Morgunblaðið - 08.01.2014, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JANÚAR 2014
✝ Hans RagnarSigurjónsson,
fæddist 16. júní
1927 í Vest-
mannaeyjum. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 30. des-
ember 2013.
Foreldrar Hans
Ragnars voru Sig-
urjón Hansson, f. í
Fitjakoti á Kjal-
arnesi 14.2. 1902, d.
6.5. 1994, og Anna Scheving
Sveinsdóttir, f. í Vestmanna-
eyjum 11.10. 1901, d. 30.7. 1975.
Systkini Hans Ragnars: Sveinn
Scheving, f. 1924, d. 1942, Anna
Hólmfríður, f. 1930, Þráinn
Scheving, f. 1940 og Sveinn
Scheving, f. 1942.
Hans Ragnar giftist 14. febr-
úar 1959 Ingibjörgu Guðbjörns-
dóttur, f. 3.9. 1929, d. 11.7. 2008.
Foreldrar Ingibjargar voru Guð-
björn Ásmundsson, f. 27. 6. 1893,
d. 19.7. 1966 og k.h., Kristbjörg
Jónsdóttir, f. 11.1. 1898, d. 7.3.
1977. Börn Hans Ragnars og
Ingibjargar eru: 1a Sigurjón, f.
28.2. 1950, d. 6. júní 1964. 1b
með Eddu Blumenstein, börn
þeirra: Grímur, Óskar og Emma
Ingibjörg. 2b Hans Ragnar, í
sambúð með Hjördísi Lorange.
2c Bjarki, í sambúð með Unni
Ástu Bergsteinsdóttur. 1f Sig-
urjón, f. 11.5. 1965 í Reykjavík, í
sambúð með Kristínu Guð-
brandsdóttur Jezorski, börn
þeirra: a) Katarína Eik, b) Emil
Bjartur, c) Jökla Júlía.
Hans Ragnar Sigurjónsson var
skipstjóri og útgerðarmaður í
Reykjavík, hann var aðeins 15
ára gamall þegar hann fór til sjós
og fékk próf frá Stýrimannaskól-
anum í Reykjavík 1948. Hóf störf
á togurum 1945 og varð skip-
stjóri vorið 1957 á Jóni Þorláks-
syni, á Þormóði goða 1958-60, á
Víkingi 1960-72 og á Vigra 1972-
1976. Hans var einn af stofn-
endum og eigendum Ögurvíkur
útgerðarfélags sem gerði út
Vigra RE og eignaðist síðar syst-
urskipið, Ögra RE. Hans starfaði
við fyrirtækið þegar skipstjórn
lauk. Hans skipstjóri var frum-
kvöðull við veiðar og meðferð
afla við Íslandsstrendur á þess-
um árum. Einnig gegndi hann
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir út-
gerðarmenn þegar í land var
komið.
Útför Hans Ragnars fer fram
frá Fossvogskirkju miðvikudag-
inn 8. janúar og hefst athöfnin
klukkan 13.
Anna Scheving, f.
6.8. 1952 í Reykja-
vík. Maki Tryggvi
Tómas Tryggvason.
Börn þeirra: 2a
Hans Heiðar, í sam-
búð með Ernu Sif
Jónsdóttur, barn
þeirra: a) Álfdís
Freyja. 2b Gunnar, í
sambúð með Iva
Stojakova. 1c Ása
Björk, f. 6.2. 1957 í
Reykjavík, maki John Steven
Berry. Börn þeirra: a) Sigríður
Inga, í sambúð með Sigurði Má
Bjarnasyni. Börn þeirra: a) Jón-
ína Ása, b) Fannar Már, c) Tinna
Marikó. 2b Ólafur Þór, barns-
móðir Snædís Högnadóttir, barn
þeirra a) Andrea Björk. 2c Hlíf, í
sambúð með Daníel Árnasyni. 1d
Ágústa, f. 14.11. 1958 í Reykjavík,
maki Halldór Pétursson. Börn
þeirra: a) Pétur, í sambúð með
Jónu Birnu Kristmundsdóttur,
börn hennar: Kristmundur og
Hjördís. b) Arnar Már. 1e Unnur
Björg, f. 27.4. 1961 í Reykjavík,
maki Pjetur Einar Árnason, börn
þeirra: 2a Árni Ingi, í sambúð
Með fáum orðum langar mig
að minnast míns kæra tengda-
föður og vinar, Hans Ragnars
Sigurjónssonar, fv. skipstjóra og
útgerðarmanns sem lést á
Hrafnistu í Reykjavík þann 30.
desember síðastliðinn.
