Morgunblaðið - 13.07.2012, Blaðsíða 23

skartgripaskrínið þitt, ótal heim-
sóknir til þín í apótekið þar sem
bros þitt tók ávallt á móti manni.
Ósjaldan fór maður heim með
gjöf í hendi eða þú komst fær-
andi hendi og gladdir okkar
hjörtu. Við gætum talið upp
margar fleiri, en þær minningar
munu alltaf varðveitast í hjarta
okkar.
Það voru forréttindi að eiga
þig sem ömmu, hlý, góðhjörtuð,
gjafmild og sterk eru þau orð
sem koma fyrst upp í hugann.
Þannig minnumst við þín og
þannig ertu hjá okkur.
Englarnir hugsa vel um þig.
Elsku afi, hugur okkar og hjarta
er hjá þér. Hvíldu í friði, elsku
amma, og takk fyrir allt.
Lilja Björk
Guðmundsdóttir,
Stella Andrea
Guðmundsdóttir.
Okkur er það bæði ljúft og
skylt að setjast niður og minnast
með nokkrum orðum hennar
Stellu vinkonu okkar, sem nú
hefur kvatt þennan heim eftir
löng og erfið veikindi.
Vinátta okkar hófst fyrir ára-
tugum síðan þegar hópur mynd-
aðist meðal starfsfélaga og ann-
arra vina um ferðalög innanlands
sem utan. Þær eru ófáar ferð-
irnar sem farnar voru. Helst var
nú farið inn á hálendið og þá með
tjaldvagna, hjólhýsi eða ferða-
bíla, allt eftir því hvað til var á
hverjum tíma. Alltaf voru þau
hjón, Stella og Sigurður tilbúin
að taka þátt og kom sér þá vel
þekking þeirra á landinu. Einnig
er mjög eftirminnilegt þegar við
héldum þorrablót og aðrar hátíð-
ir og kom þá smekkvísi Stellu
mjög skemmtilega í ljós, hún sá
alltaf um að gera allt sem glæsi-
legast, sama hvort við vorum á
hótelum eða í fjallakofum.
Ein utanlandsferð er okkur
sérlega minnisstæð en það var
ferð til Taílands árið 1988 en þá
þurfti mikla samvinnu og und-
irbúning við að koma svona ferð
á laggirnar, sem allir tóku þátt í,
enda varð þetta ein af þeim eft-
irminnilegustu af mörgum góð-
um utanlandsferðum.
Við fráfall Stellu okkar er
höggvið stórt skarð í þann fá-
menna vinahóp sem eftir er.
Við sendum Sigurði og börn-
um þeirra hjóna okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Sylvía og Magnús,
Ólöf og Kári.
Mig langar að minnast kærrar
vinkonu minnar sem lést eftir
erfið veikindi 4. júlí sl. með
nokkrum orðum.
Við Stella kynntumst á kvöld-
námskeiði hjá Húsmæðraskóla
Reykjavíkur þegar við báðar
vorum um tvítugt. Þegar við
stofnuðum okkar heimili hitt-
umst við sjaldnar, en fyrir um
þrjátíu árum fórum við að hittast
oftar, þegar við hjónin gengum í
ferðaklúbb sem Stella og Siggi
voru í. Við nutum þess báðar að
endurnýja vinskapinn og Stella
varð mín trygga og trúa vinkona.
Á þessum 30 árum höfum við
ferðast saman vítt og breitt um
landið með ferðaklúbbnum,
ásamt fjölda ferða til annarra
landa.
Stella var glaðlynd og fé-
lagslynd og hafði ákaflega gam-
an af því að ferðast. Okkar síð-
asta ferð saman ásamt þeim sem
eftir voru í ferðaklúbbnum var í
febrúar á þessu ári en þá var far-
ið í Ölfusborgir. Eftir að ég varð
ekkja sýndu Stella og Siggi mér
sérstaka vináttu og ræktarsemi
og héldum við alltaf góðu sam-
bandi.
Ég er þakklát fyrir að mér
tókst að heimsækja hana á spít-
alann stuttu áður en hún lést og
þakka ég kærri vinkonu fyrir
samfylgdina öll þessi ár.
Ég sendi Sigga og fjölskyldu
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Guð veri með ykkur öllum.
Sigrún Helga (Rúry.)
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. JÚLÍ 2012
✝ Erna Adolp-hsdóttir var
fædd í Reykjavík
19. ágúst 1923. Hún
lést á Landspít-
alanum 2. júlí síð-
astliðinn.
Foreldrar Ernu
voru Margrét
Helgadóttir f. 1896,
verkakona á Akra-
nesi og seinna í
Reykjavík, og
Adolf Rósinkranz Bergsson, f.
