Morgunblaðið - 01.08.2013, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. ÁGÚST 2013
✝ Petrína JónaElíasdóttir
fæddist í Skógum í
Mosdal Arnarfirði
27. ágúst 1914.
Hún lést á dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Grund 20. júlí
2013.
Petrína Jóna var
dóttir hjónanna
Hallfríðar Stein-
unnar Jónsdóttur,
f. 25. ágúst 1883, d. 22. júní
1976, og Elíasar Júlíusar Ele-
sussonar, f. 30. júlí 1878, d. 27.
september 1960. Bræður henn-
ar voru: Elías Ottó, f. 1904, d.
1907. Jón Ottó, f. 1908, d. 1913.
Haraldur, f. 1910, d. 1944. Eig-
inmaður Petrínu var Indriði
Jónsson, skósmiður frá Pat-
reksfirði, f. 9. júlí 1915, d. 30.
apríl 1998. Dóttir þeirra er
Hallveig Elín, f. 13. desember
1952. Maður hennar er Ólafur
Kristinsson, f. 2. september
1944, og eiga þau þrjú börn,
Lóu Björk, f. 27. maí 1976,
Lilju Petru, f. 23. maí 1978, og
Kristin Má, f. 18. ágúst 1984.
Lilja Petra er í sambúð með
Guðjóni Karli
Traustasyni, f. 30.
október 1978, en
sonur þeirra er
Ólafur Trausti, f.
5. júlí 2004. Fóst-
ursonur þeirra er
Steingrímur Guðni
Pétursson, f. 12.
nóvember 1942.
Sambýliskona hans
er Sigríður Jóns-
dóttir Lepore, f.
12. febrúar 1951. Börn hans
eru Erla Hafdís, f. 8. mars
1965, Hilmar, f. 18. ágúst 1967,
Albert Indriði, f. 16. júlí 1969,
og Sæþór, f. 31. júlí 1974.
Petrína var við nám í hús-
mæðraskólanum á Ísafirði
1933-1934. Hún fluttist ásamt
fjölskyldu sinni frá Patreksfirði
til Kópavogs 1955 og starfaði í
mörg ár í ORA. Árið 1972 flutt-
ist fjölskyldan til Reykjavíkur
að Háaleitisbraut 16 og starfaði
Petrína hjá Þjóðleikhúsinu til
75 ára aldurs.
Útför Petrínu fer fram frá
Háteigskirkju í Reykjavík í
dag, 1. ágúst 2013, og hefst at-
höfnin kl. 15.
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefur unnið verkin sín.
Ég hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið,
finn, hvað allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín
elsku góða mamma mín.
Allt sem gott ég hefi hlotið,
hefir eflst við ráðin þín.
Þó skal ekki víla og vola,
veröld þótt oss brjóti í mola.
Starfa, hjálpa, þjóna, þola,
það var alltaf hugsun þín,
elsku góða mamma mín.
Og úr rústum kaldra kola
kveiktirðu skærustu blysin þín.
Flýg ég heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinsta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín.
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft ljós frá guði skín.
(Árni Helgason.)
Elsku mamma mín. Takk fyrir
allt. Guð geymi þig.
Þín dóttir,
Hallveig.
Á kveðjustund er mér ljúft að
minnast tengdamóður minnar,
Petrínu Jónu Elíasdóttur, með ör-
fáum
orðum. Kynni okkar Petrínu
hófust fyrir um 39 árum, þegar
konan mín, Hallveig Elín Indriða-
dóttir, kynnti mig fyrir móður
sinni og föður. Frá þeim tíma hef
ég verið þeirrar gæfu aðnjótandi
að vera hluti af fjölskyldu þeirra
Petrínu og Indriða og fengið að
kynnast umhyggju þeirra og hlý-
hug.
Þegar börn okkar Hallveigar
komu svo í heiminn tengdust þau
öll þrjú ömmu sinni og afa sterk-
um
böndum. Petrína var dugmikil
húsmóðir sem gaman var að
heimsækja. Yfir kaffibolla í eld-
húsinu á Háaleitisbraut 16 var
margt skrafað og mikið hlegið
enda Petrína glaðlynd að eðlisfari.
Stálminnug var hún og kunni frá
mörgu að segja og þá ekki síst
þegar rætt var um gömlu góðu
dagana sem hún átti að Skógum í
Mosdal við Arnarfjörð.
