Morgunblaðið - 11.02.2014, Page 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. FEBRÚAR 2014
✝ Anna Rún Sig-urrósardóttir
fæddist 28. nóv-
ember 1968 í
Reykjavík. Hún lést
á gjörgæsludeild
Landspítalans 1.
febrúar 2014.
Móðir Önnu Rún-
ar var Sigurrós
Jónasdóttir, f. 7.
júní 1935, d. 27.
október 1975. Anna
Rún var yngst fimm systkina en
þau eru: Sigríður Alda Hrólfs-
sem verkstjóri og síðar skóla-
stjóri við Skólagarða Reykjavík-
ur.
Eftir það vann hún hjá ýms-
um fyrirtækjum við ráðgjöf og
kennslu á tölvur og tölvu-
hugbúnað, meðan kraftar og
heilsa entust, en hún barðist við
krabbamein síðustu sex ár ævi
sinnar.
Anna Rún kynntist golfíþrótt-
inni fyrir um áratug og stundaði
hana af miklum krafti.
Annar Rún var ógift og barn-
laus, en átti hug og hjarta allra
frændsystkina sinna og tók hún
virkan þátt í lífi þeirra og naut
samveru með þeim alla tíð.
Útför Önnu Rúnar fer fram
frá Guðríðarkirkju í Grafarholti
í dag, 11. febrúar 2014, og hefst
athöfnin kl. 13.
dóttir, f. 1955, Jón-
as Sævar Hrólfs-
son, f. 1957,
Gunnar Sigurjón
Hrólfsson, f. 1959,
og Rögnvaldur
Arnar Hrólfsson, f.
1965.
Anna Rún ólst
upp í Langholts-
hverfinu í Reykja-
vík. Hún lauk námi
frá MR og í
stjórnmálafræði við Háskóla Ís-
lands. Með námi starfaði hún
Með nokkrum orðum langar
mig að minnast elskulegrar vin-
konu og frænku. Fyrstu minn-
ingarnar af okkur saman eru af
glaðværum stelpum, sem eyddu
oft heilu helgunum saman. Ef
foreldrar mínir fóru út fékk ég
að fara til vinkonu minnar á
Laugarásveginum. Þótt við
værum ólíkar náðum við sér-
staklega góðu sambandi. Við
höfðum báðar eitthvert grall-
aragen, sem lifnaði við þegar
við hittumst. Það var flissað og
hlegið, já þessi óstöðvandi
hlátursköst, sem voru kannski
ekki alltaf vinsæl hjá þeim sem
voru í kringum okkur. Anna
hafði sterkan persónuleika og
ég leit upp til hennar, enda var
hún heilu ári eldri en ég. Hún
var foringinn. Hún var ákveðin
og staðföst, en alltaf glaðlynd
og kát.
Síðar komu tímabil í lífi okk-
ar er við höfðum minna sam-
band eins og gengur og gerist.
Vináttu- og frænkutaugin var
þó alltaf sterk, grallaragenin
alltaf til staðar og sem betur fer
fórum við að rækta tengslin
fljótlega eftir að ég fluttist aft-
ur til landsins. Þá var Anna
Rún smituð af ólæknandi golf-
bakteríu og þegar búin að ná
aðdáunarverðum árangri við þá
iðju, enda ákveðin og staðföst.
Ekki spillir heldur að hafa húm-
orinn og gleðina við völd í golf-
inu. Ég fékk golfbakteríuna líka
og Anna Rún varð að sjálfsögðu
enn og aftur fyrirmyndin mín
og gaf mér ófá góð ráðin. Það
verður erfitt að ná tánum þang-
að sem Anna Rún hafði hælana
í forgjöf! Golfið var líf hennar
og yndi, neistinn sem gaf henni
kraft og innblástur þegar á
móti blés. Og hann blés á móti
Önnu Rún. Hún þurfti að þola
meiri mótvind en nokkur á að
þurfa að þola hér á jörðu. Veik-
indin undanfarin ár fóru smám
saman að taka sinn toll af lík-
ama og sál. Ákveðnin og stað-
festan voru þó fyrir hendi enda
nú á nýju ári byrjuð í golf-
tímum og stefndi ákveðin á
golfferð í vor.
