Morgunblaðið - 16.07.2014, Qupperneq 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. JÚLÍ 2014
Stundum á mað-
ur erfitt með að
meðtaka eitthvað
og stundum er það
einfaldlega vegna
þess að maður er alls ekki tilbú-
inn til að sætta sig við það sem
orðið er. Þannig er það í þínu
tilfelli, elsku Hilmar frændi, ég
get ekki sætt mig við að þú sért
farinn frá okkur.
Þegar ég hugsa til baka þá er
ég svo rosalega þakklát fyrir
allar þær stundir sem við áttum
Júlíus Hilmar
Gunnarsson
✝ Júlíus HilmarGunnarsson
fæddist 16. júlí
1945. Hann lést 4.
júní 2014. Hilmar
var jarðsunginn 13.
júní 2014.
saman og þá sér-
staklega nú í vetur.
Ég er svo þakklát
fyrir að hafa gefið
mér tíma til að
sinna því verkefni
sem þú fólst mér og
hafa þannig fengið
að umgangast þig
mun meira síðustu
mánuðina heldur
en venja var síðast-
liðin ár.
Það er alveg ótrúlegt að það
reyndist ekki skipta neinu máli
hversu mikill aldursmunur var
á þér og þeim sem þú um-
gekkst, hvort það voru börn eða
fullorðnir, þú varst sannur vin-
ur og alltaf skemmtilegt að vera
í kringum þig. Við gátum spjall-
að um allt milli himins og jarðar
en áhugann á hrossunum og
Skíðadalnum áttum við sameig-
inlegan og það var oftar en ekki
umræðuefnið, ásamt hestaferð-
um og öllu því sem okkur datt í
hug.
Það var ekki löngu áður en
þú kvaddir okkur sem við vor-
um að ræða það í hesthúsinu að
þú myndir fagna 70 ára afmæli
þínu á næsta ári þó svo að það
væri ekki að sjá á þér, þú bærir
aldurinn svo vel. Þá höfðum við
víst ekki hugmynd um að þú
myndir ekki ná að fagna þínu
69. ári. En við sem eftir stönd-
um minnumst þín á þessum
degi, eins og alla aðra daga,
með þakklæti fyrir að hafa
fengið að vera svo heppin að
kynnast þér.
Þann 31. maí vorum við svo
heppin að eyða nokkrum
klukkutímum með þér á hesta-
móti. Þegar við vorum að fara
heim seinna þann dag þá fer ég
sérstaklega út úr bílnum og
labba til þín þar sem þú sast í
bílnum þínum með opinn
gluggann, bara til þess eins að
kveðja þig og þakka fyrir dag-
inn. Það var ekkert bara. Þótt
þú gerðir góðlátlegt grín að því
að ég hefði komið bara til að
kveðja þig, eins og þú orðaðir
það, þá er ég óendanlega þakk-
lát fyrir það í dag. Þetta var í
hinsta sinn sem ég kvaddi þig.
Ég hugsa til þín í hvert ein-
asta skipti sem ég ríð á Kveikju
þinni um Skíðadalinn. Hún
verður alltaf þín, fer ekki frá
okkur og ég lofa að við munum
hugsa um hana eins vel og við
getum, eins og þú hefðir viljað.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á
örskammri stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða
svo fallegur einlægur og hlýr.
En örlög þín ráðin – mig setur
hljóða.
Við hittumst samt aftur á ný.
Megi algóður guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ók)
Takk fyrir allar samveru-
stundirnar, takk fyrir yndislega
reiðtúra síðustu mánuðina þína
og takk fyrir að vera svona góð-
ur frændi. Takk fyrir allt.
Brynhildur og Hjálmar.
Margar eru minningarnar
sem koma upp í hugann þegar
ég hugsa um Hilmar frænda og
allar eru þær tengdar hrossum.
