Morgunblaðið - 07.11.2013, Page 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. NÓVEMBER 2013
✝ Valdís MaríaValdimars-
dóttir fæddist í
Reykjavík 26. apríl
1924. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 20. október
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Elísabet
Jónsdóttir, f. 30.10.
1898, d. 17.2. 1977
og Valdimar Þor-
valdsson, f. 22.6. 1898, d. 8.6.
1983. Systkini Valdísar voru
Karl Kristinn, Engilbert Ragn-
ar, Júníus Halldór, Gyða og Sól-
veig Steina, sem öll eru látin.
Valdís giftist 16.6. 1956 Birgi
Guðmundssyni matsveini, f.
19.5. 1922, d. 17.2. 1962. Börn
þeirra eru: 1) Díana Íris, f. 1944,
eiginmaður Gunnar Guðjónsson,
smiðju. Á þeim tíma fór hún
einnig í starfsnám í prentiðn til
Kaupmannahafnar. Hún var
heimavinnandi er yngri börnin
fæddust og hóf aftur störf eftir
fæðingu yngsta barnsins, en hún
var barnshafandi er Birgir eig-
inmaður hennar fórst með fiski-
skipinu Stuðlabergi, út af Staf-
nesi 1962. Hún starfaði við
ræstingar í Álftamýrarskóla og
sá síðar um rekstur mötuneytis
starfsfólks. Á sumrin réð Valdís
sig sem þerna, fyrst á strand-
skipið Esju og síðar sem þjón á
farþegaskipið Gullfoss þar til
skipið var selt úr landi. Upp frá
því var hún þerna á öðrum skip-
um Eimskipafélagsins og frá
árinu 1976 í fullu starfi til loka
starfsævinnar árið 1994. Ferill
hennar til sjós varði í 30 ár og
var Valdís heiðruð af Sjó-
mannadagsráði á Sjómannadag-
inn árið 1994 og einnig sæmd
Gullmerki Eimskipafélags Ís-
lands fyrir störf sín.
Útför Valdísar fór fram í
kyrrþey að eigin ósk 30. október
2013.
f. 1940, d. 1999. 2)
Jónína Birna, f.
1953, eiginmaður
Bjarni Hákonar
Traustason, f. 1953.
3) Ragnar, f. 1954,
sambýliskona
Ragnhildur Guð-
brandsdóttir, f.
1950. 4) Kristbjörg
María, f. 1959, eig-
inmaður Sverrir
Gíslason, f. 1957. 5)
Sigurður, f. 1960, eiginkona
Hjördís Sigurðardóttir, f. 1962,
6) Birgir, f. 1962, eiginkona Sig-
rún Rósa Bergsteinsdóttir, f.
1965. Barnabörn Valdísar eru
15 og langömmubörnin eru 23.
Valdís ólst upp í Reykjavík og
bjó þar alla sína tíð. Ung hóf hún
störf hjá Gutenberg-prent-
smiðju og síðar Ísafoldarprent-
Minningarnar geymi ég í hjarta
mínu og kveð elskulega móður
mína með þessum orðum.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Megi Guð varðveita þig og það
er trú mín og vissa að þér líði nú
vel.
Þín dóttir,
Díana Íris.
Í mínum huga var móðir mín
einstök og algjör hetja. Móðir mín
átti fimm börn þegar faðir minn
fórst og komst síðan að því að hún
ætti von á mér. Hún stóð hörð á
því þrátt fyrir mótbárur sumra
ættingja að eiga mig og kláraði sig
af því með miklum sóma að ala
okkur systkinin upp við gott at-
læti. Það er ekki annað hægt en að
líta á slíka persónu sem hetju.
