Morgunblaðið - 02.08.2013, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. ÁGÚST 2013
✝ Ingþór Frið-riksson fæddist
í Reykjavík 11. júlí
1945. Hann lést 26.
júlí 2013 á Sjúkra-
húsinu á Akureyri.
Foreldrar hans
voru Lára Vil-
helmsdóttir versl-
unarmaður, fædd-
ist í Reykjavík 27.
júlí 1919 og lést á
Dvalarheimilinu
Grund 22. júlí 2009 og Friðrik
Th. Ingþórsson klæðskeri,
fæddist á Óspaksstöðum í
Hrútafirði 1. september 1918
og lést á Landspítalanum 16.
læknadeild HÍ 1972 og lauk sér-
námi í heimilislækningum 1979.
Hann bjó í þrjú ár á Kirkjubæj-
arklaustri og var héraðslæknir
og afleysingalæknir í Borg-
arnesi í eitt ár áður en hann
hélt til Svíþjóðar til sérnáms.
Að loknu sérnámi starfaði hann
síðan mestan hluta starfsævi
sinnar á Heilsugæslustöðinni í
Borgarnesi að undanskildum
árunum 1994 til 1996 þegar
hann var heilsugæslulæknir í
Uppsala og hluta árs 1998 er
hann sinnti störfum sem læknir
við friðargæslulið NATO í fyrr-
verandi Júgóslavíu. Hans
ástríða lá þó í veiði og söng.
Útför Ingþórs fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 2. ágúst
2013, og hefst athöfnin kl.
13.30.
september 2005.
Systir Ingþórs er
Hallbera Friðriks-
dóttir hjúkr-
unarfræðingur,
fædd 21. febrúar
1951.
Eftirlifandi maki
er Margrét
Tryggvadóttir
kennari, fædd á
Akureyri 18. jan-
úar 1946. Börn
þeirra eru Lára og á hún tvær
dætur, og Orri kvæntur Þór-
gunni Birgisdóttur og eiga þau
fjögur börn.
Ingþór útskrifaðist frá
Pabbi að veiða. Hann varð
ekkert svekktur þó að hann
veiddi ekki neitt. Eða jú annars,
smá. Hann elskaði útiveruna.
Labba og labba þangað til hann
fann lítið vatn þar sem hann gat
pikkað upp nokkra silunga í ró
og næði.
„Lassa mín“, sagði hann. Og
það lagaði alla angist. „Lassa
mín“ og ég gat slakað á.
Við pabbi að skjóta rjúpur.
Hann varð frekar hissa þegar ég
sýndi honum rjúpurnar sem ég
skaut. Svo villtumst við smá, en
bara smá og mér leið aldrei illa
því að ég treysti pabba. Og Gísli
kom með vasaljós á móti okkur
og þá gátum við séð hvar við vor-
um. Við vorum frekar þreytt eft-
ir sjö tíma labb, en sæl.
Pabbi að lækna mig. Stakk nál
í hnéð á mér til að tappa af
vökva. Ég veit að pabbi þjáðist
meira en ég.
Pabbi veikur. Við sitjum og
hlustum á lækninn segja að það
sé krabbamein og að það sé al-
varlegt. Algjört sjokk, en pabbi
tók því af sinni stóísku ró. Hann
hafði haft smá grun.
Pabbi dáinn og lífið verður
aldrei eins. Ég fæ aldrei að
knúsa hann aftur. Fæ aldrei aft-
ur að heyra hann segja „Lassa
mín“. En ég átti frábæra ævi
með honum. Hann var yndisleg-
ur pabbi. Og fyrir það er ég
óendanlega þakklát.
Lára.
Svili minn og vinur, Ingþór
Friðriksson, er fallinn frá langt
um aldur fram eftir snarpa bar-
áttu við sjúkdóm, sem því miður
lætur sjaldan í minni pokann.
Ingþór var góðum gáfum
gæddur og sannkallaður hug-
sjónamaður og lifði samkvæmt
því. Hann var námsmaður góður
og fékk snemma áhuga á nátt-
úruvísindum og nam læknisfræði
við Háskóla Íslands og fór síðan
í framhaldsnám í heimilislækn-
ingum til Svíþjóðar. Lengst af
starfaði hann sem læknir í Borg-
arnesi, stóru og erfiðu læknis-
héraði og sýndi því héraði og
íbúum þess mikla tryggð og skil-
aði þar góðu starfi, því hann var
glöggur læknir og vel að sér og
kappkostaði að halda sér vel við í
fræðunum.