Síðasta sunnudagsins í lífi
Önnu Rúnar fékk ég að njóta
með henni. Hún fékk brottfar-
arleyfi af spítalanum og við
gengum í dásamlegu veðrinu í
rólegheitum út með sjó. Við
önduðum að okkur lífinu og súr-
efninu í sjávarloftinu, spjölluð-
um, hlógum og flissuðum eins
og ávallt. Mig grunaði ekki að
þessi ljúfi dagur með heitu
kakói, súpu og spjalli fram eftir
kvöldi heima á Reynistað yrði
sá síðasti sem ég ætti með
frænku minni. Fjölskyldan mín
öll saknar Önnu Rúnar. Börnin
rifja upp skemmtileg innlegg
frá henni enda talaði hún alltaf
við þau eins og þau væru jafn-
aldrar og náði svo ótrúlega vel
og innilega til þeirra. Fyrir það
er ég þakklát.
Elsku Anna Rún mín, takk
fyrir alla gleðina, einlægnina,
húmorinn og hvatninguna í
gegnum tíðina.
Lífið er fátæklegra án þín.
Hvíl í friði mín kæra.
Jónína Lýðsdóttir.
Við kynntumst Önnu Rún í
Langholtsskóla á barnaskólaár-
um og mynduðum hóp sem
haldið hefur saman síðan. Sam-
verustundirnar voru margar og
ýmislegt gert.
Hryllingsmyndakvöldin á
Laugarásveginum þar sem vak-
að var alla nóttina, innbyrt gíf-
urlegt magn af sælgæti og gosi,
öskrað og æpt. Frímínúturnar í
gaggó þar sem spiluð voru fjár-
hættuspil með tíeyringum,
brennó, fótbolti, körfubolti,
stærðfræði reiknuð í frímínút-
um, miðasendingar í tímum og
frægðarsól okkar í Stundinni
okkar.
Allar árlegu sumarbústaða-
ferðirnar sem eru orðnar ansi
margar. Í einni ferðinni braut
Anna Rún lykilinn í lásnum á
hliðinu og þurftum við að
klöngrast yfir það með allan
farangurinn á meðan Anna Rún
tók myndir og hló.
Eftir því sem sumarbústaða-
ferðirnar urðu fleiri því meiri
metnaður var lagður í skipulag
og undirbúning. Anna Rún var
mikill húmoristi sem kom vel í
ljós þegar hún skipulagði
keppni innan hópsins en þar
kom við sögu fjarstýrð golf-
kerra, púttkeppni, veiðistangir
og Anna Rún á hliðarlínunni að
taka myndir og hlæja. Hópur-
inn elskar mat og þegar Anna
Rún bauð í heimagert sushi
varð það þess valdandi að sushi-
æði greip um sig innan hópsins,
svo mikið að sumum er heilsað
með nafni á sushistöðum borg-
arinnar í dag. Anna Rún átti
sér sérstakt áhugamál sem var
béarnaisesósa og kannaði hún
fjölda veitingahúsa til að finna
bestu béarnaisesósuna og átti
það til að taka sósuna með sér í
matarboð. Ekta Anna Rún.
Árið 2008 skelltum við okkur
í ógleymanlega ferð til Kaup-
mannahafnar á Kylie Minogue-
tónleika í tilefni fertugsafmæla
okkar. Að frumkvæði Önnu
Rúnar var hópurinn nefndur
X40 og hannaði hún lógó hóps-
ins á stuttermaboli fyrir ferðina
ásamt slagorðinu „Life is go-
od“. Anna Rún lifði eftir þessu
slagorði.