Með nánast tvær hendur tómar
keypti hún sér stolt íbúð, kom
ungunum sínum fyrir, fór út á
vinnumarkaðinn og vann eins og
berserkur og hlífði sér aldrei til að
sjá fyrir sér og sínum. Henni er
kannski best lýst eins og Özur vin-
ur minn ritaði mér þegar hann
frétti af andláti hennar: „Mamma
þín var einstaklega hjartahlý og
mikil afburðakona.“
Síðastliðna daga hafa minning-
arnar um mömmu, sem ég vil
meina að hafi verið besta mamma í
heimi, hrannast upp. Minningar
mínar um æsku- og uppvaxtarár í
faðmi þessarar einstöku móður
eru mér afar dýrmætar. Ein af
þeim minningum sem ég á sem
barn var þegar ég kom inn kaldur
og blautur eftir að hafa leikið mér
úti í snjónum og hún hlýjaði mér
undir sænginni hjá sér. Ég var
umlukinn ást og hlýju. Allir ver-
aldlegir hlutir hefðu ekki getað
toppað það. Ég var átta ára þegar
ég fór fyrst með mömmu í siglingu
með Gullfossi. Það var mikil upp-
lifun fyrir mig á þessum aldri. Eft-
ir það fór ég nánast á hverju ári
með henni þar sem hún dekraði
við mig eins og henni var einni lag-
ið. Hún stóð alltaf vörð um okkur
systkinin og ég man þegar einn
mesti villingurinn í hverfinu fór að
áreita okkur Sigga bróður. Hún
gaf honum stærstu dós af Mack-
intosh og upp frá því gerðist hann
nánast lífvörður okkar bræðra.
Henni var alltaf umhugað um að
við systkinin værum vel til fara og
keypti oftast fatnað á okkur á
ferðum sínum erlendis. Hún vildi
ekki að við værum eftirbátar ann-
arra barna. Hún hafði alltaf mik-
inn metnað fyrir hönd okkar
systkinanna og ég man hversu
stolt hún var þegar ég útskrifaðist
sem stúdent. Þegar ég og konan
mín, Sigrún, vorum að byrja sam-
an talaði hún oft um hvað ég væri
heppinn að eiga svona fallega og
góða konu. Þrátt fyrir að hún hafi
verið byrjuð að tapa minni hin síð-
ari ár spurði hún mig alltaf um
hagi okkar því hún bar alltaf mikla
umhyggju fyrir sínum nánustu.
Mömmu var alltaf umhugað um
að þakka fyrir sig þegar henni var
veitt hjálparhönd. Eitt besta
dæmið er að hún var nýbúin að
kaupa sér saumavél á afborgunum
hjá fyrirtækinu Gunnari Ásgeirs-
syni þegar faðir minn lést. Eig-
andinn, Gunnar Ásgeirsson, frétti
af því og sendi henni skuldabréfið
með þeim skilaboðum að það væri
greitt. Hún talaði oft um þessa
góðmennsku hans og tuttugu ár-
um seinna fór ég með henni á fund
við Gunnar þar sem hún færði
honum koníak og konfekt til að
þakka fyrir sig.
Elsku mamma, það hefur verið
einstakt að eiga þig sem móður.
Þú varst frábær fyrirmynd. Takk
fyrir að gefa mér líf svo ég gæti
fengið að kynnast þér, þessari frá-
bæru persónu og móður sem þú
varst. Takk fyrir að umvefja mig
ást og hlýju. Þú varst einstök og
yndisleg í alla staði. Mamma, ég
elska þig.
Þinn sonur,
Birgir.
Yndislega mamma mín og
besta vinkona er fallin frá, ein-
hvern veginn er tíminn aldrei rétt-
ur þegar kemur að skilnaði.
Mamma mín var hetja. Hennar líf
einkenndist af dugnaði, myndar-
skap, heiðarleika, réttlæti og gjaf-
mildi. Hún eignaðist 6 börn og
varð ekkja 38 ára með 5 börn elsta
9 ára og yngsta ófætt. Hjá
mömmu voru ekki vandamál held-
ur lausnir. Mamma var í Mæðra-
styrksnefnd og minnist ég þess
þegar við systkinin áttum að selja
mæðrablómið en máttum alls ekki
þiggja sölulaun því það voru aðrir
sem þurftu á peningunum að
halda. Menningarleg var hún,
hafði gaman af að fara á tónleika, í
óperuna og leikhús og var hún oft-
ast með ungana sína með sér. Svo
hafði hún gaman af handbolta og
fótbolta enda mikil keppnismann-
eskja.
