bæn-
arefni sé of smátt eða of stórt til að
á mann verði hlustað og brugðist
við. Það finnst mér stórkostlegt.
Í þeirri trú bið ég algóðan Guð
um að blessa fjölskyldu mína á
himnum. Mömmu, pabba og
Diddu systur. Fjölskylduna mína
sem ég á svo mikið að þakka. Öll-
um stundum. Alltaf. Ég bið algóð-
an Guð um að blessa, leiða og
styrkja Kolbrúnu Ragnheiði og
Sunnu. Öllum stundum. Alltaf. Og
ég bið fyrir Hrund minni og strák-
unum. Öllum stundum. Alltaf.
Elsku pabbi minn. Ég sakna
þín. Ég sakna mömmu. Ég sakna
Diddu. Og ég er þess fullviss að
einn góðan veðurdag þá samein-
umst við öll á ný. Fersk og flott.
En ég ætla samt að fá að hafa
sama háttinn á og stundum á ung-
lingsárunum: Reiknaðu ekki með
mér fyrr en seint og um síðir. Mín-
ar innilegustu þakkir fyrir sam-
veruna og allt það sem þið hafið
gert fyrir mig og verið fyrir mig.
Ég votta ástvinum og ættingj-
um mína innilegustu samúð.
Guð blessi ykkur öll.
Þorsteinn Gunnar.
Elsku Alli og Kolla.
Mig langar að minnast þessara
fallegu hjóna í örfáum orðum. Það
fyrsta sem kemur upp í hugann er
kærleikur. Léttlyndið hennar
ömmu Kollu og festan hans afa
Alla. Þau máttu ekkert aumt sjá.
Þau voru samrýmd hjón og mér
fannst þau alltaf svo ástfangin og
því finnst mér við hæfi að minnast
þeirra saman. Ég var þeirrar gæfu
aðnjótandi að kynnast þeim fyrir
um 12 árum er þau bjuggu í Græ-
nukinninni. Alltaf var tekið vel á
móti mér og drengjunum mínum.
Endalaus hjartahlýja. Amma
Kolla alltaf eitthvað að bardúsa og
allir skyldu fara saddir og sáttir
heim og helst með nesti. Afi Alli í
essinu sínu að spjalla og segja sög-
ur frá þeim árum sem hann sigldi
um heimsins höf.
Gimsteinarnir þeirra, Sunna og
Kolbrún Ragnheiður, sem nutu
þess að vera hjá þeim. Þvílíkar
gæðastundir.
Síðustu árin á Hrafnistu voru
þeim góð, amma Kolla blómstraði
í listinni og afi Alli horfði stoltur á
sína spúsu.
Elsku Alli og Kolla. Minningin
um ykkur kærleiksríku hjón lifir
og það er huggun harmi gegn að
vita af ykkur saman aftur með
Diddu ykkar.
Hvílið í friði og takk fyrir allt og
allt.
Ykkar tengdadóttir
Hrund.
Það er svo óraunverulegt að
þurfa að sjá á eftir þér. Líka svona
stuttu eftir að amma Kolla fór. Ég
mun alltaf minnast þín með gleði í
huga. Það er margt sem kemur
upp í hugann þegar ég hugsa til
baka. Hversu indælt það var að
koma til þín og ömmu í Grænuk-
innina og ég man að þú hafðir allt-
af frá einhverju skemmtilegu að
segja. Þér þótti alltaf svo gaman
að segja frá og varst svo duglegur
að segja mér sögur frá ævintýr-
unum sem þú lentir í, í vinnu þinni
sem loftskeytamaður. Ég veit líka
hvað þér þótti alltaf vænt um
stelpurnar þínar tvær, mig og
Kolbrúnu Ragnheiði. Ég man líka
alltaf hvað þú ljómaðir þegar ég
kom í heimsókn til ykkar á Hrafn-
istu.
Elsku bestu afi. Þú og amma
Kolla skiljið eftir stórt tómarúm í
lífi mínu og ég mun alltaf sakna
ykkar. Það er svo erfitt að sjá á
eftir þeim sem manni þykir vænt
um. Ég mun alltaf geyma þig í
hjarta mínu, elsku afi.
Þín
Sunna.
Elsku afi og amma.
Ég er svo heppin að hafa átt
ykkur að og fengið að vera mikið
með ykkur. Þegar ég var yngri
bjuggum við mamma hjá ykkur og
síðar bjuggum við í þarnæsta húsi.
Amma, ég man þegar þú sóttir
mig í skólann og við settumst oft
við álfastein og spjölluðum saman.
Eftir að þið fluttuð á elliheimilið
var ég líka oft hjá ykkur og gisti
stundum um helgar. Amma, þú
föndraðir mikið með mér og
prjónaðir. Afi, þú sagðir mér
margar sögur af sjónum, sagðir
mér brandara og spilaðir við mig.