1900, lögmaður og heildsali í
Reykjavík.
Erna giftist 1946 Guðmundi
Gíslasyni, f. 1920. Guðmundur
lést 7. janúar síðastliðinn. Erna
og Guðmundur eignuðust þrjú
börn, Gísla, f. 1947, Ingigerði
Ágústu, f. 1951, og Garðar, f.
1953. Barnabörnin eru sex tals-
ins, Erna, Guðmundur og Jó-
hanna Margrét
Gíslabörn, Helga
Ingvarsdóttir, dótt-
ir Ingigerðar, og
Sigrún Inga og
Gunnhildur Garð-
arsdætur. Barna-
barnabörn þeirra
hjóna eru nú fjögur
talsins.
Erna lauk stúd-
entsprófi frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1943. Erna og Guð-
mundur bjuggu alla sína tíð í
Reykjavík, fyrst á Bárugötu 29
en fluttu haustið 1954 á Star-
haga 8 þar sem þau bjuggu í 49
ár. Síðustu æviárin bjuggu Erna
og Guðmundur í Efstaleiti 12.
Erna verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í dag, föstudag-
inn 13. júlí 2012, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Á þungbúnum aðfangadegi sit-
ur lítil stúlka ein í aftursæti
leigubíls sem ekur í snjómugg-
unni á Vífilsstaði. Hún á að eyða
kvöldinu með sjúkri móður sinni.
Ekki löngu síðar leggja berkl-
arnir móðurina að velli.
Tengdamóðir mín, Erna
Adolphsdóttir, var ekki gömul
þegar hún missti þá manneskju
sem henni var kærust og varð í
reynd bæði móður- og föðurlaus.
Hún átti hins vegar öruggt skjól
hjá móðursystrum sínum í fjöl-
skylduhúsinu á Grundarstíg 10,
þær gengu henni í móðurstað og
báru hana á höndum sér.
Á Grundarstígnum var líf og
fjör, þar var gestkvæmt og þang-
að vöndu ýmsir skemmtilegir
karakterar komur sínar. Þar var
setið tímunum saman yfir kaffi-
bolla og sagðar sögur og höfð
uppi gamanmál. Móðursysturnar
lögðu sitt af mörkum til að Erna
gæti gengið menntaveginn og
lauk hún stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1943.
Árið er 1947, staðurinn New
York. Ung kona lítur út um hót-
elgluggann á iðandi mannlífið.
Eiginmaðurinn er farinn til fund-
ar við viðskiptafélaga, þetta er
fyrsti dagurinn hennar í útlönd-
um. Hana þyrstir í að kanna
borgina og drekka í sig ný áhrif
og er hvergi bangin þótt hún hafi
engan sér til fylgdar. Hún drífur
sig út og spyr til vegar þangað til
hún kemst þangað sem hún ætlar
sér.
Erna giftist ástinni sinni, Guð-
mundi Gíslasyni árið 1946. Þau
áttu saman langt og viðburðaríkt
líf. Þau ferðuðust mikið og án efa
sá Erna meira af heiminum en
flestar íslenskar konur af hennar
kynslóð. Hún bar það með sér og
sagði okkur oft sögur af ferðum
þeirra hingað og þangað um jarð-
arkringluna. Þau áttu sér líka
yndislegt athvarf í Mývatnssveit-
inni þar sem þau höfðu skapað
skilyrði fyrir náttúrulegan gróð-
ur að dafna og hlúð að honum um
áratuga skeið.
Einhvers staðar las ég þá
speki að fátt viti maður í raun um
lífið fyrr en við lok þess. Í samtali
við okkur Garðar tveimur vikum
fyrir andlát sitt dró Erna saman
lærdóm sinn af lífinu með þeim
orðum að ekkert skipti meira
máli en kærleikurinn og það að
geta fyrirgefið. Og sannarlega
dvínaði aldrei ást hennar til Guð-
mundar. Henni var það afskap-
lega þungbært að þurfa að láta
hann frá sér fyrir nokkrum árum
þegar henni var orðið það um
megn að annast hann heima. Við
vorum öll djúpt snortin af þeirri
virðingu, ástúð og jafnframt
æðruleysi sem hún sýndi við frá-
fall hans í janúar síðastliðnum.
Minningar samanstanda af
ótal myndum, sumum skýrum,
öðrum óljósari, og maður getur
valið að halda næst hjarta sínu
þeim sem manni þykir vænst um.
