Monitor - 09.01.2014, Blaðsíða 12

Í
alvöru,“ hrópar Saga Garðarsdóttir spennt
upp yfir sig þegar barþjónninn á Bunk
Bar segir henni að hún megi eiga Jesú-
líkneskið sem fær þann heiður að prýða
forsíðu Monitor með leikkonunni. Seinna
laumar hún því að undirritaðri að hún
sé að láta sauma á sig Jesú-bikiní auk
þess sem hún bíði spennt eftir Miley
Cyrus-peysunni sinni sem á að vera löngu komin í
póstinum. Milli þess sem Saga hoppar upp og niður
af borðum í myndatökunni og gerir látlaust grín að
klaufalegum mismælum blaðamanns tjáir hún sig
hispurslaust um menn og málefni en segist samt
aldrei vera alvarlegri en þegar hún er að grínast.
Þú hefur komið víða við frá því að þú útskrifaðist úr
Listaháskólanum árið 2012, leikið í sjónvarpsþátt-
um, í Þjóðleikhúsinu og komið að skrifum áramóta-
skaupsins. Hvaða verkefni stendur upp úr þegar þú
lítur yfir farinn veg?
Ég myndi segja að það að leika í Englum alheimsins
sé eitt af því sem stendur upp úr og einnig að skrifa
Bakþanka, mér finnst frábært að fá að segja hvað
mér finnst um allt (hlær). Svo finnst mér uppistand
náttúrlega svo frábært, af því þá er maður að tala
beint við fólk. Þá er enginn veggur og ekkert leikrit í
gangi heldur beint samtal.
Þú hefur einmitt verið virkur uppistandari um
nokkurt skeið, ekki satt?
Jú, ég byrjaði þegar ég var í Listaháskólanum. Þá
byrjaði Mið-Ísland og þegar þeir voru fyrst að flytja
sitt uppistand hituðum við Ugla (Egilsdóttir) upp
með mjög absúrd ljóðagríni þar sem við snerum út
úr frægum ljóðum. Þetta tengdist ekkert uppistandi
heldur var þetta bara eitthvað skrítið sem okkur datt í
hug. Mið-Ísland varð til sem svona stráka-uppistands-
hópur en svo stofnaði Þórdís Nadia uppistandshóp
stelpna. Ég ætlaði aldrei að taka þátt í því, ég dáðist
að þeim úr fjarska en fannst ég ekki hafa tíma út af
skólanum auk þess þorði ég því ekki. Mér fannst eins
og að ég yrði að segja bestu brandara í heimi og ég var
ekki búin að láta mér detta þá í hug og hef ekki gert
enn. Ugla var samt alltaf að segja mér að ég yrði að
gera þetta og einn daginn segir hún við mig: „Heyrðu,
Saga, ég er búin að bóka þig á Næsta bar á fimmtudag-
inn svo þú bara verður að mæta“. Ég settist niður og
reyndi að búa til eitthvað sem einhverjum gæti mögu-
lega þótt fyndið og svo gekk þetta bara svona ótrúlega
vel. Í kjölfarið fór ég að troða upp meðfram náminu og
hef verið að gera það aðeins eftir útskrift líka.
Þú hefur ef til vill einna helst látið til þín taka, eða
verið sýnilegust, sem grínisti eða gamanleikkona.
Grínið virðist hinsvegar vera mikill strákaklúbbur.
Hvernig er að vera fyndin kona á Íslandi?
Það er náttúrlega mjög mikið af strákum en þær
konur sem eru í þessu eru auðvitað stórkostlegar
eins og t.d. Helga Braga, Ólafía Hrönn og Edda
Björgvinsdóttir sem ég hef getað leitað ráða hjá.
Stundum þegar ég er að skemmta þar sem konur eru
í meirihluta finn ég fyrir ákveðnu þakklæti og opnun,
eins og að þeim finnist að hér sé komin einhver sem
talar meira við þær eða að þær geti tengt sig betur
við umfjöllunarefnið. Þar sem karlar eru í meirihluta
mæti ég stundum mönnum með krosslagðar hendur
og viðmótið „Ókei, sýndu mér hvað þú getur, sannaðu
þig“. Svo hefur oft verið talað um að stelpur megi vera
dónalegri en strákar í uppistandi. Ég held að það sé
rétt. En það er ekki af því að stelpur geta ekki verið
dónalegar heldur af því að hefðbundin birtingarmynd
af því hvernig stelpur eiga að vera er svo kurteis
og prúð. Þegar farið er á skjön við hana verður það
óhjákvæmilega fyndið eða áhugavert.