Að sjálfsögðu var gist á fimm
stjörnu hóteli enda var þetta
korteri fyrir hrun. Önnu Rún
fannst ekki leiðinlegt að versla,
sem kom berlega í ljós þarna
úti þegar hún fór í verslunar-
miðstöð að morgni og kom heim
seint að kvöldi, rétt áður en við
létum lýsa eftir henni, dragandi
nýja risastóra ferðatösku fulla
af golffötum. Anna Rún var eins
og áður dugleg að taka myndir í
ferðinni sem geyma ómetanleg-
ar minningar.
Þrátt fyrir erfið veikindi síð-
ustu árin lét hún sig aldrei
vanta þegar við hittumst og er-
um við ótrúlega þakklátar fyrir
þær samverustundir.
Takk fyrir að vera fyndin,
orðheppin, heiðarleg, hreinskil-
in og traustur vinur. Takk fyrir
allar minningarnar. Takk fyrir
að vera þú.
Guðrún Júl, Guðrún Sól-
veig, Linda, Laufey og Sig-
ríður.
Það var brosið, glettnin í
augunum, sérstakur hláturinn
og gott skopskyn, ekki síst fyrir
sjálfri sér, sem vakti fyrst at-
hygli okkar á Önnu Rún, þegar
hún gekk í golfklúbbinn Odd og
fór að spila á Urriðavelli fyrir
um áratug. Það kom svo fljótt í
ljós að Anna Rún var afbragðs-
kylfingur, forgjöfin hrundi hratt
hjá henni og hún var kappsöm
og metnaðarfull fyrir hönd golf-
íþróttarinnar, en jafnframt var
hún þægilegur og góður golf-
félagi. Hún vílaði t.d. ekki fyrir
sér að hlaupa upp á úfin hraun í
leit að boltum fyrir þá sem eldri
voru og kannski valtari á fótum.
Eitt sinn þegar við spiluðum
saman í golfmóti í roki og rign-
ingu fauk regnhlíf af kerru
meðspilara yfir á næstu braut
og hafnaði þar ofan í tjörn við
flötina. „Ææ þar fór hún“
stundi eigandi regnhlífarinnar
og horfði með eftirsjá á gripinn
fljóta út í tjörnina. Anna Rún
rauk hins vegar af stað, var
komin að tjörninni áður en við
hin gátum áttað okkur, sá að
regnhlífin var komin fulllangt
frá landi, svo hún snaraði sér
upp á flötina, greip flaggstöng-
ina úr holunni og tókst að
stjaka regnhlífinni í land. Hún
brosti hringinn þegar hún færði
eigandanum regnhlífina.
Einkunnarorð Önnu Rúnar í
golfi voru þessi: „Golf er bara
leikur, við spilum í gleði.“ Og
Anna Rún spilaði svo sannar-
lega í gleði og lét slæmt gengi
aldrei hafa áhrif á golfgleðina.
Slæmt gengi var bara verkefni
til að vinna úr. Anna Rún var
mjög högglöng og sem dæmi
má nefna að einhverju sinni eft-
ir upphafshögg hennar á 9.
braut á Urriðavelli, sem er
rúmir 300 metrar að lengd, varð
okkur félögum hennar að orði,
þegar við komum að boltanum
hennar, að nú væri bara eftir að
pútta í holu.
Þótt veikindin tækju toll af
þrekinu vantaði aldrei upp á
kappið hjá Önnu Rún.
Hún skráði alla hringi sem
hún spilaði fram til hins síðasta,
því hún vildi vera með forgjöf í
samræmi við getu þegar hún
færi að keppa á ný. Eftir að
hún hætti að keppa í mótum
fylgdist hún engu að síður með
gengi okkar félaga sinna, bæði
á netinu og símleiðis, þar sem
leikurinn var krufinn til mergj-
ar. Einhverju sinni, þegar pútt-
in brugðust í móti hjá annarri
undirritaðra, voru viðbrögð
Önnu Rúnar þessi: „Komdu upp
í Bása og við tökum púttæfingu
og komum púttunum í lag hjá
þér fyrir morgundaginn.“ Þótt
hún væri sjálf of veik til þess að
keppa sá hún til þess að stappa
stálinu í vini sína og koma þeim
í rétta gírinn.