Hún var stolt af börnunum sín-
um og var ákaflega umhugað um
að okkur gengi vel í lífinu og ekki
verra að vera vel menntaður, eins
var með barnabörnin og barna-
barnabörnin.
Hvíl í friði, elsku mamma.
Tárin streyma í stríðum straumum
Hvað geri ég án þín, elsku mamma mín?
Hvernig get ég lifað út daginn?
Allt er svo tómlegt hér án þín!
Stóllinn sem þú sast svo oft í
Ég horfi á hann oft á dag
bara ég gæti fengið þig til baka
þá myndi allt komast aftur í lag
en sú draumastund mun aldrei koma
raunveruleikinn blasir mér við
að kveðjustund okkar er komið
og þú gengur í gegnum hið gullna hlið
minningar um þig um huga minn reika
margar góðar eru í skjóðunni þar
við áttum svo marga góða tíma
já mikið um gleði hjá okkur þá var
ávallt gat ég til þín leitað
aldrei hunsaðir þú mig
reyndir alltaf mig að hugga
ó, hve sárt er að missa þig!
Þitt bros og þín gleði
Aldrei sé ég það á ný
Ég vil bara ekki trúa
Að þitt líf sé fyrir bí
Ég vildi að við hefðum haft
Meiri tíma, þú og ég
Við áttum svo mikið eftir að segja
Ó hvað veröldin getur verið
óútreiknanleg
Ég þarf nú að taka stóra skrefið
treysta á minn innri styrk
takast á við lífið
Svo framtíðin verði ei myrk
Ég veit að þú munt yfir mér vaka
verða mér alltaf nær
Þú varst og ert alltaf mér best
Elsku móðir mín kær
(Katrín Ruth)
Elsku mamma mín, takk fyrir
alla hjálpina með börnin mín og í
lífinu.
Ég á eftir að sakna þín mikið.
Þín
Jónína (Jóna).
Virðing og væntumþykja; þessi
orð koma upp í hugann er ég
minnist hennar mömmu. Virðing,
vegna gífurlegs dugnaðar og ósér-
hlífni við að koma börnum sínum á
legg. Væntumþykja, vegna um-
hyggjusemi, hlýju og góðs vega-
nestis.
Mamma missti föður okkar í
sjóslysi er hún gekk með sitt
sjötta og yngsta barn. Það stóð því
mikil barátta fyrir dyrum í upp-
hafi sjöunda áratugarins á þessu
heimili. Fyrir mömmu, sem sá
lausnir fram yfir vandamál, varð
þetta upphaf að fjölbreyttum
starfsferli. Mamma réð sig fljót-
lega sumarlangt til sjós, m.a. sem
þerna á farþegaskipinu Gullfossi
og á vetrum í Álftamýrarskóla og
sem klinka tannlækna. Við söluna
á Gullfossi munstraði mamma sig
allt árið sem þerna á farþegaskip-
um Eimskips í millilandasigling-
um, oftast á meginlandsrútunni en
inn á milli voru skipin leigð í sér-
verkefni á framandi slóðir. Hún
fékk því tækifæri til að svala æv-
intýraþránni og upplifa aðra og
ókunnugri menningu. Að vinna til
sjós með fimm gapandi munna
heima fyrir krafðist áræðis og
góðs skipulags og því var mamma
rík af. Við vorum send í sveit, á
hefðbundna sveitabæi, á Silunga-
poll og víðar. Tekjur voru betri til
sjós og smám saman vænkaðist
hagurinn því áræði mömmu kom
hér líka að góðum notum þar sem
hún gat nýtt sér hagstæð innkaup
í útlöndum öllum til hagsældar og
ánægju. Afi hafði innrætt dóttur
sinni að kaupa fyrst er efni stæðu
til og það hélt mamma í heiðri.
