Morgunblaðið - 19.04.2013, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. APRÍL 2013
✝ Jóhann Vík-ingsson fæddist
í Stykkishólmi 30.
júní 1946. Hann lést
á bráðadeild Land-
spítalans 8. apríl
2013.
Foreldrar hans
voru Víkingur Jó-
hannsson tón-
skólastjóri, f. 28.
júlí 1921, d. 15.
nóvember 1985, og
Sigurborg Skúladóttir bókari, f.
11. ágúst 1919.
nýju Kristbjörgu Óladóttur, f. 2.
marz 1950. Foreldrar hennar
voru Óli Friðrik Sófus Runólfs-
son frá Norðfirði, f. 16. nóv-
ember 1920, d. 20. júní 2003, og
Guðrún Gísladóttir, f. 27. des-
ember 1926, d. 17. febrúar 2011.
Jóhann ólst upp í Stykk-
ishólmi og gekk í Mennta-
skólann á Akureyri þar sem
hann tók stúdentspróf frá
stærðfræðideild 1966. Hann var
viðskiptafræðingur frá Háskóla
Íslands. Starfaði á Skattstof-
unni í Reykjavík frá 1971 til
2008.
Útför Jóhanns fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 19. apríl
2013, og hefst athöfnin kl. 15.
Systkini Jóhanns
eru Guðrún f. 5.
desember 1947,
eiginmaður hennar
er Viðar Vésteins-
son, f. 23. sept-
ember 1948, Skúli,
f. 13. janúar 1949,
eiginkona hans er
Ingibjörg Kaldal, f.
27. maí 1949, Hall-
dór, f. 5. júní 1957
og Ingvar, f. 22.
júlí 1960.
Jóhann kvæntist 1979 Guð-
Jóhann bróðir minn er dáinn.
Jóhann var stóri bróðir eins og
stóri bróðir á að vera. Alltaf tilbú-
inn að aðstoða litla bróður og
koma honum út úr þeim vandræð-
um sem hann hafði komið sér í.
Ein af mínum fyrstu minningum
var þegar við höfðum verið að
leika okkur niðri á Litlubryggju í
Hólminum að ég datt í sjóinn og
var kippt upp. Það var þá Jóhann.
Hann var þá sjö ára og ég fjög-
urra og alveg ljóst að ég hefði
drukknað ef ekki hefði komið til
snarræði hans. Seinna bjargaði
hann mér oft þar sem hættan var
ekki jafn augljós.
Persónueinkenni hans komu
fram mjög snemma. Heiðarleiki,
hugmyndaauðgi, umhyggja, hlé-
drægni, skyldurækni. Það var
alltaf gaman að vera þar sem Jó-
hann var. Honum datt svo margt í
hug og vildi framkvæma miklu
meira en hægt var að koma við.
Þá skipti engu máli hvort verið
var úti eða inni. Það voru alltaf
næg og skemmtileg verkefni í
gangi. Hlédrægnin olli því að
færri kynntust hæfileikum hans
en ella. Hann vann við smíðar í
leyfum á námsárunum í Tré-
smiðju Stykkishólms og nýtti sér
þá reynslu síðar á lífsleiðinni.
Hann hannaði og smíðaði ým-
islegt á heimili þeirra Guðnýjar
og var gaman að sjá hvernig öllu
var haganlega fyrir komið á
þeirra fallega og hlýlega heimili.
Þau hjón voru samhent um það
eins og annað en gagnkvæm virð-
ing og hlýja þeirra duldist engum
sem til þekkti.
Jóhann var barnlaus, en afar
barngóður. Það kom skýrt fram
bæði gagnvart systkinum hans og
systkinabörnum. Börnin mín
kunnu vel að meta það að Jóhann
talaði alltaf við þau eins og annað
fólk, af fullri virðingu, en aldrei
neitt barnamál.
Jóhann hafði yndi af því að
hanna, finna lausnir og smíða
enda laghentur vel. Þessi áhugi
hélzt frá barnæsku og ævina á
enda. Það bjuggust því flestir sem
þekktu hann við því að hann legði
fyrir sig einhverja starfsgrein á
því sviði, líklegust þótti verkfræði,
en það varð ekki heldur fór hann í
viðskiptafræði. Hún lá vel fyrir
honum eins og annað sem hann
tók sér fyrir hendur. Skipuleg,
fumlaus vinnubrögð og afbragðs-
gott minni nýttust vel í skattamál-
unum, sem urðu hans ævistarf.