Við hjónin áttum þess kost að
ferðast með Petrínu og Indriða
um Ísland ásamt börnum okkar
og njóta samvista með þeim, sem
var okkur ómetanlegt.
Síðustu árin dvaldi Petrína á
dvalar- og hjúkrunarheimilinu
Grund deild V-2 og naut þar frá-
bærrar umönnunar starfsfólks.
Eru þeim færðar bestu þakkir.
Guð geymi Petrínu Jónu Elías-
dóttur og blessi minningu hennar.
Ólafur Kristinsson.
Elsku amma mín er fallin frá
eftir langa og gæfuríka ævi.
Amma var einstök kona sem ég á
með þúsundir minninga sem aldr-
ei gleymast. Þrátt fyrir háan ald-
ur og vaxandi heilsubrest undir
lokin hélt hún ætíð sínu jafnar-
geði, skýrleika, gáfum og elsku-
legheitum. Hún kvartaði aldrei þó
að þrek og þol væri á bak og burt
og þegar sjónin brást henni lét
hún sér það nægja að hlusta á
hljóðbækur nánast allan daginn.
Bækur voru ætíð hennar mesta
áhugamál og þeim safnaði hún af
mikilli ástríðu. Hún lærði bók-
band og batt inn flestar bækur
sem hún komst yfir. Best þótti
henni að komast á fornbókasölu
og grafa upp gamla bók sem helst
þurfti að lappa aðeins upp á sem
hún svo gerði af mikilli kostgæfni
þannig að hún varð sem ný.
Amma var af þeirri kynslóð sem
nýtti allt og það gerði hún af mik-
illi list. Allt var á einhvern hátt
nógu gott og nýtilegt og fór hún
vel með alla hluti. Snyrtimennska
var henni mikils virði og hlutirnir
áttu að vera á sínum stað, þannig
var það best.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu hvort sem var á Háaleit-
isbrautina eða í Skammadal og nú
síðast á Grund. Það var gott að
leita til hennar og ræða við hana
um það sem brann á manni og fá
hennar hlið á málunum. Hún gaf
góð ráð og reyndi iðulega að milda
málin ef þannig lá á manni og sjá
það jákvæða. Hún var glögg að
sjá kosti fólks og kunni vel að
meta trygglyndi og heiðarleika.
Hún hafði frá miklu að segja og
alltaf var jafn gaman að heyra
hana tala um gamla tímann og þá
sérstaklega sögur frá gamla tím-
anum og hennar æskuslóðum.
Minningarnar frá Skammadal
eru margar og góðar en þangað
fengum við systur oft að koma
með ömmu og afa á sumrin. Þar
upplifði maður áhyggjulaust líf í
litlum sælureit sem amma og afi
höfðu komið sér upp. Fallegur lít-
ill kofi sem var hitaður upp með
olíukyndingu, smá eldhússkot
með gaseldavél, stofa sem breytt-
ist í svefnherbergi á kvöldin og
endalaus ævintýri utandyra.
Þarna leiddist okkur aldrei og liðu
dagarnir hratt og örugglega. Þeg-
ar ekki var verið að stússast í
kartöflugarðinum var amma yfir-
leitt inni að baka pönnukökur eða
leggja kapal og afi að dytta að. En
einnig var oft mikill gestagangur
hjá þeim enda alltaf vinsælt að
koma í heimsókn til þeirra. Ætíð
voru miklar kræsingar á borðum
og aldrei fór maður frá þeim án
þess að vera búin að smakka á
nokkrum tegundum af heimabök-
uðum brauðum, smákökum og
alls kyns kruðeríi.
Það var margt sem amma tók
sér fyrir hendur og eftir hana
liggur fjöldinn allur af ýmiskonar
handverki en þó þykir mér sér-
staklega vænt um lampann sem
hún gerði í Þorraseli fyrir nokkr-
um árum. Hann mun lýsa upp eld-
húsgluggann minn um ókomin ár
og minna mig á eina bestu ömmu
sem hægt var að hugsa sér. Ég er
þakklát ömmu fyrir allt það sem
hún hefur kennt mér og mun ætíð
sakna hennar.
Ég kveð hana nú eins og hún
kvaddi alltaf. Guð geymi þig elsku
amma mín.
Þín
Lilja Petra Ólafsdóttir.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þínir ömmustrákar,
Kristinn Már og Ólaf-
ur Trausti.
