Morgunblaðið - 19.04.2013, Qupperneq 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. APRÍL 2013
✝ Óskar JóhannBjörnsson
fæddist í Reykjavík
11. september 1955.
Hann lést á heimili
sínu 5. apríl 2013.
Foreldrar hans
eru Björn Jóhann
Óskarsson, f. 1.
ágúst 1931 í
Reykjavík, og Erna
Guðlaugsdóttir, f.
30. apríl 1932 í Vík í
Mýrdal, d. 14. september 2009.
Systkini Óskars eru: Guðlaugur
Gunnar, f. 21. desember 1956,
Guðmunda Rut, f. 19. mars 1965
og Sigurður Guðni, f. 21. júlí
1971.
Óskar kvæntist 1978 Sesselju
M. Jónasdóttur, f. 1955. Dætur
þeirra eru 1) Aðalbjörg Katrín,
f. 2. júní 1981, sambýlismaður
hennar er Hákon Daði Hreins-
son, f. 23 júní 1982, synir þeirra
eru Hinrik Ingimar, f. 9. apríl
á Bergi í Keflavík og fór ungur
að hjálpa til á bifreiðaverkstæði
föður síns sem hann rak á Berg-
inu. 13 ára gamall fór hann í
sveit að Giljum í Mýrdal og vann
þar við almenn sveitastörf í þrjú
sumur. Óskar var vinnumaður
við tilraunabúið í Laugardælum
í Hraungerðishreppi árin 1971-
1973. Hann lauk blikksmíðanámi
1979 hjá föðurbróður sínum
Kristjáni Ingimundarsyni í
Blikkver í Kópavogi, og lauk
meistaraprófi í greininni 1986.
Hann stofnaði Blikksmiðjuna
Blikkver á Selfossi þar sem hann
bjó og rak hana í fjögur ár eða
til ársins 1981. Næstu árin
fékkst Óskar við ýmis störf og
rekstur í Reykjavík, m.a. við
bílasölu, veitinga- og sjoppu-
rekstur. Árið 2004 sneri hann
sér aftur að iðn sinni og hóf störf
hjá Stjörnublikk í Kópavogi við
verkstjórn og lét af störfum þar
mánuði fyrir andlát sitt. Hann
var búsettur á Selfossi frá árinu
2005.
Óskar Jóhann verður
jarðsunginn frá Selfosskirkju í
dag, 19. apríl 2013, og hefst at-
höfnin kl. 15.
Meira: mbl.is/minningar
2008, Haraldur
Kristberg, f. 30.
september 2009, og
Kristófer Óskar, f.
23. desember 2011.
2) Erna Karen, f. 2.
desember 1983, eig-
inmaður hennar er
Bjarki Rafn Krist-
jánsson, f. 11. des-
ember 1983, sonur
þeirra er óskírður
drengur, f. 28. jan-
úar 2013. Óskar og Sesselja
skildu. Óskar kvæntist 1991
Karenu Björnsdóttur, f. 1966,
dóttir þeirra er Jóhanna Ósk, f.
14. apríl 1994, fyrir átti Karen,
Sigríði K. Magnúsdóttur, f. 1988,
Þau skildu. Óskar kvæntist 2006
Sigríði Haraldsdóttur, f. 5. októ-
ber 1959, hennar börn eru Har-
aldur, f. 1981, Hjalti, f. 1983 d.
2009, Guðrún Helga, f. 1986 og
Magnús, f. 1993.
Óskar ólst upp á Dvergasteini
Í minningu ástkærs
eiginmanns
Guð, þú einn veist og þekkir
það sem á hjarta mínu hvílir.
Þú þekkir sorg mína, eirðarleysi,
ugg og spurningar allar.
Ég bið um styrk til að þiggja
hvern dag úr hendi þinni.
Ég bið ekki um svör við öllum
spurningum mínum –
aðeins um styrk
til að komast gegnum þetta.
Þakka þér allt gott og alla gleði
sem þú gafst í Óskari mínum
sem nú er horfinn.
