Morgunblaðið - 02.08.2013, Qupperneq 31

✝ Herdís Giss-urardóttir frá
Suðureyri við Súg-
andafjörð fæddist
20. febrúar 1937.
Hún lést á krabba-
meinsdeild 11-E,
Landspítalanum við
Hringbraut, 9. júlí
2013.
Foreldrar hennar
voru Gissur Guð-
mundsson, húsa-
smiður frá Súgandafirði, f.
22.3. 1907, d. 2.3. 2000, og
Guðmunda I.
Friðbertsdóttir,
húsmóðir frá
Súgandafirði, f.
31.8. 1908, d.
28.6. 1961.
Systkini henn-
ar: Halldóra, f.
23.8. 1932, Þor-
björn, f. 8.6.
1934, látinn,
Guðmundur, f.
23.9. 1935, Elín,
f. 2.3. 1938. Sigríður, f. 9.10.
1943, Sesselja, f. 9.10. 1943,
látin, og Jóhanna, f. 19.10.
1949.
Herdís giftist 17. febrúar
1962 eftirlifandi eiginmanni
sínum, Júlíusi Arnórssyni frá
Ísafirði. Börn þeirra eru Haf-
þór, f. 23.2. 1957, sambýlis-
kona hans Gerður Pálsdóttir.
Guðmunda I., f. 31.8. 1962,
sambýlismaður hennar er
Ólafur Ólafsson. Brynjar, f.
8.11. 1964, eiginkona hans er
Kristín S. Guðmannsdóttir.
Linda Björk, f. 12.10. 1966.
Barnabörnin eru sjö talsins:
Bjarki Þór, f. 1986. Arnar, f.
1988. Aron Örn, f. 1991. Her-
dís Björk, f. 1994. Lísa Rut, f.
1995. Svanur Eyland, f. 1995.
Júlíus Nói, f. 2007.
Útför Herdísar fór fram frá
Grafarvogskirkju 22. júlí 2013.
Elsku mamma mín, nú hef-
urðu kvatt þennan heim og það
allt of snemma, ég hefði svo
mikið viljað hafa þig hjá okkur
en það er svona þegar veikindi
hafa yfirburði. Þú varst alltaf
svo jákvæð allan tímann og
sterk fyrir okkur öll, þú gerðir
það svo auðvelt að vera í kring-
um þig, algjör hetja, sagðir alltaf
að þú hefðir það fínt og að þér
liði vel. Alveg til loka varstu
þannig og við getum öll verið
sammála um það að það létti
okkur öllum hvernig þú tókst á
við veikindi þín. Ég á eftir að
sakna þín endalaust, ég vakna á
morgnana og það fyrsta sem ég
hugsa er að heyra í þér en átta
mig svo á að það verður ekki og
græt í hjarta mínu og verð sorg-
mædd. Elsku mamma, við vor-
um svo nánar, töluðum saman á
hverjum degi og ég kíkti inn til
ykkar pabba nánast á hverjum
degi á leiðinni heim úr vinnunni
og ég á eftir að gera það áfram.
Þú varst alltaf tilbúin að taka á
móti okkur bæði heima og í
Lækjarseli, yndislega bústaðn-
um ykkar pabba. Það er gott að
eiga svona yndislegar minningar
um þig alla tíð, elsku mamma
mín. Svo eiga börnin mín, Her-
dís og Svanur, frábærar minn-
ingar um þig því þau fengu að
kynnast þér svo vel og umgang-
ast mikið. Þið voruð svo dugleg
að hafa þau með í bústaðinn
þegar þau voru að vaxa úr grasi
og alltaf var sjálfsagt ef þau
vildu hafa vini með. Þau undu
sér mjög vel þarna í litla fallega
bústaðnum og með alla náttúru-
fegurðina í kring, þarna leiddist
þeim ekki. Ég veit ekki hvort ég
komist einhvern tímann yfir það
að þú sért farin en vonandi læri
ég og við öll að lifa með því og
þú ert og verður alltaf í hjörtum
okkar. Manstu þegar við vorum
á spjallinu og ég nefndi við þig
að þú mundir fylgjast með okkur
að ofan og ef þér líkaði ekki eitt-
hvað hjá okkur þá ættir þú að
hreyfa til hluti og sýna gremju
Herdís
Gissurardóttir
þína og þú sagðir já, já og svo
hlógum við af því, þú varst alltaf
svo létt í lund og gott að vera í
kringum þig, elsku mamma. Við
systkinin, börnin okkar og pabbi
munum standa saman og finna
styrk frá hvert öðru og reyna að
lifa án þín en þú munt alltaf vera
með okkur á annan hátt. Þegar
ég skrifa þessa grein er ég grát-
andi og hef grátið mikið síðan þú
kvaddir og leyfi tárunum að
koma að vild og svo tala ég
stundum við þig eins og þú sért
við hliðina á mér og ætla að gera
það áfram því ég finn að þú ert
hér, mér finnst það mjög fjar-
lægt að þú sért farin alveg og
komir aldrei aftur og ég heyri
röddina þína aldrei aftur, elsku
mamma mín, en þú ert á kærum
stað í hjarta mínu. Elska þig
endalaust og sakna þín enda-
laust, betri mömmu var ekki
hægt að hugsa sér. Takk fyrir
allt og allt elsku mamma, nú ert
komin á annan góðan stað og
þar fylgistu með okkur. Elsku
mamma, hvíl í friði.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Þín elskulega dóttir
Linda.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. ÁGÚST 2013
✝ RagnheiðurIndriðadóttir
fæddist í Reykjavík
30. janúar 1930.