Þegar ég hugsa um tengdamóður
mína sé ég fyrir mér gömlu kon-
una sem þrátt fyrir að vera orðin
fársjúk hafði ennþá glettnisblikið
í auga, ömmuna við eldhúsborðið
með kaffibolla og spilastokk inn-
an seilingar og gómsæta máltíð í
uppsiglingu, virðulega gestgjaf-
ann á Rönd sem skipulagði og
eldaði veislumáltíðir marga daga
í röð handa tignum gestum, frá-
sagnameistarann, myndlistaunn-
andann, húmoristann en ekki síst
lífsreynda konu sem umvafði
fólkið sitt ástúð og kærleika og
var innilega stolt af því.
Blessuð sé minning Ernu
Adolphsdóttur.
Aagot Vigdís Óskarsdóttir.
Það er einkennilegt að kveðja
þig amma mín, það er svo stutt
síðan afi kvaddi og ég var ekki
við því búinn að kveðja þig svona
fljótt.
Þú varst búin að vera mikið
lasin upp á síðkastið, en einhvern
veginn hélt ég að þú myndir stíga
aftur upp úr þessum veikindum
og við gætum kíkt til þín í heim-
sókn með Gísla og Ingu. En sú
varð ekki raunin og þú fékkst
þína hvíld og ferð til afa.
Mikið er afi ánægður núna að
fá þig til sín og þið getið samein-
ast aftur á ný. Þegar ég hugsa til
baka þá erum við alltaf saman að
gera eitthvað skemmtilegt.
Amma, þú vildir alltaf öllum
vel og sparaðir ekki sporin hvað
það snerti.
Þú varst mér svo góð, og
hjálpaðir mér mikið. Til dæmis
man ég eitt sumarið þegar ég var
eftir á í lestri. Þú sast með mér
allt sumarið að lesa bækur og
þetta smám saman kom hjá mér.
Einnig bentir þú mér á öll skilti á
förnum vegi og sagðir mér að
lesa hvað stæði á þeim, eitthvað
sem ég er sjálfur byrjaður að
kenna mínum börnum. Ekki má
gleyma að minnast á öll spilin
sem við spiluðum saman með
Ernu systur og Helgu frænku.
Amma, þú varst svo góð við
afa þó svo að hann gæti verið
mjög tilætlunarsamur við þig,
allavega gæti nútímakarlmaður
ekki vænst svona mikils. Ég
minnist þess þegar afa langaði í
epli hvenær sem var sólahrings-
ins, þá fórst þú fram í eldhús,
skrældir það og settir á disk
ásamt hníf og servéttu. Ég á
einnig til góðar sögur um hvað afi
gerði fyrir þig.
Amma, þú varst svo glöð og
ánægð. Við gátum brosað allan
hringinn saman og notið stund-
arinnar. Ég man sérstaklega vel
eftir þegar við vorum að syngja
með himbrimanum á kvöldin og
athuga hvort rjúpan tæki á móti
okkur á skorsteininum þegar við
komum norður á vorin.
Afi sagði alltaf Endý mín þeg-
ar hann var að segja eitthvað fal-
legt við þig. Þín ósk rættist að
fara ekki á elliheimili og þú
fékkst að vera heima hjá þér alla
tíð. Minningarnar einar eru eftir
og þær eru sælar. Hjartaræturn-
ar taka kipp og grípa um magann
þannig að hugurinn fer á rás og
tárin flæða.
Eitt sinn sagðirðu mér frá óp-
eru sem lýsti litlum læk, sem
stækkaði eftir því sem hann rann
nær sjónum og varð á endanum
að heilu fljóti. En óperan byrjaði
með laufléttum tónum og endaði
með djúpum og voldugum bassa.
Þú ert sannarlega táknmynd
lækjarins, sem táknar um leið líf
þitt. Þú byrjaðir lífið með litið
sem ekkert í höndunum, en þú
safnaðir gæðum, bæði veraldleg-
um og huglægum, sem hafa
sannarlega vaxið og dafnað í far-
vegi lífs þíns. „Það er ekki sjálf-
gefið að nýta hlutina vel og fara
vel með þá,“ er setning sem ég
heyrði þig oft segja.
Þín orð í útför afa eru mér og
vinum mínum minnisstæð „Við
Guðmundur áttum yndislega ævi
saman.“
Þennan undurfagra júlímorg-
un þegar þú kvaddir okkur mun
ávallt vera í mínu hjarta. Þú fórst
frá okkur í friði og ró, vildir ekki
trufla neinn eða láta mikið bera
á. Með einu andartaki varstu far-
in frá okkur. Takk fyrir vega-
nestið sem þú gafst mér og ég
skal geyma það vel og rækta.
Bless, amma mín.
Guðmundur Gíslason.
Elsku amma nafna, nú er kom-
ið að því að kveðja. Minningarnar
streyma fram. Þú varst alltaf
dugleg að kenna okkur ýmislegt
skemmtilegt sem við notum mik-
ið svo sem að baka, elda og hekla.
