Morgunblaðið - 06.09.2013, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. SEPTEMBER 2013
✝ Anna MargrétPétursdóttir
fæddist í Reykjavík
18. apríl 1943. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 1. sept-
ember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Guðmundsson
(fædd Jakobsen), f.
21. apríl 1903, d.
10. júní 1981 og Pétur Guð-
mundsson bifreiðastjóri, f. 3.
mars 1900, d. 14. júní 1967.
Bróðir Önnu Margrétar var
Guðmundur Vilhelm Pétursson,
f. 11. apríl 1938, d. 20. júní 2000.
Hinn 14. ágúst 1966 giftist
Anna Margrét eftirlifandi eig-
inmanni sínum Eiríki Haralds-
syni frá Gröf í Breiðuvík, f. 21.
Fyrir á Haraldur dótturina
Höllu Karen, f. 1992. 3) Guðrún
ferðaráðgjafi, f. 16. desember
1977, gift Hreiðari Smára Mar-
inóssyni vefstjóra. Börn þeirra
eru a) Ingunn Anna, f. 2006, b)
Marinó Thor, f. 2010.
Anna Margrét ólst upp í
Reykjavík og gekk í Mýrarhúsa-
skóla þaðan sem hún lauk gagn-
fræðaprófi. Síðar hélt hún til
náms í Als Husholdningsskole í
Danmörku. Um árabil starfaði
hún m.a. í Sparisjóði Ólafsvíkur,
Búnaðarbankanum, Pósti og
síma, Sparisjóði Kópavogs og
síðar í Álftamýrarskóla. Anna
Margrét var virk í kórastarfi og
söng meðal annars með Skag-
firsku söngsveitinni, kór Selja-
kirkju og nú síðast kór Hjalla-
kirkju. Hún starfaði mikið fyrir
Rauða krossinn og var formað-
ur kvennadeildar Reykjavík-
urdeildar Rauða kross Íslands á
árunum 2007-2011.
Útför Önnu Margrétar fer
fram frá Hjallakirkju í dag, 6.
september 2013, og hefst at-
höfnin kl. 15.
janúar 1940. For-
eldrar hans voru
Haraldur Jónsson
kennari, f. 6. júlí
1901, d. 13. nóv-
ember 1975, og
Guðrún Eiríks-
dóttir ljósmóðir, f.
5. maí 1901, d. 30.
september 1965.
Anna Margrét og
Eiríkur eignuðust
þrjú börn: 1) Pétur
básúnuleikari, f. 8. júlí 1966,
kvæntur Amy Schimmelman
hornleikara. Synir þeirra eru a)
Jakob Máni, f. 1997, b) Ísak Már,
f. 1999, c) Evan Ari, f. 2005. 2)
Haraldur veiðimaður, f. 12.
febrúar 1976, kvæntur Ingi-
gerði Guðmundsdóttur við-
skiptafræðingi. Synir þeirra eru
a) Goði, f. 2008, b) Kári, f. 2010.
Elsku mamma mín, nú ertu
búin að kveðja. Þú varst klett-
urinn minn í lífinu og studdir
mig í gegnum skin og skúrir. Þú
ólst mig upp í að verða sjálfstæð
og ákveðin manneskja, alveg
eins og þú. Þú gafst mér líka
mikið frjálsræði en kenndir mér
jafnframt að því fylgdi ábyrgð.
Ég lærði að taka ábyrgð ung og
sjálfstæðið fékk ég í vöggugjöf.
Útþrána erfði ég frá þér og
fyrst nægði mér að ferðast með
þér í fríum og fara í stuttar
helgarferðir. En seinna settist
ég að í Danmörku sem var þér
svo kær elsku mamma mín. Þú
brýndir fyrir mér að mér væru
allir vegir færir og ef mig lang-
aði að fara í nám erlendis, þá
stæði það mér til boða. Þegar ég
pakkaði niður og hélt ein af stað
til Kolding varst þú mér innan
handar og að sjálfsögðu komstu
með til að hjálpa mér að koma
mér fyrir á nýjum stað. Ég held
að þó svo að það hafi verið erfitt
að hafa börn og barnabörn er-
lendis hafi það samt sem áður
hentað þér vel að geta verið á
ferð og flugi til og frá landinu.