Það var sama hvað hann tók sér
fyrir hendur. Hann kynnti sér
málin til hlítar.
Jóhann var heilsutæpur mörg
undanfarin ár svo að andlát hans
var ekki eins óvænt og ella, en
höggið var samt sárt þegar það
kom. Athafnaleysi hefði verið Jó-
hanni mikil raun. Hann gat þrátt
fyrir sjúkleika sinn sinnt ýmsum
af sínum fjölmörgu áhugamálum
til æviloka. Síðastliðið sumar
byrjaði hann að setja myndir sem
hann hafði skannað, og frásagnir
inn á Facebook, aðallega um
Stykkishólm og Hólmara. Þessi
iðja varð mörgum til ánægju því
að hann var mjög fróður og fús að
miðla öðrum. Þær eru margar
spurningarnar sem ég ætlaði að
spyrja hann um fortíðina í Hólm-
inum, sem verður nú ósvarað.
Mér er þó efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt Jóhann fyrir
stóra bróður.
Skúli.
Jóhanni mági mínum til 42 ára
kynntist ég fyrst þegar við Skúli
yngri bróðir hans fórum að draga
okkur saman á haustmánuðum
1970. Jóhann var þá við nám í við-
skiptafræði við Háskóla Íslands
og bjó í góðu yfirlæti hjá móður-
systur sinni á Njálsgötunni. Kom
hann mér fyrir sjónir sem dag-
farsprúður, skapgóður, fjölfróður
maður og traustur vinur. Þegar
við Skúli hófum búskap var hann
tíður gestur í litlu kjallaraíbúðinni
okkar á Háaleitisbraut. Á þeim
árum kynntist ég því hve handlag-
inn hann var og greiðvikinn eins
og þegar hann hjálpaði Skúla við
að smíða hjónarúmið okkar úr
furuborðum, eins og mikið var í
tísku á þeim árum. Vel skal vanda
sem lengi skal standa og endur-
nýjuðum við ekki þetta góða rúm
fyrir en rúmum 30 árum síðar.
Þeir bræður voru mjög samrýnd-
ir og var gaman að hlusta á þá
rifja upp æskuárin í Stykkishólmi.
Opnaðist mér nýr heimur við að
heyra þá hlusta á og ræða klass-
íska tónlist, en áhuga á henni tóku
þeir í arf frá bernskuheimilinu á
Tangagötunni. Ég hafði alltaf
haldið að meistari Bach væri
þungur og erfiður að hlusta á, en
ég sé enn Jóhann fyrir mér dansa
gavotte á stofugólfinu hjá okkur
við miðkafla úr svítu nr. 3 eftir
Bach – já trúi því hver sem vill,
Jóhann að dansa! Þá var ég fljót
að skipta um skoðun.
Að loknu námi hóf Jóhann störf
hjá Skattstjóranum í Reykjavík,
þar sem hann kynntist lífsföru-
naut sínum Guðnýju Óladóttur.
Samrýndari hjón eru vandfundin
og áttu þau einstaklega hlýlegt og
fallegt heimili, lengst af í Kríuhól-
um og nú síðast í Hvassaleiti.
Gagnkvæm virðing, væntum-
þykja og hlýja hvort í garð annars
var öllum ljós. Þau hjón höfðu
gaman af að ferðast, bæði innan-
lands og erlendis og var Danmörk
oftar en ekki áfangastaðurinn er-
lendis. Alltaf var Jóhann með
myndavél á lofti, tók mikið af fal-
legum myndum og hafði gaman af
að segja ferðasögurnar þegar
heim kom.
Heilsuleysi háði Jóhanni síð-
ustu áratugina, svo dró úr ferða-
lögum. Guðný stóð alla tíð við hlið
hans í blíðu og stríðu og hugsaði
einstaklega vel um hann Jóa sinn
fram á síðustu stund. Þrátt fyrir
langvarandi veikindi kom hið
skyndilega fráfall Jóhanns okkur
öllum á óvart, enda enginn tilbú-
inn undir slíkt þegar kallið kemur.
