Morgunblaðið - 05.01.2012, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JANÚAR 2012
✝ Helga Krist-jánsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 25. febrúar
1932. Hún lést á
heimili sínu 17.
desember 2011.
Foreldrar hennar
voru Olga Helena
Ásgeirsdóttir, hús-
móðir, f. 16.6.
1910, d. 3.1. 1991,
og Kristján Sól-
bjartsson, sjómaður, f. 28.6.
1899, d. 30.6. 1964. Seinni
maður Olgu, var Hans Mann
Jakobsson, verkamaður, f.
18.9. 1913, d. 15.12. 1996.
Þann 6. júní 1953 giftist
hún Kristni F. Ásmundssyni,
vélstjóra frá Kverná í Grund-
Árnason, hagfræðingur, f.
7.12. 1980. Sambýliskona
Kristins er Hildur Sævars-
dóttir tölvunarfræðingur. 2)
Olga Helena Kristinsdóttir,
hugbúnaðarsérfræðingur, f.
29.11. 1963. Sambýlismaður
hennar er Sigurþór Örn Guð-
mundsson, bókbindari. Börn
hennar frá fyrra hjónabandi
eru: a) Olga Helena Ólafs-
dóttir laganemi, f. 16.3. 1991, í
sambúð með Andra Stef-
ánssyni B.Sc. verkfræðingi. b)
Kristín Helga Ólafsdóttir,
grunnskólanemi, f. 2.4. 1996.
Helga er fædd og uppalin í
Reykjavík og hélt þar heimili
með Kristni eiginmanni sínum.
Helga vann lengst af við versl-
unarstörf en eftir starfslok
vann hún sem sjálfboðaliði hjá
Rauða krossi Íslands við af-
greiðslu. Aðalstarf Kristins
var sjómennska eða þar til
hans lést árið 1980.
Útför Helgu fór fram í
kyrrþey 27. desember 2011.
arfirði, f. 8.6.
1928, d. 22.5.
1980. Þau eign-
uðust tvær eftirlif-
andi dætur: 1)
Steinunn G. Krist-
insdóttir, hjúkr-
unarforstjóri, f.
24.12. 1952, gift
Benedikt Hauks-
syni, verkfræð-
ingi. Börn hennar
frá fyrra hjóna-
bandi eru: a) Helga Árnadótt-
ir, tölvunarfræðingur og MBA,
f. 31.10. 1979. Maki Helgu er
Ingvi H. Óskarsson lögfræð-
ingur. Dóttir Helgu og Ingva
er Steinunn, f. 16.5. 2010.
Dóttir Ingva er Ingibjörg Þór-
unn, f. 8.3. 2002. b) Kristinn
Elsku mamma, það er svo
erfitt að hugsa sér lífið án þín,
þú ert búin að vera stór hluti af
lífi mínu en ég verð að læra
það. Þú varst stoð mín og stytta
í gegnum súrt og sætt. Ég hef
verið að rifja upp stundirnar
okkar í Fellsmúlanum þegar ég
ólst upp og eftir að pabbi dó
áttum við svo erfiðan tíma, við
bjuggum tvær saman. Þú
reyndir samt alltaf að segja:
Guð leggur ekki meira á mann
en maður þolir.
Þú greindist með krabba-
mein 1981, ég hélt að ég væri
að missa þig en ég er svo ham-
ingjusöm að ég fékk að hafa þig
í mörg ár enn.
Ég á skemmtilegar minning-
ar er við fórum til Rimini, skoð-
uðum Róm, Feneyjar, þú varst
svo brún og í bláum kjól þrátt
fyrir að hafa gengið í gegnum
lyfjameðferð.
Eftir að ég gifti mig hjálp-
aðir þú mér að gera heimilið
mitt fallegt og ég vona að ég
geti miðlað því til dætra minna.
Dætur mínar Olga Helena og
Kristín Helga voru þér svo nán-
ar og fengu svo oft að gista hjá
ömmu þegar þær voru litlar.
Pönnukökurnar, lambalærið og
hryggurinn var best hjá
mömmu og við systir bönnuðum
þér að breyta því.
Við mæðgurnar í fjölskyld-
unni fórum í ferð til Dublin, það
var ógleymanleg ferð, og síðan
Prag-ferðin og strigaskórnir
eru ógleymanlegir. Ég gæti
haldið endalaust áfram að rifja
upp eftirminnileg atvik í lífi
okkar og hversu oft þér tókst
að plata mig 1. apríl og fleira og
fleira. Eftir að ég skildi varstu
hjá mér dag og nótt, fórst ekki
frá mér og hjálpaðir mér að
ganga í gegnum þann erfiða
tíma.