Netverk þitt var gríðarlega
stórt og sama hvort var í Rúss-
landi, Ítalíu eða Danmörku þá
var tekið á móti þér með hlýju.
Að pressa ólífuolíu með inn-
fæddum í fjallaþorpi á Ítalíu eða
fara í heimsókn til vinkvenna
þinna á Fjóni, sem þú varst með
í skóla fyrir 50 árum, var hluti
af upplifuninni að ferðast með
þér. Þú varst dugleg að halda
sambandi við fólk sem varð á
vegi þínum í gegnum lífið og
vildir öllum vel. Þú varst ósér-
hlífin og varst alltaf til staðar,
sama hver átti í hlut.
Sjálfboðastarf var þér hug-
leikið og ég var ekki ýkja há í
loftinu þegar ég stóð vaktina
með þér í Rauðakrossbúðinni á
Landspítalanum. Ég á líka fal-
legar minningar frá Hjálpræð-
ishernum og því góða fólki sem
fylgdi þér þar.
Það að aðstoða aðra var þér
svo sjálfsagt að þegar strætis-
vagn festist í ófærð fyrir utan
húsið þá var öllum farþegunum
og vagnstjóranum boðið inn í
kaffi og þegar AFS hafði sam-
band og bað þig að taka skipti-
nema frá Nýja-Sjálandi þá var
það svo lítið og sjálfsagt mál
fyrir þig eins og svo margt ann-
að. Þegar ég seinna hitti Sharon
skiptinema og fjölskyldu hennar
fyrir tilviljun í Reykjavík þá var
þeim boðið að fagna áramótun-
um með okkur fjölskyldunni. Þú
tókst alltaf öllum opnum örmum
og enginn kom að lokuðum dyr-
um hjá þér.
Það að heimþráin hafi sótt
svo á mig og ég rifið fjölskyld-
una upp og flust heim í flýti sýn-
ir hversu tengsl okkar voru
sterk. Það að hafa haft þig
nærri og fengið að fylgja þér í
gegnum erfiðleikana, elsku
mamma mín, er mér ómetan-
legt.
Elsku hjartans mamma mín,
hvíl í friði. Minning þín mun lifa
í hjarta mínu alla tíð.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín
Guðrún (Gunna).
Elskulega amma mín, mikið
hrikalega finnst mér sárt að þú
sért farin frá okkur. Við eigum
svo ótrúlega skemmtilegar
minningar saman enda varstu
uppáhaldsferðafélaginn minn og
við gerðum svo margt skemmti-
legt saman.
Ég mun seint gleyma öllum
ferðalögunum okkar í Dan-
mörku og á Spáni, þar sem ég
sat fram í með kortið að segja
þér til á meðan þú keyrðir, já
eða öllum sumarbústaða-,
sveita- og fjöruferðum, berjamó
eða blómatínsla, þær voru allar
yndislegar.
Ömmu- og afahelgarnar voru
alltaf spennandi, þú heilsaðir
mér með fallegu orðunum „Hæ,
elsku Halla Karen mín“ og bæði
kallaðir mig og kynntir mig sem
„litla/stóra ömmustelpan mín“.
Ég fékk að borða eins mikinn ís
og ég gat í mig látið og hvað þá
rúgbrauð með kæfu og eplasafa
á milli þess sem ég pikkaði inn á
gömlu ritvélina þína og hringdi
úr gamla skífusímanum og
sönglaði lögin úr myndinni An-
nie, ég fékk alltaf að horfa á
hana hjá ykkur þar til hún gaf
sig undan álagi, við spiluðum
hana svo mikið.
Ég fékk líka alltaf að kúra á
milli ykkar afa og fylgjast með
þér á meðan þú last allar
dönsku bækurnar þínar og
reyndi að lesa öll skrítnu orðin í
huganum, ég skil þau ekki
ennþá í dag!
