Morgunblaðið - 04.10.2013, Page 29

ganga að rækjusalati vísu í ís-
skápnum og lambalærið góða
eða kjötsúpan var alltaf á boð-
stólum. „Amma gerir bestu
kjötsúpu í heimi,“ voru krakk-
arnir mínir vanir að segja. Guð-
finna og Júlíus eiga stóran hóp
afkomenda sem þau hafa ávallt
fylgst vel með. Besta gjöfin
sem hægt var að koma með til
Guðfinnu voru myndir af barna-
börnum til að skoða. Hún vildi
alltaf fá fréttir af öllu sem þau
gerðu og eins segja okkur frá
því sem hin barnabörnin voru
að gera. Guðfinna fylgdist mjög
vel með því sem var að gerast í
þjóðfélaginu. Hún las blöðin og
fylgdist vel með fréttum alla tíð
og las líka mikið um menn og
málefni líðandi stundar. Það
var því alltaf nóg að spjalla um
og hún hafði sterkar skoðanir á
öllum málum. Það kom stund-
um á óvart hve dugleg hún var
að fylgjast með og stundum
fannst manni hún vita allt. Nú
þegar Guðfinna kveður okkur
er hún svo sannarlega búin að
skila sínu. Hún var alltaf hrein
og bein, sá vel um sitt fólk og
sína hluti. Ég þakka henni sam-
fylgdina og leiðsögnina gegnum
árin. Ég átti þó ennþá eftir að
læra að hekla borðtuskur eins
og hún var nýlega farin að gera
en ég er viss um að hún mun
stýra mér í gegnum það. Ég
sendi tengdaföður mínum, hon-
um Júlíusi, mínar innilegustu
samúðarkveðjur sem og fjöl-
skyldunni allri. Minning Guð-
finnu mun lifa í öllum hennar
afkomendum.
Blessuð sé minning hennar.
Jónína Salóme.
Það var snemma árs árið
1975, að ég fór í mína fyrstu
ferð til Siglufjarðar að heim-
sækja tilvonandi tengdaforeldra
mína. Ég var að vinna við end-
urskoðun á Sauðárkróki, og
Sólveig komin norður til for-
eldra sinna á Siglufirði. Ég tók
rútuna til Siglufjarðar. Þetta
var seint um kvöld og snjór yfir
öllu. Þetta var í þá daga sem
stoppað var í Haganesvík, og
síðan ekið um skriður til Siglu-
fjarðar. Mér fannst fjörðurinn
vera fullur af snjó. Það var þó
eitthvað fallegt við þennan stað.
Sólveig mín, sem var komin til
að taka á móti mér dró mig síð-
an eftir snjósköflunum upp á
Háveg, þar sem tengdafólk mitt
bjó. Þar biðu mín hlýjar og góð-
ar móttökur, eins og ávallt síð-
an. Nú hefur Guðfinna tengda-
móðir mín lokið sinni jarðvist
eftir langvarandi veikindi, en
aðeins viku dvöl á dvalarheimili
aldraðra, Hlíð á Akureyri. Þeg-
ar ég lít til baka hvarflar hugur
minn til góðra minninga með
tengdaforeldrum mínum. Ber
þar hæst heimsóknir okkar
hjóna og barna okkar til Siglu-
fjarðar. Þar var ætíð gott að
koma og vel tekið á móti börn-
um og barnabörnum. Ég held
að öll börnin okkar Sólveigar
hafi dvalið hjá ömmu og afa á
Siglufirði í lengri eða skemmri
tíma á sumrin.
Við Sólveig fórum nokkrar
utanlandsferðir með þeim Júl-
íusi og Guðfinnu. Þar er minn-
isstæð ferð til Ítalíu sem var
okkar fyrsta sólarlandaferð.
Þar var Guðfinna með í för.
Hún nýtti allar sólarstundir
eins og hverja aðra vinnu og
var búin að finna leið upp á þak
hótelsins sem við bjuggum á, og
var oft komin þar upp, þegar
við hin vöknuðum á morgnana.
Þá voru ekki síðri ferðir til
Þýskalands og Danmerkur með
þeim hjónum, svo og önnur
samvera með þeim hér heima.
