Morgunblaðið - 01.08.2013, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. ÁGÚST 2013
✝ Magnús Gunn-ar Jónsson,
bóndi í Ási I í
Hegranesi, fæddist
á Sauðárkróki 17.3.
1943. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Sauðárkróks 22.
júlí 2013.
Magnús var son-
ur hjónanna Jóns
Sigurjónssonar frá
Bessastöðum í Sæ-
mundarhlíð, f. 16.6. 1896, d. 3.7.
1974, og Lovísu Guðmunds-
dóttur frá Ási, f. 7.9. 1904, d.
19.2. 1988. Magnús var næst-
yngstur tíu systkyna en þau eru:
Hilmar, f. 1927, d. 1992, Ás-
mundur, f. 1928, Björgvin, f.
1929, d. 2000, Sigurður, f. 1931,
Ingimar, f. 1932, d. 1962, Ólafur,
f. 1934, d. 1991, Jóhanna, f.
1939, Þórunn, f. 1941, og Sig-
urlaug, f. 1947.
Magnús kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Guðríði Valtýsdóttur
frá Bröttuhlíð í Svartárdal 8.7.
1978. Foreldrar Guðríðar voru
Valtýr Guðmundsson frá
Bröttuhlíð og Ingibjörg Bald-
vinsdóttir frá Dæli. Börn Magn-
úsar og Guðríðar eru 1) Inga
Vala, f. 22.12. 1977, hennar
maður er Sigursteinn Ingvars-
son frá Göngustöðum í Svarf-
anir og naut þess að hlýða á
góða söngmenn. Hann söng í
kirkjukór Rípurkirkju og fór á
seinni árum að syngja með Kór
eldri borgara á Sauðárkróki en
veikindi hans settu þar strik í
reikninginn. Magnús var hóg-
vær og heimakær og sinnti bú-
skapnum af samviskusemi og
dugnaði. Hann var natinn við
skepnur og var umhugað um
velferð þeirra. Hann byggði
nýtt íbúðarhús í Ási 1977 og
flutti þá úr gamla húsinu en
bygging þess hófst árið 1881.
Eftir að gamli bærinn hafði
staðið auður í nokkur ár kom
upp hugmynd um að varðveita
hann og flytja á Byggðasafnið í
Glaumbæ. Magnús var mjög
hlynntur því og gaf ásamt konu
sinn húsið til Byggðasafnsins og
þangað var það flutt vorið 1991.
Magnús var hestamaður og
hafði mikinn áhuga á að bæta
hrossakyn sitt sem er lang-
ræktað. Hann sinnti því áhuga-
máli af ástríðu og hross hans
voru í fremstu röð. Um það
vitna Vaka frá Ási sem hlaut
heiðursverðlaun fyrir afkvæmi
og Sleipnisbikarhafinn Þokki
frá Garði sem var undan Moldu
frá Ási. Magnús sótti hesta-
mannamót og naut þess að sjá
góð hross og hitta aðra hesta-
menn og ræða um hross og
hrossakynbætur. Þar var hann á
heimavelli.
Magnús verður jarðsunginn
frá Sauðárkrókskirkju í dag, 1.
ágúst 2013, og hefst athöfnin kl.
14.
aðardal. Þau eru
búsett á Akureyri
og börn þeirra eru
Margrét Mist, Sara
Lind, Magnús Máni
og Ísak Már. 2) Jón
Gunnar, f. 20.1.
1980, búsettur í Ási
og 3) Óskar Ingi, f.
21.2. 1987, hans
unnusta er Krist-
jana S. Pálsdóttir
úr Reykjavík og
eru þau búsett á Sauðárkróki.
Þeirra dóttir er Nadía Lind.
Magnús gekk í barnaskóla í
Hróarsdal á uppvaxtarárum sín-
um. Hann fór snemma að sinna
búi foreldra sinna. Jón, faðir
Magnúsar, varð snemma astma-
veikur og þáttur Magnúsar í bú-
störfunum því mikill. Hann
sinnti búinu í Ási með Ólafi
bróður sínum frá 1963-1973 er
Ólafur flutti til Sauðárkróks og
eftir að faðir þeirra lést 1974
tók Magnús alfarið við búrekstr-
inum. Í Ási var mikið tónlistar-
uppeldi en Jón í Ási, faðir Magn-
úsar, spilaði á orgel og var
kirkjuorganisti til fjölda ára.