Það var kyrrt í veðri og rign-
ingarúðinn mildur þegar nóttin
rann upp og amma kvaddi okkur.
Tilvist hennar var dýrmæt, gef-
andi og mikilvæg fyrir alla sem
henni voru nánir, allt til enda.
Amma var grandvör og vönduð
í orðum. Hún hafði sérstakan
hæfileika til að greina og koma
auga á góða eiginleika í fari ann-
arra. Trygglyndi var þar efst á
blaði. Þegar amma sagði að ein-
hver væri „svolítið sérstakur“
boðaði það gott fyrir hinn sama.
Amma var góður hlustandi, bráð-
greind og fróð kona. Hún var
hreinskiptin og sjálfri sér sam-
kvæm en umfram allt mild og
kærleiksrík. Þannig bar maður
alltaf mikla virðingu fyrir hennar
niðurstöðu í hverju sem maður
bar undir hana. Við systkinin átt-
um því láni að fagna að fá að vera
mikið í kringum ömmu og afa sem
börn. Allir góðu og ljúfu tímarnir
með þeim frá; Háaleitisbrautinni,
ferðum um landið og Þjóðleikhús-
inu, eru gersemar sem við varð-
veitum vandlega út lífið. Þau áttu
lítinn sælureit og sumarkofa í
Skammadal. Þaðan eigum við
margar af björtustu minningum
bernskunnar, en í þessu litla koti
lágum við með þeim í einni flat-
sæng á nóttunni. Þá hjúfraði mað-
ur sig gjarnan að ömmu, starði
upp í loftið og taldi kvista með
henni. Ilmur af olíulömpum og
pönnukökum mun alltaf vekja
með mér tilfinningu um öryggi og
áhyggjuleysi tímanna sem við átt-
um þar.
Amma var alla tíð kona sem bjó
yfir stakri vinnugleði. Hún var
snör í snúningum, útsjónarsöm,
listræn og fórst allt einstaklega
vel úr hendi sem hún sem hún
kom nálægt. Lengst af man ég
best eftir ömmu að bardúsa í eld-
húsinu, við garðyrkju í Skamma-
dalnum, við saumvélina, handa-
vinnu eða bókbandið. Þá var hún
alltaf með sérstakt bros á vör,
annasama brosið sitt. Amma var
allt til enda með óbrigðult minni.
Hún var hætt að komast ferða
sinna en hélt samt áfram að styðja
við okkur og fylgdist náið með
hversdagslegum hlutum í lífi okk-
ar. Hún hætti aldrei að gefa af
sér, staðnaði aldrei og bjó yfir
sterkum lífsvilja. Bækur voru alla
tíð hennar „ástríða“ eins og hún
lýsti því sjálf en undir lokin voru
hljóðbækur hálmstráið hennar.
Hún hafði góða frásagnargáfu,
hvort sem hún var að lýsa aðstæð-
um og fólki úr sveitinni sinni eða
að segja frá einhverri bókinni sem
hún var að lesa. Þá var sem at-
burðir lifnuðu við fyrir hugskot-
um manns.
Ég gleymi aldrei sögunni sem
amma sagði mér af fyrstu kynn-
um hennar og afa. Þá ákváðu hún
og vinkona hennar að bregða sér
á ball til Þingeyrar. Þær komu
með báti frá Arnarfirði, sólarlagið
var svo fallegt og hafið spegilslétt.
„Þegar við nálgumst bryggjuna
sé ég mann standa þar í hvítum
fötum með hendur í vösum. Ég
man hvað mér fannst hann flott-
ur,“ sagði amma dreymin á svip.
Elsku amma. Ég trúi því að
núna siglir þú að nýrri strönd þar
sem „nöldrið“ þitt bíður þín á fal-
legri bryggju. Eftir sitjum við og
finnst tilveran svo tóm án þín.
Mamma hefur misst mikið.
Ég verð þér ævinlega þakklát
fyrir að dvelja svona lengi hjá
okkur og fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig. Minningarnar um þig
munu ætíð standa með mér.
Lóa Björk Ólafsdóttir.
Petrína Jóna
Elíasdóttir
sig í hlé frá því starfi. Frá
fyrsta degi til hins síðasta var
sú samvinna með miklum ágæt-
um. Anna sinnti organistastarf-
inu og þjálfun kirkjukórsins af
mikilli samviskusemi, og lék við
kirkjulegar athafnir af látleysi
og prýði. Þá varð mér ljóst, það
sem ég raunar hafði fundið áð-
ur, og löngum síðar, hvernig
organistinn skilar hugarfari
sinu og innri manni að nokkru
leyti í gegnum túlkun sína á því
sem hann leikur hverju sinni.