Það var fyrir margt löngu að
síðhærður unglingspiltur fór að
venja komur sínar í Bjarmaland-
ið að heimsækja yngstu dótt-
urina, hana Unni Björgu, auðvit-
að var karli ekki skemmt, að
stráklingur væri að eltast við
yngstu dótturina, en fljótlega
urðum við Hans góðir vinir og
verkefnin sem biðu skipstjórans
þegar í land var komið voru á
hverju strái, sá síðhærði tilbúinn
að aðstoða, enda dóttirin að veði.
Hans var betri verkstjóri en
verkmaður og nóg að sýsla í
Bjarmalandinu, þrífa, spartla,
mála glugga, girðingar og helvít-
is þakið, oft á tíðum gekk mikið á
hjá skipstjóranum enda kvikur
og engin lognmolla í gangi, best
að gera allt sjóklárt, Hans að
koma í land eftir farsæl ár sem
skipstjóri og hefja vinnu í landi
við útgerðarfélag sitt Ögurvík,
sem hann var eigandi að ásamt
nokkrum félögum sínum, Selja-
braut og Grænahlíð urðu heimili
Hans og Ingu síðar í búskapartíð
þeirra, alltaf var eitthvað verið
að sýsla, breyta og bæta, enda
Inga tengdamóðir mikill fagur-
keri, en hún lést árið 2008.
Á þessum árum fórum við
Unnur að stofna okkar eigið
heimili, en ávallt var gott að vera
í návist tengdaforeldranna, þeg-
ar drengirnir okkar fæddust,
Árni Ingi, Hans Ragnar og sá
yngsti, Bjarki, var gott að hafa
afa og ömmu til taks, oft réttu
þau okkur hjálparhönd með
pössun og ýmislegt skutl, ná í
skólann, á knattspyrnuæfingu
eða annað viðvik, aldrei neitt
mál, afi alltaf mættur og amma
beið með gott í gogginn þegar
heim var komið, vinsælast var að
fá að sofa yfir nótt, þá átti maður
nammiskúffuna hennar ömmu al-
veg einn, með ömmu, á þessum
árum gerðum við okkur oft daga-
mun, fórum í sumarbústað og
sólarlandaferðir saman, mikið
fjör, glens og grín, auðvitað afi
og amma með í fjörinu.
Synirnir áttu algjöran snilling
og hetju sem afi var, afi bjargaði
skipi úr íshafinu, afi átti stóran
togara, afi sagði fyndnar sjóara-
sögur og hafði spilað fótbolta á
yngri árum með ÍBV, en hélt
einnig með ÍA eftir Víkingsárin á
Akranesi, eða eins og þeir sögðu
alltaf, hann afi er sko „toppmað-
ur“.
Hans varð ungur skipstjóri á
hinum ýmsu skipum, lengst þó á
Víkingi AK 100 og Vigra RE 71.
Skipstjórn og sjómennska varði
um fjóra áratugi og hætti Hans
sjómennsku um rúmlegan miðj-
an aldur og hóf þá vinnu við eigin
útgerð, hann var ekkert mikið
fyrir það að segja sögur af afrek-
um sínum, lét aðra um að segja
þær. Jafnframt gegndi hann
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir
samtök sjómanna þegar í land
var komið, en genginn er einn af
frumkvöðlum og aflaklóm út-
gerðar á Íslandi frá árunum 1955
til 1980.