Jóhanns verður sárt saknað, en
fjölskyldan minnist með gleði og
þökkum góðra samverustunda á
síðustu vikum. Hvíl í friði, kæri
mágur.
Ingibjörg Kaldal (Inga).
Það var haustið 1971 sem At-
vinnurekstrardeild Skattstofu
Reykjavíkur fékk heimild til að
ráða nokkra viðskiptafræðinga til
starfa í deildinni. Undirritaður
var þá deildarstjóri nefndrar
deildar skattstofunnar. Það var
því mitt hlutverk að ráða þessa
viðskiptafræðinga til starfa. Guð-
laugur Þorvaldsson síðar háskóla-
rektor var kunningi minn. Hann
var þá prófessor við Viðskipta-
deild Háskóla Íslands. Ég hafði
samband við Guðlaug og bað hann
að útvega okkur til starfa við-
skiptafræðinga sem þá voru að út-
skrifast um haustið. Ég tók fram
að hann yrði að senda okkur sína
bestu nemendur sem ekki væru
búnir að ráða sig til annarra starfa.
Guðlaugur brást vel við og sendi
eina fjóra nýútskrifaða viðskipta-
fræðinga sem ráðnir voru til starfa
í deildinni. Allir reyndust þeir hin-
ir bestu starfsmenn.
Einn af þessum viðskiptafræð-
ingum var Jóhann Víkingsson frá
Stykkishólmi. Hann hugsaði sig
nokkuð um áður en hann ákvað að
ráða sig til starfa á skattstofunni.
Að lokum tók hann ákvörðun og
hóf sitt ævistarf á Skattstofunni í
Reykjavík. Það kom fljótlega í ljós
að þarna höfðum við fengið til
starfa úrvalsmann. Voru honum
fljótlega fengin til úrlausnar hin
erfiðustu mál. Af nógu var að taka
í þeim efnum. Ég stend í mikilli
þakkarskuld við Jóhann fyrir störf
hans í deildinni. Þarna var maður
sem alltaf var hægt að leita til ef
erfið og flókin málefni voru til úr-
lausnar. Ég tel að Jóhann hafi ver-
ið einn allra færasti starfsmaður
skattamálanna meðan ég starfaði
á þeim vettvangi. Hann var lítt fyr-
ir að sækjast eftir starfsframa eða
gera kröfur. Hann mat meira að
leysa verkefnin fljótt og vel af
hendi. Hin síðari ár var mikið leit-
að aðstoðar hans frá embætti rík-
isskattstjóra og víðar ef leysa
þurfti ýmis verkefni í þágu skatt-
kerfisins.
Um það leyti sem Jóhann hóf
störf á skattstofunni var ráðin ung
stúlka til starfa þar, Guðný Óla-
dóttir. Hún var náfrænka Theo-
dóru konu minnar. Þau Jóhann
felldu hugi saman og gengu í
hjónaband. Hjónaband þeirra var
mjög farsælt og eftir því tekið hve
samhent þau voru. Jóhann átti við
mikil veikindi að stríða hin síðari
ár. Hann bar sig samt ávallt vel og
kveið ekki sínu skapadægri. Hann
átti líka góðan lífsförunaut, sem
stóð vel við hlið hans, þegar veik-
indi hans voru sem erfiðust.
Við Jóhann vorum báðir afkom-
endur Þorbjarnar ríka á Lundum í
Mýrasýslu. Svona geta atvikin
leitt ættingja saman án þess þeir
hafi hugmynd um fyrr en eftir
langt samstarf.
Jóhann var óvenjulega viðkynn-
ingagóður og vinfastur samferða-
maður. Ég held hann hafi ekki átt
neinn óvildarmann jafnvel þótt
hlutskipti hans væri að vinna að
störfum sem ekki eru alltaf til að
afla sér vinsælda.
Ég þakka Jóhanni fyrir
ánægjulegt samstarf og hjálpsemi
hans og góða viðkynningu í fjölda
ára. Ég og fjölskylda mín sendum
Guðnýju, móður og öðrum að-
standendum Jóhanns okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Þau hafa
misst mikið og alltof snemma. En
svona er þetta jarðlíf okkar.