Alltaf þegar þú hringdir
hoppaði ég af spenningi því ég
vissi að nýtt ferðalag var í
vændum, þau voru svo skemmti-
leg.
Þú, elsku amma, kenndir mér
að sauma, föndra og prjóna og
er ég þér svo þakklát. Þú varst
alltaf til í að hoppa til þegar mig
vantaði hjálp við nýjustu sauma-
mennskuna og hringdir og vildir
fá fréttir hvernig gengi, sem
gekk oftast vonum framar, þar
sem ég hafði svona frábæran
kennara.
Þú vildir allt fyrir alla gera
og það sem einkenndi þig mest
af öllu, elsku amma, er það að
þú hafðir áhyggjur af öllum öðr-
um á undan sjálfri þér, enda átt-
ir þú svo marga vini allstaðar
frá og má nú ekki gleyma öllum
þeim sem þú kynntist bara á
meðan við biðum í röðum úti í
búð, því þú varst svo yndisleg.
Yndislegri manneskju mun ég
hvergi finna, þú varst alltaf svo
glöð. Ég man hvernig þú brostir
alltaf framan í mig þegar við
vorum að bralla eitthvað saman,
okkur báðum fannst það svo
gaman.
Ó, elsku amma, mikið hrika-
lega finnst mér erfitt að vera
búin að missa þig. Ég er svo
heppin að hafa átt svona ynd-
islega manneskju að og hafa
haft þau forréttindi að eiga þig
sem ömmu. Ég mun sakna þín
hrikalega og þess að geta ekki
kíkt í heimsókn til ömmu og
spjallað. Ég er svo heppin að
eiga allar þær minningar um
það sem við gerðum saman, ég
hélt þær yrðu fleiri en svona er
lífið stundum.
Ég hlakka til að hitta þig aft-
ur, elsku amma mín, þar sem þú
ert núna og þá getum við farið í
enn eitt ferðalagið saman.
Ástarkveðja,
litla, stóra ömmustelpan þín,
Halla Karen
Haraldsdóttir.
Það var fyrir tæpum tuttugu
árum að ég réð Önnu til starfa
sem stuðningsfulltrúa í blindra-
deild Álftamýrarskóla. Á þeim
tíma var tölvuvæðing fyrir
blinda að ryðja sér til rúms.
Tækin voru dýr og erfitt að fá
fjárveitingu. Okkur vantaði til-
finnanlega blindraleturstöl-
vuskjá. Þá sagði Anna „ég bið
bara Eirík að nefna þetta við fé-
lagana í Kivanisklúbbnum Vífli í
Breiðholti “. Boltinn fór að rúlla
og þeir félagar byrjuðu að safna
og gáfu deildinni millljón króna
skjá vorið eftir. Ein milljón var
miklir peningar á þeim tíma og
átti Anna mikinn þátt í því að
blind ungmenni gátu farið að
nýta sér tölvur. Oft þurfti að
skrifa texta inn með stuttum
fyrirvara fyrir nemendur og þá
var Anna betri en enginn. Það
var sama hvort um var að ræða
texta á ensku, dönsku eða
þýsku, allt gerði hún fljótt og
vel enda var hún mikil tungu-
málamanneskja.
Anna unni góðri tónlist og
meðal annast sátum við hlið við
hlið í þremur ólíkum kórum og
bar aldrei skugga þar á nú síð-
ast í Kór Hjallakirkju en við
munum kveðja hana með söng,
auk þess sem Anna var örugg
og tónviss og gott að hafa hana
nálægt sér. Eiríkur og Anna
voru samhent í áhugamálum
sínum, þ.e. tónlist og ferðalög-
um. Þau ferðuðust mikið og
nutu ætíð einhverrar menningar
í leiðinni, fóru í óperur, á sinfón-
íutónleika eða aðra listviðburði.