Leiðir okkar Ingþórs lágu
saman fyrir tæpum 40 árum er
ég kynntist eiginkonu minni,
Þóru Tryggvadóttur, sem er
systir Margrétar konu Ingþórs
og með tímanum varð góð vin-
átta með fjölskyldunum, sérstak-
lega eftir að við byggðum sum-
arbústað á svipuðum slóðum og
þau höfðu áður byggt sér bústað,
í Norðurárdal í Borgarfirði. Þar
hittumst við oft og var þá gjarn-
an kátt á hjalla og ýmis málefni
krufin til mergjar.
Ingþór var veiðimaður af lífi
og sál og afar snjall fluguveiði-
maður. Ég fór með honum í
margar veiðiferðir og oftar en
ekki var valið að fara í afskekkt
heiðarvötn og ekki var verra ef
ganga þurfti langa leið því ganga
og hreyfing var hluti af hans lífs-
stíl. Hann var ótrúlega vel að sér
í öllu er viðkom íslenskri náttúru
og það var eins og að hafa sér-
fræðing í grasafræði og fugla-
fræði með sér þar sem hann var.
Minnisstæð er ferð að svoköll-
uðum Fýlingjavötnum í Hrúta-
firði en það svæði gjörþekkti
hann frá barnsaldri er hann
hafði verið þar í sveit í mörg
sumur hjá vandalausum. Þar var
hann sannarlega á heimavelli og
gjörþekkti öll vötn og vatnsföll
og örnefni.
Við hjónin fórum með Möggu
og Ingþóri í mörg ferðalög er-
lendis og síðasta ferðin sem við
fórum í saman var ferð til Spán-
ar fyrir rúmu ári eða skömmu
áður en sjúkdómur sá er leiddi
hann til dauða greindist. Þetta
var yndislegt ferðalag og engum
datt í hug hvað fram undan var.
Svona getur lífið verið hverfult.
Er sjúkdómurinn greindist
tók Ingþór öllum fregnum þar að
lútandi með ótrúlegu æðruleysi
og aðdáunarverðum styrk og þá
sást hve sterkur einstaklingur
hann var.
Missir Möggu, barnanna
þeirra Láru og Orra og Þóru eig-
inkonu Orra er mikill svo og
barnabarnanna. En minningin
um góðan mann lifir.
Lárus Ragnarsson.
Sérðu vatnið þarna? Þar
veiddi ég þriggja punda urriða,
og sérðu vatnið á hægri hönd?
þar fékk ég þessar líka tvær
myndarlegu bleikjur. Síðan er
vatnsmikil á framundan, þar er
víst ansi góð veiði. Gaman væri
að fara í vatnið á vinstri hönd,
þar hef ég aldrei komið. Þannig
mælti Ingþór dag einn þegar við
vorum á leið austur í Þingeyj-
arsýslur í veiði frá Akureyri, en
þangað höfðu þau Magga flutt.
Hann var búinn að koma sér þar
vel fyrir og var farinn að sinna
áhugamáli sínu nr. eitt, þ.e.
veiðimennskunni. Að sjálfsögðu
kunni hann nöfn á öllum vötnum,
ám og sprænum og nafngreindi
þær. Þeim nöfnum er ég búinn
að gleyma. Síðar, reyndar, færð-
ist áhuginn hjá honum yfir í að
reka trillu með fleirum og sinna
sjóstangaveiði. En það er önnur
saga sem aðrir segja eflaust bet-
ur frá.
Ingþóri kynntist ég í fram-
haldi af kynnum mínum við syst-
ur hans 1972. Þau voru bara tvö
systkinin, og var ætíð mjög gott
samband á milli þeirra. Alltaf
var mikill samgangur á milli fjöl-
skyldnanna. Ég minnist heim-
sókna til þeirra Ingþórs og
Möggu á Kirkjubæjarklaustur,
til Alingsåss í Svíþjóð, í Borg-
arnes og ekki síst í sumarbústað-
inn, Billann, í Norðurárdal. Oft-
ast enduðu þessar venjulegu
heimsóknir í stórveislum, en
Ingþór og Magga eru, og hafa
verið óvenjugestrisin eins og vin-
ir og kunningjar þeirra þekkja.