Ragnar Ólafsson.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Jói. Ég þakka þér inni-
lega fyrir einstaka vináttu í gegn-
um árin. Þú varst einstakur mað-
ur, hjartahlýr, góður og
skemmtilegur. Þín verður sárt
saknað. Elsku Guðný mín, Sigur-
borg og fjölskylda, mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Anna Hansdóttir.
Jóhann Víkingsson viðskipta-
fræðingur hóf störf hjá Skatt-
stjóranum í Reykjavík í október
1971 og starfaði þar til ársloka
2007 að hann lét af störfum vegna
heilsubrests. Jóhann var lykil-
maður á vettvangi skatta fram-
kvæmdar og gegndi vandasömum
störfum fyrir embættið og skatt-
kerfið, en ekki var hann síður hinn
góði félagi og vinur sem starfs-
menn söknuðu daglegra samvista
við þegar hann lét af störfum. Jó-
hann var einstakur mannkosta-
og hæfileikamaður og var þekk-
ingu hans og glöggskyggni við
brugðið. Málum þótti ekki vel ráð-
ið nema leitað hefði verið álits
hans og leiðsagnar og var Jóhann
þannig mikill áhrifamaður um
skattframkvæmd og túlkun
skattalaga. Eins og títt er um
gáfumenn var hann manna lítillát-
astur í umgengni, en jafnframt
skemmtilegur félagi, áhugaverð-
ur samræðumaður og hrókur alls
fagnaðar í vinahópi. Jóhann
prýddu flestir þeir kostir sem
telja má mönnum til tekna. Auk
afburðagreindar var Jóhann ein-
stakt prúðmenni, hjálpsamur og
bóngóður, kurteis og tillitssamur
og gætti þess vandlega að skyggja
ekki á aðra með hæfileikum sínum
sem hann fór vel með. Hann var
manna rökfastastur en kom skoð-
unum sínum hávaðalaust á fram-
færi á yfirvegaðan hátt, en á hann
var hlustað umfram aðra menn.
Jóhann var jafnvígur á tölur sem
texta og sá sem best greindi aðal-
atriði hvers máls. Hann sinnti um
árabil starfsmannafræðslu á nám-
skeiðum Ríkisskattstjóra og
starfaði jafnframt að ýmsum
verkefnum fyrir embættið. Ber
þar hæst framlag hans við und-
irbúning og framkvæmd rafvæð-
ingar atvinnurekstrarframtala.
Jóhann var fagurkeri og lífs-
nautnamaður fram í fingurgóma
og mikill áhugamaður um tónlist
og safnari á því sviði sem fleirum.
Raunar var hann áhugamaður um
hvers konar fróðleik, tækni og vís-
indi og var vel lesinn á áhugamál
sín. Gott var til hans að leita um
upplýsingar og ráðgjöf því áhuga-
svið hans var óvenjuvítt og þekk-
ing yfirgripsmikil. Jóhann kunni
manna best að meta góðan mat og
vín og sérstaklega gamalt viskí,
en var þó hófsmaður í þeim efn-
um. Gaman var að borða með Jó-
hanni og minnst er skemmtilegra
ferða á veitingastaði borgarinnar
í hádeginu á laugardögum þar
sem menn fengu sér sína uppá-
haldsrétti og Jóhann stundum
buff tartar og malt eða pilsner
með. Þrátt fyrir erfið veikindi síð-
ari ár var Jóhann um flest gæfu-
maður og ekki síst í einkalífi sínu.
Hann fékk góðrar konu þar sem
Guðný, fyrrverandi samstarfs-
maður okkar er, en þau voru
einkar samhent í lífsspili sínu. Jó-
hann var skemmtilegur og ljúfur
félagi, ráðhollur bæði viðskipta-
mönnum og samstarfsmönnum og
í öllu tilliti hins vænsti drengur.
Hann var gjarnan miðdepill at-
hygli meðal félaga sinna, veitandi
á báðar hendur af þekkingar-
brunni sínum, en hann var einnig
góður hlustandi og þátttakandi í
framlagi annarra. Samstarfs-
menn þakka Jóhanni Víkingssyni
vináttu og samfylgd í starfi og leik
um leið og þeir færa Guðnýju,
Sigurborgu móður hans, systkin-
um og öðrum ættingjum og
venslamönnum innilegar samúð-
arkveðjur.
Magnús Jóhannesson.