Þessi einstaka unga kona
hefur nú lotið í lægra haldi fyrir
vágestinum krabbameini, eftir
margra ára þrotlausa baráttu. Í
þeirri baráttu sýndi Anna Rún
styrk sinn sem aldrei fyrr. Upp-
gjöf virtist ekki til í hennar
orðaforða og húmornum hélt
hún allt til loka. Nokkrum
klukkustundum fyrir andlát sitt
sagði hún með glettnisblik í
augum, að þar sem henni hefði
ekki tekist að fara golfhringinn
á undir 80 höggum yrðum við,
sem hér kveðjum hana, að taka
við keflinu. Hún vissi sem var,
að baráttan var á enda.
Með söknuð í huga og hjarta
kveðjum við þessa yndislegu
vinkonu og þökkum henni sam-
fylgdina. Ástvinum hennar
sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sigríður Ólafsdóttir og
Björg Þórarinsdóttir.
Elsku Anna Rún. Þvílíkur
kraftur og kærleikur streymdi
ávallt frá þér, kæra vinkona.
Mikill er söknuðurinn hjá mér,
gamalli konunni, er þú kveður
alltof snemma og á besta aldri.
En vegir Guðs eru órannsakan-
legir. Sá tími sem þú gafst mér
er mér ómetanlegur. Alltaf
tilbúin að hlaupa til er ég
þurfti, hvernig sem ástand veik-
inda þinna var og ávallt glaðleg,
gefandi og dugleg.
Hvernig þú fórst að því að
fara í golfferð til Skotlands í
sumar skil ég ekki, en það gat
ekkert stoppað þig í að stunda
þína ástkæru íþrótt. Og hvernig
þú geislaðir í framan við að
segja mér ferðasöguna mun
seint gleymast. Og hve mikið þú
hlakkaðir til næstu ferðar.
Er ég horfi aftur sé ég sex
ára litla telpu koma heim með
Unnu Grétu dóttur minni á
Kleppsveginn. Þar komst þú inn
í líf mitt, glaðleg og fjörug lítil
hnáta, ásamt eldri bróður þín-
um, Arnari. Það gekk ýmislegt á
og erfiðleikar vegna fráfalls
móður þinnar mörkuðu líf þitt.
Svo fékk ég að sjá þig vaxa í
myndarlegan dugnaðarfork.
Strax fórstu að miðla af þér til
annarra, í skólagörðunum sem
yfirmaður, leiðbeinandi í ýmsum
tölvuskólum, stundakennari við
Viðskiptaháskólann á Bifröst og
fleira. Og svo stundaðir þú líka
nám í Háskólanum, þrátt fyrir
veikindi þín.
Þegar dóttir mín greindist
með krabbamein varst þú henni
mikil stoð og stytta, mikill vinur
í raun. Get ég aldrei fullþakkað
þér þann stuðning. Og þegar þú
svo barst mér fréttir af veik-
indum þínum ekki löngu eftir
fráfall Unnu Grétu átti ég erfitt
með að skilja hve mikið mátti á
þig leggja. Og að fylgjast með
baráttu þinni við veikindin öll
þessi ár og samt gefa svona
mikið af þér lýsir best hversu
góð manneskja þú varst. Dugn-
aður þinn kom ekki bara í ljós í
þessari baráttu, heldur einnig í
störfum þínum gegnum árin og
hugulsemi gagnvart fjölskyldu-
meðlimum.
Elsku Anna Rún, nú ertu
komin til mömmu og stjúp-
mömmu og eflaust farin að leita
þar að næsta golfvelli. Þín verð-
ur mikið saknað. Guð blessi þig.
Margrét Ingunn (Unna).