Kæri tengdafaðir, þú skilur
eftir þig minningu um dugnað,
heiðarleika og góðar minningar
til strákanna og okkar Unnar,
takk fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman, frábær afi,
tengdafaðir og vinur, minningin
um þig lifir.
Pjetur Árnason.
Elsku afi, ég hef hugsað mikið
um þig undanfarna daga, sög-
urnar og annað sem þú hefur
skilið eftir þig hjá mér.
Fyrsta minningin mín um þig
er að þú keyrðir um á Rauð,
rauða pallbílnum þínum, og ég
fékk stundum að fara með þér í
bíltúr niður á höfn. Þú sagðir
mér söguna um Rauð og að það
besta við Rauð væri það að þú
þurftir aldrei að stoppa á rauðu
ljósi á honum, ég trúði þeirri
sögu alveg þangað til þú fékkst
þér Grána, gráa pallbílinn þinn,
því ég skildi ekki alveg nytsem-
ina á bakvið það því maður lendir
nú sjaldan á gráu ljósi.
Einnig er mér minnisstætt
þegar þú hringdir í mig, 9 ára
gmalan, og sagðir mér að Mara-
donna væri mættur niður á
Laugardalsvöll, ég fór í strætó
og fannst dálítið skrítið að Mara-
donna væri að fara að spila í
snjónum í Laugardalnum. En
þegar þangað var komið þá var
mér sagt að það væri 1. apríl og
Maradonna ekki mættur. Ég
varð smá vonsvikinn en fannst
það mjög fyndið eftir því sem ár-
in liðu.
Af mörgu öðru sem þú skilur
eftir þig þá er það einnig dugn-
aðurinn og framtakssemin sem
sitja eftir í minningunni hjá mér.
Hvort sem það var að fara niðrá
höfn og taka á móti skipi um há-
vetur, háþrýstiþvo húsið eða
redda skipasprengjum fyrir
gamlársdag.
Ég vona að þú sért kominn til
ömmu og þið njótið þess að vera
saman aftur. Þín verður alltaf
minnst og saknað.
Árni Ingi.
Úr því sem komið var er ekki
annað hægt en að gleðjast yfir
því að afi hafi fengið að fara í
friði. Fjölskyldan er stolt og
þakklát fyrir vin, pabba, afa,
langafa og bróður sem mun lifa í
gegnum okkur öll. Við munum
varðveita góðmennskuna, sér-
staka húmorinn, sögunar sem
hann hefur bæði kennt og sagt
okkur.
Nú er allt að smella, elsku afi,
og ég kveð þig, minn besti vinur,
með orðunum: „Einhvern veginn
fer það.“
Á fleyi flaut, í öldu hljóm.
Einn á leið, leiði sjálfan mig
í fegurð og frið, ég fann horfandi á þig
í fegurð og frið, ég horfi á þig.
(Hans og Bjarki Pjeturssynir)
Bjarki Pjetursson
Hans Ragnar
Sigurjónsson
✝ Sveinn ÁsgeirÁrnason fædd-
ist í Selárdal við
Arnarfjörð 15. maí
1931. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Ísafold að
kvöldi nýársdags
2014.
Foreldrar Sveins
voru hjónin Árni
Magnússon, f. 29.
september 1897, d.
9. maí 1988, og Auðbjörg Jóns-
dóttir, f. 9. nóvember 1897, d. 8.
september 1982. Systkini Sveins
eru Gunnar Halldór, f. 5. apríl
1920, d. 24. nóvember 1998, Sig-
ríður Kristín, f. 26. júní 1923,
Ásta Brynhildur, f. 27. október
f. 17. nóvember 1961, gift Herði
Guðjónssyni, f. 9. ágúst 1956.
Börn þeirra eru Eva Björg, f.
16. desember 1983, Sigrún, f. 5.
febrúar 1990, Rebekka, f. og d.
25. nóvember 1996, Rakel, f. og
d. 25. nóvember 1996, og Daði
Sigursveinn, f. 3. desember
1997. 2) Íris, f. 8. janúar 1966,
gift Jóni Guðmundssyni, f. 13.
janúar 1966. Börn þeirra eru
Natalie Kristín, f. 28. september
1993, Helena, f. 10. september
1995, og Ísak Theodórs, f. 6.
apríl 1998.