Guðfinna var fædd í Ólafs-
firði og átti sterkar taugar til
þess staðar. Í Auðnum var
heimili hennar í æsku og þar
fæddist frumburðinn, konan
mín Sólveig. Lengst af var þó
heimili hennar á Siglufirði. Þar
bjó hún með fjölskyldu sinni
allt til ársins 2002, þegar hún
og Júlíus fluttu til Akureyrar.
Það eru viss forréttindi í líf-
inu að hafa kynnst konu eins og
Guðfinnu. Hún var ákveðin í
skoðunum og gjörðum, en þó
ávallt sanngjörn. Baráttan var
hörð og vinnan var númer eitt.
Hún átti fallegt heimili, bæði á
Siglufirði og á Akureyri. Og ef
gest bar að garði var ekki langt
að bíða eftir vöfflum með sultu
og rjóma.
Á undanförnum árum hefur
Guðfinna átt við veikindi að
stríða, en þó ávallt viljað vera
heima og bjarga sér sjálf með
dyggri aðstoð eiginmanns síns
Júlíusar, enda taldi hún þetta
ekki veikindi, heldur aðeins
eitthvert slen, eða jafnvel leti.
Það er þó öllum ljóst, sem til
þekkja, að Guðfinna tengda-
móðir mín var ekki löt kona.
Ég þakka samfylgdina og
alla aðstoð, og votta öllum að-
standendum samúð.
Björn Ó. Björgvinsson.
Í dag fylgi ég til grafar Guð-
finnu ömmu minni, sterkustu
konu sem ég hef kynnst. Það er
með söknuði og trega að ég rita
þessi orð enda er mér orðavant
að lýsa því góða vináttusam-
bandi sem við höfum alltaf átt.
Guffa amma var kona sem hafði
bein í nefinu, ákveðin, á köflum
óþægilega hreinskilin en á
sama tíma ein ástríkasta mann-
eskja sem ég hef kynnst. Hún
var vinkona mín, vinkona sem
ég mun aldrei gleyma, vinátta
sem býr með mér alla tíð.
Amma var sannkölluð
kjarnakona og vék sér ekki
undan verkunum. Við deildum
stundum um mikilvægi hús-
verkanna en hún hafði alltaf
lagt mikinn metnað í að halda
uppi góðu, fallegu og hreinu
heimili. Þegar ég kom í heim-
sókn á unglingsárunum átti hún
það til að reka mig úr fötunum
og draga fram strauborðið því
það væri ekki sjón að sjá mig í
svona krumpuðum fötum. Ekki
það að hún hafi straujað fyrir
mig heldur átti ég að gera það
sjálf. Alltaf var hægt að treysta
því að hún myndi segja sína
skoðun án þess að fara í kring-
um hlutina sem mér finnst
aðdáunarvert og merki um
sterkan persónuleika.
Það var oft ekki að heyra að
mikill aldursmunur var á milli
okkar þegar við sátum yfir
kaffibolla og spjölluðum um allt
á milli himins og jarðar. Mér
þótti ákaflega gaman að heyra
sögurnar um uppvöxt hennar í
Ólafsfirði, lífið á Siglufirði á
hernámsárunum, Grænlands-
ferðina og auðvitað sögur af
mömmu og systkinum hennar.
Hún var mikil fjölskyldukona
enda er fjölskyldan stór og fer
ört stækkandi. Hún sagði mér
oft að ef það væri ekki fyrir
forvitni sína að vita hvernig öll-
um vegnaði á lífsleiðinni, fyrir
viljann til að fylgjast með börn-
um sínum, barna- og barna-
barnabörnum vaxa úr grasi, þá
hefði hún fyrir löngu farið í frí-
ið. Amma stóð með sínu fólki og
studdi í bæði sigrum og ósigr-
um og hvatti til dáða þegar á
reyndi.
Margar minningar standa
upp úr þegar ég lít til baka, sér
í lagi baksturinn á mömmu-
kossunum fyrir jólin sem mér
þóttu svo góðir. Við rifjuðum
oft upp þá minningu í seinni tíð
enda áttum við svo notarlega og
hlýja stund saman. Ég mun
aldrei gleyma þegar ég sagði
henni frá því að ég ætti von á
barni þar sem við féllumst í
faðma, báðar hrærðar yfir
fréttunum og þurrkuðum síðan
tárin í burtu í laumi. Ég er glöð
að þú fékkst að kynnast Dag-
björtu minni, hún mun búa að
þeim góðu gildum, styrk og ást
sem þú innrættir mér.