Systkinin voru alin upp við söng
og bjuggu að því alla tíð. Magn-
ús var söngvinn og hafði bjarta
og háa tenórrödd. Hann hlustaði
mikið á söng, sótti söngskemmt-
Elsku Maggi minn, nú er kom-
ið að síðustu kveðjustundinni. Ég
vissi að hverju stefndi en var ekki
tilbúin að missa þig. Við áttum
eftir að gera svo margt saman.
Það var mér mikils virði að geta
verið hjá þér og stutt þig í þessari
baráttu. Þú sýndir mikinn kraft
og dugnað í veikindum þínum og
14. júní var þín síðasta ferð upp í
hesthús að skoða og marka fol-
öldin. Þessi minning og margar
fleiri munu lifa í hjarta mínu um
ókomna tíð.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt elsku Maggi
minn. Ég mun ávallt elska þig.
Hvíl þú í friði.
Þín,
Guðríður (Guja).
Elsku pabbi minn. Ég er ekki
enn búinn að átta mig á að þú sért
farinn frá okkur. Undanfarnar
vikur hafa liðið svo hratt að mað-
ur náði ekki að átta sig á að þegar
þessum bardaga lyki þá værir þú
horfinn okkur að eilífu. Þú sýndir
svo mikinn kraft í þessu stríði.
Við sem vorum við hlið þér
reyndum að styðja þig eins og
hægt var.
Í dag finnst mér svo skrítið að
hugsa til þess að lífið eigi eftir að
halda áfram. Að sjá að fuglarnir
halda áfram að syngja, grasið
heldur áfram að grænka, sólin rís
og sólin sest. Í mínum heimi er
allt orðið svo hljótt. Mér finnst
líkt og ekkert geti orðið eins aft-
ur. Heimurinn er fátækari án þín.
Ég veit samt að það á eftir að
birta til, að tárin eiga eftir að
hætta að renna. Þá hugsa ég með
gleði í hjarta til allra minning-
anna sem ég á.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og
blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri
lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina
stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Takk fyrir allt elsku pabbi og
hvíl þú í friði.
Þinn sonur,
Jón Gunnar.
Elsku pabbi, ég trúi því ekki
ennþá að þú sért búinn að kveðja
þennan heim og það er rosalega
sárt að hugsa til þess en þetta er
búið að vera mjög erfiður tími frá
því að þú veiktist. Svo nú er bara
að líta til baka og hugsa um allar
þær góðu stundir sem við áttum
sem eru margar. Bara það að fá
að alast upp í sveit er það besta
og maður á eftir að sakna þess að
hitta þig ekki þar. Þá varstu mjög
góður pabbi og afi. En nú ertu
kominn á annan stað og ég vona
að þér líki það vel. Þú átt eftir að
skemmta þér þar með söng og
gleði. En ég á eftir að sakna þín
mjög mjög mikið.
Dökkur skuggi á daginn fellur,
dimmir yfir landsbyggðina.
Köldum hljómi klukkan gellur,
kveðjustund er milli vina.
Fallinn dómur æðri anda,
aðstandendur setur hljóða.
Kunningjarnir klökkir standa,
komið skarð í hópinn góða.
Gangan með þér æviárin
okkur líður seint úr minni.
Við sem fellum tregatárin
trúum varla brottför þinni.
Þína leið til ljóssins bjarta
lýsi drottins verndarkraftur.
Með kærleiksorð í klökku hjarta
kveðjumst núna, sjáumst aftur.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Hvíldu í friði.
Þinn sonur
Óskar Ingi.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku pabbi minn. Þín er sárt
saknað en nú er komið að síðustu
kveðjustund. Eftir að hafa gengið
með þér í gegnum þína hetjulegu
baráttu síðastliðið eitt og hálft ár,
farið með þér í hverja einustu
lyfjameðferð og hitt með þér alla
læknana gerði ég mér orðið grein
fyrir því sem koma skyldi. Ég var
samt aldrei tilbúin að missa þig,
þig sem áttir eftir að gera svo
margt með mér. Eftir sit ég og
hugsa um liðna tíð og allar stund-
irnar sem ég átti með þér, elsku
pabbi minn.