Sveinn fæddist og ólst upp í
Selárdal í Arnarfirði en fluttist
ungur suður og bjó lengst af í
Reykjavík. Hann lærði rak-
araiðn hjá tengdaföður sínum
og lengstan hluta starfsævi
sinnar vann hann sjálfstætt á
Hárbæ, Laugavegi 168.
Sveinn verður jarðsunginn
frá Fossvogskirkju í dag, 8. jan-
úar 2014, og hefst athöfnin
klukkan 15.
1926, d. 31. maí
1927, Jón Magnús,
f. 6. janúar 1930,
Bergsveinn Þórð-
ur, f. 25. mars
1933, og Agnar Ey-
steinn, f. 8. janúar
1937, d. 14. apríl
2010.
Sveinn kvæntist
31. mars 1956 Sig-
rúnu Aradóttur, f.
12. mars 1937, d.
23. desember 2006. Foreldrar
Sigrúnar voru hjónin Ari Guð-
jónsson, f. 7. apríl 1914, d. 16.
ágúst 1996, og Salvör Veturliða-
dóttir, f. 24. september 1914, d.
15. janúar 2008. Dætur Sigrún-
ar og Sveins eru: 1) Brynhildur,
Að kvöldi nýársdags kvaddi
faðir minn þessa jarðvist eftir
langa og hetjulega baráttu við
hinn vægðarlausa vágest krabba-
meinið.
Aðfaranótt jóladags veiktist
hann frekar og í þetta sinn varð
sá stóri og sterki víkingur að játa
sig sigraðan. Við systurnar, mak-
ar og börn skiptumst á að vera
hjá honum dag og nótt. Lásum
fyrir hann úr nýjum jólabókum,
sem hann hafði hlakkað mikið til
að lesa, sungum fyrir hann og
spiluðum og reyndum að gera
honum þessar síðustu stundir
eins ljúfar og unnt var. Starfsfólk
Ísafoldar á allar okkar þakkir
fyrir vel unnin störf og hjarta-
hlýju í okkar garð.
Ég lærði rakaraiðn hjá pabba
og bý enn að hversu góður fag-
maður og kennari hann var.
Ávallt þolinmóður og þó ekki hafi
verið mikið um stór orð fann ég
alltaf hversu stoltur hann var
þegar vel gekk. Það var mér því
ómetanlegt að taka aftur upp
þráðinn eftir að ég fluttist heim
frá Þýskalandi og vinna með hon-
um síðustu árin á Hárbæ. Eins
var sama hvað pabbi tók sér fyrir
hendur: garðyrkju, matseld,
smíðar, allt lék í höndunum á
honum, hvort sem um gróf eða fín
verk var að ræða.
Ótal margar góðar minningar
skjóta upp kollinum þegar ég
hugsa til pabba. Í barnæsku fór-
um við á sumrin nær hverja helgi
í útilegu. Mamma var búin að
hafa allt til á föstudegi og um leið
og pabbi kom úr vinnunni var
brunað úr bænum. Pabbi keypti
einn fyrsta tjaldvagn landsins og
við það lengdist ferðatíminn enn
frekar. Eins voru þær ófáar úti-
legurnar í seinni tíð, pabbi kom-
inn á ferðabíl og við með fellihýsi.
Hundurinn Hjörleifur var að
sjálfsögðu með í för, en hans
saknaði pabbi sárt eftir að hann
flutti á hjúkrunarheimilið.
Pabbi var afskaplega gjafmild-
ur maður og þurfti ekki jól eða af-
mæli til að fjölskyldan nyti þess.
Eins átti hann jafnvel til að taka
ekki við greiðslu hjá viðskiptavin-
um, sýndist honum svo. Ef maður
hváði hafði hann iðulega á orði að
„sennilega stæði illa á hjá honum,
elsku vininum“. Pabbi var heldur
aldrei spar á stuðninginn þegar
svo bar við. Hann var ávallt
fremstur í klappliðinu þegar ein-
hver í fjölskyldunni steig á svið
eða atti kappi í sinni grein og þau
skipti voru sannarlega ófá.