Hjálpa mér að halda fast í góðu
minningarnar, og virða þá látnu
með því að lifa í kærleika.
Ég elska þig.
Kveðja, þín elsku
Sigríður (Sigga).
Elsku pabbi minn
Ég vil ekki trúa því að þú hafir
þurft að kveðja þennan heim. Að
þú sért farinn frá mér, Bjarka og
litla afastráknum þínum. Mér
þykir sárt að þurfa að kveðja þig
svona snemma og sárast þykir
mér að öll afagullinn þín, fædd og
ófædd, fái ekki tíma til að brasa
eitthvað skemmtilegt með afa
Óskari. En fyrst þú þurftir að
kveðja núna þá mun ég halda
minningu þinni lifandi og segja
afagullunum þínum sögur af þér
þannig að þau fái að kynnast því
hversu yndislegur, ráðagóður og
uppátækjasamur þú varst.
Minningarnar með þér eru
ótalmargar og eru æskuminning-
arnar flestar ævintýralegar.
Fýlaveiðar, ferðir í Vík, heim-
sóknir á ótal sveitabæi með hey-
skap og tilheyrandi, ferðalög í
gamla Benz og síðar Dodda, að
fara á hestbak á hestunum okkar
góðu, útilegur í landinu okkar hjá
Halakoti, vélsleðaferðir, fjór-
hjólaferðir, ökuferðir þar sem þú
leyfðir okkur að stýra og síðar
keyra, þegar þú komst alltaf yfir
Hellisheiðina á græna Benzanum
þrátt fyrir mikla ófærð og sagðir
síðan stoltur „þett’er Benz“ og
þegar við fórum til Noregs og þú
talaðir bara íslensku. Síðustu ár-
in hefur þú verið okkur Bjarka
ómetanleg hjálp. Þegar við
keyptum húsið varst þú stoð okk-
ar og stytta í að klára það, það
var alveg sama hvort okkur vant-
aði eina skrúfu eða heilan bíl – þú
reddaðir því. Ef eitthvað var í
ólagi með bílinn okkar – reddaðir
þú því. Þú varst einstaklega ósér-
hlífinn maður og sagðir alltaf að
vandamálin væru til að leysa þau,
enda leystir þú þau alltaf.
Ég er svo þakklát fyrir að þú
hafir verið með mér á brúðkaups-
daginn minn og gengið inn
kirkjugólfið með mér, svo stoltur.
Þú varst svo spenntur þegar litli
afastrákurinn þinn var að koma í
heiminn, jafnvel þó að hann hafi
verið sá fjórði í röðinni og auðvit-
að varstu sá allra fyrsti til að líta
hann augum fyrir utan foreldr-
ana.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
þig sem pabba. Þú varst yndis-
legur og varst aldrei feiminn við
að segja að þér þætti vænt um
mig. Þú kvaddir alltaf svo fallega,
sagðist elska mig og baðst mig
um að fara varlega og baðst Guð
um að geyma mig, síðan baðstu
fyrir kveðju til Bjarka og afa-
stráksins.
Ég, Bjarki og litli afastrákur
munum öll sakna þín en jafn-
framt halda minningu þinni lif-
andi.
Elsku pabbi þú varst algjör-
lega ómetanlegur. Takk fyrir allt
og hvíldu í friði.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Erna Karen, Bjarki Rafn og
litli afastrákurinn.
Elsku besti pabbi, ég sakna
þín og vildi mest af öllu að þú
værir ekki farinn frá mér.
En þú varst alltaf svo mikið
fyrir að drífa þig og auðvitað ger-
ir þú það líka núna.
Það er sárt að hugsa að fá ekki
að hitta þig aftur og láta þig taka
utan um mig og segja mér hversu
mikið þú elskir litlu stelpuna
þína. Þú varst yndislegur maður
og það mega allir taka þig til fyr-
irmyndar hve hjálpsamur og já-
kvæður þú varst. Þér var sama
hvað öðrum fannst, þú sagðir
bara að Guð skapaði þig svona og
þú vildir ekkert breyta því, það
fannst mér vera góður kostur í
fari þínu. Þegar ég hugsa til þín
þá hugsa ég um hversu góður
pabbi þú varst. Ég minnist þess
að þú varst alltaf til í að tala við
mig um alla hluti og hjálpa mér
með hvað sem er, þó þú vissir
ekki alveg hvernig átti að laga
hlutina þá „reddaðir“ þú því bara.