En er þá til einhver sérstök stelpnufyndni, eru
stelpur öðruvísi fyndnar en strákar?
Mig langar að segja nei og ég ætla bara að segja
nei en ég hef svo sem ekkert rannsakað þetta undir
formerkjum vísindanna þannig að það getur bara
vel verið að ég hafi rangt fyrir mér. Mér finnst fleiri
stelpur fyndnar en strákar af því fólki sem ég þekki
og þó þekki ég mjög fyndna stráka. Ég held að stelpur
nálgist hlutina óhjákvæmilega af meiri auðmýkt en
strákar og það getur gert það að verkum að þeirra
grín verði fyndnara og ágengara. Mér finnst auðmýkt
svo falleg og mér finnst fallegt grín svo fyndið svo
það verkar saman. Ég er ekki að segja að allir strákar
séu hrokafullir þó strákar undir þrítugu séu í raun
í áhættuhópi fyrir að verða hræðilega hrokafullir.
Við búum í samfélagi sem elskar ungt fólk og elskar
stráka svo ef þú ert ungur strákur þá eru allir að segja
þér að þú sért fokking frábær. Svo ef þú ert ekki búinn
að eignast barn eða fara í sjálfsterapíu er bara mjög
líklegt að þú trúir því og verðir rosalega „cocky“ og
óþolandi. Margar stelpur hafa aftur á móti auðmýkt-
ina. Það er svo mikill kraftur í auðmýktinni og margir
möguleikar á fyndni og gríni.
Hvaðan færð þú innblástur?
Mínir helstu áhrifavaldar í listum og gríni myndi
ég segja að væru Jesús Kristur og Miley Cyrus. Þau
eru náttúrlega bæði svo falleg á sinn hátt en líka
svo hræðileg. Eins og allar svona Jesúmyndir, þær
eru mjög fallegar en það er líka alltaf eitthvað svo
ógeðslega ógeðslegt við þær. Þessar öfgar í sína hvora
áttina er það sem gerir hlutina svo áhugaverða. Þess
vegna er tragikómík fyndnasta fyndnin af því að hún
geymir svo mikið af ólíkum tilfinningum og Jesús
hann geymir fullt af fegurð og ógeði í senn. Hann er
eitthvað svo rosalega stór og Miley Cyrus er einhvern
veginn að verða það líka.
Fyrir um það bil ári gerðuð þið Steindi allt vitlaust
þegar þið duttuð í hörkusleik fyrir aftan verðlauna-
hafa á Eddu-verðlaununum. Geturðu sagt okkur
aðeins frá því gríni.
Við Steindi vorum búin að leggja upp með það að
við ætluðum að vinna með óhóflega kynferðislega
spennu í alltof dönnuðu umhverfi, sem er mjög
fyndið konsept. Svo eru þetta þrenn verðlaun sem við
afhendum, og spennan bara stigmagnast. Við vorum
búin að ákveða einn sleik en svo var fólk svo lengi að
þakka fyrir sig og við vorum bara í svo miklum spuna
að við eiginlega bara misstum okkur í einhverjum
kynusla og gleði, sem er hræðilega fyndið en auðvitað
tók það fókus. Síðan höfum við nú rætt við alla sem að
þessu komu. Ekkert af því fólki var jafn sárt og reitt og
fólkið sem horfði á og varð reitt fyrir hönd einhverra
eða vildi verða reitt og notaði þetta sem tækifæri til
þess að hella úr skálum reiði sinnar. Ég held að fólkið
sem var sárast og reiðast hafi bara verið fólkið heima
í stofu.
En ég vona einlæglega að ég og Steindi verðum aftur
beðin um að kynna aftur. Kannski verðum við hvort
í sínu lagi, verðum kannski skilin í sundur eins og
krakkar í grunnskóla og megum aldrei vera á sviðinu
á sama tíma (hlær). Þetta var sennilega erótískasta
Eddan frá upphafi og mér finnst mikill heiður að hafa
verið hluti af því.