Þótt veiðimennskan hafi átt
hug Ingþórs allan var hann einn-
ig mikill náttúruunnandi. Hann
vissi nöfn á öllum fuglum og var
óvenjufróður um jurtir og al-
mennt um náttúrufræði.
Ingþór var einnig mikill
mannvinur og var svo sannar-
lega réttur maður í réttu starfi
sem læknir. Hef ég heyrt að
sjúklingar hans hafi metið hann
mikils í störfum sínum.
Þar sem ég bý nú erlendis
hefur ekki gefist mikill tími til
samskipta við Ingþór og Möggu
síðustu árin. Þess vegna var það
ómetanlegt að geta hitt Ingþór
við þokkalega heilsu nú fyrir
hálfum mánuði og geta átt nokk-
urra stunda spjall við hann um
alla heima og geima.
Kæri mágur, ég þakka þér
fyrir samskiptin í lífinu, og meg-
ir þú njóta veiðimennskunnar
hinum megin.
Ágúst Á. Þórhallsson.
Ingþór, frændi minn, Frið-
riksson er allur. Eftir erfið veik-
indi, sem hann tók af æðruleysi,
hefur hann nú skilið okkur eftir í
sorg og söknuði. Við þekktumst
frá barnsaldri. Systurnar, mæð-
ur okkar, leiddu okkur snemma
saman til leika, enda jafnaldra.
Það var gott að vera með Ing-
þóri, hann var frumlegur, sjálf-
stæður og uppátektarsamur.
Þessar lyndiseinkunnir hans
reyndust honum gott veganesti í
læknisstarfinu. En áður en að
læknanámi kom vorum við sum-
arlangt í símavinnuflokk og
gengum um Vestfirðina og sinnt-
um viðhaldi á loftlínum. Fram-
ganga okkar þá var eins og
dæmigerðum unglingum sæmdi
en þó með sitt hvorum hætti
enda ögn ólíkir.
Ingþór hóf læknanámið ári á
undan mér og lagði mér regl-
urnar um hvernig ég skyldi haga
mínu læknanámi og naut ég hans
í hvívetna sem sporgöngumaður.
Ingþór sjálfur átti auðvelt með
nám og það að taka við leiðsögn
og ráðleggingum lærifeðranna.
Saman vorum við náms-
kandidatar á Akureyrarspítala
stuttan en gefandi tíma.
Ingþór var hlýr mannvinur,
þolinmóður og óþreytandi, sem
kom sér vel í læknisstarfi og á
löngum og iðulegum vöktum.
Verk léku í höndum hans og
hann hefði verið fallinn til hvaða
sérgreinar læknisfræðinnar sem
var, en valdi sér heimilislækn-
ingar. Sú grein reynir hvað mest
á samskiptahæfni læknisins og
það að bera kennsl á sjúkdóma á
byrjunarstigi, og krefst víðtækr-
ar þekkingar. Hér naut Ingþór
sín vel. Hann tók öllum mönnum,
sjúkum sem heilbrigðum, fyrir-
hafnarlaust, auk þess sem frum-
leikinn auðveldaði honum að
mæta óvæntum og fjölbreyttum
atvikum. Sjálfstæði Ingþórs kom
sér vel í starfi þar sem í mann-
legum samskiptum reynir svo oft
á mat og ályktanir heimilislækn-
isins þegar vegast á vilji og lang-
anir skjólstæðinganna og faglegt
álit læknisins á því sem er mönn-
um fyrir bestu. Farsæld Ingþórs
í lækningum og samskiptum við
fólk byggðist meðal annars á hve
úrræði hans voru margvísleg.
Ingþór var útivistar- og veiði-
maður. Ógleymanlegar eru ferð-
ir með honum upp til hæstu
heiðavatna. Ingþór átti marga
veiðifélaga og held ég að honum
hafi ekki þótt lakara þó að sumir
væru íhaldsmenn, svo hægt væri
að rífast við þá af sannfæringu.
Ingþór ræktaði og varðveitti
andlega heilsu sína með ferðum
út í náttúruna. Þess þurfa
læknar í erilsstarfi mjög að gæta
til að brenna ekki yfir eða leggja
daufa eyrað við kvörtunum sjúk-
linga, vegna þeirrar síbylju sem
læknastofuvinnu fylgir ár og síð.