Þú varst alltaf svo duglegur að
leiðbeina manni og hjálpa hvort
sem það var við járningar eða
annað bras í kringum hestana
og ég er mjög þakklát fyrir að
hafa átt þig að. Mér er mjög
minnisstæð ferð sem við fórum
til Skagafjarðar að sækja meri
sem ég hafði keypt mér, þú
varst sko alveg til í að skreppa
þangað og sá dagur var alveg
frábær, mikið spjallað og hlegið
og þú fræddir mig um svo
margt í Skagafirðinum.
Við vorum í nokkur ár búin
að tala um að ég kæmi með
hnakkinn minn í hesthúsið til
þín og við ætluðum í reiðtúr
saman, þú ætlaðir sko að leyfa
mér að prófa einhver af hross-
unum þínum, því miður náðum
við því ekki en þennan reiðtúr
förum við í þegar við hittumst
aftur.
Við förum bara, förum bara fetið
og ferðalokum við náum samt.
Við förum bara, förum bara fetið
og ferðalokum við náum samt.
Og þá skal verða kátt í okkar kofa
og kræsingum á borðum þér ég lofa.
Við förum bara, förum bara fetið
því ferðalokum við náum samt.
(Ólafur Gaukur Þórhallsson)
Elsku Hilmar, hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Eydís Ósk.
✝ Hörður Jóns-son fæddist í
Hafnarfirði 24.
mars 1934. Hann
lést á Landspítal-
anum við Hring-
braut hinn 2. júlí.
Foreldrar Harð-
ar voru Sesselja
Magnúsdóttir, f.
1893, d. 1975, og
Jón Gestur Vigfús-
son, f. 1893, d.
1980. Systkini Harðar voru:
Steinunn Ingiríður, f. 1916, d.
2007, Guðlaugur Magnús, f.
1918, d. 2004, Ásta Vigdís, f.
1920, d. 1999, Sigríður Áslaug,
f. 1922, d. 1994, Vigfús, f.
1923, d. 1991, Gunnar Kristján,
f. 1925, d. 1997, Jón Gestur, f.
1926, Haukur, f. 1929, d. 1930,
Haukur, f. 1931, d. 2001, Guð-
mundur, f. 1935, d. 1988, og
Einar Þórir, f. 1938.
Hinn 16. júní 1957 giftist
Hörður Kristínu S. Guðmunds-
dóttur, f. 17 febrúar 1937. For-
eldrar hennar voru Matthildur
Sigurðardóttir, f. 1901, d.
1987, og Guðmundur Kr. Guð-
mundsson, f. 1898, d. 1971.
Börn Harðar og Kristínar
Valgarðsson, f. 1960. Synir
þeirra eru: a) Hermann Fann-
ar, f. 1980, d. 2011, maki Sara
Óskarsdóttir, f. 1980. Börn
þeirra: Logi Þór, f. 2007, og
Matthildur Rúna, f. 2012. b)
Hjörtur Logi, f. 1988. 5) Hörð-
ur Harðarson, f. 1970. Kona
hans, Sigríður Baldursdóttir
(skilin). Synir þeirra: Haukur
Örn, f. 1991, Hákon Þór, f.
1995, Hlynur Freyr, f. 1999.
Unnusta Harðar er Helena Ol-
sen, f. 1974.
Hörður ólst upp á Suður-
götu 5 í Hafnarfirði, þar til
hann stofnaði heimili með
Kristínu konu sinni að Herj-
ólfsgötu 14, í húsi foreldra
Kristínar. Lengst af, eða í 25
ár, bjuggu þau hjón að Vestur-
vangi 8 í húsi sem þau byggðu.
Síðastliðin 12 ár hafa þau búið
í Vogum á Vatnsleysuströnd.
Hann lærði rafvirkjun og tók
sveinspróf 1957 og öðlaðist
meistararéttindi 1961. Hann
starfaði sem sjálfstæður raf-
virki til ársins 1969 en réði sig
þá til Flugþjónustudeildar
Varnarliðsins á Keflavíkur-
flugvelli og lauk hann starfs-
ferli sínum þar 2003.
Útför Harðar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 16.
júlí 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
eru: 1) Guðmundur
Kristján, f. 1956,
maki Ágústa Þor-
björnsdóttir, f.
1958. Börn þeirra
eru: a) Þorbjörn, f.
