Morgunblaðið - 14.02.2012, Page 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. FEBRÚAR 2012
✝ Dísa Pálsdóttirfæddist á
Laugum í Þingeyj-
arsýslu 10. mars
1937. Hún lést á
heimili sínu í Kópa-
vogi 7. febrúar
2012. Foreldrar
hennar voru Páll H.
Jónsson, f. 1908, d.
1990, og Rannveig
Kristjánsdóttir, f.
1908, d. 1966.
Systkini Dísu eru Sigríður, f.
1930, látin, Aðalbjörg, f. 1935,
Heimir, f. 1944 og Páll Þorlák-
ur, f. 1949.
Fyrri maður Dísu var Árni
Aðalsteinsson, búsettur í
Reykjavík, og seinni maður
dóttir, f. 30. október 1958, maki
Ingvi Rúnar Guðmundsson, f.
10. mars 1957, búsett í Reykja-
vík. Börn þeirra eru a) Heiðdís
Ösp, búsett í Reykjavík. Hennar
börn eru Oddný Björg og Tinna
María. b) Inga Jenný, sambýlis-
maður Jóhannes Elías Joensen,
búsett í Færeyjum. Börn þeirra
eru Malena Eik, Rannveig Rós
og Jonn-Filip Esajas. c) Atli Þór,
sambýliskona Brynhildur Jón-
asdóttir, búsett í Hafnarfirði.
Dísa stundaði nám við Lauga-
skóla í Þingeyjarsýslu og rak
eigin ljósmyndastofu á Akureyri
um árabil. Hún fluttist síðar til
Reykjavíkur og starfaði þar hjá
raftækjavinnustofu Öryrkja-
bandalagsins.
Útför Dísu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 14. febr-
úar 2012, og hefst athöfnin
klukkan 13.
hennar Björn Valur
Ólason, starfs-
maður hjá Brim-
borg. Börn Dísu og
Árna eru 1) Aðal-
steinn Árnason, f.
2. júlí 1957, maki
Guðrún Friðjóns-
dóttir, f. 11. apríl
1959, búsett á Ak-
ureyri. Börn þeirra
eru a) Sonja Rut,
sambýlismaður
Guðmundur Már Ketilsson, bú-
sett í Danmörku. Þeirra börn
eru Aníta Mist, Aron Freyr og
Tinna Marý. b) Sandra Björk,
sambýlismaður Freyr Gústavs-
son. Þeirra barn er Rúnar
Breki. 2) Rannveig Björg Árna-
Elsku mamma, við kveðjum þig
í dag með miklum söknuði, guð
geymi þig og verndi.
Fölnuð er liljan og fölnuð er rós,
fölnað er himinsins blessaða ljós;
hnípinn er skógur og hnigið er bar
hám sem að áður á björkunum var.
Man ég það áður, um æskunnar tíð,
ofan um kinn streymdi báran þín fríð!
Hún var svo beisk en svo himnesk og
tær,
huggaði mig og hún var mér svo kær.
Viðkvæma, barnlega vætti hún kinn,
var það hinn einasti huggarinn minn;
út streymdi sorgin og inn streymdi ró,
eymdin og reiðin í hjartanu dó.
Nú ertu þornuð, mín ljúfasta lind!
Líður nú stormur af snjóugum tind!
Fáein ef skyldi nú falla mér tár
frjósa þau strax eins og hagl eða snjár!
Gerðu mig aftur sem áður ég var,
alvaldi guð, meðan æskan mig bar!
Gefðu mér aftur hin gulllegu tár!
Gefðu að þau verði ekki hagl eða
snjár!
(Benedikt Gröndal)
Aðalsteinn og Rannveig.
Elsku amma mín, það eru svo
margar minningar sem fljóta í
gegnum hugann á þessari stundu.
Allar stundirnar sem við áttum í
Asparfellinu um páskana ár eftir
ár. Ég man svo tilhlökkunina við
komu páskanna því að þá vissi ég
að ég fengi að fara suður til þín.