Hún tók fyrst bílpróf 49 ára gömul
og greiddi nýjan bíl út í hönd.
Þrátt fyrir fjarveru mömmu var
veganestið gott. Við skyldum vera
kurteis við náungann og snyrti-
lega til fara. Mamma sá til þess að
fata okkur upp og við klæddumst
vönduðum fatnaði og gengum í vel
pússuðum skóm. Kurteisi kostar
ekkert, sagði mamma, en hún gat
líka staðið föst á sínu og ef henni
eða hennar börnum var misboðið,
þá lét hún í sér heyra. Mæðra-
styrksnefnd veitti mömmu aðstoð
fyrst eftir að hún varð ein með
börnin og þar sem hún vildi ekki
skulda neinum neitt vorum við
krakkarnir sendir af stað á hverju
vori til að selja merki Mæðra-
styrksnefndar og máttum svo ekki
taka nein sölulaun fyrir. Börnin
hennar Valdísar skyldu ekki nær-
ast á fæðunni einni saman og því
samanstóð uppvöxtur okkar af tíð-
um leikhúsferðum, fyrst barna-
leikritum og síðar alls kyns kvöld-
sýningum. Mamma ákvað það
snemma að fyrst Biggi hennar var
horfinn í hið eilífa djúp, þá skyldi
hún ein ala upp sín börn. Hér má
segja að við höfum fengið tvo fyrir
einn, því mamma var tveggja
manna maki sem uppfyllti hlut-
verk föður og móður, með miklum
sóma. Mamma var talsmaður ein-
staklingsframtaksins og vissi að
hver er sinnar gæfu smiður.
Henni hugnaðist hvorki vol né væl
og tók á þeim ögrunum sem komu.
Ég finn fyrir miklu þakklæti og
upplifi heppni fyrir að vera einn af
börnunum hennar mömmu. Minn-
ing og orðspor mömmu lifir áfram
í huga eftirlifandi kynslóða.
Sigurður Blöndal.
Mamma mín var hetja – hvunn-
dagshetja.
Móðir mín var 39 ára, með 5
börn þegar faðir okkar fórst með
fiskiskipinu Stuðlabergi í febrúar
1962. Á þeirri stundu vissi hún
ekki að hún bæri 6. barn þeirra
undir belti. Að auki áttum við 3
hálfsystkini, samfeðra, og bar hún
alla tíð hag þeirra fyrir brjósti.
Mamma, sem hafði verið
heimavinnandi frá því að hún fór
að eignast okkur börnin, þurfti nú
að sjá fyrir stórri fjölskyldu, ein
síns liðs. Hún vann í fyrstu í Álfta-
mýrarskóla, stutt frá heimilinu
þar sem við gátum alltaf leitað til
hennar eða verið með henni, og sá
hún okkur þannig farborða á vet-
urna. Hvort sem það var meðvituð
ákvörðun hjá henni eða ekki þá
fann hún góða leið til að gera mik-
ið úr litlu. Við systkinin fórum í
sveit á sumrin og réð hún sig þá
sem þerna á Gullfossi og öðrum
skipum Eimskipafélagsins.
Með þessu móti gat hún séð til
þess að við börnin liðum aldrei
skort né fundum fyrir því að
mamma hefði úr litlu að spila. Í þá
daga var það mikil búbót að geta
verslað erlendis. Með útsjónar-
semi og dugnaði fyllti hún hillur
og frysti af matvöru og klæddi
okkur börnin með sumarkaupinu.
Mikið var hún svo stolt þegar
hún heyrði af því að konurnar í
hverfinu hefðu sagt sín á milli:
„Börnin hennar Valdísar eru alltaf
svo vel tilhöfð.“
Og það var alveg satt því hún
kenndi okkur líka að fara vel með
það sem við áttum, hreinn og
pressaður skyldi maður vera og
mikill skóburstari var hún. Ég
held að við öll systkinin höfum erft
þá kunnáttu frá henni.
Fyrir utan að vera alltaf með
hvers konar handavinnu við hönd-
ina, prjónandi og saumandi á okk-
ur, var eldhúsið hennar staður.