Hún lést á heimili
sínu 16. júlí 2013.
Foreldrar hennar
voru Indriði Ólafs-
son brunavörður í
Reykjavík og
Ragna Matthías-
dóttir talsímakona.
Bróðir hennar er
Birgir Matthías, f. 31. mars
1936. Ragnheiður giftist Bald-
vin Jóhannessyni símvirkja, f.
16. desember 1928. Baldvin lést
21. júlí 2005. Foreldrar hans
voru Jóhannes Teitsson húsa-
smíðameistari og Guðrún Magn-
úsdóttir kennari og skáldkona.
Börn Baldvins og Ragnheiðar
eru: 1) Ragna Birna, f. 16. apríl
1951, giftist Helga Bjarnasyni,
þau skildu. Börn þeirra eru
Bjarni, f. 15. mars 1985, og
Ragnheiður, f. 31. maí 1985,
unnsti Jón Steinar Ágústsson. 2)
Gunnar Indriði, f. 10. mars 1956,
kvæntur Guðrúnu S. Jakobs-
dóttur. Synir þeirra eru Baldvin
Ingi, f. 5. apríl
1988, unnusta Dag-
mar Dögg Ágústs-
dóttir, og Tómas
Árni, f. 12. ágúst
1990. 3) Guðrún
Erna, f. 25. mars
1958, gift Bjarna
Bessasyni. Börn
þeirra: Sigþór
Bessi, f. 9. sept-
ember 1985, d. 6.
júlí 2011, Magnús
Snorri, f. 29. júní 1990, og Sól-
veig, f. 8. maí 1995.
Ragnheiður var Reykvík-
ingur í húð og hár. Hún útskrif-
aðist úr Kvennaskólanum í
Reykjavík 1948 og vann síðan
hjá Sjúkrasamlagi Reykjavíkur
þar til hún eignaðist Rögnu
Birnu. Eftir það sinnti hún hús-
móðurhlutverkinu þar til hún
fór að vinna sem aðstoðarkona á
tannlæknastofum. Er barna-
börnin komu í heiminn tók hún
að sér að vera dagmamma
þeirra og var í því hlutverki í
um 16 ár.
Útför Ragnheiðar fór fram
kyrrþey 25. júlí 2013.
Elsku amma mín. Það er komið
að kveðjustund. Lífið er skrítið,
við fæðumst öll inn í þennan heim
vitandi að líf okkar varir ekki að
eilífu, en þegar kallið kemur er
það alltaf jafn óendanlega sárt.
Við amma vorum nánar og miklar
vinkonur og það er ekki sjálfgefið
að eiga svona góða ömmu. Margs
er að minnast. Þegar við systkinin
vorum lítil vorum við svo lánsöm
að fá ekki þessa týpísku barnapíu.
Við fengum ömmu. Þvílík forrétt-
indi. Ég dáðist að ömmu. Hún tók
aldrei bílpróf, þar af leiðandi fór
hún allar sínar ferðir með okkur
systkinin í strætó. Amma var allt-
af mætt heim áður en við vökn-
uðum, og ég minnist hennar ein-
staklega vel sitjandi við
eldhúsborðið með lappirnar í
flækju lesandi Hello. Hún lokaði
þó alltaf blaðinu þegar hún sá okk-
ur koma trítlandi niður stigann
tilbúin að hugsa um okkur. Allt
fyrir okkur. Þannig var amma,
alltaf að gefa af sér.