Minningarnar eru svo ótal
margar og dýrmætar. Ég mun
geyma þær allt mitt líf.
Þegar ég var lítil þá minnist ég
þess að við vorum mjög mikið í
ferðalögum og að skoða allt land-
ið á húsbílnum okkar Dodda. Mér
fannst gaman þegar þú varst að
koma mér á óvart, t.d. komstu
heim með lítinn hvolp einn dag-
inn sem við nefndum Perlu. Svo
þegar þú gafst mér bleikt og
skrautlegt hjól þegar ég var 8
ára, mér fannst það flottasta hjól-
ið í öllum heiminum.
Ég bið þess að þú verðir alltaf
með mér.
Þú varst besti pabbi í heimi.
Ég elska þig af öllu mínu
hjarta.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín
Jóhanna Ósk.
Árla morguns, föstudaginn 5.
apríl, bárust mér þau erfiðustu
tíðindi sem mér hafa borist hing-
að til. Elsku besti pabbi minn er
dáinn.
Ég trúði þessu ekki og trúi
varla enn, enda varstu hress og
kátur á fimmtudeginum þegar ég
kvaddi þig síðast. Þú hættir að
vinna fyrir aðeins mánuði til að
eyða meiri tíma með fjölskyld-
unni. Við vorum svo heppin að fá
þig til okkar nánast á hverjum
morgni í mars til að kíkja á hann
Kristófer Óskar, nafna þinn, sem
þú ætlaðir að passa í apríl fyrir
okkur. „Ég er í aðlögun,“ sagðir
þú og voruð þið orðnir mestu
mátar í dagmömmustarfi sem
stóð allt of stutt. Við fengum þó
öll að hitta þig mikið þína síðustu
ævidaga, guð sé lof fyrir það.
Alltaf varstu reiðbúinn til að
hjálpa okkur og síðast en ekki
síst á síðustu mánuðum þegar þú
varst hjá okkur meira og minna
alla daga að aðstoða okkur með
húsið okkar og koma okkur öllum
inn fyrir jól. Það er svo sannar-
lega þér að þakka að það tókst.
Þegar allt var svo yfirþyrmandi,
ógerlegt og óhugsandi komst þú
með drifkraftinn, þrautseigjuna
og bjartsýnina sem hefur alltaf
einkennt þig. „Þegar allir leggj-
ast á eitt, þá gengur allt vel“.
Þú varst á besta aldri, byrjað-
ur að skipuleggja sumarið með
ferðalögum og samverustundum
með fjölskyldunni. Þrátt fyrir
þetta mikla áfall sem fráfall þitt
hefur á líf okkar er margt sem við
megum vera þakklát fyrir. Við
fengum að njóta margra sam-
verustunda með ykkur Siggu síð-
ustu ár. Ferðuðumst saman yfir
sumartímann á Dodda og með
tjaldvagninn í eftirdragi, ásamt
mörgu fleiru.
Þú unnir því að ferðast og
þekktir margt fólk, bæjarheiti og
örnefni. Við systur fórum oft til
Víkur með þér, elsku pabbi. Þá
var oft á tíðum stoppað á ýmsum
bæjum á leiðinni og spurðir þú
okkur út úr bæjarheitum og ör-
nefnum sem á leið okkar urðu.
Ég á margar góða minningar af
góðum pabba.
Þú varst alltaf svo barngóður
og börn hændust að þér því þú
varst alltaf að brasa eitthvað
skemmtilegt. Þú varst ærslabelg-
ur alla tíð, fjörugur og skemmti-
legur og alltaf með ís eða gotterí í
bílskúrnum.