Það var yndislegt að alast upp í
sveitinni hjá ykkur mömmu. Á
mínum yngri árum gekk ég með
þér í öll verk í sveitinni og þú
kenndir mér og sýndir hvernig
best væri að gera hlutina. Hesta-
mennskan var okkar helsta
áhugamál og hún sameinaði okk-
ur. Á mínum yngri árum keyrðir
þú mér á öll reiðnámskeið og þær
keppnir sem ég vildi taka þátt í og
gafst mér góð ráð og sýndir mér
mikinn stuðning. Við stunduðum
tamningar og þjálfun saman, fór-
um mörg ár saman í göngur, rák-
um hross á afrétt og ræddum um
ræktun, kynbætur og stóðhesta.
Við vorum nú ekki alltaf sammála
en virtum skoðanir hvort annars
og þetta gekk alltaf svo vel.
Þessar minningar lifa í hjarta
mér um ókomna tíð. Þú varst svo
góður faðir, vinur og afi. Börnin
mín eiga margar og góðar minn-
ingar um þig sem mér þykir vænt
um. Elsku pabbi, við söknum þín
mikið og vildum að samveru-
stundir okkar hefðu verið fleiri.
Við verðum að muna allar góðu
stundirnar og trúa að þú sért allt-
af með okkur. Þú munt alltaf eiga
sérstakan stað í hjörtum okkar og
minning um einstakan mann og
yndislegan föður mun lifa í hjarta
mínu um ókomna tíð.
Ég skal vaka í nótt, meðan svanirnir
sofa,
meðan sólargeislar fela sig bláfjöllin
við.
Yfir dalnum er hljótt og nú dimmir
í kofa.
Inn í draumheima svíf þú hinn
ljúfasta frið.
Létt um vorgróna hlíð sveipast
þokubönd þýð.
Yfir þögulum skógi er næturró blíð.
Ég skal vaka í nótt, meðan húmið
er hljótt.
Ég skal halda um þig vörð, meðan
sefur þú rótt.
(Jónas Tryggvason.)
Takk fyrir allt, elsku pabbi
minn og hvíl þú í friði.
Þín dóttir
Inga Vala.
Elsku besti afi minn.
Nú ertu kominn til Guðs og ég
veit að þér líður vel þar. Þú varst
alltaf svo glaður þegar við komum
í sveitina til ykkar ömmu. Við fór-
um í fjósið með ykkur og síðan
fórstu oft með okkur á fjórhjólinu
heim. Þú gafst mér líka folald sem
hefur stækkað mikið. Ég man líka
þegar þú fórst að kíkja í netið og
stundum komstu ríðandi heim
með marga fiska sem amma eld-
aði svo handa okkur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Ég geymi svo margar svona
minningar um þig og ég mun aldr-
ei gleyma þér.
Hvíldu í friði elsku afi minn.
Þín afastelpa,
Margrét Mist.
Í dag kveðjum við Magga afa í
Ási í síðasta sinn. Ég hefði viljað
fá að kynnast þér betur en ég veit
að ég fæ að kynnast þér í gegnum
allar minningarnar og sögurnar af
þér þegar ég eldist. Ég skal passa
Guju ömmu fyrir þig elsku afi.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson)
Hvíldu í friði. Guð geymi þig
engillinn okkar.
Nadía Lind Óskarsdóttir.
Elsku afi. Vonandi líður þér nú
vel á himnum hjá Guði. Mikið var
nú alltaf gaman að koma í sveit-
ina og vera hjá ykkur ömmu. Þú
varst alltaf að brasa í hestum og
það var gaman að taka þátt í því
með þér og sjá þig á hestbaki. Þú
gafst okkur folöld og í dag eigum
við fallegar merar sem þú hefur
gefið okkur. Það var líka notalegt
að skríða uppí ruggustólinn til
þín og horfa á fótboltann með
þér. Stundum sofnuðum við þar.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson)
Takk fyrir elsku afi að vera
svona góður við okkur. Láttu þér
líða vel.