Þegar ég lít til baka er þakk-
læti efst í huga mér. Þakklæti
fyrir allan þann tíma sem við
áttum saman, þakklæti fyrir
ógleymanlega vináttu, þakklæti
fyrir allan þann stuðning sem
mér hefur verið sýndur og
þakklæti fyrir þá stóru og sam-
heldnu fjölskyldu sem eftir
stendur sem er ef til vill skýr-
asti vitnisburðurinn um það
mikla og góða ævistarf sem
amma og afi skilja eftir sig.
Njóttu frísins, amma mín, þú
átt það skilið.
Þín
Eva.
Elsku besta amma.
Takk fyrir allar stundirnar
sem við sátum og spiluðum
saman.
Takk fyrir allar samveru-
stundirnar á Háveginum og í
Skessugili og alls staðar annars
staðar.
Takk fyrir að taka á móti
okkur í hvert sinn með opinn
faðminn.
Takk fyrir alla gleðina og
hláturinn.
Takk fyrir skyrið með rjóm-
anum og bestu kjötsúpu í
heimi.
Takk fyrir allt, elsku besta
amma okkar.
Elsku afi, sendum þér inni-
legar samúðarkveðjur sem og
fjölskyldunni allri.
Við þökkum fyrir ástúð alla,
indæl minning lifir kær.
Nú mátt þú vina höfði halla,
við herrans brjóst er hvíldin vær.
Í sölum himins sólin skín
við sendum kveðju upp til þín.
(H.J.)
Þín barnabörn,
Davíð, Björk og Andri.
Nú er komið að kveðjustund
hjá okkur ömmu. Minningarnar
um heimsóknirnar til ömmu og
afa á Sigló eru mér ljóslifandi.
Þar upplifði ég ýmis ævintýri
sem ekki gerðust í höfuðborg-
inni. Við vorum ekki há í loft-
inu, barnabörnin að sunnan,
þegar við fórum einsömul með
flugi norður, oftast að sumri
eða um páska. Páskaferðirnar
eru sérstaklega minnisstæðar
þar sem veturinn þar var æv-
intýri líkastur fyrir borgar-
barnið. Allar götur fullar af
snjó og skíðasvæðið aðeins
örfáar mínútur frá ömmu og
afa. Við amma rifjuðum páska-
heimsóknirnar upp nú um síð-
ustu páska. Þá kom ég við í
Skessugilinu á leiðinni norður
þar sem við fjölskyldan ætluð-
um að njóta siglfirsku alpanna
yfir páskahátíðina. Ég hafði það
á orði að ég ætlaði að kanna
hvort raunveruleikinn væri jafn
sætur og minningar sem ég á
frá æskuárunum í firðinum
fagra, sem varð raunin. Amma
hafði gaman af að heyra ferða-
söguna en líklega þótti okkur
ekki síst gaman að því að rifja
upp ljúfar minningar frá fyrri
árum.
Fjarlægðin milli okkar gerði
það að verkum að samveru-
stundirnar voru ekki eins
margar og ég hefði kosið. En
minningarnar eru bæði ljúfar
og dýrmætar og ekki síst minn-
ingar um spjall um alla heima
og geima.
Elsku amma, takk fyrir
stundirnar okkar. Hvíl í friði.
Íris.
Þegar kemur að kveðjustund
er margs að minnast og margt
að þakka. Elsku amma mín
leggur nú af stað í fríið mikla
eins og hún var vön að kalla
það. Er hún nú komin í faðm
barnanna sinna sem hún og afi
misstu, Brynjars og Brynju.
Þegar ég hugsa til baka þá
ber helst að minnast dekursins
í Háveginum. Þegar ég fékk að
gista hjá ömmu pakkaði hún
mér inn í dúnsæng sem var bú-
in að viðrast úti með nýstrauj-
uðum rúmfötum. Þegar gat
kom á sokkana fór maður til
ömmu í sérstakt saumadekur.
Þá fékk ég að sitja uppi á eld-
húsborðinu og hún stoppaði í
sokkana. Svo góð meðferð
fékkst líka þegar maður fékk
flís. Best var að láta ömmu fjar-
lægja hana.