Það var svo gaman að segja
þér frá skólanum en ég fór í
MBA-nám sem mun ljúka í vor,
þú varst svo stolt af mér og
hvattir mig en það er erfitt að
hugsa sér að þú verðir ekki með
mér þann dag. Þegar þú lást á
hjartadeildinni í haust sat ég
oft hjá þér og lærði og þú
spurðir mig út úr, þú varst að
hlýða mér yfir eins og þú gerðir
þegar ég var í menntaskóla.
Þú ert búin að ganga í gegn-
um alls konar erfiðleika og
veikindi en æðruleysi var þinn
styrkur allt þitt líf sem ég ætla
að reyna að tileinka mér og
miðla til minna dætra. Ég er
svo þakklát fyrir allar góðu
stundirnar okkar og okkar síð-
asta samtal áður en þú fórst var
16. desember áður en við fórum
að sofa og þú sagðist vera hátt-
uð og varst svo ánægð að vera
komin heim nema sagðist vera
með þetta kvef og ætlaðir að
sofa það úr þér og við myndum
hittast um hádegisbilið og
skrifa á jólakortin og gera jóla-
ísinn saman og jafnvel baka
„púddara“ ef við værum í stuði.
Ég sagði: Góða nótt, mamma
mín, sjáumst á morgun. Daginn
eftir fór ég og Diddi minn með
mér í Bólstaðarhlíðina, þegar
ég opna dyrnar kem ég að þér
þar sem þú liggur dáin í rúminu
þínu.
Ég gat ekki hugsað eða gert
neitt, þvílík lömunartilfinning
og tómarúm. Mér fannst líf mitt
búið en ég verð að halda áfram
og vera dætrum mínum stoð og
stytta eins og þú varst okkur.
Það er yndislegt að okkur
tókst að vera öll saman hjá þér
í jólahlaðborði í Bólstaðarhlíð,
þú varst svo tignarleg og flott.
Takk fyrir allt og guð veri hjá
þér og ég vona að þú sért aftur
í örmunum hans pabba.
Ég elska þig. Þín dóttir,
Olga Helena
Kristinsdóttir.
Helga tengdamóðir mín er
látin nær áttræð að aldri eftir
langvarandi veikindi. Í fyrsta
skipti sem ég hitti Helgu var
hún að jafna sig eftir erfið veik-
indi, þó að líkaminn væri farinn
að gefa sig fann ég brátt að
hugsunin var skýr og henni var
ekki sama hver væri að gefa sig
að elstu dótturinni.
Þegar ég yfirgaf hana eftir
gott spjall á sjúkrahúsinu
horfði hún á mig með sínum
einstaka svip, nikkaði höfði og
þá sá ég að ég var samþykktur í
fjölskylduna.
Helga var af annarri kynslóð
en ég, kynslóð sem oft upplifði
erfiðleika sem eru fjarri skiln-
ingi okkar nútímaborgarbarna.
Helga missti þrjú börn í fæð-
ingu, reynsla sem er svo erfið
að hún hlýtur að setja mark á
mann alla tíð, eiginmann missti
hún síðan á besta aldri og þurfti
að takast á við lífið ein en með
sínar góðu dætur og barnabörn
sér við hlið.
Helga hefur verið stór hluti
af fjölskyldulífi okkar og hef ég
verið svo lánsamur að hafa
fengið að aðstoða við tilfallandi
verk fyrir hana, aldrei var þó
þörf að aðstoða við bíla og víd-
eó, allt sem viðkom þeim mál-
um var á hreinu, Helga er
reyndar eina manneskjan sem
ég þekki sem gat tekið upp
þætti í sjónvarpinu vikur fram í
tímann. Þegar þurfti að bora
eða skrúfa var ég kallaður til,
fá orð voru notuð en ekki komst
réttur svipur á mína fyrr en allt
var eftir hennar höfði og öll
smáatriði fullkláruð og eftir
hennar kröfum. Á sama hátt
kvaddi hún okkur, öllum smáat-
riðum lokið, aðventuveisla með
öllum afkomendum var hennar
lokakveðja, og síðasta nóttin
heima hjá sér í eigin rúmi þeg-
ar jólaverkum var öllum lokið.
Það er með söknuði sem ég
kveð Helgu, þakklátur fyrir þau
ár sem við vorum samferða og
hún getur verið stolt af því orð-
spori og arfleifð sem hún lætur
eftir sig.
Benedikt Hauksson.