Anna var allaf að skreppa eitt-
hvað til útlanda, ýmist að heim-
sækja börn og barnabörn sem
hún unni mjög eða í menning-
arferðir. Við göntuðumst oft
með það í altinum að við vissum
ekki hvort hún var að koma eða
fara. En nú þegar ævin varð
ekki lengri er gott að þau Eirík-
ur gátu notið þessara ferða sam-
an.
Anna var mikil handverks-
kona. Einu sinni vorum við að
fara í söngferðalag til Kork á Ír-
landi. Beðið var um að þeir sem
ættu íslenskan þjóðbúning
kæmu með hann. Anna gerði sér
lítið fyrir og saumaði einn slíkan
og Eiríkur smíðaði silfurmyllur,
borða og stjörnur. Hún saumaði
reyndar búninga á allar stúlk-
urnar í fjölskyldunni. Öll handa-
vinna lék í höndunum á henni
hvort sem það var prjóna- eða
saumaskapur.
Þrátt fyrir að Anna væri orð-
in mikið veik naut hún samt ým-
issa gleðistunda með fjölskyld-
unni. Þegar ég talaði síðast við
hana auglitis til auglitis sagði
hún mér frá afmælisferðinni
sem öll fjölskyldan fór til Spán-
ar í vor þegar hún varð sjötug.
Það var ferð sem hún naut út í
ystu æsar. Gleðibrosið hvarf
aldrei af andlitinu. Einnig sagð-
ist hún hafa verið svo glöð að fá
að vera með í að velja brúð-
arkjólinn á Ingigerði. Hún hafði
líka heilsu til að taka fullan þátt
í brúðkaupi Haraldar og Ingi-
gerðar núna í júní. Um leið og
ég þakka Önnu Margréti fyrir
samfylgdina sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur til Ei-
ríks, Péturs, Guðrúnar, Harald-
ar, tengdabarna og barnabarna.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Margrét F. Sigurðardóttir.
Kveðja frá kvennadeild
og Rauða krossinum í
Reykjavík
Nú þegar fyrstu laufblöð
haustsins gulna og falla kveðj-
um við félagarnir Önnu Mar-
gréti Pétursdóttur og þökkum
af alhug samstarf og samveru á
liðnum árum.
Anna Margrét gekk til liðs
við kvennadeild Rauða krossins
í Reykjavík árið 1983 og starfaði
sem sjálfboðaliði í þrjá áratugi,
allt til síðasta dags. Sökum
mannkosta sinna, hæfileika og
reynslu voru henni falin fjöl-
mörg trúnaðarstörf á vegum
Rauða krossins í Reykjavík.
Hún sat í stjórn kvennadeild-
arinnar í 12 ár, þar af fjögur síð-
ustu sem formaður deildarinnar,
auk þess að vera í stjórn Rauða
krossins í Reykjavík. Þá sat hún
í ýmsum nefndum og stjórnum á
vegum deildanna, s.s. félags-
málanefnd kvennadeildar og
stjórnum Skógarbæjar og Múla-
og Hlíðabæjar. Til marks um
hve mikils hún var metin af
Rauða krossinum á Íslandi fékk
hún sérstaka viðurkenningu fyr-
ir vel unnin störf á aðalfundi ár-
ið 2010.
Hreyfing, eins og okkar,
byggist einmitt á fólki eins og
Önnu Margréti sem er tilbúið að
gefa af sjálfu sér og tíma sínum
til þess að stuðla að betri líðan
annarra. Hún var elskuleg kona
sem hentaði ekki að stjórna með
því að hækka röddina eða beita
valdi sínu, heldur setti hún fram
skoðanir sínar af hógværð en
jafnframt af festu og myndug-
leika.
Anna Margrét var kona sem
gott var að kynnast og heiður að
mega kalla félaga sinn.
Kvennadeild og Rauði kross-
inn í Reykjavík senda eigin-
manni, börnum og fjölskyldunni
allri innilegar samúðarkveðjur
og biðja góðan Guð að varðveita
þau og styrkja í sorginni.
Oddrún Kristjáns-
dóttir, formaður
kvennadeildar.