Með þakklæti og stolti kveð ég
nú föður minn, með hjartað fullt
af góðum minningum sem aldrei
munu gleymast.
Íris Sveinsdóttir
Elsku pabbi minn.
Með þessum fallegu orðum
kveðjum við þig að leiðarlokum.
Nú hverfur sól í haf
og húmið kemur skjótt.
Ég lofa góðan Guð,
sem gefur dag og nótt,
minn vökudag, minn draum og nótt.
Þú vakir, faðir vor,
og verndar börnin þín,
svo víð sem veröld er
og vonarstjarna skín,
ein stjarna hljóð á himni skín.
Lát daga nú í nótt
af nýrri von og trú
í myrkri hels og harms
og hvar sem gleymist þú
á jörð, sem átt og elskar þú.
Kom, nótt, með náð og frið,
kom nær, minn faðir hár,
og legðu lyfstein þinn
við lífsins mein og sár,
allt mannsins böl, hvert brot og sár.
(Sigurbjörn Einarsson)
Við erum guði þakklát fyrir
allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman og munum varðveita
minningarnar í hjörtum okkar.
Brynhildur og fjölskylda.
Í dag kveðjum við Svein Ás-
geir Árnason, kæran bróður og
frænda.
Við þökkum af heilum hug all-
ar samverustundir liðinna ára.
Skemmtileg ferðalög, greiðvikni
og hjálpsemi eru þættir sem
koma upp í hugann þegar við
minnumst hans.
Ef að Kristur er uppstiginn,
öruggt því treysta má,
að vor muni líka líkaminn
lyfta sér jörðu frá;
ekkert mun framar hindra hann
huganum fylgd að ljá,
vængirnir gjöra hann víðförlan
veraldar á milli þá.
Fuglinum Drottinn fjaðrir gaf,
fyrirheit er það þér
að sigla þú megir himins haf
hærra en örninn fer;
hans er á valdi vængjaslátt
að veita þann og dug,
að unnt þér verði um alheimsgátt
öruggt að beina flug.
(Grímur Thomsen)
Við sendum dætrum hans og
fjölskyldum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Sigríður Kr. Árnadóttir
og börn.
Nú hefur Sveinn tengdafaðir
minn lagt í sína hinstu ferð á vit
þeirra sem bíða hans.
Það finnast fáir menn eins
raungóðir og Sveinn. Hann hafði
alltaf áhuga á öllu því sem við
tókum okkur fyrir hendur og
vildi taka þátt og styðja við bakið
á sínum, fyrstur á staðinn ef
hjálpar handlagins manns var
þörf. Öðrum eins dugnaðarforki
hef ég ekki kynnst. Þessi seinni
ár sem ég hef þekkt hann byrjaði
Sveinn iðulega daginn klukkan
sex á morgnana og þegar við-
skiptavinirnir voru að mæta nið-
ur á rakarastofu hjá honum, um
áttaleytið, var hann búinn að fara
með Hjörleif, hundinn sinn, í
göngutúr og hella upp á könnuna.
Honum var mikið í mun að láta
kúnnana hafa það sem allra best
eða eins og hann átti til að segja:
„Þetta er fólkið sem skaffar lifi-
brauðið.“
Við hjónin nutum þess að
Sveinn hafði áhuga á ferðast með
okkur og fórum við margar ferðir
innanlands. Oft ferðuðumst við
með sameiginlegum vinum og
naut hann sín í góðra vina hópi og
ekki vantaði húmorinn í Svein
þótt hann léti aðra um að tala af
sér. Það var stórkostlegt að fara
með Sveini í Selárdal, sem var
hans fæðingar- og uppeldisstað-
ur, og njóta frásagna frá fyrri tíð.
Það er margs að minnast um
þennan sterka mann og ég er
þakklátur fyrir að hafa fengið að
njóta góðra stunda með góðum
vini og tengdapabba.