Ég og þú spilandi rommý langt
fram eftir og alltaf héldum við
skorin þann tíma sem ég var hjá
þér. Rommý er held ég eina spilið
sem ég hef kennt Oddnýju og það
verður eins með Tinnu. Þetta
verður og er spilið hennar ömmu.
Ég gleymi seint einum af mörg-
um jólunum sem þú komst norður
til okkar og varst með prjónana
eins og alltaf á þessum árum, þú
varst að prjóna púslpeysuna sem
mér fannst svo flott og langaði svo
í. Ég man nú ekki hver það var
sem þú sagðir að ætti að fá hana,
þegar ég spurði þig, en það sem
mér fannst sú vera heppin. Þegar
ég opnaði jólapakkann frá þér
þessi jólin og þarna var peysan
flaug alveg í gegnum hugann á
mér á þeirri stundu að amma hefði
logið að mér, en ég var fljót að fyr-
irgefa þér.
Alltaf gat ég komið og sest hjá
þér og rætt það sem mér lá á
hjarta og þú sast og hlustaðir eins
og þú gerðir svo vel. Finnst mér
svo sárt að hugsa til þess að við
eigum ekki eftir að sitja og ræða
bækurnar sem við erum að lesa og
hvað okkur finnst um þær. Einu
skal ég lofa þér, amma mín, að ég
mun klára nýju bókina hans Arn-
aldar sem þú varst að lesa og láta
þig vita hvað mér finnst.
Ég á eftir að sakna símtalanna
þar sem þú talaðir um að nú væri
kominn tími á smá lit í andlitið og
það var einmitt það umræðuefni
sem við áttum seinast þegar við
hittumst. Ég ætlaði að koma og
laga brúnirnar þínar í vikunni.
Elsku amma, nú trúi ég því að
þú sért staðin upp úr stólnum og
drekkir te með fólkinu þínu.
Veit ég að Oddný Björg mun
hjálpa mér að segja Tinnu Maríu
frá langömmu sinni.
Hvíldu í friði, elsku amma mín.
Ég vil senda Birni og fjölskyld-
unni minni mínar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Þín
Heiðdís (Heiða).
Elsku amma Dísa.
Ég hef hugsað mikið um það
hvernig ég eigi að koma þessum
kveðjuorðum mínum til þín frá
mér en ég veit ekki hvað ég á að
segja. En í dag er komið að því að
ég kveð kraftmikla og lífsglaða
ömmu með lúmskan og góðan
húmor (allavega þoldir þú bullið í
mér og brostir yfirleitt). Mér
finnst erfitt og mjög sárt að kveðja
þig og eiginlega ótrúlegt, því fyrir
mér varst þú ódauðleg.
Þú hefur gengið í gegnum svo
margt en alltaf staðið það af þér,
jafnvel sterkustu menn gætu það
ekki. Ég er nú ekki mjög minnug á
orðatiltæki en ég man samt eftir
einu sem þú sagðir við mig.
„Þótt mennirnir séu frá okkur
teknir getur enginn tekið minn-
ingarnar sem þeir skilja eftir sig.“
Það eru margar minningar sem
rifjast upp þegar ég hugsa um
þessi 28 ár sem ég fékk með þér,
svo margar að ómögulegt er að
telja þær allar upp hér. Í staðinn
halla ég aftur augunum og fer yfir
þær í huganum. Þegar við eldumst
lengjast vegirnir þó stutt sé á milli
húsa og kannski var ég ekki sá
duglegasti að koma í heimsókn.
En mikið er ég glaður að ég kíkti
til þín nokkrum dögum áður en þú
kvaddir og náði að kyssa þig og
taka utan um þig.
Elsku amma, ég er með smá
kvíðahnút í maganum yfir því að
fylgja þér burt úr þessum heimi
en um leið glaður að fá að fylgja
þér alla leið, þar sem ég er stoltur
að hafa átt ömmu sem er svona
mikill nagli.
Ég mun reyna að snúa sorginni
í gleði og minnast ömmu Dísu eins
og ég man eftir henni og með því
ætla ég að enda þennan dag og fá
mér eina Camel, filterslausa, góða
bók og sítrónute.
Ljúktu nú upp lífsbókinni.
Lokaðu ekki sálina inni.