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu og samstarfskonu í félags-
málanefnd kvennadeildar Rauða
krossins í Reykjavík. Nú þegar
komið er að kveðjustund langar
okkur í nefndinni að þakka
henni vináttu og tryggð um ára-
bil. Það að vinna með góðu fólki
að mikilvægum málefnum undir
merki Rauða krossins, gefur
starfinu mikið gildi. Þær stundir
sem við áttum með Önnu Mar-
gréti munu lifa í hjarta okkar.
Fjölskyldu hennar sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Lifðu ljóss í heimi Guði falin.
Jóhanna Jónsdóttir,
Auður Kristjánsdóttir,
Ásta Tryggvadóttir,
Guðrún Jósafatsdóttir
og Guðrún S.
Tryggvadóttir.
Anna Margrét
Pétursdóttir
HINSTA KVEÐJA
„Það syrtir að er sumir
kveðja“, kvað Davíð Stef-
ánsson.
Sviplega erum við mágur
og svilkona Önnu Péturs-
dóttur orðin miklu fátæk-
ari.
Anna auðgaði tilveru
okkar með einlægri vin-
áttu, hlýrri glaðværð,
hjálpsemi og gestrisni.
Hennar verður minnst
með söknuði, en minningin
um hana er líka dýrgripur
sem við og fjölskylda okkar
geymum með þakklæti.
Við vottum fjölskyldu
hennar innilega samúð.
Dina og Helgi.
✝ Eggert Páls-son fæddist í
Kollugerði,
Lögmannshlíðar-
sókn, Akureyri, 10.
október 1927.
Hann andaðist á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
4. ágúst 2013.
Foreldar hans
voru Anna María
Kristjánsdóttir frá
Ytra Krossanesi v. Akureyri, f.
1893, d. 1990 og Páll Bene-
diktsson frá Klúkum, Eyjafjarð-
arsveit, f. 1885, d. 1961.
Systkini Eggerts voru: Fjóla
Pálsdóttir, f. 1914, d. 2001,
Kristján Pálsson, f. 1918, d.
1995, Baldur Pálsson, f. 1919,
d. 1919, Helga
Pálsdóttir, f. 1920,
d. 1920, Helga
Margrét Pálsdóttir,
f. 1923, d. 2012 og
Arngrímur Páls-
son, f. 1931, d
2010.
Eggert ólst upp
í Kollugerði og
starfaði sem bú-
maður hjá for-
eldrum sínum fram
til ársins 1950 er fjölskyldan
flutti í Ártún í Glerárhverfi.
Eggert starfaði lengst af við
múrverk hjá Gunnari Ósk-
arssyni á Akureyri.
Útför Eggerts fór fram í
kyrrþey frá Höfðakapellu 12.
ágúst 2013.
Nú hefur Eggert föðurbróðir
minn lokið lífsgöngu sinni og veit
ég að hann var hvíldinni feginn.
Sjálfri finnst mér erfitt að kveðja
því hann hefur verið stór hluti af
mínu lífi í rúm 50 ár og þá sér-
staklega sl. 12 ár eftir að ég flutti
aftur heim til Akureyrar.
Að eiga ekki eftir að koma í
heimsókn í Ártún, þar sem hann
bjó, í kaffi og spjall, skreppa með
hann í búð eða eitthvað annað er
skrítin tilfinning. Það voru ávallt
hlýjar móttökur, hlaðið borð af
veitingum og oft fjörugar sam-
ræður. Ef honum þótti eitthvað
mjög fréttnæmt eða skondið þá
var viðkvæðið: „Ja ég skal nú
segja ykkur það“! Síðan hnykkti
hann til höfðinu og hló við. Þannig
sé ég hann fyrir mér nú.
Eggert var síðastur eftir af sín-
um systkinahóp. Hann var af kyn-
slóð sem hafði svo sannarlega lifað
tímana tvenna og virtist óravegur
frá fortíð til nútímans. Hann var
ákveðinn og sjálfstæður og vildi
ekki vera upp á aðra kominn. Það
voru honum því mikil vonbrigði
þegar hann missti annan fótinn
vegna sykursýki. Öllu framar vildi
Eggert búa áfram á heimili sínu
frekar en að fara á elliheimili,
halda sínum föstu venjum og það
tókst honum fram til dauðadags.