Mikið erum við þakklát fyrir
það að þú fékkst að lifa það að
verða afi. Þú varst svo góður afi.
Strákarnir okkar sakna afa Ósk-
ars svo mikið og spyrja um og
tala um þig á hverjum degi. Eng-
inn bjóst við því að spræki, hressi
og lífsglaði afi Óskar væri að fara
að kveðja okkur nærri, nærri
strax. Því er svo erfitt að trúa og
skilja þessi tíðindi. En við erum
þakklát fyrir allar dýrmætu og
góðu samverustundirnar sem við
áttum saman. Strákarnir tala um
fýlaveislurnar, pottaferðirnar,
brasið í skúrnum, sveitaheim-
sóknirnar til Gunna frænda, fjór-
hjólið, bílana, fiskana, hænurnar
og elsku húsbílinn hann Dodda,
sem er að sjálfsögðu sá flottasti á
Íslandi og þótt víðar væri leitað.
Við þökkum þér, elsku pabbi/
afi Óskar, fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman og
við þökkum þér fyrir að hafa
kennt okkur öllum svo mikið.
Við elskum þig, söknum þín og
munum aldrei gleyma þér.
Þín
Aðalbjörg, Hákon, Hinrik
Ingimar, Haraldur Krist-
berg og Kristófer Óskar.
Það er skrýtið þetta líf, maður
gengur til náða að kvöldi og áætl-
ar að næsti dagur muni verða
svipaðir öðrum dögum, að maður
hafi fólkið sitt til staðar og allt
gangi sinn vanagang svona án
þess að hugsa neitt sérstaklega
út í það. Að fá símtal að nóttu um
að hann stóri bróðir minn hafi
kvatt þetta líf svo skyndilega, án
nokkurs fyrirvara og svo allt of
fljótt er þungt högg. Smátt og
smátt áttar maður sig á að allt er
breytt og ekkert verður eins og
áður.
Óskar var elstur af okkur
systkinum og hafði mikla ábyrgð-
artilfinningu fyrir okkur þeim
yngri, hann var límið sem hélt
okkur saman, hringdi reglulega
til að fá fréttir af öllum og ef eitt-
hvað bjátaði á einhvers staðar lét
hann sig það varða og fylgdist vel
með. Hann var óþreytandi að
bjóða í veislur og matarboð við öll
tækifæri og naut þess að stjana
við okkur með svuntuna framan á
sér og settist sjaldnast niður
sjálfur.
Ógleymanlegar eru fýlaveisl-
urnar sem hann og Sigga héldu
okkur systkinunum, börnum og
barnabörnum okkar allra, honum
leiddist ekki þegar ungviðið tók
svo hraustlega til matar síns að
ekki hafðist undan að laga á
diskana, þá var hann kátur og svo
var farið í bílskúrinn að sækja
íspinna við mikinn fögnuð hjá
þeim yngstu. Óskar var algjör
barnakall og var ánægðastur þeg-
ar hann var búinn að æsa liðið svo
mikið upp að ekki heyrðist
mannsins mál, þá var reynt að
byrja á að róa þann elsta og gekk
það misvel.
Það var gaman að fylgjast með
honum í afahlutverkinu og naut
hann þess að dekstra alla afa-
strákana sína með Siggu sína sér
við hlið. Óskar var litríkur og stór
persónuleiki, í hans huga voru
ekki til nein vandamál aðeins
lausnir, það þurfti bara að koma
þeim í framkvæmd og það strax.
Hann þoldi illa bölmóð og minnti
mig oft á að við ættum að vera
þakklát fyrir allt sem við hefðum,
börnin okkar og fjölskylduna og
talaði oft um hvað hann væri
heppinn með allar stelpurnar sín-
ar. Hann var svo stoltur af þeim
og þakklátur fyrir hópinn sinn.