Ég hitti hana fyrst þegar við
vorum ungar á leið sem skipti-
nemar út í heim. Ég dróst að
hlátrinum. Við áttum það sam-
eiginlegt að hlæja alltaf svo
hátt og lengi og þess vegna urð-
um við vinkonur. Við vorum
Hrefnurnar þrjár ásamt henni
Möggu, sem einhvern veginn
var alveg eins og við. Með ár-
unum þróaðist með okkur ein-
lægur vinskapur. Ef önnur fékk
vinnu einhvers staðar var hin
búin að ráða sig þangað líka. Ef
önnur fékk áhuga á golfi fékk
hin það líka. Það var mikið
brallað, ferðast og hlegið og ég
held hreinlega að við vinkonur
höfum haldið Sundanesti uppi
um tíma. Þá voru keyptir frosk-
ar og þeir settir inn í örbylgj-
una og svo voru ostar og rauð-
vín ekki langt undan. En því
miður fórum við illa með vin-
skapinn okkar, við hættum að
treysta hvor annarri um tíma
og samskiptin urðu engin í
nokkur ár. Ég veit alveg að
henni þótti jafnvænt um mig og
mér um hana. Stundum er bara
svo erfitt að klífa yfir þennan
múr og taka upp þráðinn aftur.
Það hryggir mig svo óendan-
lega mikið að hafa ekki náð
meiri tíma með henni því að
þegar við loksins náðum saman
stóð hún í stríðum sem ekki eru
leggjandi á nokkur mann. Hún
háði margar orrustur og mætti
þeim af miklum styrk. Við höfð-
um ungar velt fyrir okkur til-
gangi lífsins og vorum sammála
um að lífið snerist fyrst og
fremst um lærdóm og að leysa
þær hindranir sem á vegi okkar
yrðu. Við leystum okkar hindr-
un og fyrir það á ég henni allt
að þakka. Ég geymi í hjartanu
minningu um yndislega vinkonu
sem sannarlega á þar stórt
pláss. Ættingjum hennar og
vinum sendum við fjölskyldan
innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum Guð að blessa hana.
Elsku „Ey-Ar“, takk fyrir
allt.
Fjóla Hauksdóttir.
Mikið varð mér um þegar
Ingunn Margrét, amma Önnu
Rúnar, hringdi og sagði mér að
hún væri dáin. Ég hafði verið
að hugsa um að hringja í hana
til að vita hvernig sneiðmynda-
takan hefði gengið. Síðar um
kvöldið hringdi Arnar bróðir
hennar og sagði mér nánar frá
því. Ég átti bágt með að trúa
þessu, svona fljótt!
Anna Rún var búin að heyja
hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm sem að lokum hafði yf-
irhöndina. Nú er hún laus við
vanlíðan og þjáningu eftir langa
og stranga göngu. Lífið var
henni ekki alltaf auðvelt. Hún
missti móður sína á barnsaldri
en eignaðist síðar Unni Grétu
vinkonu mína að stjúpmóður.
Það tók þær tíma að ná saman
en vinátta og traust þróaðist á
milli þeirra og urðu þær mjög
nánar eftir því sem árin liðu.
Unnur Gréta lést árið 2005.
Það hefur ávallt verið mikil
vinátta milli fjölskyldu minnar
og Önnu Rúnar. Dætur mínar
og hún urðu góðar vinkonur og
áttu saman skemmtilegar
stundir. Í gegnum hugann
skjótast því ótal minningar sem
erfitt er að koma á blað. Hún
hringdi til mín 10. janúar sl. og
sagði að sig langaði til að líta
inn til mín. Ég var glöð að
heyra í henni og sagði henni
endilega að koma. Eins og
hennar var háttur byrjaði hún
samtal okkar með því að spyrja
mig hvernig ég hefði það. Við
spjölluðum fram og til baka um
hitt og þetta, svo eftir dágóða
stund gat ég loks komið því að
að spyrja „en hvernig hefur þú
það?“ Það var svo létt yfir
henni, hún sagði mér frá ynd-
islegri golfferð sem hún hafði
farið í til Spánar í október og
hvað hún hefði spilað mikið
golf, 18 holur á dag. Ég fékk
þetta allt í smáatriðum. Það var
dásamlegt að sjá hve hún ljóm-
aði. Glasgow-ferðin sem hafði
verið skipulögð fyrir ári og var
farin í byrjun aðventu var
skemmtileg en erfið. Og hún
brosti breitt þegar hún lýsti því
að hún hefði skreytt alla íbúð-
ina sína með jólaskrautinu
hennar Unnar Grétu.