Þú sýndir mér líka hvernig á að
vera klókur í lífsins spili og lesa
meðspilarana. Þér fannst alltaf
gaman að hlusta og spurðir réttu
spurninganna.
Alltaf þegar við komum yfir
Mývatnsheiðina og sveitin blasir
við rifjast upp nöfnin á fjöllunum
allan hringinn en þú fórst yfir
þau með mér þar til þau voru
brennd inn í minnið eins og svo
margt annað. Síðast þegar við
vorum þarna með börnin okkar
byrjaði ég á því sama við þau eins
og þú hafðir uppálagt mér. Það
er ekki nóg að horfa í tilgangs-
leysi út um bílrúðuna heldur er
betra og í raun nauðsynlegt að
ferðin hafi góðan tilgang.
Gaman var að fara í kaupstað-
arferð til Húsavíkur og skoða á
leiðinni hvernig snjóar voru í
Kinnarfjöllum. Margt og mikið
var þar keypt svo sem skyr, ost-
ar, fiskur og jafnvel eitt púsl ef
ég var heppin.
Við fjölskyldan munum ekki
eiga alvöru jól nema að fá Rand-
ar-ísinn í eftirmat á aðfangadags-
kvöld sem kom frá þér eins og
svo margt annað gott. Á þessum
árstíma þegar sól skín næstum
allan sólahringinn hugsa ég til
þess tíma er ég fékk að vaka með
ykkur afa uppi í turni og horfa á
sólina kyssa sjóndeildarhringinn
áður en hún fór upp aftur.
Elsku amma nafna, takk fyrir
allt og við biðjum þig að bera
kveðju okkar allra til afa, sem ég
veit að beið þín. Ykkur líður báð-
um örugglega betur núna.
Elsku pabbi, Inga og Garðar
og fjölskyldur ég votta ykkur
mína dýpstu samúð. Megi Guð
styrkja okkur á þessum tímum.
Erna.
Erna Rannveig
Egvik Adolphsdóttir
✝
Okkar ástkæri frændi og vinur,
EYJÓLFUR EYJÓLFSSON
frá Botnum í Meðallandi,
Sundlaugavegi 24,
Reykjavík,
sem lést á Hjúkrunarheimilinu Klausturhólum
fimmtudaginn 5. júlí, verður jarðsunginn frá
Laugarneskirkju í Reykjavík þriðjudaginn 17.
júlí kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Birna Halldórsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við fráfall og útför hjartkærs eigin-
manns míns, föður, tengdaföður og afa,
ÓLAFS SVEINSSONAR
véltæknifræðings,
Hagaseli 32,
Reykjavík.
Ingibjörg Jónsdóttir,
Hanna Ólafsdóttir,
Guðríður Ólafsdóttir, Ársæll Már Arnarsson,
Freydís Sif Ólafsdóttir, Árni Már Rúnarsson,
Þórdís Jóna Ólafsdóttir
og barnabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
EINAR MARKÚSSON,
Funalind 1,
Kópavogi,
sem lést miðvikudaginn 27. júní á
líknardeild Landspítalans í Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju
mánudaginn 16. júlí kl. 13.00.
Markús Einarsson, Hólmfríður Pálsdóttir,
Árni Dan Einarsson, Sigrún Dan Róbertsdóttir,
Kristín Einarsdóttir, Jón Karlsson
og barnabörn.
✝
Elskulegi maðurinn minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi, langafi og langalangafi,
ÁRNI HREIÐAR ÁRNASON
húsgagnasmíðameistari,
Furugerði 1,
Reykjavík,
sem lést á heimili sínu þriðjudaginn 3. júlí,
verður jarðsunginn frá Seljakirkju mánudaginn 16. júlí kl. 13.00.
Jytte Inge Árnason,
Guðrún Árnadóttir, Gísli Grétar Sólonsson,
Rannveig Árnadóttir, Eiríkur Jón Ingólfsson,
Inga Magdalena Árnadóttir,
Anna Arndís Árnadóttir, Leifur Jónsson
og aðrir aðstandendur.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
HELGI JÓNASSON
bóndi,
Grænavatni
í Mývatnssveit,
lést á dvalarheimilinu Kjarnalundi
þriðjudaginn 10. júlí.
Útförin fer fram frá Skútustaðakirkju laugardaginn 21. júlí
kl. 14.00.
Steingerður Sólveig Jónsdóttir,
Jónas Helgason, Guðrún Bjarnadóttir,
Haraldur Helgason, Freyja Kristín Leifsdóttir,
Þórður Helgason, Helga Þyri Bragadóttir,
Árni Hrólfur Helgason, Kristín List Malmberg,
afabörn og langafabörn.