Þín afabörn,
Sara Lind, Magnús Máni
og Ísak Már.
Elsku tengdafaðir minn,
Magnús Gunnar Jónsson, nú þeg-
ar leiðir skiljast er margs að
minnast og margar hugljúfar
minningar sem flögra um hug-
ann. Fyrst og fremst þó minning
um ástríkan afa sem barnabörn-
unum þótti gaman að heimsækja
í sveitina og skríða uppí fangið á
þér eftir viðburðaríkan dag í
sveitinni. Þú varst maður verka
og ekki alltaf mikilla orða, handa-
bandið þétt og hlýtt og vinnusam-
ar hendurnar stórar og þykkar.
Þú hafðir yndi af sveitinni
þinni og náttúrunni. Ég dáðist
alltaf sérstaklega af kraftinum í
þér þegar farið var í göngur og
eljunni við að príla á eftir kindum
lengst inn í dalbotnum oft í mis-
jöfnum veðrum. Þegar hrossa-
stóðinu var smalað var ekki óal-
gengt að sjá þig koma með það til
réttar ríðandi fyrir stóðinu á fal-
legum gæðingi. Já, hestarnir
voru þitt líf og yndi og áttirðu
ávallt góða reiðhesta og fastir lið-
ir hjá fjölskyldu minni var að
koma í sveitina til að marka fol-
öldin á vorin og flokka stóðið.
Þótti okkur það alltaf spennandi
og ekki síst þar sem þú hafðir
gefið börnunum okkar fjórum fol-
öld sem spennandi var að sjá
hvernig komið höfðu undan vetri.
Þá man ég hvað okkur þótti gam-
an þegar við tókum þátt í að reka
stóðið á fjall í upphafi sumars, þá
varstu í essinu þínu.
Í morgunljómann er lagt af stað.
Allt logar af dýrð, svo vítt sem er séð.
Sléttan, hún opnast sem óskrifað blað,
þar akur ei blettar, þar skyggir ei tréð.
– Menn og hestar á hásumardegi
í hóp á þráðbeinum, skínandi vegi
með nesti við bogann og bikar með.
Betra á dauðlegi heimurinn eigi.
(Einar Benediktsson)
Það er erfitt að sætta sig við að
missa þig á þann hátt sem raunin
varð. Mér fannst ég alltaf vera að
kynnast þér betur og betur þó
vissulega hafi veikindi þín haft
þar eitthvað að segja þar sem þú
dvaldist oft hjá okkur vegna
þeirra. Kynntist ég þinni hlýju og
góðu nærveru og ekki síst um-
hyggju þinni fyrir afabörnunum
þínum sem þú sýndir ávallt skiln-
ing og ástúð. Þú varst góður afi.
Fyrir ekki löngu síðan sagði
mér maður sem sér og skynjar
meira en fólk flest að „alltaf þeg-
ar hann Magnús er nálægt fylltist
herbergið af gleði og söng“. Ég
trúi því að nú sért þú með þína
björtu og fallegu tenórrödd kom-
inn í þennan glaðværa hóp en
söngur og tónlist var jú eitt af því
sem þú hafðir unun af. Þessi trú
mín hjálpar mér í sorginni yfir að
hafa misst þig.
Takk fyrir allar fallegu minn-
ingarnar sem ég á um þig. Hvíl í
friði og söng.
Þinn tengdasonur,
Sigursteinn.
Það eru tæp fimmtíu ár síðan
ég var fyrst sendur fimm ára
gamall í sveit í Ás. Þar bjuggu
amma og afi ásamt Magnúsi og
Ólafi föðurbræðrum mínum og
hjá þeim átti ég eftir að dvelja
fjölmörg sumur. Á þeim tíma var
allt með gamla laginu í Ási. Íbúð-
arhúsið var stórt og mikið en
gamalt, útihúsin voru torfhús og
hestar voru enn notaðir til ýmissa
verka þó að vélarnar bættust við
ein af annarri. Afi var ekki heilsu-
hraustur og búverkin því að
mestu í höndum Magnúsar og
Ólafs og Lovísu ömmu auðvitað
sem var fyrst á fætur á morgnana
og seinust í rúmið á kvöldin. Ein-
hverra hluta vegna hændist ég
strax að Magnúsi, það var gott að
vera í návist hans og tengsl okkar
héldust alla tíð. Þeir bræður voru
ákveðnir í að byggja upp í Ási og
ný útihús tóku við af gömlu torf-
kofunum, túnin stækkuðu og vél-
unum fjölgaði. Ólafur flutti til
Sauðárkróks 1973 en Magnús
hélt sínu striki við uppbygg-
inguna.
