Morgunblaðið - Sunnudagur - 16.03.2014, Side 57

16.3. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 57
Myndlistarkonan Dodda
Maggý verður á laugardag
kl. 15 með listamannsspjall á
sýningunni Hljómfall litar og
línu í Hafnarhúsinu, þar sem hún er
einn sýnenda. Á sýningunni eru verk
sem byggjast á sampili tónlistar og
myndlistar.
2
Síðustu förvöð eru að sjá
Bláskjá í Borgarleikhúsinu
því síðustu sýningar eru nú
um helgina. Verkið er eftir
Tyrfing Tyrfingsson og í leikstjórn
Vignis Rafns Valþórssonar. Rýnir
Morgunblaðsins sagði það vera kraft-
mikið, og að framvindan væri „fárán-
leg, fyndin og áhugaverð“.
4
Óhætt er að mæla með sam-
eiginlegum tónleikum Kórs
Neskirkju og Söngsveitar-
innar Fílharmóníu við
kórunnendur, en þeir verða í Nes-
kirkju á laugardag kl. 17. Hvor kór
flytur eigin blandaða dagskrá auk
þess sem þeir koma fram saman.
5
Á forvitnilegum tónleikum
Notus-tríósins í Norður-
ljósasal Hörpu á sunnudags-
kvöld klukkan 19.30 verða
frumflutt tónverk eftir tónskáldin
Báru Grímsdóttur og Elínu Gunn-
laugsdóttur. Einnig eru á efnisskránni
sónata eftir Prokofiev og tríó eftir T.
Nikolayeva.
3
Hin forvitnilega þýska kvik-
myndahátíð stendur nú yfir í
Bíóparadís. Sýndar eru valdar
kvikmyndir af ólíkum toga,
meðal annars opnunarmyndin Tvö líf
sem fjallar um sannsögulega atburði
eftirstríðsáranna í Noregi.
MÆLT MEÐ
1
Auður Gunnarsdóttir sópransöngkonaog Ragnheiður Steindórsdóttir leik-kona verða gestir Jónasar Ingimund-
arsonar píanóleikara á tónleikum í tónleika-
röðinni Við slaghörpuna í hálfa öld, í Salnum
á sunnudag kl. 12. Verða þetta fimmtu tón-
leikar Jónasar með þessu sniði á árinu en
Ragnheiður mun flytja öll íslensku ljóðin og
íslenskar þýðingar á þeim erlendu ljóðum
sem sungin eru í þýðingu Reynis Axelssonar.
Auk þess að leika með söngkonunni spjallar
Jónas um viðfangsefni laga og ljóða við
áheyrendur, eins og honum er einum lagið.
„Á efnisskránni eru íslensk og erlend
sönglög, úr öllum mögulegum áttum,“ segir
Jónas. „Ragnheiður flytur ljóðin og þýðing-
arnar en ég spjalla um músíkina við gestina,
rýni svolítið í hana eins og maður sem veltir
fyrir sér kristalskúlu – ég skoða ljósbrotin í
músíkinni,“ segir hann. „Það geta verið allt
frá tilfinningalegum skilaboðum að skrýtlum
úr lífinu, sögubrotum og öllu mögulegu. Ég
leyfi mér að fara um víðan völl.“
Jónas segist hafa fengið mjög sterk við-
brögð við fyrri tónleikunum í tónleikaröðinni
en með henni fagnar hann því að hafa glatt
landsmenn með píanóleik sínum í hálfa öld.
Tónleikarnir hafa fallið áheyrendum vel og
verið fjölsóttir.
Auður hefur oft áður sungið með Jónasi
en hann hefur sjaldnar haft leikara með, til
að flytja textana á þennan hátt. „Það dýpkar
upplifun gesta að heyra leikara flytja ljóðin.
En skilningur leikarans bindur okkur söngv-
arann ekki neitt, við getum hæglega farið
einhverja aðra leið að túlkun og mögulega
bendi ég fólki á það. Stundum á ég til að
endurtaka lag, á allt annan hátt, án þess að
breyta nokkru. Það er gaman að slíkum
vangaveltum,“ segir Jónas.