Eggert var nægjusamur, sáttur
við sitt og kvartaði ekki. Eitt sinn
þegar ég spurði hann hvort hon-
um leiddist ekki að vera svona
einn svaraði hann undrandi:
„Leiðist? Af hverju í ósköpunum
ætti mér að leiðast? Maður finnur
sér bara eitthvað að gera og svo
lítur alltaf einhver hér inn til mín.“
Það voru gamlir vinir, ættingjar
eða vinir hans í „ganginum“ eins
og hann kallaði það, fólk sem var
nágrannar hans í Lönguhlíðinni í
hartnær hálfa öld og honum þótti
svo óskaplega vænt um.
Eggert var hugulsamur og allt-
af reiðubúinn til þess að rétta öðr-
um hjálparhönd ef hann gat. Hann
var fróður um allar húsabygging-
ar á Akureyri, ótrúlega minnugur
og kunnáttusamur um hvernig
best væri að gera hina ýmsu hluti.
Maður kom aldrei að tómum kof-
unum hjá honum ef þörf var á leið-
sögn varðandi viðhald á húseign
eða ef maður vildi fræðast um
hvernig lífið var í gamla daga.
Það var svo ótalmargt í fari
Eggerts sem við „nútímafólk“
gætum tekið okkur til fyrirmynd-
ar. Ég er ánægð að hafa fengið að
njóta samvista við góðan frænda
og kveð hann með söknuði og
þakklæti fyrir allt.
Hólmfríður Sara
Friðjónsdóttir.
Það var fyrir fimm árum að ég
hitti Eggert fyrst. Þá vorum við
Fríða frænka hans komin í fast
samband og vildi hún að ég hitti
frænda hennar sem var henni svo
kær. Eggert giftist aldrei en hafði
búið með móður sinni og bróður í
Ártúni og eftir að þau féllu frá bjó
hann þar einn til dauðadags.
Fyrst þegar ég kom í heimsókn
til Eggerts fannst mér eins og ég
væri kominn 40 ár aftur í tímann.
Mublur, myndir á veggjum og
skrautmunir voru allt eins og ég
mundi frá í æsku og fannst mér
mjög sérstakt og skemmtilegt að
koma í Ártún. Ekki skemmdi fyrir
að Eggert var mjög alúðlegur
maður sem gaman var að tala við
og þótt hann væri komin vel á ní-
ræðisaldur þá var „höfuðið“ í góðu
lagi. Eggert var mjög minnugur,
fróður á ýmsa hluti og fylgdist vel
með öllum fréttum, hvort sem var
af þjóðmálum eða af sínu fólki og
alltaf tók hann vel á móti manni.
Eggert hafði gaman af að spjalla
og passaði alltaf uppá að hafa heitt
á könnunni og eiga eitthvað með
því og þá gjarnan jólaköku eða
kex, ef einhvern bar að garði.
Á yngri árum var Eggert mikill
hestamaður og bar heimilið þess
merki. Bókahillur fullar af bókum
um hesta, hestamyndir á veggjum
og skrautmyndir tengdar hesta-
mennsku.
Eggert var ekki víðförull mað-
ur. Hann hafði haldið sig að mestu
leyti við heimahagana allt sitt líf.
Hafði í örfá skipti skroppið til
Reykjavíkur en aldrei út fyrir
landsteinana og átti oft bágt með
að skilja hvað fólk væri alltaf á
þessu flandri.
Eggert var sannur fulltrúi
hverfandi kynslóðar og sáttur við
lífið eins og það kom fyrir og tók
hverjum degi með nýju kaffi og
jólaköku.
Ég kveð Eggert með góðum
minningum um heilsteyptan mann
og votta ættingjum hans samúð
mín.
Páll Stefánsson.
Eggert Pálsson