Samkvæmt því bar Anna sjálfa
sig fram í tónlistinni sem lif-
andi vitnisburð einlægni, feg-
urðar og ljúflyndis.
Anna varð mér mikilvæg
hjálparhella þar sem ég var að
fóta mig á nýjum slóðum. Af
henni varð ég vísari margs sem
að góðu gagni kom í þjónust-
unni, og hún reyndist mér, og
okkur hjónum báðum, góður fé-
lagi og vinur, sem alltaf var
gott að leita til. Við Jóhanna
áttum því láni að fagna að
börnin okkar öll, þau Tinna,
Hrafnkell og Ásgerður, nutu
um skeið tilsagnar Önnu sem
píanókennara við Tónlistar-
skóla Rangæinga. Hvert þeirra
um sig naut góðs af ágætri
kennslu hennar, en þau hlutu
ekki síður sinn skerf af góðvild
hennar og örlæti innan sem ut-
an kennslustofunnar.
Þegar Anna er kvödd af
heimi eftir langa sjúkdóms-
þraut, sem þó bugaði ekki
geislandi góðvild hennar og
hjartalag, þökkum við hjónin
henni samstarfið og áralanga
vináttu við fjölskyldu okkar.
Áreynslulaust uppfyllti Anna í
lífi sínu hvatningarorð postul-
ans úr Filippíbréfinu: „ljúflyndi
ykkar verði kunnugt öllum
mönnum“. (Fil. 4:5). Guð blessi
minningu hennar, og veiti ást-
vinum hennar huggun og frið.
Sigurður Jónsson.
Í dag, hinn 1. ágúst 2013,
kveðjum við í Odda á Rang-
árvöllum Önnu Magnúsdóttur
frá Hvammi undir Eyjafjöllum.
Hún verður lögð til hvílu í
Skarði á Landi við hlið manns-
ins síns, Kristins Eyjólfssonar
frá Hvammi á Landi, sem hún
missti fyrir 17 árum.
Anna var þannig gerð að öll-
um sem kynntust henni þótti
vænt um hana. Hún var fædd
skemmtileg og var það alla ævi.
Það geislaði frá henni lífsgleðin
og ljúfmennskan. Allt, sem hún
fékkst við var gjört með hind.
Það var söngur og gleði þar
sem Anna var. Hún var mús-
íkölsk í besta lagi og leyfði öðr-
um að njóta þess með sér, var
alltaf tilbúin að gleðja sam-
ferðamenn sína með fögrum
hljómum. Hún hafði fallega
söngrödd, hún stjórnaði kórum,
var kirkjuorganisti, píanóleik-
ari, gítarleikari og tónlistar-
kennari.
Fyrir þremur árum varð hún
fyrir miklu áfalli. Svo hart var
að henni sótt, að henni var ekki
hugað líf um skeið, en allt í
einu, þegar vonir höfðu slokkn-
að, opnaði Anna augun. Þá birti
til í huga okkar. Síðan biðum
við milli vonar og ótta eftir
bata, sem ekki kom. Við sökn-
um hennar sárt, félagar hennar,
sem unnum saman nokkur
haust á bakka Ytri-Rangár.
Hún var með okkur í „slúttn-
efndinni“, sem kallaði saman
samverkamenn og vini frá ár-
unum milli 1950 og 1960 til
minninga- og gleðifunda haust-
in 1995, 2005 og 2011. Anna
lagði gott til allra mála, var til-
lögu- og ráðagóð. Ytri-Rangá er
einhver fegursta á landsins og
sú gjöfulasta. Hún tekur sí-
fellda gleðispretti á leið sinni
frá Rangárbotnum til Ártúna
og þaðan út Hólsá til sjávar.
Straumlygn er hún, spegilslétt
og tær þegar hún rennur
framhjá Hellu og þar speglar
hún himinblámann í augum sín-
um. Þessi yndislega og fagra á
minnir okkur á Önnu í Hvammi.
Blessuð veri minning hennar.
Góðar vættir huggi og styrki
alla þá, sem áttu þess kost að
kynnast henni og gleðjast með
henni. Dýpstu samúðarkveðjur
til fjölskyldu hennar.