Ingþór var oft einn á ferð í nátt-
úrunni og kannski sóttist hann á
stundum eftir því að vera þá
einn. Einvera og þögn er einmitt
talin besta hvíld frá álagsstörf-
um læknisins.
Ingþór var gæfumaður í
einkalífi og þau Margrét höfð-
ingjar heim að sækja. Við Álf-
heiður og fjölskyldan sendum
Margréti, Láru, Orra og börnum
þeirra samúðarkveðjur, sem og
Hallberu systur hans og fjöl-
skyldu. Við vitum að missir
þeirra allra er mikill.
Vilhjálmur Rafnsson.
Dag nokkurn í september
1965 stóð ég við stigann í að-
albyggingu Háskóla Íslands,
þegar hár, dökkhærður og reffi-
legur stúdent vék sér að mér og
sagði:
„Ég heiti Ingþór, við erum
skyldir, afi þinn og amma mín
voru systkin.“ Ég leit upp á pilt-
inn og svaraði að bragði: „Jæja,
það verður seint þverfótað fyrir
ættingjunum, en komdu sæll og
blessaður, gaman að kynnast
þér.“ Þannig hófst vinskapur
okkar og sá strengur hefur aldr-
ei slitnað. Fjölmargt varð til
þess að böndin styrktust eftir
því sem tíminn leið, sem hvorki
er unnt að greina frá í stuttu
máli né á erindi við alþjóð.
Stúdentsárin voru viðburðarík
og margir sögulegir atburðir
settu mark á þau, eins og til
dæmis innrás Rússa í Tékkóslóv-
akíu, Víetnamstríðið og alþjóðleg
lýðræðisbarátta stúdenta, 68-
hreyfingin. Við frændi vorum
heilmikið uppteknir af öllu því
sem var að gerast, sóttum mót-
mælafundi, og tókum þátt í sam-
komum til styrktar baráttunni.
Þannig lögðu sameiginleg áhuga-
mál, félagsleg viðhorf og póli-
tískar skoðanir grundvöll að
þeirri djúpstæðu vináttu, sem
ríkti á milli okkar fjölskyldna
alla tíð.
Haustið 1971 flutti ég ásamt
fjölskyldu minni austur á Kirkju-
bæjarklaustur og gerðist þar
skólastjóri nýs skóla 5 sveitarfé-
laga. Ég varð þar þátttakandi í
margvíslegri uppbyggingu, með-
al annars baráttunni fyrir heilsu-
gæslustöð sem þá var í algleym-
ingi. Á þessum árum var stefna
heilbrigðisyfirvalda að byggja
tveggja lækna stöð í Vík í Mýr-
dal, sem þjóna ætti sveitunum
austan Sands, en við þetta gát-
um við Klausturbúar alls ekki
sætt okkur. Magnús Kjartans-
son, var þá heilbrigðisráðherra
og sósíalistarnir á Kirkjubæjar-
klaustri knúðu fast á um að fá
heilsugæslustöð á staðinn. Þetta
endaði með því að ráðherra
sagði, að ef við gætum útvegað
lækni þá fengjum við stöð. Ég
vissi að frændi var á lausu um
þessar mundir og hringdi því í
hann og sagði honum að nú lægi
mikið við og hvort hann væri
ekki til með að ráða sig til okkar
í tvö ár í það minnsta, því þá
fengjum við okkar eigin heilsu-
gæslu. Frændi tók sér klukku-
tíma umhugsunarfrest og
hringdi þá og sagði: „Ég kem.“
Stöðin reis og starfar enn.
Ingþór frændi var skynsamur
og hlýr raunsæismaður, sem fór
aldrei í feluleik með sannleikann,
lagði mat á aðstæðurnar og til-
kynnti síðan viðkomandi nær-
færnum orðum hvers væri að
vænta. Þessi eiginleiki birtist
okkur hvað skýrast þegar hann
stóð sjálfur frammi fyrir alvör-
unni og útgönguleiðirnar lokuð-
ust hver af annarri þangað til að-
eins ein varð eftir. Af yfirveguðu
æðruleysi mætti hann örlögum
sínum, meðvitaður um að enda-
lok lífsins væru skammt undan.