Henni fannst gaman að útbúa góð-
an mat og bjóða fjölskyldu og vin-
um heim. Og á hátíðum var meira
haft við því þá skreytti hún mat-
arborðið fallega, allt til að gleðja
heimilisfólkið og gestina. Ég man
sérstaklega eftir páskadags-
morgnum, þá lagði hún á sig að
vakna fyrir allar aldir og var búin
að útbúa einstakt morgunverðar-
borð sem svignaði af kræsingum,
þegar við systkinin komum á fæt-
ur, skreytt með páskaungum og
öðru tilheyrandi í anda hátíðarinn-
ar.
Hún var dugleg að kynna okkur
fyrir listum með því að heimsækja
listasöfn bæjarins og þau voru ófá
leikritin sem við sáum.
Seinni hluta starfsævinnar
eyddi hún á sjó, árið um kring. Öll
fengum við börnin að sigla með
henni, bæði með Gullfossi og öðr-
um Fossum sem hún starfaði á.
Það var einstök upplifun og hún
bar okkur á höndum sér í þessum
ferðum.
Þegar við systkinin fórum að
tínast að heiman, hafði hún búið
svo í haginn að við fengum öll
helstu búsáhöld sem við þurftum
til að stofna okkur heimili. Svona
var mamma, alltaf að hugsa um
aðra.
Hún var sjötug þegar starfsæv-
inni lauk hjá Eimskip, þá tók við
snatt og snúningar með barna-
börnin.
Aldrei heyrði ég mömmu
kvarta yfir sínu hlutskipti, hjá
henni voru engin vandamál, bara
lausnir.
Margur hefur fengið orðu fyrir
minni afrek en mamma vann,
hana hefði hún svo sannarlega átt
skilið.
Elsku mamma, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig og kennd-
ir mér. Hvíl í friði.
Kristbjörg María (Mæja þín).
Ein af kjarnakonum landsins
hefur kvatt okkur, elsku Valdís.
Ég var svo heppin að kynnast Val-
dísi og fjölskyldu hennar um alda-
mótin síðustu þegar leiðir okkar
Birgis barnabarns hennar lágu
saman. Hún varð strax stór hluti
af lífi mínu og fjölskyldunnar. Val-
dís tók alltaf á móti okkur með
opnum örmum og sýndi okkur,
börnunum, lífi okkar og starfi
mikinn áhuga.
Margs er að minnast og margt
ber að þakka. Eftirminnilegur er
sá tími þegar við Birgir fluttum til
Sviss og Valdís var ein af fyrstu
gestunum sem lögðu leið sína til
okkar. Við komu Valdísar tók við
nýtt líf hjá okkur námsmönnun-
um, en við höfðum sparað hverja
krónu við okkur. Hún sá til þess að
við ættum brauðrist, samlokugrill,
handþeytara og önnur búsáhöld
en Valdís lagði sérstaklega mikið
upp úr því að hennar nánustu
væru vel búnir í eldhúsinu.
Í Sviss og víðar þvældumst við
út um allar trissur og má þar
nefna borgarferð til Mílanó þar
sem við unga fólkið áttum í erf-
iðleikum með að halda í við Val-
dísi, svo létt var hún á fæti. Bíla-
leigubíllinn sem Valdís hafði tekið
á leigu týndist í borginni og mátti
engu muna að hún missti af flug-
inu heim til Íslands. Þegar bíllinn
loksins fannst og við komumst út á
flugvöll þurftum við að hlaupa
með henni í gegnum brottfarar-
hliðið og hún rétt náði vélinni áður
en hún fór í loftið. Valdís var hin
rólegasta en það tók okkur Birgi
dágóðan tíma að ná okkur niður
eftir þetta kapphlaup. Í þessari
heimsókn Valdísar til okkar sá ég
hversu mögnuð persóna hún var.
Þetta var ekki eina ferð Valdís-
ar til útlanda því siglingar land-
anna á milli voru hennar ævistarf.