Elsku amma mín. Það er sárt
að hugsa til þess að þú sért
ekki lengur hjá okkur. Ekki
eins og áður. Mér þótti, og þyk-
ir, ákaflega vænt um þig.
Takk fyrir vinskap okkar,
hlýju þína og kærleika. Allar
okkar ljúfu stundir. Takk fyrir
þig. Hvernig þú tókst á móti
okkur í Bólstaðarhlíðinni – með
brosi þínu, og stundum lamba-
læri. Hvernig þú talaðir um
fólkið í lífi þínu. Hvernig þú
sagðir stúlkunni í búðinni að
hún væri falleg. Hvernig þú
baðst mig að bíða á meðan þú
þakkaðir starfsfólki útibúsins
innilega fyrir góða þjónustu í
gegnum árin. Hvernig þú varst
svo hvatvís og fljót til stundum.
Hvernig þú gafst mér þykkan
grjónagraut og svo pönnukökur
í hádeginu. Hvernig þú naust
þess að fara í laugina, og að
syngja. Hvernig þú mættir erf-
iðri heilsu þinni síðustu árin.
Hvernig þú söngst sem lítil
stúlka fyrir kindurnar, ein úti á
túni í sveitinni suður með sjó,
þegar tímarnir voru aðrir en
þeir eru í dag.
Ég tel mig vita að þú ert nú á
friðsælum stað. Guð geymi þig
og gefi að við verðum áfram
með þér í hjarta okkar. Með
nærveru þinni, og með minn-
ingunum um þig. Góða ferð,
elsku amma.
Kristinn (Kiddi).
Mig langar að minnast ömmu
minnar, Helgu Kristjánsdóttur.
Það sem kemur ávallt upp í
hugann þegar ég hugsa um
hana ömmu Helgu eru hversu
margar og góðar stundir við
áttum saman. Þegar við fjöl-
skyldan hittumst heima hjá
henni ömmu og borðuðum allan
gómsæta matinn sem hún bjó
alltaf til og á mínum yngri ár-
um eftir hvert matarboð og
heimsóknir til hennar neitaði ég
að fara heim og vildi gista hjá
henni ömmu, það var svo æð-
islegt. Það sem amma gerði
ekki fyrir mann! Við amma vor-
um góðar vinkonur og áttum
það sameiginlegt að hafa gam-
an af söng, kvæðið um fuglana
eftir Davíð Stefánsson var lag
sem við sungum svo oft saman.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan
skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og
jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt
Um varpann leikur draumsins
perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Elsku amma mín, nú ertu
farin. Ég vil þakka þér fyrir all-
ar þær góðu stundir sem við
áttum saman og mun ég sakna
þín alla daga. Ég vil þakka þér
fyrir allt það sem þú gerðir fyr-
ir mig. Það verður skrýtið að
hafa þig ekki lengur hjá okkur
en innst inni veit ég að þú munt
ávallt verða með okkur í anda.
Guð geymi þig, amma mín,
ég elska þig.
Olga Helena Ólafsdóttir.
Það var alveg ótrúlega
skemmtilegt að alast upp í
Fellsmúla 13. Þar bjó mikið af
góðu fólki, sem kynntist vel og
mikill og góður samgangur var
á milli fólksins í blokkinni. Þar
spunnust örlagaþræðir og þar
kynntist ég fólki sem ég tel hik-
laust meðal minna bestu vina
enn þann dag í dag.
Ein þeirra var Helga Krist-
jánsdóttir. Hún bjó á fjórðu
hæðinni ásamt manni sínum,
Kristni, og tveimur dætrum,
Steinunni og Olgu.
Helga og Kristinn voru falleg
hjón. Ólík en ansi góð saman.
Kristinn var sjómaður og þegar
hann var í landi var alltaf mikið
fjör í Fellsmúlanum og margar
veislur haldnar. Helga sótti þá
gjarnan gítar og spilaði á hann
og söng með söngglöðum skag-
firskum nágrönnum sínum; oft
alveg fram á nótt. Það voru góð
partí. Helga var líka listakokk-
ur og það var alltaf gaman að
fara í matarboð til hennar. Það
var ósköp sorglegt og mikið
áfall fyrir fjölskylduna þegar
Kristinn féll frá aðeins 52 ára
gamall.
Helga var alveg óskaplega
dugleg kona og ósérhlífin. Hún
vann alltaf mikið og hélt fallegt
heimili. Hún hafði alltaf sterka
réttlætiskennd og nána tilfinn-
ingu fyrir jafnrétti og bræðra-
lagi, og þau Kristinn bæði. Hún
hafði reynt ýmislegt, ekki allt
auðvelt, á uppvaxtarárum sín-
um. Þess vegna átti hún jafnan
auðvelt með að setja sig í spor
annarra og hjálpa fólki þegar
það þurfti.