Óskar brallaði og brasaði mikið
í gegnum tíðina, alltaf nóg að gera
og mikið framundan, og ekki
fannst honum verra að fá systk-
inabörnin lánuð í hinar ýmsu
ferðir þegar þau voru yngri. Það
var alltaf líf og fjör í kringum
Óskar og orkan var endalaus. Ég
var svo heppin að fara með hon-
um hans síðustu ferð í Víkina á
pálmasunnudag til að ná í húsbíl-
inn hann Dodda úr vetrar-
geymslu. Það var mikill hugur í
honum að yfirfara Dodda gamla
því stefnt var á ferðalög á kom-
andi sumri líkt og fyrri sumur.
Óskar var stór hluti af mínu lífi
svo tómleikatilfinningin er mikil
en ég er þakklát fyrir öll árin sem
ég fékk með honum, þakklát fyrir
að börnin mín og litli ömmustrák-
urinn minn hann Aron Daði fengu
að kynnast þessum magnaða
frænda sínum sem lét sér svo
annt um þau og náði að gera
hversdagslega hluti að ævintýr-
um í þeirra augum. Allt hefur
sinn tíma og nú er komið að leið-
arlokum hjá Óskari mínum. Ég
kveð elskulegan bróður minn með
söknuði og eftirsjá og bið góðan
Guð að geyma hann og blessa
minningu hans.
Rut systir.
Það hafa verið tómlegir dag-
arnir eftir að Óskar mágur minn
kvaddi þennan heim, hann var lit-
rík persóna sem sagði skoðanir
sínar umbúðalaust og talaði ekki í
bakið á neinum. Undanfarna daga
var það pólitíkin sem átti hug
hans og var það bara fyrir hörð-
ustu nagla að taka þátt í þeirri
umræðu, þar var engum hlíft og
þessir fj. kommúnistar fengu sitt
sem ekki er hafandi eftir.
Óskar var einstaklega barn-
góður og bar mikla umhyggju
fyrir og var stoltur af dætrum
sínum, hann var svo heppinn að
hafa eignast fjóra afastráka sem
hann gat dekrað við og var alltaf
að státa sig af og segja sögur af
prinsunum sínum. Hann var alltaf
að brasa eitthvað fyrir strákana
sína og var búinn að búa til æv-
intýraheim í garðinum í Lóurim-
anum fyrir afastrákana sína.
Hann fylgdist vel með systk-
inabörnum og barnabörnum
systkinanna, allir þekktu Óskar
vel og þar sem Óskar frændi var
þar var fjör og stundum kannski
full mikið fyrir okkur hin.
Að fara í fýl í Mýrdalinn á
Dodda að hausti var fastur liður
hjá Óskari og þá fóru systkina-
börnin með og Óskar hugsaði fyr-
ir öllu og passaði að allir væru
saddir og sælir.
Þessi elska var ekki mikið fyrir
að drolla, hvað þá að sofa út, mað-
ur var rétt búinn að nudda stír-
urnar úr augunum þá var Óskar
búinn að fara til Víkur í Mýrdal
og kominn aftur og ekki komið
hádegi.
En alltaf hafði hann tíma fyrir
þá sem þurftu á því að halda og
bar hag annarra fyrir brjósti.
Hann hringdi í Gunnar bróður
sinn á hverjum degi, stundum oft
á dag, til að athuga hvort allt
væri í lagi og á laugardags-
morgnum kom hann iðulega í
morgunkaffi og færði okkur
blöðin, stundum aðeins of
snemma.
Já, hann var hugmikill maður
og átti það til að fara fram úr sér
sem sannanlega gerðist nú með
ótímabæru andláti og gott ef
hann komst ekki í veðurbúnaðinn
í efra og lét gamminn geisa því
þennan dag komu mörg tilbrigði
af veðri. Það er mikil eftirsjá að
góðum dreng sem mátti ekkert
aumt sjá og er ég þakklát fyrir
okkar kynni og það má mikið
vera ef ég kýs ekki Framsókn til
að heiðra minningu mágs míns.
Lífið er á meðan er,
ég lafi hér – svo ég fer.
Á meðan andann dreg,
ég fer minn gleði veg,
því lífið er – á meðan er.
Upp, upp mín sál og allt mitt geð,
ef lyft er skál – ég spila með.