Jóhann Víkingsson
þræði. Með ólíkindum var starfs-
þrek hans og dugnaður.
Nú er fallinn frá maður, sem
náði að lifa það að sjá ávexti verka
sinna. Hann fór snögglega og í
raun hefði verið óhugsandi að sjá
Stefán Hermannsson verða verk-
lausan mann í elli.
Hugur okkar Margrétar er hjá
Sigríði og öðrum aðstandendum
sem eiga minningar um góðan
dreng.
Megi Stefán ganga á Guðs veg-
um.
Þórólfur Árnason.
Við Stefán Hermannsson höfð-
um þekkst lengi, en kunnings-
skapur var þó aldrei mikill eða
náinn, fyrr en leiðir okkar lágu
saman að undirbúningi Tónlistar-
og ráðstefnuhúss í Reykjavík
(TRH). Tónlistarhús hafði verið
draumur manna í áratugi en
lengst af fjarlægur draumur. Það
var ekki fyrr en ríki og borg
ákváðu sameiginlega að hefjast
handa um byggingu slíks húss,
sem jafnframt væri fullkomið
ráðstefnuhús, sem hlutirnir fóru
að gerast. Sett var á fót nefnd rík-
is og borgar til þess að vinna
fyrstu undirbúningsvinnu, svo
sem tillögur að samkomulagi að-
ila um fjármögnun og fram-
kvæmdatilhögun. Stefán Her-
mannsson, þáverandi
borgarverkfræðingur, var einn
fulltrúa borgarinnar í þeirri
nefnd, sem ég veitti forystu.
Nefndin vann mikið starf og
framkvæmdastjóri hennar var
Stefán Pétur Eggertssonar verk-
fræðingur.
Næsta skref var stofnun Aust-
urhafnar ehf. í apríl 2003, en hlut-
verk þess félags var að hrinda
verkefninu í framkvæmd. Þegar
ég var beðinn að taka að mér
stjórnarformennsku í Austurhöfn
létti það mér ákvörðun um að
taka því boði, að fyrir lá að
Reykjavíkurborg væri fús til að
losa Stefán Hermannsson undan
skyldum sínum sem borgarverk-
fræðingur, ef um semdist við
hann að gerast framkvæmda-
stjóri hins nýja félags. Slíkir
samningar tókust og Stefán hóf
þegar störf að verkefnum Aust-
urhafnar. Það kom strax í ljós
hversu vel hafði hér tekist til.
Stefán var afburða duglegur
maður með mikla og ómetanlega
reynslu af verklegum fram-
kvæmdum og óbilandi áhuga á
þessu verkefni. Með okkur tókst
strax hin besta samvinna, sem ég
verð alltaf þakklátur fyrir. Þau
verkefni sem Austurhöfn tókst á
við höfðu aldrei verið framkvæmd
á Íslandi, enda af allt annarri
stærðargráðu og allt annars eðlis
heldur en það, sem við þekktum
áður. Það er því ljóst að á herðum
framkvæmdastjórans hvíldi mikil
ábyrgð og mikla þekkingu þurfti
til að samræma störf hinna ýmsu
sérfræðinga sem að málinu komu.
Eins og alkunnugt er var
ákveðið að verkefnið yrði boðið
út, sem einkaframkvæmd. Það
var hlutverk Austurhafnar að
setja þau skilyrði, sem gilda
skyldu um gæði hússins og notk-
unarmöguleika, svo og að taka
ákvörðun um hvert þeirra tilboða,
sem bárust eftir alþjóðlegt útboð,
uppfyllti best þessi skilyrði.
Afskiptum mínum að málum
Austurhafnar lauk, þegar þessi
ákvörðun hafði verið tekin, enda
töldu menn að hlutverk Austur-
hafnar yrði eftir það fyrst og
fremst eftirlitshlutverk þótt ann-
að kæmi á daginn. Þegar ég hætti
sem formaður Austurhafnar tók
Stefán Pétur Eggertsson við, en
hann féll frá fyrr á þessu ári. Nú
þegar Stefán Hermannsson er
allur eru horfnir þeir menn, sem
voru nánustu samstarfsmenn
mínir þann tíma sem ég kom að
málefnum TRH.