Þar hefur hún sjálfsagt upplifað
ótal ævintýri þó að sama skapi það
hafi verið erfitt fyrir hana að vera
fjarri fjölskyldu sinni.
Þegar ég heyri börn Valdísar
rifja upp gamla tíma og segja frá
ævi hennar skín í gegn sá kjarkur,
hugrekki og góðmennska sem hún
bjó yfir. Þessir eiginleikar endur-
speglast nú í börnunum hennar.
Valdís var kjarnakona sem verður
sárt saknað. Ég votta börnum Val-
dísar og fjölskyldum þeirra mína
dýpstu samúð.
Ragnhildur.
Valdís María
Valdimarsdóttir
Mig langar að leiðarlokum að
þakka Kristjáni Benjamínssyni
fyrir 50 ára löng kynni.
Frá því ég var 10 ára gamall
höfum við Kristján átt sameigin-
leg áhugamál og þó að nokkur ald-
ursmunur væri milli okkar hefur
hann alltaf tekið mér sem jafn-
ingja og vini.
Það eru ótal minningar um
TBR, badmintoníþróttina og
hestamennsku sem verða ljóslif-
andi nú þegar Kristján vinur minn
er genginn. Allar minningarnar
eru um heilsteyptan og tryggan
mann.
Kristján
Benjamínsson
✝ Kristján Benja-mínsson fæddist
í Haukatungu í Kol-
beinsstaðahreppi á
Snæfellsnesi 5. októ-
ber 1923. Hann lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 23.
október 2013.
Útför Kristjáns
var gerð frá Dóm-
kirkjunni 31. októ-
ber 2013.
Heilsteyptan í
framkomu við jafnt
unga sem aldna og
tryggan þeim sem
hann bast vináttu
við. Hann var góð-
ur vinur sem mað-
ur vissi að lægi
ekki á skoðunum
sínum hvort sem
þær voru til vin-
sælda fallnar eða
til að leiðbeina
manni á réttan veg.
Hann var maður sem kom fram
við barnið með sömu virðingu og
umhyggju sem jafnaldra.
Það var mín gæfa að kynnast
ungur mörgum mönnum sem
höfðu brennandi áhuga á íþróttum
og félagsmálum almennt. Mönn-
um sem lögðu hart að sér til að sjá
drauma um góða íþrótt verða að
veruleika. Menn sem höfðu lag á
að starfa með börnum og ungling-
um þannig að þau fyndu fyrir mik-
ilvægi sínu og að það er þörf fyrir
alla í samstilltu átaki, til að góð og
göfug markmið náist. Menn sem
með framkomu sinni og líferni
voru góð fyrirmynd og félagar,
menn sem höfðu mannbætandi
áhrif á mann.
Einn þessara manna var Krist-
ján Benjamínsson.
Hestamaður sem tók mig með
sér í óteljandi útreiðartúra um
rætur Öskjuhlíðarinnar þar sem
Nauthólsvíkin, sundlaug þeirra
Þrasa og Skjóna, var viss áning-
arstaður.
Badmintonmaður sem var bæði
leiðtogi, dómari og draumóramað-
ur um uppbyggingu badminton-
íþróttarinnar á Íslandi, maður
sem lét sig aldrei vanta þar sem
merkilegir atburðir í sögu íþrótt-
arinnar fóru fram.
Vinurinn sem með hógværð og
ánægju minntist liðinna atburða
og hafði lag á að gera þá enn
sterkari og áhrifameiri um góðar
minningar æskuáranna.
Fjölskyldumaðurinn sem setti
fjölskylduna ávallt í fyrsta sæti,
eiginkonu og börn, og sýndi þann-
ig hvar raunverulega hamingju er
að finna.
Ég vil þakka Kristjáni Benja-
mínsyni fyrir mig og líkast til
munum við hittast aftur á víðlend-
um Valhallar með badminton-
spaða að vopni og getum skemmt
okkur við að horfa á fallega hesta
og fallegt fólk spila fallegt bad-
minton.
Sigurður Haraldsson.