Leyfðu henni í ljóði og myndum,
leika ofar hæstu tindum.
(Laufey Jakobsdóttir.)
Ég vil votta Birni og allri minni
fjölskyldu mína dýpstu samúð
Atli Þór Ingvason.
Elsku amma.
Þú fórst frá okkur alltof fljótt
Þó ég veit að þér er nú rótt.
Þú vildir ekki vera tengd við vélar
Þú ert nú farin og úti hélar.
(O.B.S.)
Hvíl í friði.
Þú verður alltaf í hjarta mínu
Þín
Oddný Björg Stefánsdóttir.
Yngsta systir.
Þegar ég kvaddi þig í símann í
dag var það með þessum venju-
lega hálfkæringi sem við erum vön
að nota þegar þarf að tala um eitt-
hvað erfitt. Okkur er víst báðum
ljóst að hvert símtal getur verið
það síðasta og þá hjálpar hálfkær-
ingurinn frá Mýri og Fremstafelli
okkur best, þessi sem öðrum
finnst víst býsna kaldranalegur.
Ég hef aldrei getað kallað þig
litlu systur, en yngsta systir mín
hefurðu alla tíð verið og þó ekki
minna en sjö árum eldri en ég. Og
sjö ár, það var næstum hálf eilífðin
meðan við áttum heima í Hvíta-
felli.
Ekki bara yngst heldur líka
langstærst þeirra systra. Nógu
stór til að jafnast við Varmahlíð-
arsysturnar Svönu og Stínu og
gott ef ekki Mannsa líka. Mér er
grunur á að ég hafi séð í þér vís-
bendingu um að við gætum líka
orðið stór og merkileg eins og þau
systkin.
„Hún Dísa var langskemmti-
legust og greindust, og svo var
hún svo anskossi falleg,“ sagði
Garðar, þegar hann var að gera
úttekt á okkur systkinum, og ég
veit að þú átt von á að ég nefni
þetta hvenær sem færi gefst, enda
var Garðar í Lautum gáfaður
smekkmaður sem vissi hvað hann
var að tala um.
Þessar línur voru skrifaðar í
október og enn áttirðu eftir að
storka örlögunum í mánuði þang-
að til öllu lauk í dag. Það hlaut að
koma að þessu, sagði ég við syst-
urson þinn í dag, þegar ég sagði
honum fréttina. „Maður var nú
verulega farinn að efast um það,“
sagði hann með sama hálfkæringi
og nefndur var í upphafi. „Það
virtist ekkert bíta á hana.“
Lífið var ekki dans á rósum, eða
kannski einmitt dans á rósum, því
þyrnarnir voru margir frá upphafi
vega. Ég ætla ekki að rekja þá né
reyna að tína þá úr. Það hefði Páll
afi gert eins og á fallegu myndinni
af ykkur þegar hann var að draga
úr þér flísina. Ég öfundaði þig allt-
af af þeirri flís og hefði oft viljað
geta dregið út þyrnana, en gat lít-
ið.
Árin með Birni sönnuðu manni
að tími kraftaverkanna er ekki lið-
inn. Nú get ég ekki annað en sent
honum, börnum þínum og öðrum
afkomendum og Árna Aðalsteins-
syni hlýjar kveðjur yfir hafið. Þú
varst reyndar búin að lofa mér að
deyja ekki fyrr en ég hefði heilsu
til að koma að jarðarförinni. Ég
skal ekki erfa það við þig, en það
tókst ekki. Nú erum við bara þrjú
eftir af systkinunum í Hvítafelli.
Og þá er ekki annað en þakka
fyrir öll árin sem við áttum saman
systir mín.
Heimir Pálsson
Uppsölum.
Í dag er kvödd mágkona mín,
Dísa Pálsdóttir, sem lést snögg-
lega 7. febrúar síðastliðinn. Ég
þekkti hana í tvo áratugi, allt frá
því að hún kynntist Birni bróður
mínum og þau hófu búskap sam-
an. Síðasta áratuginn kom ég jafn-
an til þeirra í morgunverð á laug-
ardögum og þáði oft góðgerðir hjá
þeim þess á milli. Um heimili
þeirra get ég haft það sem segir í
Eyrbyggju um Geirríði í Álftafirði
sem lét reisa skála um þjóðbraut
þvera og „þar stóð jafnan borð og
matur á, gefinn hverjum er hafa
vildi“.