Þið fenguð þó tækifæri til að vinna saman aftur í
Áramótaskaupinu, hvaða atriði var í uppáhaldi hjá
þér?
Það var flugvallardramað sem ég held að Ari hafi
skrifað. Svo var það gatnamótaatriðið og upphafsat-
riðið, mér fannst þessi þrjú langskemmtilegust.
Skaupið er einn umdeildasti dagskrárliður í
sjónvarpi ár hvert, var ekkert stressandi að þurfa
að reyna að standa undir þeim kröfum sem
almenningur gerir?
Það sem var mest stressandi var
þegar ég komst að því að það að
vera einn sjöundi af handritsteymi
þýðir að maður ræður bókstaflega
engu eða voða litlu allavega. Eins og
ég segi er ég með mikla fullkomn-
unaráráttu og það sem ég skrifa
sé ég mjög skýrt fyrir mér svo mér
finnst stundum erfitt að ráða ekki
öllu. Að afsala mér ábyrgð á efninu
mínu var eiginlega erfiðast.
Það mun hafa hallað talsvert á
konur í skaupinu, bæði þegar
kom að fjölda höfunda og fjölda
hlutverka, ekki satt?
Ég man að ég var að hugsa þetta,
af því að sú eina sem við vorum
búin að ákveða að gera grín að
var Vigdís Hauksdóttir, en mér duttu bara ekki í hug
fleiri konur. Það verður að segjast, á síðasta ári voru
einfaldlega fleiri karlar að gera heimskulega eða
hlægilega hluti. Konur ársins voru einfaldlega meira
töff. Þær voru að vinna heimsmeistaratitla, ganga á
norðurpólinn og afreka flotta hluti sem eru ekkert
fyndnir í eðli sínu heldur bara töff.
Svo eru svona hlutlausir brandarar, eins og við-
skiptamennirnir sem voru að ræða saman, það er
alveg hægt að skrifa konur inn í svoleiðis atriði. Það er
rosalega óhugnanlegt hvað maður er forritaður til að
vera fordómafullur.
Ef þú lokar augunum og hugsar „bankastjóri“ færðu
ósjálfrátt upp í höfuðið mynd af feitum karli með
vindil. Það er vinna að vera femínisti, það er vinna að
stuðla að jafnrétti og það er vinna að vera meðvitaður.
Maður þarf alltaf að vera að vinna gegn undirmeðvit-
und sinni og leiðrétta hana og við hefðum bara átt að
gera betur í því. Skaupið stenst þó allavega Bechel-
prófið. En mér finnst mjög gott að fjölmiðlar og aðrir
poti í okkur fyrir þetta. Maður á aldrei að hætta að
pota, bæði í sjálfan sig og aðra. Pókaðu sjálfan þig eins
og þú pókar náunga þinn.
Þrátt fyrir að vera uppistandari og leikkona hefur þú
ef til vill vakið einna mesta athygli fyrir skrif þín í
Fréttablaðið.
Það er mjög fyndið að vera menntuð leikkona og
grínisti og verða svo allt í einu pistlahöfundur. Ég hef
heyrt mikið um það hvað ég er pólitísk sem er fyndið
af því að ég fylgist ekki mikið með pólitík. Það sem ég
hef verið að segja finnst mér almennt vera „common
sense“. Verum góð hvert við annað, ekki skera niður
til sveltandi barna, verum hreinskilin og gerum það
sem við segjumst ætla að gera. Mér finnst þetta allt
vera svo beisikk hlutir og miklu meira mannlegir en
nokkurn tíma pólitískir.
Vinsælustu pistlarnir þínir eru bréfaskrif þín til
Sigmundar Davíðs, hvernig kom sú hugmynd til?