Magnús var glöggur á fé og
vissi hvaða lamb tilheyrði hverri
rollu með því að líta á í sviphend-
ingu. Í öllum bílferðum með
Magnúsi horfði hann minnst
fram á veginn, hann var alltaf að
skima eftir skepnum og með ólík-
indum að hann skyldi aldrei
keyra út af.
Hestamennskan var hans
ástríða, hann fór vel að hrossum
en var kröfuharður. Í Ási voru
þau mörg og þegar rekið var til
réttar til að marka og raka af var
líf og fjör. Þá var spáð og spek-
úlerað í folöldum og trippum og
ganglagið metið. Magnús byrjaði
að þjálfa hlaupahesta og í ófá
skipti unnu þeir hlaupin á kapp-
reiðum Léttfeta á Fluguskeiði.
Áherslan á kynbótahrossin var
þó mest og þar ber hæst árangur
heiðursverðlaunahryssunnar
Vöku frá Ási. Hún og afkomend-
ur hennar skiluðu Magnúsi
mörgum verðlaunum á kynbóta-
vellinum og einnig í flokki alhliða
gæðinga hjá Léttfeta. Magnús
vildi dugleg og öflug alhliða
ganghross og í göngunum sem
hann fór í áratugum saman réðu
hrossin hans við það sem önnur
hross gáfust upp á.
Þau voru óteljandi skiptin sem
við riðum saman til að vitja um
silunganetin. Ekkert tók því fram
að fara ríðandi um eylendið í Ási.
Straumniður, fuglasöngur og
hófatök spiluðu þá undir söng
Magnúsar en hann var alinn upp
við söng og hafði háa og bjarta
tenórrödd. Oft fengu hrossin að
teygja sig í þeim ferðum og ólg-
uðu af fjöri.
Magnús var hlédrægur að eðl-
isfari og ekkert að trana sér
fram. Hann var óhemju duglegur
og vildi láta hlutina ganga og þá
gat kappið oft yfirtekið lipurðina
við verkin. Hann byggði nýtt
íbúðarhús í Ási 1977 og gamli
bærinn stóð eftir það auður fram
til 1991 er hann gaf hann Byggða-
safninu í Glaumbæ til varðveislu.
Magnús giftist Guðríði Valtýs-
dóttur frá Brattahlíð og hún var
honum mikil stoð og stytta. Það
var mjög ánægjulegt að heim-
sækja þau og fylgjast með fram-
förunum. Magnús og Guðríður
voru ætíð samhent í búskapnum
og nutu aðstoðar barna sinna er
þau stálpuðust. Barnabörnin eru
fimm og missir fjölskyldunnar
við fráfall Magnúsar er mikill. Ég
og fjölskylda mín vottum þeim
samúð okkar og þökkum alla vin-
semdina. Magnúsi frænda færi
ég innilegar þakkir fyrir sam-
skiptin. Sumrin í Ási gleymast
aldrei.
Guðmundur Ó. Ásmundsson.
Magnús Gunnar
Jónsson
✝
Ástkæri faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HELGI BENEDIKT AÐALSTEINSSON,
Sniðgötu 3,
Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð
mánudaginn 29. júlí.
Hann verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju
miðvikudaginn 7. ágúst kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Krabbameinsfélagið.
Jónas Heiðdal Helgason, Sigríður Stefanía Stefánsdóttir,
Jón Aðalsteinn Helgason, Guðrún Kristjánsdóttir,
Sigfús Valtýr Helgason,
Guðlaug Bára Helgadóttir,
Þórunn Helga Helgadóttir, Jakob Sævar Stefánsson,
Benedikt Helgason, Lína Björg Sigurgísladóttir
og barnabörn.