Við höfðum báðar mikið dálæti
á sjónvarpinu. Við horfðum á
sömu sápurnar og amma skildi því
vel þegar ég mátti ekki missa af
þeim. Hún var aldrei langt undan
þegar við fjölskyldan hugðumst
fara í frí og var tilbúin með VHS-
spólurnar til að taka upp fyrir
nöfnu sína. Ómetanlegt.
Amma átti sjö barnabörn og
það var fátt sem veitti henni meiri
gleði en að verða vitni að vel-
gengni okkar, hún gladdist með
okkur og hvatti okkur áfram að
okkar markmiðum. Ég hef aldrei
séð þessa elsku brosa jafnmikið og
þegar ég labbaði inn á spítala til
hennar núna í maí með stúdents-
húfuna á höfðinu. Stoltið leyndi
sér ekki.
Amma var ein flottasta kona
sem ég hef kynnst, alltaf svo falleg
og vel til höfð. Hún hugsaði með
eindæmum vel um hárið á sér . Í
seinni tíð fór hún tvisvar í viku í
lagningu. Þetta var fastur liður í
lífi ömmu eins og svo margt ann-
að. Miðvikudagshittingur stórfjöl-
skyldunnar á Skúlagötunni er mér
ofarlega í huga. Það verður skrítið
að breyta um áfangastað.
Árlegur viðburður fjölskyld-
unnar um jólin er að fara saman á
jólahlaðborð. Ár eitt var ákveðið
að breyta til og fara á Grand Hót-
el. Þar lenti amma á séns með
miklum músíkant að hennar mati,
við fjölskyldan vorum þó ekki á
sama máli, barnabörnunum leist
alls ekki á blikuna og ákveðið var
að halda sig framvegis við Perl-
una.
Ég er snortin af að hafa verið
skírð í höfuðið á ömmu, glæsileik-
inn, góðmennskan og sjálfstæðið
skein af henni hvert sem hún fór.
Elsku hjartans ömmugull. Ég
er leið, leið að fá ekki að sjá þig
aftur, leið að fá ekki að halda í
höndina á þér og mest af öllu leið
að geta ekki sagt þér hversu vænt
um þig mér þykir. Við ömmustelp-
urnar þínar erum óendanlega
þakklátar fyrir þann tíma sem við
fengum með þér undir lokin. Ég
veit að afi og Bessi minn hafa tekið
vel á móti þér og þið vakið yfir
okkur hinum sem eftir sitjum.
Hafðu þakkir fyrir allt, elsku
amma mín. Ég mun sakna þín,
elskulegust, og ég vona svo inni-
lega að það séu hágreiðslustofur
þarna hinumegin.
Ragnheiður Helgadóttir.
Nú hef ég kvatt tengdamóður
mína, Ragnheiði Indriðadóttur,
Lillu, eins og hún var alltaf kölluð.
Lilla lést þann 16. júlí sl. og fór út-
för hennar fram í kyrrþey að
hennar ósk, þann 25. júlí sl.
Lilla tók mér opnum örmum
fyrir 27 árum er Gunnar, sonur
hennar, bauð mér í laxveiðitúr í
Urriðaá á Mýrum í Borgarfirði, en
feðgarnir áttu saman holl í ánni.
Það varð strax mjög gott á milli
okkar og náið samband alla tíð.
Hún var yndisleg tengdamóðir og
amma.
Þegar ég kom í fjölskylduna
hafði hún hætt störfum sem að-
stoðarkona á tannlæknastofu og
búin að ákveða að vera dag-
mamma fyrir barnabörnin og
sinnti hún því af mikilli alúð. Hún
var aldrei veik og ekki var hægt að
hugsa sér betri umönnun. Meðal
þess sem amma Lilla kenndi
barnabörnunum mjög ungum var
að spila, m.a. ólsen-ólsen og veiði-
mann. Þannig lærðu þau um liti,
tölur, reglur, virðingu og þolin-
mæði. Amma Lilla átti hvert bein í
þeim öllum og fylgdist mjög vel
með þeim alla tíð, full af áhuga á
námsárangri og lífi þeirra. Hún
átti alltaf auðvelt með að ræða við
þau og fá að heyra um lífsins æv-
intýri. Hún hafði mjög gaman af
að fara í leikhús og var með fasta
miða og ef ömmu vantaði félaga til
að fara með í leikhúsið voru barna-
börnin alltaf tilbúin að fara með
henni, með stolti og gleði.
Lilla var mikill stuðningsmaður
Sjálfstæðisflokksins. Hún las á
hverjum degi Morgunblaðið
spjaldanna á milli og fylgdist mjög
vel með þjóðmálum og gátu um-
ræður um þau oft orðið ansi fjör-
ugar á milli fjölskyldumeðlima.