Dísu og Birni leið vel saman því
þau áttu vel saman. Líf þeirra var í
föstum skorðum þótt það væri oft
mótað af veikindum hennar. Þau
ferðuðust mikið sér til ánægju
framan af, bæði innanlands og ut-
an meðan hún hafði heilsu til, og
reyndu eftir megni að vera meðal
fólks þegar færi gafst.
Andlitsdrættir Dísu voru
skarpir og svipurinn einarðlegur.
Hún hafði fulla burði til að standa
fyrir máli sínu og gerði það þegar
þess þurfti með sínum hljómmikla
norðlenska framburði, harðmæli
og röddun, sem vonandi hverfur
aldrei úr íslensku máli. Hún er
meiður af sterkum þingeyskum
stofni og ólst upp á traustu menn-
ingarheimili. Dísa var vel mennt-
uð þó að skólaganga hennar yrði
ekki löng sakir veikinda í æsku.
Raunar eru tengsl menntunar og
skólagöngu með ýmsum hætti og
því miður er hið síðarnefnda engin
trygging fyrir því fyrrnefnda, það
sýna fjölmörg dæmi.
Dísa var háttvís og góðviljuð,
geðgóð og prúðmannleg og við-
ræðugóð. Hún var fyrir löngu orð-
in amma og langamma, ætíð elsk
að fjölskyldu sinni og er nú sárt
syrgð af afkomendum sínum og
öðrum ættingjum. Ævinlega heils-
aði hún mér og kvaddi með frið-
arins kossi og brá ekki þeim vana
þegar ég sá hana síðast, þremur
dögum áður en hún andaðist. Fyr-
ir það er ég þakklátur og eins fyrir
hitt að aldrei fór styggðaryrði okk-
ar á milli og viðmót hennar til mín
einkenndist sífellt af umhyggju.
Dísa var fyrirmynd um það
hvernig hægt er að bera mikil
veikindi og erfiðleika möglunar-
laust. Sjúkrasaga hennar var orðin
löng og líkaminn lúinn. Sjálfsagt
hefur hún gert sér fulla grein fyrir
því að hún myndi aldrei ná fyrri
kröftum á ný. Síðustu mánuði dró
smám saman úr þrótti hennar en
þó var aðdáunarvert hvernig hún
brást við þessu andstreymi, aldrei
með kvörtunum svo ég heyrði og
virtist hafa meiri áhyggjur af öðr-
um en sjálfri sér. Af slíkri breytni
er óhætt að draga skjótar álykt-
anir um innri manninn.
Ég þakka löng kynni við Dísu
Pálsdóttur, þessa góðu og gegn-
heilu konu, og sem betur fer þarf
ég ekki að burðast með slæmar
minningar um hana. Nei, hún skil-
ur þvert á móti eftir birtu í hug-
skotinu og ég veit að nú dreymir
hana ljósið og hún getur loksins
sofið rótt hjá föður og vini alls sem
er, eins og Jónas Hallgrímsson
sagði um smávinina fögru.
Þorkell Örn Ólason.
Hún var falleg, hún var
skemmtileg, hún var ófeimin og
opinská, stundum svolítið frökk og
ég dáðist að henni.
Við Dísa vorum skírðar á fæð-
ingardegi afa okkar Jóns Karls-
sonar bónda á Mýri í Bárðardal
hinn 25. júní 1937 ásamt þremur
öðrum barnabörnum afa og ömmu
á Mýri. Við vorum í eins kjólum,
hvítum, úr satíni með útsaumuð-
um rósum á kraga. Rannveig,
amma hennar Dísu og móðursyst-
ir mín, lét sauma þá handa okkur.
Mér var sagt að þetta hefði verið
fallegur dagur. Við ólumst upp
hvor sínum megin við Fljótsheið-
ina, hún í Hvítafelli í Reykjadal, ég
í Fremstafelli í Ljósavatnshreppi.