Meðan á heimsókn hennar
stóð kom Lára Guðrún, dóttir
mín, heim og við spjölluðum,
hlógum og rifjuðum upp gamlar
minningar. Anna Rún sagði
okkur frá því að hún væri byrj-
uð á golfnámskeiði með vinkon-
um sínum og ætlaði jafnvel til
London í maí í helgarferð að
spila golf. Við vonum svo sann-
arlega að það séu golfvellir þar
sem hún er núna, því að spila
golf var það skemmtilegasta
sem hún gerði.
Lífið er óútreiknanlegt. Þetta
reyndist vera síðasta samveru-
stund okkar með Önnu Rún og
hana geymum við í hjarta okk-
ar. Fjölskylda mín og ég send-
um aðstandendum Önnu Rúnar
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson)
Hvíl í friði, elsku Anna Rún.
Sigríður (Sidda).
Ég kveð þig, kæra vinkona,
er þú heldur á vit fjarlægra
slóða, með ljóði eftir pabba
minn sem þú þekktir svo vel.
Vorljómi loftin fyllir
ljúfum af fuglasöng,
fótsmáum tánum tyllir
trítlandi um runna og göng.
Allt er svo frjálst, eilífan frið,
frelsið það elskum við.
Hátt móti sól, hefjum við flug,
hættu og ótta við vísum á bug.
Vængjanna blaki, veifum nú þér,
vinur minn, kveðjuna áfram þú ber.
(Þórður G. Halldórsson)
Þú mætir með golfkylfuna,
laus úr fjötrum veikinda. Völl-
urinn er stór. Birta er yfir öllu.
Rauðvín og ostar bíða þín. Góða
ferð.
Þín vinkona.
Margrét Þórðardóttir.
Síðastliðið haust háttaði svo
óvenjulega til á mínum langa
kennsluferli að ég naut ekki
samvista og samstarfs við nem-
endur mína í stjórnmálafræði
við Háskóla Íslands enda ein-
ungis í hálfu starfi. Í janúar
byrjaði ég hins vegar að kenna
fullur tilhlökkunar. Anna Rún
Sigurrósardóttir kom þá óvænt
til fundar við mig. Ég hafði
þekkt hana frá því er hún hóf
nám í stjórnmálafræði fyrir um
20 árum. Nemendur voru færri
og tengsl kennara og nemenda
meiri. Anna Rún var skemmti-
legur og áhugasamur nemandi
sem náði góðum tökum á erfiðu
námi. Hún veiktist hins vegar
alvarlega og nám hennar varð
stopult. Samt átti hún lítið eftir
til að útskrifast með BA-próf í
stjórnmálafræði.
Erindi Önnu Rúnar við mig
var að reyna að ljúka námskeiði
mínu eftir því sem heilsa henn-
ar leyfði. Hún sagði mér ein-
læglega og yfirvegað af veik-
indum sínum; hvernig heilsa
hennar hafði batnað mikið og
þrek hennar aukist en nýverið
hafði komið þungt högg og
mjög óvíst um lífslíkur. Hún
batt samt vonir við að lækning
heppnaðist.
Anna Rún
Sigurrósardóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Fallegar útfararskreytingar
• Kransar
• Krossar
• Kistuskreytingar
Hverafold 1-3 og Húsgagnahöllinni • Sími 567 0760