Hjá ykkur fékk ég alltaf góðan
mat.
Í sumar hélt amma sýningu á
myndum sem hún málaði. Mér
fannst svo gaman að sjá hvað hún
var glöð yfir sýningunni. Þrátt
fyrir að amma og afi hafi verið
veik voru þau alltaf glöð. Mér
finnst ég hafa lært svo mikið af
þeim.
Takk fyrir samveruna og allar
góðu stundirnar. Ég elska ykkur
alltaf.
Ykkar
Kolbrún Ragnheiður.
Látinn er góður vinur, skóla-
bróðir og vinnufélagi til margra
ára, Aðalsteinn Gunnarsson.
Hann var fæddur og uppalinn á
Ísafirði, hugsaði oft og hlýtt til
æskustöðvanna, var sannur Vest-
firðingur.
Aðalsteinn var fríður maður,
hár og myndarlegur og mikið
prúðmenni, harðduglegur, heiðar-
legur, samviskusamur og einstak-
lega greiðvikinn. Hann var mjög
fær loftskeytamaður, bæði í fjar-
skiptum og tækni. Tæknikunnátta
hans nýttist vel þegar hann var á
togurunum. Ef bilaði ratsjá, dýpt-
armælir eða annar tækjabúnaður
þá þurfti ekki dýra landsiglingu til
viðgerða því flest gat Alli lagfært.
Alli starfaði í 15 ár hjá útgerð
Tryggva Ófeigssonar, lengst á
togaranum Neptúnusi með Bjarna
Ingimarssyni skipstjóra. Útgerðin
og skipstjórinn kunnu vel að meta
hæfileika og dugnað Alla, enda
vann hann oft jafnframt loft-
skeytamannsstarfinu ýmsa aðra
vinnu um borð, m.a. í lest við sölt-
un á fiski.
Starf hans á Fjarskiptastöðinni
í Gufunesi við strandstöðvaþjón-
ustuna var líka mikils metið, og
var honum þar oft falið að annast
ýmis sérverkefni sem kröfðust
sérstakrar árvekni og vandvirkni.
Hann var ávallt reiðubúinn til
aukastarfa þegar á þurfti að halda,
enda bar hann mjög fyrir brjósti
öryggi sjófarenda og betri mögu-
leika þeirra til fjarskipta. Eitt af
mörgum verkefnum Alla, sem
hann lagði mikla rækt við, var að
finna sæmilega hreinar tíðnir til
útsendinga Ríkisútvarpsins á
fréttum á stuttbylgju til sjófar-
enda og Íslendinga erlendis. Þetta
gat verið dálítið snúið, því bæði var
að leyfileg tíðnisvið voru takmörk-
uð og þó að hrein tíðni fyndist var
viðbúið að hún yrði gripin til notk-
unar af öðrum stöðvum, jafnvel áð-
ur en við gætum hafið útsendingar
á henni. Oft þurfti því að endur-
taka tíðnileit. Þetta reyndi á þol-
inmæðina, en hún var einn af kost-
um Alla, sem var annt um að
sjómenn og Íslendingar erlendis,
austan hafs og vestan, gætu hlust-
að truflanalítið á fréttir að heiman.
Alli starfaði í Gufunesi í 36 ár.
Hann sinnti störfum sínum fag-
mannlega og af miklu öryggi.
Hann var þægilegur í umgengni
og sagði aldrei styggðarorð um
nokkurn mann. Hann lét yfirleitt
ekki mikið fyrir sér fara, en hann
var góður sögumaður og kunni
ógrynni af stuttum og löngum
gamansögum, yfirleitt úr daglega
lífinu, sem hann skemmti félögum
sínum með við viðeigandi tæki-
færi. Hann hafði mikinn áhuga á
þjóðmálunum og fylgdist jafn-
framt vel með erlendum stjórn-
málum. Skoðanir hans mótuðust af
ósk um meira réttlæti.
Alli átti við veikindi að stríða
nokkur undanfarin ár og var að
mestu bundinn við hjólastól, en
hann naut lengst af aðstoðar sinn-
ar yndislegu eiginkonu, Kolbrúnar
Þórisdóttur, sem lést 20. septem-
ber síðastliðinn, en milli þeirra var
mikill kærleikur. Bæði nutu þau
góðrar umhyggju sonar síns, Þor-
steins, og dóttur sinnar, Þórdísar,
á meðan hennar naut við, en hún
lést árið 2008.
Við Rósa þökkum Aðalsteini og
Kolbrúnu vinsemd og dýrmæta
vináttu, og vottum Þorsteini og
fjölskyldu og öðrum aðstandend-
um innilega samúð.
Stefán Arndal.
Aðalsteinn
Gunnarsson