Ég hleyp mitt æviskeið,
á meðan leið er greið,
því lífið er, er, er, – á meðan er.
Ef drottinn gæfi mér aðra ævi
við allra hæfi – ég segði nei.
Við hinsta dægur þá verð ég þægur,
en þangað til – almáttugur!
Allra dyr upp á gátt,
sem aldrei fyrr, lifi hátt
uns á mitt ævikvöld
að lokum falla tjöld.
Já lífið er, er, er – á meðan er.
(Valdimar Skúlason.)
Elsa Birna Björnsdóttir.
Af hverju er lífið svona und-
arlegt? af hverju er hann frændi
minn dáinn? Svona er hægt að
spyrja sig endalaust.
Þegar andlát ber að þá fer
maður að hugsa um allar liðnu
stundirnar sem maður átti með
viðkomandi. Við Óskar vorum
saman í sveit að Giljum í Mýrdal
fyrir svo ótal mörgum árum, það
var ekki leiðinlegt að vera þar
með honum, margt var brallað og
saman þeystum við um á mótor-
hjólinu hans, menjar eftir eina
slíka ferð bar hann alltaf því við
duttum og hann meiddist á hendi
en við sögðum að hann hefði dott-
ið við að fara með mjólkina upp í
kæli því við vissum að ef við segð-
um frá ferðalaginu okkar þá yrði
hjólið tekið af honum.
Við handmjólkuðum kýrnar í
fjósinu og stundum kom fyrir að
það var ekki alveg allt sem komst
til skila af mjólkinni því við fór-
um í mjólkurslag og sprautuðum
hvort á annað.
Svo var hlustað á lög unga
fólksins yfir uppvaskinu á þriðju-
dagskvöldum og þá átti Gunnar
húsbóndi minn það til að setjast
hjá okkur og syngja sálma okkur
unglingunum til sárrar gremju,
en hann hafði gaman af. Ég var
meira að segja svo kræf að skrifa
ástarbréf fyrir hönd Óskars og
tjáði ást mína (hans) á einni
blómarósinni í Vík. Það var nú
allt saman fyrirgefið.
Svo lágu leiðir sitt í hvora átt-
ina um tíma, en eftir nokkur ár
varð Óskar fjósamaður í Laug-
ardælum þar sem Bergur var
fjósameistari, við hittumst á böll-
unum á Hvoli og Hellu og alltaf
var jafn mikið líf og fjör í kring-
um hann Óskar. Bergur hefur
sagt mér að einu sinni þegar þeir
komu af balli á Hvoli fór Óskar
að sækja kýrnar út á tún, en kom
svo ekki til baka og þegar að var
gáð þá lá hann steinsofandi á
milli þúfna.
Svo liðu árin við búskap og
barnauppeldi, og skiptunum
fækkaði sem við hittumst en allt-
af vissum við hvort um annað og
enginn var duglegri en Óskar að
sækja mannamót á vegum Guð-
laugsættarinnar, hún mamma
sagði þegar ég sagði henni að
hann væri dáinn: „Ó hann Óskar
Óskar Jóhann
Björnsson
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Jakob bar aldrei kala til
móður sinnar sem yfirgaf Jakob
og föður hans. Hún fór til Am-
eríku með eiginmanni sínum, tók
Jakob Þór Jónsson
✝ Jakob Þór Jóns-son fæddist í
Reykjavík 23. mars
1939. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ í Reykja-
vík 21. mars 2013.
Útför Jakobs
Þórs fór fram frá
Fríkirkjunni í
Reykjavík 5. apríl
2013.
með sér yngri hálf-
bræður Jakobs, þá
orðin barnshafandi
að systur okkar.
Mér þykir leitt að
hafa ekki alist upp
með Jakobi, hann
var sannur bróðir
minn og sýndi það
vel þegar við höfð-
um kynnst.
James Albert
Rolzitto.
Hvíldu í friði. Blessuð sé minn-
ing Kobba, bróður míns.
Viktor Jóhannes Rolzitto.