AUÐUR OG RAGNHEIÐUR ERU GESTIR JÓNASAR INGIMUNDARSONAR
Fara um víðan völl
LJÓÐ OG LÖG SUNGIN OG FLUTT
AF LEIKKONU Í TÓNLEIKARÖÐINNI
VIÐ SLAGHÖRPUNA Í HÁLFA ÖLD.
Ragnheiður, Auður og Jónas við slaghörpuna á heimili hans. „Það dýpkar upplifun gesta að heyra
leikara flytja ljóðin. En skilningur leikarans bindur okkur söngvarann ekki neitt,“ segir Jónas.
Morgunblaðið/Þórður
afar fallaga frágengin. „Við Kleinheinrich
verðum að halda áfram og gera sjöundu bók-
ina. En veistu hvað? Engin þessara bóka fæst
á Íslandi í dag. Og allir þessir þýsku ferða-
menn koma til landsins. Hvers vegna?“
Alheimstenging á Íslandi
Í nær fjóra áratugi hefur Koberling starfað
að list sinni til skiptis í Berlín og á Íslandi;
togast ólíkir kraftar þessara heima á?
Hann hugsar sig um og vitnar síðan til orða
skáldsins James Thomsons, sem sagði að með
aldrinum styrktist innra með honum ást á
einsemdinni og náttúrunni. Bætir svo við að
það sé sá sami Bernd Koberling sem menn
hitti fyrir í Þýskalandi og á Íslandi en hann
væri hinsvegar annar maður ef hann færi
ekki alltaf til Íslands.
„Stundum er ég spurður að því hvort ég
sæki til Íslands í leit að innblæstri en þvert á
móti, ég kem með innblástur með mér …
Á sumrin þegar ég byrja að vinna í Loð-
mundarfirði þjáist ég iðulega af þunglyndi
fyrstu tvær vikurnar; þegar ég lít upp sé ég
dauðar flugur í glugganum á vinnustofunni,
kindur í hlíðinni fyrir utan, og skil ekkert í
því hvað ég er að gera þarna!“ Hann hristir
höfuðið en brosir síðan. „Skyndilega verður
einhverskonar hreinsun og slenið rennur af
mér, ég fer að ganga um hæðirnar og að
njóta aftur alls sem ég sé, alls hins óvænta.“
Árið 1959 hélt Koberling í fyrstu heimsókn
sína til Lapplands og fór síðan þangað svo að
segja árlega, að veiða og vinna að list sinni,
allt til ársins 1977 er hann kynntist listamann-
inum Dieter Roth, sem sagðist sjá að Koberl-
ing væri maður norðursins og yrði að koma til
Íslands og sjá þennan afskekkta dal á Austur-
landi. Síðan dvelur hann þar yfirleitt frá
miðju sumri og langt inn í haustið.
„Þessar ferðir mínar til Íslans eru fjarri því
sem kalla má túrisma,“ segir hann. „Þær hafa
alltaf verið mér afar mikilvægar. Kyrrðin í
dalnum og að vera löngum stundum þar einn,
hefur auðveldað mér að ná mikilli einbeitingu
við vinnu. Ég sit löngum á vinnustofunni
minni, á Sævarenda, út um gluggann sé ég út
á ána, niður í fjöruna þar sem æðurin verpir
og út á hafið. Ég les svolítið og geng en að-
allega er ég að vinna að vatnslitamyndum.
Um hásumarið eru börnin mín og konan oft
með mér – þar veiddu þau sína fyrstu fiska,
tína ber og sveppi – en svo vinn ég einn inn í
haustið, dagarnir verða styttri og á heið-
skírum kvöldum birtast norðurljósin. Þá
finnst mér ég hvergi geta verið í nánari
tengslum við alheiminn en einmitt þar, í Loð-
mundarfirði.“
Það er komið dimmt kvöld þegar heimsókn-
inni í vinnustofu Koberlings lýkur. Hann
fylgir mér að lyftunni og segir: „Fyrir mér er
Ísland eins og framlenging á þessari vinnu-
stofu hérna. Þar sé ég til himins, þar er víð-
ara til veggja, en ég er enginn ferðalangur og
nýt þess ekkert að ferðast. Fyrir mér er Ís-
land bara framlenging á þessu.“
„Eftir tíu ára hlé er ég aftur farinn að mála á striga,“ segir Bernd Koberling sem færir hér flennistór málverk til á vinnustofu sinni í Berlín.
Morgunblaðið/Einar Falur