Bestu stundirnar voru samt
alltaf á jólunum. Við höfum eytt
hátt í 30 aðfangadagskvöldum
saman. Fyrst hjá ömmu og afa
á Sigló og svo komu þau til
okkar eftir að þau fluttu hingað
til Akureyrar. Hefðirnar hafa
haldist næstum óbreyttar í
gegnum tíðina þrátt fyrir að
það bætist alltaf í hópinn nýir
fjölskyldumeðlimir.
Amma mín var gift afa mín-
um í tæp 60 ár og eru afkom-
endur orðnir rúmlega 60.
Amma var með risastórt hjarta
og elskaði okkur hvert eitt og
einasta og talaði ætíð um börn-
in, barnabörnin og barnabarna-
börnin af miklu stolti.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Með þessum fáu orðum vil ég
þakka þér, amma mín, fyrir all-
ar okkar stundir, fyrir alla þína
visku, kærleik og hlýju.
Elsku amma, takk fyrir allt
og allt.
Freydís.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. OKTÓBER 2013
barnanna eða bara til mín per-
sónulega, ég man það svo vel,
takk fyrir það. Þegar ég var lítil
gerðum við svo margt saman sem
lifir í minningunni, eins og þegar
þú tókst mig með þér í sveitina
þar sem þú gerðist kaupakona.
Það voru æðislegar minningar
sem ég gleymi seint, þar kynntist
ég t.d. Bjössa sem ég fór svo í
sveit til seinna og naut þess út í
ystu æsar. Svo kynntist þú stjúp-
föður mínum, Eyjólfi Jónssyni,
sem ég kallaði og kalla alltaf
pabba, enda hefur hann alltaf tek-
ið mér sem sinni eigin dóttur þó
svo að minn blóðfaðir hafi sinnt
mér mjög vel og öll mín föðurfjöl-
skylda. Elsku mamma, þú átt svo
stórt pláss í mínu hjarta. Við vor-
um ekki bara mæðgur, við vorum
bestu vinkonur. Mamma, þú
sagðir alltaf Linda, þú átt svo
góðar vinkonur. Já, ég er sam-
mála því að ég á góðar vinkonur
en að þeim ólöstuðum varst þú
mín besta vinkona og það kemur
engin í þinn stað, elskan mín.
Núna þessa daga er ég að reyna
að sefa sorg barnabarna þinna en
læt sjálfa mig sitja á hakanum.
En ég á eftir að taka það út. Elsku
mamma, við vorum búin að gera
plan um að sitja hjá þér á meðan
þú varst veikust. Ég og Íris áttum
að vera hjá þér klukkan átta um
kvöldið en okkur fannst það alltof
langur tími frá því að við sáum þig
síðast þannig að við ákváðum að
koma til þín fyrr eða nákvæmlega
klukkan hálftvö. Stuttu eftir að
Íris var búin að þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir hana
þá kvaddir þú þennan heim með
virðingu eins og þú hefðir viljað.
Elsku mamma, farðu í friði.
Þín elskandi dóttir,
Linda.
Við kveðjustund rifjast upp
fyrir mér saga sem þú sagðir mér,
þegar ég var lítill strákur. Sagðir
þú mér að þú værir handviss um
að þú hefðir lifað áður, að þú vær-
ir með skýra mynd í huganum af
sjálfri þér sitjandi í hestvagni í
fjarlægu landi. Það er gott að
geta nú leitað til baka í þessa frá-
sögn og óskað þess að þú sért nú á
góðum stað, elsku mamma mín.
Ég fyllist hlýjum tilfinningum
þegar ég horfi til baka á bernsku-
árin, ég var svo heppinn að eiga
mömmu eins og þig sem var alltaf
til staðar og var besti vinur minn.
Ein af þessum ljúfu minningum
frá barnsárunum var að vakna á
sunnudagsmorgnum við lyktina
af lambalærinu sem var að grill-
ast í ofninum og þú að hlusta á út-
varpsmessuna á meðan þú töfr-
aðir fram þennan ótrúlega góða
mat.
Þú ert sú manneskja sem hefur
alltaf verið miðdepillinn í mínu
lífi, sú sem ég hef getað leitað til
með sorgir mínar og gleði, sú
manneskja sem elskaði mig skil-
yrðislaust, sama hvað. Það er erf-
itt að hugsa sér lífið án þín, elsku
mamma. Þú verður alltaf nr. 1 í
mínu hjarta.
Ó, blessuð vertu, sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðarvötnin blá.