Við Olga dóttir Helgu vorum
bestu vinkonur og við vorum
alltaf saman. Alltaf. Þegar við
vorum börn höfðum við afar
fjörugt ímyndunarafl og það
var varla til það sem við reynd-
um ekki. Helga reyndi að vera
ströng en sá fljótt að það virk-
aði ekki á okkur Olgu. Þá hætti
hún því bara. Hún var frekar
stríðin og lét okkur til dæmis
alltaf hlaupa apríl. Í öllum til-
fellum gerðum við það.
Á unglingsárunum sýndi hún
okkur umburðarlyndi og skiln-
ing og á menntaskólaárunum
sagði Helga alltaf að við Olga
værum sennilega á Gauknum
þegar einhver spurði eftir okk-
ur. Það var yfirleitt rétt.
Þegar ég komst á fullorðins-
ár urðum við Helga enn nánari
en áður. Ræddum mjög oft
saman og áttum margt sameig-
inlegt. Aldursmunurinn var
löngu hættur að skipta máli.
Við höfðum verið samferða
nógu lengi til þess. Maður minn
og dóttir kynntust Helgu vel og
þeim þótti alveg einstaklega
vænt um hana, enda var hún
þeim, eins og mér, alltaf alveg
sérlega góð.
Helga vissi hver hún var og
hvað hún vildi. Hennar gæfa í
lífinu voru afkomendurnir. Hún
elskaði dætur sínar og barna-
börnin og barnabarnabarnið
Steinunn voru hennar mestu
gleðigjafar.
Ég kveð þessa fallegu,
flóknu, stoltu, sterku, skilnings-
ríku, raungóðu, hugrökku og
trygglyndu konu með miklu
þakklæti og ást. Mikið var gott
að eiga hana að.
Ástvinum votta ég samúð.
Ingibjörg Ásta
Gunnarsdóttir.
Til himins upp vor liggur leið
í ljóssins fagrar hallir,
þar eftir ævi skundað skeið
vér skulum hittast allir.
Hve ljúft að sjást í lífsins borg
þá liðin öll er þraut og sorg
þá von, þá von oss veitir þú
Guðs son.
(Lárus Halldórsson)
Hvunndagshetja er orðið
sem kemur í huga mér er ég
hugsa um Helgu frænku mína,
sem nú hefur kvatt þessa jarð-
vist.
Við Helga vorum systradæt-
ur, hún aðeins eldri. Þegar
Helga var fimm ára skildu for-
eldrar hennar, eftir það ólst
Helga ein upp með móður sinni.
Þá fékk lítil stúlka að reyna
margt erfitt, sem ekki verður
sagt frá hér. Þær mæðgur
komu mikið á heimili mitt, Olga
að hjálpa foreldrum mínum en
við vorum sjö systkinin. Þær
systur, Olga og Alfa, voru mjög
nánar. Heimili mitt var eins og
annað heimili Helgu, var það
henni mikið tilhlökkunarefni að
koma í heimsókn til okkar. Þá
þurfti að taka Sogamýrarstrætó
inn að Elliðaám og ganga upp
Ártúnsbrekkuna, en við áttum
heima í Krossamýrinni sem var
þar skammt frá. Þá var líka
fylgst vel með af okkur systk-
inunum hvort nokkur væri að
koma upp hæðina. Við höfðum
gott leiksvæði í kringum heimili
okkar út af fyrir okkur, það var
okkar leiksvæði.
Þetta er smásýnishorn af
æsku Helgu en hún leit á okkur
sem systkini sín. Við Helga vor-
um mjög nánar og fylgdumst
mjög vel með lífi hvor annarrar.
Helga missti móður sína fyrir
20 árum, var það henni mjög
erfitt, því þær voru mjög nánar.
Fyrir um 30 árum missti
Helga eiginmann sinn á svip-
legan hátt og það var Helgu
mikil raun. Hún hefur staðið
eins og klettur við bak dætra
sinna tveggja.
Helga vann alltaf úti með
heimilinu, var sérstaklega
snyrtileg og bar heimili hennar
þess alltaf merki. Hún vann að-
allega við verslunarstörf, var
mjög ábyggileg og góður starfs-
kraftur. Hún var mjög söngelsk
og var oft í kór á meðan heilsan
leyfði, en hún fór versnandi nú
síðustu mánuðina, þó komst
hún í afmæli mitt 19. nóvember
eins og hún hafði alltaf gert, ég
bjóst ekki við því en það var
eins og hún væri að kveðja.