Það voru mikil og góð samskipti
milli foreldra okkar enda mæður
okkar systur og feður okkar tví-
burar. Ég fékk að vera í Hvítafelli
vikutíma eða svo á hverju sumri og
svo komu Hvítafellssystur í orlofs-
dvöl í Fremstafell. Þá var alltaf
sólskin. En lífið fór ekki mjúkum
höndum um frænku mína, heilsan
bilaði snemma og hún var rúmföst
löngum stundum. Ég mun ekki
rekja þá sögu hér en síðustu árin
voru henni erfið. Hún var oft sár-
þjáð en alltaf æðrulaus og kvartaði
aldrei. Við brölluðum ýmislegt
saman áður fyrr, bjuggum saman
um tíma á Akureyri og unnum
saman þar. En eins og oft vill
verða lengdist einhvern veginn á
milli okkar eftir því sem árin liðu,
nú er of seint að bæta úr því. Síð-
ustu ár naut Dísa frábærrar um-
hyggju og elsku mannsins síns,
hans Björns, sem veitti henni
styrk og stuðning. Þau nutu þess
að ferðast og skoða landið og hitta
fólkið sitt. Og nú er hún frjáls. Ég
trúi að hún sé nú á ferð og flugi að
Mýramanna sið. Ég sendi Birni,
börnum Dísu, Aðalsteini og Rann-
veigu Björgu, og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur
og kveð frænku mína með haust-
ljóði föðurbróður hennar Jóns
Jónssonar frá Mýri.
Haustfölva slær á hlíðarvangann rjóða,
hjartsláttur dvín, og liðin sumarganga.
Voðin er unnin, vafin upp í stranga.
Vefarinn hefur lokið sinni skyldu.
Næst mun sér annar velja þarna spildu.
Hafðu kæra þökk fyrir allt,
elsku Dísa mín.
Ásdís Jónsdóttir.
Dísa Pálsdóttir
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
GUÐJÓN ÞORSTEINSSON
húsasmíðameistari,
Funalind 1,
Kópavogi,
lést mánudaginn 6. febrúar.
Útför hans fer fram frá Digraneskirkju föstudaginn 17. febrúar
kl. 13.00.
Elsa Borg Jósepsdóttir,
Guðbjörn Jósep Guðjónsson,
Þorsteinn Rúnar Guðjónsson,
Sigrún Borg Guðjónsdóttir, Jón Kristjánsson,
Kolbrún Guðjónsdóttir, Finnur Ingimarsson.
✝
Ástkær eiginmaður minn,
HAUKUR A. BOGASON,
sem lést á Hrafnistu í Reykjavík laugardaginn
11. febrúar, verður jarðsunginn frá Áskirkju í
Reykjavík föstudaginn 17. febrúar kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir.
Guðlaug Jónsdóttir.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, systir, amma og langamma,
ÁSTA BJARNADÓTTIR
sjúkraliði,
Strikinu 2,
andaðist á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi sunnudaginn 12. febrúar.
Guðmundur Þorsteinsson,
Bjarni Guðmundsson,
Ólína Guðmundsdóttir, Halldór Kr. Júlíusson,
Elísabet Hanna Guðmundsdóttir, Skúli Hartmannsson,
Sigurlaug Guðmundsdóttir, Martin Sökjer,
Sverrir Bjarnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
JÓNÍNA S. EINARSDÓTTIR,
Norðurbrún 1,
lést föstudaginn 10. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Guðgeir Einarsson, Sjöfn Stefánsdóttir,
Sólrún Einarsdóttir,
Sigrún Einarsdóttir, Hallur Kristvinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.

Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÓLAFUR HELGI FRIÐJÓNSSON,
Háabarði 5,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum föstudaginn
10. febrúar.
Katla Þorkelsdóttir,
María Ólafsdóttir,
Þorkatla Ólafsdóttir, Kári Vigfússon,
Hulda Ólafsdóttir, Jóhannes Þór Sigurðsson,
Sólrún Ólafsdóttir, Olgeir Gestsson,
Guðrún Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.