„Slúttnefndin“: Albert á
Úlfsstöðum, Guðmar í Meiri-
Tungu, Lóa á Árbæ, Sigga á
Núpi, Siggi í Seli, Tommi í
Hamrahól og Siggi í Hemlu.
Sigurður Sigurðarson.
 Fleiri minningargreinar
um Önnu Magnúsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
spila á píanó eða orgel og hélt
þeirri iðju sinni áfram. Átti hún
án efa mestan þátt í grunnnámi
Ólafs bróður okkar á nikku og
píanó en hann var farinn að
leika á böllum hjá nemendum
skólans 10 til 12 ára gamall og
varð síðar framherji í tónlistar-
iðkun í Borgarfjarðarhéraði og
kirkjuorgelleikari til dánardæg-
urs.
Þau systkinin Sigurrós, Ellý,
Jón, Ragnhildur og Anna héldu
vel saman og gættu þess að fjöl-
skyldurnar hittust reglulega
með afkomendum og hafa þau
tengsl haldið æ síðan okkur til
mikillar gleði.
Guðmundur Í. Guðjónsson og
Sigurrós gengu í hjónaband
1951 og það var unun að sjá hve
hlýtt var á milli þeirra alla tíð.
Mikill harmur var að henni
kveðinn er hann lést langt um
aldur fram. Afkomendur Guð-
mundar hafa sýnt Sigurrósu ein-
staka ræktarsemi alla tíð með
Hrafnhildi Maríu tengdadóttur
Sigurrósar í fararbroddi, en hún
lést 25. júní sl.
Innilegar samúðarkveðjur til
aðstandenda og annarra ástvina
Sigurrósar frá fjölskyldum okk-
ar.
Ásgeir Guðmundsson.
Háöldruð heiðurskona er til
hinztu hvíldar lögð eftir langan
og farsælan ævidag. Hún var
aldursforseti á söngvökunni
okkar og það fór alltaf gleðiklið-
ur um salinn þegar hún Bergdís
birtist með hana Sigurrós okkar
og fólk fylgdist með af aðdáun
hvernig hún söng sinni hreim-
þýðu raust hvert lagið á fætur
öðru, þó sjón hamlaði að hún
gæti lesið textana, til þess sá hið
ótrúlega minni hennar. Hún
sagði okkur að söngur og ljóð
hefðu alltaf verið hennar yndi og
það fengum við svo sannarlega
staðfest. Ung fluttist hún frá
bernskustöðvunum austur á Fá-
skrúðsfirði, en minni hennar á
fjörð og fólk undravert. Eftir að
hún flutti í Sóltún fórum við
þangað ásamt fleira góðu fólki og
hún fagnaði sannarlega og söng
með okkur með sinni fallegu,
hreinu söngrödd. Okkur er einn-
ig í fersku minni þegar hún átti
aldarafmæli og sýndi þar reisn
og þokka eins og alltaf. Þar sló
hún á létta strengi eins og svo oft
og flott var hún og fín eins og
alltaf og Sigurður gat ekki stillt
sig og spurði, um leið og hann
notfærði sér hennar eigin orð um
sjálfa sig:
Almættið hennar ævikvöld blessi,
svo unı́ún vel sínum hag.
En trúið þið því að „pjattrófa“ þessi
sé þetta gömul í dag?
Og þá hló hún sínum glitrandi
fallega hlátri, því þetta kunni
hún að meta.
Við minnumst hennar í þökk
fyrir að hafa svo lengi átt með
okkur samfylgd í söngnum og
biðjum henni blessunar á braut-
um eilífðarinnar, en hún átti
þessa sönnu og heitu trú. Bless-
uð sé minning heiðurskonunnar
og aldursforseta söngvökunnar
okkar.
Helgi Seljan og
Sigurður Jónsson.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTINN Þ. JENSSON,
Kirkjubraut 7,
Akranesi,
andaðist á Sjúkrahúsi Akraness föstudaginn
23. júlí.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju
þriðjudaginn 6. ágúst kl. 14.00.
Vilborg Helga Kristinsdóttir, Steinar Berg Sævarsson,
Kristinn Jens Kristinsson,
Hrannar Freyr Kristinsson,
Mikael Máni Steinarsson,
Marvin Darri Steinarsson,
Elsa Maren Steinarsdóttir,
Aron Ingi Kristinsson,
Halldór Óli Hrannarsson.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið
Minningargreinar