Þrátt fyrir það hélt hann sjálfum
sér allt fram undir það síðasta,
þegar ekki varð lengur ráðið við
„komumann“. Hann stóð keikur
eins og sálmaskáldið forðum
frammi fyrir dauðanum, steytti
framan í hann hnefann og sagði:
„kom þú sæll þá þú vilt“. Frændi
var fáum líkur, hugrakkur og
sjálfum sér trúr alla tíð.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar, vandamanna og
vina, megi minningin um góðan
mann verða okkur leiðarljós
fram á veginn.
Jón Hjartarson.
Hlý nærvera, lágróma glettni,
stríðnisblik í auga. Örlítið svart-
ur húmor og satírísk sýn á hlut-
ina. Skemmtilegur og lifandi.
Þannig var Ingþór. Minningarn-
ar eru enda góðar og ótalmargar
og þær streyma fram hver á fæt-
ur annarri. Söngur og ferðalög
með Kveldúlfskórnum, samsöng-
ur í söngdeild Tónlistarskóla
Borgarfjarðar, silungsveiði á
Fjöllum, gönguferðir, sam-
kvæmi, matarboð… svo ótal-
mörg atvik á liðnum árum. Flest
með vinahópnum í Borgarnesi en
einnig ýmislegt sem við brölluð-
um fjögur saman, við Siggi og
Ingþór og Magga.
Hún er eftirminnileg göngu-
ferðin sem við fórum um páska-
leytið einu sinni í fjörunni undir
Hafnarskógi. Steinn hrundi úr
kletti fyrir ofan okkur, lenti á
höfði Benna sonar okkar og höf-
uðkúpubraut hann. Mikið ótrú-
lega vorum við heppin að Ingþór,
ásamt Möggu og Orra, skyldi
hafa verið með okkur í þeirri
gönguferð. Ingþór fékk þyrlu til
að flytja drenginn til Reykjavík-
ur, þar sem hann fór beint í að-
gerð. Ingþór fylgdi okkur svo
eftir á bíl þangað til að fullvissa
sig um að allt yrði í lagi og
myndi enda vel. Fyrir það erum
við þakklát alla tíð enda bjargaði
hann e.t.v. lífi Benna með snar-
ræði og réttum viðbrögðum.
Önnur mynd kemur upp i
hugann af Ingþóri að vitja Krist-
ínar Erlu dóttur okkar sem þá
var nokkurra ára og með lungna-
bólgu. Ingþór var að skrifa lyf-
seðil og þeir Siggi sátu saman á
rúmstokknum hennar og reyndu
að finna út hvaða ár hún væri
fædd. Ingþór hafði mikið gaman
af vandræðaganginum í föðurn-
um að muna ekki alveg fæðing-
arár dóttur sinnar.
Minning um dýrðardaga og
bjartar sumarnætur á Hólsfjöll-
um forðum daga. Við þræddum
ár á landareigninni til að veiða
og eitt kvöldið mokveiddum við
af bleikju. Svo mikill var aflinn
að við þurftum að hreinsa hann í
baðkerinu heima. Þá var Ingþór
glaður. Þá voru líka veislumál-
tíðir töfraðar fram þar sem
Magga var í aðalhlutverki og
naut sín vel. Þvílíkir sæludagar.
Svo eru það allar samveru-
stundirnar gegnum árin með
vinahópnum, ógleymanlegar og
alltaf of fljótar að líða. Sam-
kvæmi, gönguferðir, söngur,
ræður, leikir, þrautir, krásir og
guðaveigar. Uppátækin ótrúleg
og Ingþór hrókur alls fagnaðar.
Fyrir nokkrum árum var stórt
skarð höggvið í vinahópinn þeg-
ar Stína okkar féll frá. Nú þarf
hópurinn að sjá á eftir Ingþóri
úr hópnum. Það er þungt og
sárt. En við eigum minningarn-
ar. Þær eru dýrmætar og þær
vekja birtu, gleði, hlýju og þakk-
læti.
Við sendum Möggu, Láru,
Orra, fjölskyldum þeirra og öðr-
um ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Ingþórs.
Ólöf Erla, Sigurður Axel
og fjölskylda.
Þegar ég horfi til heiða, verð-
ur mér hugsað til þín. Þegar ég
fer yfir ár og læki eða framhjá
vatni verður mér hugsað til þín.