Að lokum vil ég þakka fyrir það
ómetanlega lán að hafa átt ynd-
islega tengdamóður og vinkonu,
sem gagnrýndi aldrei og var alltaf
tilbúin að gefa og aðstoða. Minn-
ingin um hana mun lifa með okk-
ur.
Guðrún.
Í dag kveð ég vinkonu mína til
áttatíu og þriggja ára. Vinskapur
okkar Lillu hófst þegar við vorum
ungbörn og lágum hlið við hlið í
barnavögnum á horni Hring-
brautar og Tjarnargötu. Þegar við
vorum ungar stúlkur bættist Et-
hel vinkona okkar í hópinn og
saman áttum við þrjár órjúfanlega
vináttu, sem aldrei bar skugga á.
Allt frá barnsaldri höfum við átt
einstakar stundir saman og hélst
vinátta okkar óbreytt fram á full-
orðinsár. Síðustu árin fórum við á
tónleika og áttum fasta miða í leik-
hús. Oft kom Sólveig, dótturdóttir
Lillu, með okkur og merkti maður
oft hve hlýtt var á milli Lillu og
allrar fjölskyldu hennar. Votta ég
þeim öllum mína dýpstu samúð.
Ethel yfirgaf okkur Lillu alltof
snemma og nú er Lilla farin líka.
Það er huggun að því að vita að
Ethel tók á móti henni og að þær
munu síðan taka á móti mér þegar
að því kemur. Þar til við samein-
umst aftur mun ég minnast vin-
áttu okkar og allra okkar góðu
stunda með þakklæti í huga.
Blessuð sé minning Lillu vinkonu.
Áslaug Stefánsdóttir.
Enn er höggvið skarð í hópinn
okkar. Við vorum 30 ungar meyj-
ar, sem settumst á skólabekk í
Kvennaskólanum í Reykjavík
haustið 1944.
Ein af þeim var Ragnheiður
Indriðadóttir, kölluð Lilla. Það
myndaðist strax góð samstaða í
þessum hópi og vinátta, sem nú
hefur enst í 69 ár.
Einhvern tíma eftir að bekkur-
inn útskrifaðist 1948 kom upp mál,
sem þótti ástæða til að ræða við
sem flestar og því var hópurinn
kallaður saman til skrafs og ráða-
gerða. Þetta varð til þess að hóp-
urinn fór að hittast oftar, fyrst á
kaffihúsi, þar sem við fengum að
sitja allar saman við eitt stórt
borð. Þá var mikið spjallað og
hlegið og jafnframt prjónað, hekl-
að og saumað, því þetta voru allt
myndarkonur, sem m.a. lærðu
margvíslega handavinnu í skólan-
um. En svo kom upp sú hugmynd
að hittast í heimahúsum og var því
ákveðið að þær, sem hefðu að-
stæður til, byðu heim og yrði þetta
haldið á tveggja mánaða fresti en
sleppt yfir sumarið, svo við hitt-
umst 5 sinnum á ári.
Á fimm ára fresti miðað við út-
skriftarárið fórum við í skólann
okkar til að vera viðstaddar skóla-
uppsögn. Seinna urðu miklar
breytingar á skólahaldinu, gömlu
kennararnir okkar voru ekki leng-
ur þarna og þetta varð okkur svo
framandi að við ákváðum að hafa
þetta bara fyrir okkur.
Þegar við ætluðum að halda
upp á 40 ára útskrift hófust um-
ræður um hvað ætti að gera. Þá
kom fram sú hugmynd að fara
vikuferð til Vínarborgar.
Þetta var gert og í þeirri ferð
voru 17 bekkjarsystur.
Þetta tókst svo vel að ákveðið
var að stofna sjóð og að hver og
ein borgaði í sjóðinn á fundunum.
Þess vegna gátum við farið í Par-
ísarferð fimm árum seinna og svo
var farið til Rómar, til Aþenu og
einu sinni var farið í Evrópumenn-
ingarferð í hálfan mánuð – Berlín
– Prag – Vín og endað í München.
Allt voru þetta eftirminnilegar
og skemmtilegar ferðir og Lilla
tók þátt í þeim öllum.
Það var notalegt að sitja saman
á ýmsum fallegum heimilum og
spjalla, fylgjast með börnum og
vexti hverrar fjölskyldu.
Lilla og Baldvin áttu fallegt
heimili á Otrateignum og þangað
var gott að koma og seinna á
Skúlagötuna.