Nú fossar, lækir, unnir, ár
sér una við þitt gyllta hár,
nú fellur heitur haddur þinn
á hvíta jökulkinn.
(Páll Ólafsson)
Bless, elsku mamma, og takk
fyrir allt.
Jón Eyjólfsson.
Elsku besta amma mín, ég trúi
því ekki ennþá að þú sért farin.
Það fyrsta sem kemur upp í huga
minn þegar ég hugsa til þín er ást
og þakklæti. Ég er svo þakklát
fyrir allt sem við áttum saman og
mun varðveita þær minningar að
eilífu. Þú varst svo miklu meira en
bara amma mín, við vorum líka
svo góðar vinkonur og ég gat allt-
af leitað til þín. Ég man bara hvað
það var gaman að fá að koma og
gista hjá ykkur afa sem ég fékk
svo oft að gera. Það var svo margt
sem ég fékk að upplifa með ykk-
ur, eins og að ferðast um allt land
auk þess sem oft var farið í leik-
hús og bíó. Það var alltaf dekrað
við mann fram í fingurgóma þeg-
ar maður kom til þín, þú keyptir
allt það sem mér fannst best að
borða og laumaðir svo oft að mér
gjöfum upp úr þurru. Ég hef allt-
af fundið það og vitað það svo vel
hvað þú elskaðir mig. Ég hugsa
um allar þær yndislegu stundir
sem við áttum saman og fæ bara
hlýju í hjartað. Þín síðustu ár hafa
einkennst af miklum heilsubresti
og það hefur verið mjög sárt að
horfa upp á það. En við hittumst
samt alltaf reglulega og spjölluð-
um. Ég litaði oft á þér hárið því þú
hugsaðir alltaf vel um útlitið og
varst alltaf svo falleg. Ég er svo
þakklát fyrir þessa rúmu tvo
mánuði sem við áttum saman þeg-
ar þú varst á spítalanum. Við
mamma komum á hverjum degi
til þín og áttum yndislegar stund-
ir með þér þegar við áttum kósí-
kvöldin okkar um helgar. Þú
sagðir mér hvað þér þætti vænt
um okkur Viktor í hvert skipti
sem ég var hjá þér. Ég á svo fal-
lega minningu þegar þú kvaddir
okkur þó það hafi verið ólýsan-
lega sárt. Ég tók utan um þig,
hvíslaði að þér hvað ég elskaði þig
óendanlega mikið og væri þakklát
fyrir allt sem við áttum saman,
stuttu seinna varstu farin, falleg
og friðsæl.
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Þín
Íris Hildur Kærnested.
Enn er höggvið í systkinahóp-
inn, það þriðja á þremur árum.
Hún Bogga, eins og við kölluðum
hana, kveður nú eftir stutta
sjúkrahúslegu, en undanfarin ár
hafa oft verið erfið. Hún vissi að
komið var að leiðarlokum, sýndi
hún mikið æðruleysi, var bæði kát
og skemmtileg. Í einni heimsókn-
inni stakk hún upp á því að við
systurnar kæmum með súkku-
laðiköku næst þegar við kæmum
(enda var súkkulaðikaka eitt af
því betra sem hún smakkaði) en
hún skyldi sjá um að við fengjum
kaffi. Auðvitað gerðum við það og
var þetta yndisleg stund sem við
áttum saman. Hún, þessi elska,
var þeim eiginleikum gædd að
alltaf vorum við glaðari þegar við
fórum frá henni en þegar við
komum.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Eyjólfi og fjölskyldu sendum
við innilegar samúðarkveðjur,
megi elskuleg systir okkar hvíla í
friði.
Kristín, Ágústa og Hrefna.
HINSTA KVEÐJA
Til kærrar vinkonu.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Kristín og Ármann.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
ZOPHONÍAS ÁSGEIRSSON
vélstjóri,
lést á Hrafnistu Hafnarfirði föstudaginn
27. september.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Sérstakar þakkir fær hjúkrunarfólk á 2-B Hrafnistu.
Ingibjörg Pálsdóttir Kolka,
Ingibjörg Sólveig Kolka Bergsteinsdóttir, Jón Bjarnason,
Hólmfríður Kolka Zophoníasdóttir, Böðvar Guðmundsson,
Guðmundur Kolka Zophoníasson,
Guðríður Kolka Zophoníasdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.