Þannig verður það um mörg
ókomin ár, þegar ferðast verður
á láði eða legi, mun hugur okkar
leita til þín. Þú hafðir mikið yndi
af veiði og öllu sem tengdist úti-
vist og íslenskri náttúru. Þú
varst flestum fróðari um um-
hverfi okkar og lífríki. Á fjórða
áratug hafa leiðir okkar legið
saman í leik og starfi kæri vinur
og verður þeirri samferð engan
veginn gerð skil hér, enda minn-
ingarnar margar og persónuleg-
ar en allar ljúfar og skemmti-
legar. Leiftrandi greind, góð
söngrödd, mikil kímni og létt-
leiki voru þínir ferðafélagar og
þú lagðir gott til allra samfunda.
Nú hefur þú kæri vinur lagt
upp í þína hinstu ferð, allt of
snemma og eftir standa vinir og
fjölskylda með ótal, ótal góðar
minningar, um vin sem gaf lífinu
mikinn og fjölbreyttan lit. Þú
varst læknir góður og um það
geta fjölmargir vottað. Í mínum
huga varstu ekki bara læknir
heldur varstu fjölfræðingur.
Þinn sívirki hugur var alltaf að
fást við einhverja af gátum lífs-
ins og út úr því spunnust margar
skemmtilegar samræður og
vangaveltur þegar vinahópurinn
hittist. Þú hafðir jafnan þína eig-
in nálgun að lausninni og um það
spunnust jafnan mjög líflegar og
skemmtilegar samræður.
Það var í Borgarnesi fyrir
tæplega fjörutíu árum sem við
kynntumst. Sjö fjölskyldur
bundust sterkum vináttubönd-
um, og áttu ótal ómetanlegar
samverustundir í leik og starfi.
Svo líða árin og flest okkar eru
flutt frá Borgarnesi og börnin
flogin úr hreiðrinu. Vináttan hef-
ur alltaf haldist og við hist reglu-
lega og alltaf er það jafn gaman.
Nú nýverið áttum við saman
yndislegar samvistir við frábært
atlæti á Akureyri hjá Möggu og
Ingþóri og Brit og Birgi og þá
varð okkur í vinahópnum ljóst að
Ingþór vinur okkar nálgaðist
sína hinstu ferð. Fræði- og veiði-
maðurinn og fyrst og fremst vin-
urinn okkar góði var á förum.
Stundin var ljúfsár eins og verð-
ur eftir langa samferð þegar
mikils er að sakna og fyrir margt
að þakka. Vinur okkar Ingþór
hefur kvatt þennan heim. Við
sitjum eftir, horfum til heiða og
hugsum til þín kæri vinur um
leið og við tökumst á við sökn-
uðinn með okkar kæru vinkonu
henni Möggu þinni og börnunum
ykkar.
Henry og Inga.
Þegar allt leikur í lyndi og
vorsins fuglar syngja sig inn í
sumarið, þá er gott að vera til.
Örugglega er betra að lifa í gleði
og vita þó samt að hún tekur
enda. Engri lífsins göngu lýkur
án eftirsjár eftir góðu og glöðu
stundunum, hjá því verður ekki
komist. Þetta vissi kær vinur og
læknir, hann Ingþór, manna best
og sagði okkur rótarýsystkinum
sínum þegar honum var ljós al-
vara síns sjúkdóms að hann
þakkaði hvern þann morgun sem
hann „vaknaði lifandi“. Ingþór
flutti til Akureyrar frá Borgar-
nesi fyrir tveimur árum og við
urðum strax bestu mátar og það
var Rótarýfélagsskapurinn sem
fyrst og fremst réði því. Raunar
bar fleira til því söngurinn hafði
lengi tengt okkur órofaböndum
og var Ingþór með afbrigðum
söngvís og hafði það umfram mig
að kunna ókjör af vísum, þannig
varð hann sígildur forsöngvari í
Þórði gamla „malakoff“ í árlegu
nýársteiti okkar Löllu, þó sá
texti eigi síst við hér. Á vordög-
um hófum við æfingar á organ-
um-tvísöngvum og lofaði sá
gjörningur góðu og hefði ugg-
laust borið frægð okkar víða ef
svo hefði haldið fram sem þá
horfði. Einhvern veginn fannst
mér að við Ingþór hefðum verið
vinir ævilangt. Eftirfarandi vísa
kom fram í huga minn er ég
frétti ótímabært andlát þessa
góða vinar.
Vorsins bjarta vinarann
vakti hjartans funa.
Í sumarskarti friðinn fann,
þeim friði er hart að una.
Við Lalla vottum Möggu,
Ingþór Friðriksson