Í byrjun júní höfðum við ákveð-
ið að hittast í tilefni af 65 ára út-
skrift bekkjarins. Sá hópur fer
alltaf minnkandi. Lilla var á
sjúkrahúsi og reiknaði með að
vera komin heim og ætlaði endi-
lega að vera með. Hún var að vísu
komin heim af sjúkrahúsinu, en
treysti sér ekki til að koma svo við
ætluðum að hittast, þegar hún
væri orðin hressari og halda upp á
þetta með henni.
Þegar Lilla átti 80 ára afmæli
buðu dætur hennar og tengda-
dóttir okkur bekkjarsystrum
hennar heim og héldu eftirminni-
lega skemmtilegt kvöld fyrir okk-
ur. Þetta var svo sérstakt og
skemmtilegt og er í hávegum haft
í bók minninganna.
Nú er komið að leiðarlokum og
við kveðjum Lillu með söknuði og
vottum fjölskyldu hennar okkar
dýpstu samúð.
F.h. bekkjarsystra Kvennó 4́8,
Dóra Jónsdóttir.
Ragnheiður
Indriðadóttir
✝ Nanna Svav-arsdóttir fædd-
ist á Sólvangi í
Hafnarfirði 10. júní
1960. Nanna lést 29.
júní 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Guðný
Jónsdóttir, f. 28.2.
1939, frá Múla í
Álftafirði, og Jakob
Svavar Þorbergson,
f. 3.4. 1939, d. 11.4.
2010, frá Hafnarnesi, Fáskrúðs-
firði.
Nanna fluttist með foreldrum
sínum á Sólhól á Djúpavogi árið
1960 og vorið 1961 fluttust þau í
Hamarssel í Hamarsfirði og þar
ólst hún upp. Systkini Nönnu eru
Sigurborg Jóhanna, Hallfríður,
Gautur og Örvar. Veturinn 1976
byrjar Nanna í Skógaskóla. Vor-
ið 1977 fluttist Nanna til Reykja-
víkur og hóf þar sambúð með Jó-
hanni Bergmanni Guðmunds-
syni. Þau eignuðust soninn Árna
Bergmann, f. 5.3.
1978. Þau slitu sam-
vistum. Árni Berg-
mann og unnusta
hans, Sigríður Est-
er Edvardsdóttir,
eiga börnin Oliver
Bergmann, f. 4.4.
2006, og Birnu
Ruby, f. 17.9. 2009.
Árið 1986 fluttist
Nanna til Hafnar í
Hornafirði og hóf
þar sambúð með Jóni Ingvari
Axelssyni. Þau eignuðust dótt-
urina Lindu Rós, f. 3.11. 1987.
Þau slitu samvistum. Sambýlis-
maður Lindu Rósar er Valtýr
Sæmundsson. Árið 1995 lagði
Nanna upp í Noregsför og bjó í
Kiiberg, Norður-Noregi, í nokk-
ur ár og fluttist svo til Vardö til
ársins 2010. Þá fluttist hún aftur
til Íslands og bjó á Höfn í Horna-
firði með Steinari Má Ævarssyni
til dauðadags.
Útför Nönnu hefur farið fram.
Ég sest niður og hugsa hvað
lífið getur verið fallvalt.Við
Nanna vorum búnar að vinna
saman í tæpt ár er kallið kom
langt fyrir aldur fram. Það var
oft gaman hjá okkur, þú varst
dugleg, vel verki farin og ætíð
með góða skapið meðferðis.
Fjölskylda þín og vinir voru
þér hugleikin, þú veittir oft
hjálparhönd en gleymdir alltof
oft að hjálpa sjálfri þér, Nanna
mín. Æskuheimili þitt var þér
mikilvægt, búskapurinn, sauð-
burður, heyskapurinn, hvernig
gengur að heyja? Verður nóg
hey fyrir veturinn? Allt þetta
léstu þig varða. Garðurinn heima
í Hamarsseli átti stað í hjarta
þínu, gróðurinn sem foreldrar
þínir höfðu komið til í gegnum
árin. Síðustu orð þín við mig
voru að þú ætlaðir að fara austur
í Hamarssel og gróðursetja rósir
í garðinum.
Elsku Nanna mín, hafðu bestu
þakkir fyrir samstarfið, þín verð-
ur sárt saknað af okkur öllum.
Sendi innilegar samúðar-
kveðjur til Steinars, barna þinna,
móður, systkina og barnabarna.
Sigurbjörg Helgadóttir.
Nanna
Svavarsdóttir
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.