Jón Guðmundsson.
Góður vinur er lagður upp í
ferðina löngu og hjarta mitt
grætur. Ég veit að handan við
hornið bíður Sigrún eftir honum
og tekur vel á móti manni sínum
en hjá okkur sem eftir lifum
renna tárin. Ég kynntist Sveini
og fjölskyldu fyrir rúmum 40 ár-
um og var það mikil gæfa í lífi
mínu. Þau tóku mér eins og einni
af fjölskyldunni og sýndu mér
ótakmarkaðan kærleika. Sveinn
var tryggur vinur og alltaf tilbú-
inn að hlusta á hvað sem út úr
mér kom. Ég gat hlaupið yfir til
hans og sest í hornið á stofunni
hans þegar ég var alveg að gefast
upp hinum megin við vegginn.
Hann hlustaði og gaf góð ráð og
ég varð róleg. Ég sá hann aldrei
bregða skapi, hann var alltaf
þessi ljúfi góði vinur sem þótti
vænt um fólk. Ef hann hafði ekki
heyrt frá vinum sínum í útlönd-
um fór hann á stúfana og reyndi
að hafa upp á flækingunum og
hann gafst ekki upp fyrr en svar-
að var annað hvort í síma eða
með e-maili. Hann var ekki að
tala um eigin veikindi. Hann
hugsaði um Sigrúnu sína af mik-
illi alúð en sú barátta tapaðist og
nú hefur hann sjálfur orðið að
láta í minni pokann fyrir veikind-
um en Sigrún vefur hann örmum
og kannski setja þau upp nýtt
heimili í landinu óendanlega þar
sem við hittumst aftur síðar.
Sveinn var ekki aðeins góður fjöl-
skyldumaður, hann var afskap-
lega góður við starfsfólk sitt og
reyndist því vel í alla staði. Hann
hlustaði á viðskiptavini sína af al-
úð og alvöru og öllum þótti vænt
um hann.
Því miður var ég langt í burtu
síðustu dagana hans en við töl-
uðum saman á Skype. Ég var
einn af flækingunum hans. Hann
var ekki að barma sér, hann hafði
meiri áhuga á því að vita hvernig
ég hefði það og hvort ég stæði al-
mennilega í lappirnar. Þegar ég
fór frá Íslandi saknaði ég ekki
margs, en ég saknaði Sveins og
fjölskyldu hans. Ég saknaði góðu
morgnanna þegar við drukkum
kaffi eða te áður en vinnudagur-
inn hófst. Það voru helgar stund-
ir þegar vinir hans komu og sátu í
kaffihorninu og spjölluðu um allt
milli himins og jarðar og Sveinn
sá um að öllum liði vel. Ég sakna
ferða okkar á tónleika þar sem
við hlustuðum á afadætur hans
flytja tónlist og þá var hann svo
stoltur af stúlkunum sínum og ég
fann hvað honum þótti innilega
vænt um þær og hvað hann var
góður afi. Ég sakna morgnanna
þegar hann og Hjölli komu labb-
andi eftir morgungönguna í snjó
og kulda en litla dýrið skoppaði
við hlið húsbónda síns og horfði á
hann með hundaaðdáun. Og hús-
bóndinn sá um að litla dýrinu yrði
ekki kalt.
Orð eru svo fátækleg þegar
góður vinur er genginn, það er
svo margt sem hægt væri að
segja en umfram allt lifir falleg
minning um góðan dreng sem
alltaf sá um að öllum liði vel í
kringum hann. Sveinn skilur eftir
sig djúp spor á vegi kærleikans
og við sem eftir erum fögnum því
að hann er frjáls frá þjáningu.
Við minnumst góða drengsins og
grátum en að lokum styttir upp
og eftir verður fallega minningin
um góða vininn.
Elsku Íris, Brynhildur og fjöl-
skyldur. Ég sendi ykkur innileg-
ar samúðarkveðjur og hugur
minn er hjá ykkur. Guð varðveiti
ykkur.
Hulda Björnsdóttir.
Sveinn Ásgeir
Árnason