Um leið og ég þakka Helgu
samfylgdina og bið Guð að
blessa minningu hennar bið ég
hann að blessa dæturnar og
fjölskyldur þeirra.
Sigurlaug Þorkelsdóttir.
Helga
Kristjánsdóttir
✝ Elva Finn-bogadóttir var
fædd á Seyðisfirði
10. mars 1946. Hún
lést í Reykjavík 22.
desember 2011.
Elva var dóttir
hjónanna Kapítólu
Sveinsdóttur, f.
1904, d. 1976, og
Finnboga Laxdal
Sigurðssonar, f.
1901, d. 1988. Elva
átti 10 systkini og eru 7 þeirra á
lífi. Sturla Finnbogason látinn,
Guðlaug Finnbogadóttir látin,
Lilja Finnbogadóttir, gift Gísla
Kristjánssyni, Sveinn Finn-
bogason, Kolbrún Finn-
bogadóttir látin, gift Gunnari
Gunnarssyni, Finnbogi Finn-
bogason, í sambúð með Ríkeyju
Ó. Beck, Alda Finnbogadóttir,
gift Sigurbirni
Torfasyni, Sig-
urður Finn-
bogason, giftur
Elsu Gjöverå,
Nanna Finn-
bogadóttir, gift
Þóri Siggeirssyni
og Hrefna Finn-
bogadóttir, gift
Óskari Friðriks-
syni.
Elva fluttist til
höfuðborgarinnar þegar hún
var 12 ára gömul, bjó á Kópa-
vogshæli þar til hún fluttist í
Giljasel 7, árið 1995, þar bjó hún
til 2008. Elva fluttist þá í Mýr-
arás 2 og naut þar góðrar
umönnunar til æviloka.
Útför Elvu fer fram frá Selja-
kirkju í dag, 5. janúar 2012, og
hefst athöfnin kl. 15.
Elskuleg vinkona okkar, Elva
Finnbogadóttir, er látinn. Það
eru ótal minningar um hana sem
við rifjum nú upp með söknuði og
hlýju. Elva var hlý og notaleg
manneskja sem gott var að
þekkja. Líf Elvu var ekki alltaf
auðvelt en hún minntist ekki
mikið á erfiðleika sína. Henni
þótti afskaplega vænt um for-
eldra og systkini sín. Elva var
kona sem vildi alltaf vera fín og
þoldi alls ekki neinn subbuskap,
allt átti að vera blettalaust og fal-
legt.
Það var gott að leita til hennar
varðandi hluti á heimilinu hún
vissi oftast hvar þá var að finna.
Sambýlisfólk og starfsfólk á eftir
að sakna þín, þú sást um að siða
okkur til ef við vorum ekki al-
mennileg. Síðustu ævidagar þínir
voru góðir og hafðir þú verið að
klára að kaupa síðustu jólagjaf-
irnar daginn áður en þú kvaddir
okkur, og þú hlakkaðir svo til
jólanna.
Elva mín, sem varst alltaf svo
kvöldsvæf, vaktir eftir nætur-
vaktinni til að sýna henni fíneríið
sem þú varst að kaupa. Allaf
vissi hún hver var að vinna á
heimili sínu og vissi það langt
fram í tímann. Hún fylgdist með
okkur sem bjuggum með henni
og líka með okkur starfsfólkinu,
það var gaman að segja Elvu
hvað við höfðum verið að sýsla,
hún hafði gaman af að vita það
og spyrja hvernig gengi.
Hún fylgdist með börnum
okkar og var einstaklega barn-
góð, það var gaman að koma í
heimsókn með börnin á hennar
heimili. Elva hafði mjög gaman
af ferðalögum og fór í ófáar ferð-
ir til útlanda á árum áður, í
seinni tíð voru það ferðalög inn-
anlands. Þegar fór að vora var
hún farin að skipuleggja hvenær
hún færi í sumardvöl. Hún dvaldi
hjá Halldóru í Nýjabæ undanfar-
in sumur og var mikil tilhlökkun
að fara þangað og alltaf taldir
niður dagarnir þangað til hún
átti að fara. Mér finnst þetta ljóð
passa þér og læt ég það fylgja:
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku Elva, takk fyrir að leyfa
okkur að fylgja þér, minningar
um einstaka konu ylja okkur á
sorgarstund, sendum aðstand-
endum og vinum samúðarkveðj-
ur,
Hvíl í friði, elsku vinkona.
Íbúar og starfsf. Mýrarási 2,
Hildur Jónína Þórisdóttir.
Elva
Finnbogadóttir