Það kom þarna einhver tímapunktur þar sem ég var
orðin svo pirruð. Mér fannst ég vera ósammála svo
mörgum. Það er svo skrítið að upplifa að manns eigin
þjóð hafi kosið eitthvað yfir mann sem maður er alls
ekki sammála og finnst algjörlega út í bláinn, manni
finnst engar ákvarðanir vera teknar til hins betra
og maður er eitthvað svo gáttaður að maður verður
næstum því reiður. Þá fór ég að hugsa hvernig ég gæti
fundið þessum pirringi farveg og datt í hug að tala
bara við fólk. Af hverju ekki að tala saman í staðinn
fyrir að allt sé einhverskonar þref og málþóf? Sleppa
öllum þessum leikjum og varpa bara fram einlægum
spurningum og fá svör sem væru laus við útúrsnún-
inga eða flóknar orðasúpur sem afvegaleiða.
Svo hef ég náttúrlega ekki fengið neitt svar. En það
væri svo fallegt og heilbrigt ef við Sigmundur yrðum
pennavinir í alvörunni og það væri opinbert. Ég er
enginn talsmaður þjóðarinnar en ég held ég endur-
spegli marga og spyrji spurninga sem margir spyrja
sig að og því væri þá bara svarað í einlægu bréfi.
Það hefði verið svo gott „múv“ hjá honum að svara.
Mér líður eins og ég sé valdalaus. Stödd á einhverju
skipi sem er að fara að sigla á ísjakann og get ekkert
gert. Ég er á þriðja farrými og get ekki haft samband
við skipstjórann en ég veit af þessum ísjaka þó enginn
hlusti. Við búum í landi þar sem við erum svo fá að
tækifærin til að bæta samskipti eru eitthvað sem við
ættum að nýta okkur.
Með einni greininni fylgdi myndband þar sem þú
ferð með bréfið á lögheimili Sigmundar en það er
talsvert langt frá Reykjavík, ekki satt?
Það var reyndar ekki heimili hans, ég fór húsavillt
(hlær). Þessi eyðibýli líta öll eins út. Ég var þarna með
Kristínu Tómasdóttur sem var að halda námskeið fyrir
unglingsstúlkur austur á landi og þá mundi ég að
Sigmundur lét breyta lögheimili sínu.
Lögheimilið hans er í einskismanns-
landi þar sem einhverjir bændur hafa
í gamni sínu sett upp pappaspjald
af honum. Mér fannst þetta kjörið
tækifæri til að banka upp á hjá
honum og spyrja hvort hann vildi
koma út að leika, spjalla við mig eða
bjóða mér í kaffi. En þarna var hann
víst bara staddur á einhverri snekkju í
Karabíska hafinu. Það var nú ekki eins
og við hefðum keyrt 700 kílómetra
bara fyrir þetta en það er samt svekkj-
andi að hafa farið húsavillt (hlær). Það
kórónar þennan brandara alveg.
Hefurðu fengið mikil viðbrögð við
skrifunum annars staðar frá?
Það renndi upp að mér svartur jeppi
um daginn, hægði á sér, skrúfaði
niður rúðuna og rétti mér svona Framsóknarlímmiða.
Hann sagði: „Þetta er frá vini þínum,“ en þar held ég
að hafi bara verið einhver góður húmoristi á ferðinni.
Mér fannst það mjög fyndið. Ég hef annars fengið
mjög góð viðbrögð en þau bestu væru klárlega ef
Sigmundur myndi svara mér.
Skrifin leiddu af sér einskonar sjálfstætt framhald í
12 Monitor fimmtudagur 9. janúar 2014
Texti: Anna Marsibil Clausen annamarsy@monitor.is
Myndir: Þórður Arnar Þórðarson thordur@mbl.is
„Mínir helstu áhrifa-
valdar í listum og
gríni myndi ég segja að væru
Jesús Kristur og Miley Cyrus.
Þau eru náttúrlega bæði
svo falleg á sinn hátt en
líka svo hræðileg.
Saga garðarS
á 30 sekúnduM
Fyrstu sex: 060887.
Versti ótti: Banvænir sjúkdómar.
Æskuátrúnaðargoð: simbi,
konungur ljónanna.
Það sem fékk mig fram úr í
morgun: Ég átti pantaðan tíma
í strætó.
Draumahæfileiki: Óbrigðult
ónæmiskerfi sem vinnur bug á
öllum banvænum sjúkdómum.
Ég hef aldrei: skilið nútímalist. Ó
hve ég syrgi endurreisnina. nú
eru til feitar konur og óraunsæ
málverk. Hvílíkt ógeðslegt rugl.