Stefáns Hermannssonar mun
ég alltaf minnast sem hins
greinda og úrræðagóða fram-
kvæmdamanns sem efldist við
hverja raun. Hann var réttur
maður á réttum stað og fyrir það
hljóta allir þeir sem biðu eftir
Hörpu að þakka.
Fjölskyldu Stefáns Her-
mannssonar sendum við Jóhanna
innilegar samúðarkveðjur.
Ólafur B. Thors.
Að fá að kynnast Stefáni Her-
mannsyni faglega og persónulega
verð ég ætíð þakklát fyrir. Ég lít á
það sem mikla gæfu að hafa feng-
ið tækifæri til að vinna við tónlist-
arhúsið Hörpu m.a. með Stefáni
hjá Austurhöfn. Vinnustaðurinn
var lítill, en erillinn mikill og
verkefnið stórt. Stefán bjó yfir
gríðarmikilli þekkingu, reynslu,
áræðni og úthaldi. Vönduð vinnu-
brögðin sem þar voru viðhöfð
kunni ég vel að meta. Persónan
Stefán var líka virðingarverð, þar
fór maður sem sagði sína mein-
ingu og kom hreint fram og helst
án þess að fara í kringum hlutina.
Stefán gerði það sem hann trúði á
og trúði á það sem hann gerði og
vann hann ætíð af heilindum að
verkefninu. Hreinskilnina, heil-
indin og þessa miklu sannfæringu
kunni ég einnig vel að meta. Ég
þakka fyrir góð kynni og votta
fjölskyldu Stefáns mína dýpstu
samúð.
Ásdís Elva Guðmundsdóttir.
Stefán Hermannsson var einn
besti verkfræðingur Íslands.
Hann hafði afburða minni,
mikla þekkingu á mannvirkjum
og gegnheilan áhuga á fagurfræði
í mannvirkjagerð enda listamað-
ur sjálfur. Hann hafði alltaf
brennandi áhuga á brúargerð og
þar krossuðust leiðir okkar oft.
En í byrjun kynntist ég honum
sem embættismanni sem hafði
þor og dug til að taka skjótar
ákvarðanir þegar á reyndi. Þegar
ég kom til Íslands fyrir rúmum 35
árum og kom inn í hóp dugmikilla
vísindamanna við rannsóknar-
stofnun byggingariðnaðarins var
mér sagt að rannsaka sprungur í
húsum. Og nóg var af þeim. Og
brátt var ljóst að við værum að
fást við alvarlegan sjúkdóm í
steypu á Íslandi, alkalívandamál-
ið mikla. Þegar greiningin lá fyrir
tóku embættismenn snöggar
ákvarðanir, Sementsverksmiðjan
breytti íslenska sementinu og
Stefán Hermannsson og Þórður
Þorbjarnarson sem fóru fyrir
borgarverkfræðingsembættinu
bönnuðu steypuefnið sem hafði
valdið vandamálinu. Og mein-
valdinum var eytt á einni nóttu.
Þetta voru einkenni Stefáns sem
embættismanns og fór í taugarn-
ar á mörgum. Í dag yrði þetta
áratuga þref milli lögfræðinga
hagsmunaaðila og stjórnmála-
manna og enginn þyrði að taka
ákvörðun.
Seinna lágu leiðir okkar saman
aftur og aftur, ekki síst við að
hanna brýrnar í Reykjavík. Í lok-
in unnum við svo saman við hans
síðasta verk, Hörpu, þar sem
hann var framkvæmdastjóri
Austurhafnar en ég hönnunar-
stjóri ÍAV sem byggði Hörpu.
ÍAV ákvað að gefa út bók um
verkið og Stefán skrifaði einn
kaflann í bókina. Rétt fyrir ótíma-
bæran dauða hans sátum við og
fórum yfir bókina en hann var þá
þegar kominn með hugann við
næstu bók sem við ætluðum að
skrifa saman, bók um brýrnar í
Reykjavík. Og nú kemst ég varla
hjá því að skrifa þá bók því ég er
viss um að Stefán fylgist með mér
og er óþolinmóður að vanda.
Og það er enginn vafi á því
hverjum sú bók verður tileinkuð;
Stefáni Hermannssyni, fyrrum
borgarverkfræðingi.
Ríkharður Kristjánsson,
verkfræðingur.
Stefán Hermannsson
 Fleiri minningargreinar
um Stefán Hermannsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.