1979, b) Kristín
Sigríður, f. 1984,
maki Heiðar Árna-
son, f. 1979, þeirra
dætur, Sara Lind,
f. 2011, og Rakel,
f. 2013. c) Berg-
steinn, f. 1993. 2) Jón Gestur,
f. 1959. Kona hans Kristjana
Bjarnadóttir, f. 1959 (skilin).
Synir þeirra eru: a) Bjarni, f.
1976, maki Gyða Kristjáns-
dóttir, f. 1980, þeirra synir: Jó-
el Berg, f. 2004, Mikael Jón, f.
2007, Alexander Þór, f. 2012.
b) Hörður, f. 1981, dóttir hans
er Ronja Kristjana, f. 2000. c)
Kristján Helgi, f. 1983, unn-
usta Guðrún María Ísleifs-
dóttir, f. 1986. Þeirra barn:
Telma Sól, f. 2012. d) Matthías
Styrmir, f. 1992. 3) Hrönn, f.
1960, maki Sigurður Oddsson,
f. 1956. Börn þeirra eru: a)
Matthildur, f. 1979, b) Jakob, f.
1987, c) Ísak, f. 1991. 4) Hild-
ur, f. 1961, maki Valgarður
Elsku pabbi, það er með
söknuði sem ég skrifa þessi orð
en jafnframt með þakklæti í
huga fyrir allt það sem þú hef-
ur gefið mér. Þó svo að ég hafi
vitað að hverju stefndi er fátt
sem getur undirbúið mann þeg-
ar kveðjustundin rennur upp.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göf-
uga og góða.
Svo fallegur, einlægur og hlýr.
En örlög þín ráðin – mig setur
hljóða.
Við hittumst samt aftur á ný.
Megi algóður guð þína sálu nú
geyma.
Gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó kominn sért yfir í aðra heima.
Mun minning þín lifa um ókomin ár .
(höf. ókunnur)
Takk fyrir allt, elsku pabbi
minn, þú munt alltaf eiga stað í
hjarta mínu. Þín,
Hrönn.
Elsku pabbi, nú er lífshlaupi
þínu lokið eftir skammvinn
veikindi. Nú, nokkrum dögum
eftir andlát þitt, þá reikar hug-
urinn til baka og ótal góðar
minningar rifjast upp. Upp úr
stendur sælureiturinn Sléttu-
hlíð, staður sem var þér kær-
astur af öllum stöðum, enda
dvaldir þú þar hvert sumar frá
fæðingu þar sem foreldrar þín-
ir byggðu sumarhús nokkrum
árum áður. Síðan fyrir rúmum
fimmtíu árum byggðuð þið
mamma ykkar eigið hús, þar
sem þið hafið eytt nánast
hverju sumri síðan. Svo lengi
sem ég man, var tilhlökkunin
mikil er nálgaðist vor, en það
var viðtekin venja að flytjast
búferlum í Hlíðina á hverju
vori og dvelja þar fram undir
haust. Þarna gátum við krakk-
arnir leikið okkur frjáls eins og
fuglinn, burt frá ysi og þysi
borgarinnar. Öll þessi ár af ein-
stakri eljusemi hefur þú lagt
vinnu og tíma í trjárækt og
hlúð að öllum þeim gróðri sem
þar hefur sprottið og varst svo
stoltur af. Við munum af
fremsta megni aðstoða mömmu
við að viðhalda þessum uppá-
haldsstað þínum í þeim anda
sem þú skapaðir. Mestu ánægj-
una hafðir þú þó þegar við
komum í heimsókn og þegar
barnbörnin komu til, þá sóttu
þau mikið í að komast í Hlíðina
til afa og ömmu. Þá varst þú í
essinu þínu með allan barna-
hópinn saman kominn. Lagst
var á eitt að grisja, slá og tína
hríslur, eða bara leikið sér í
hrauninu eins og við, börnin
þín, höfðum gert áratugum áð-
ur. Elsku pabbi, takk fyrir öll
góðu árin sem við áttum saman.
Ég mun geyma allar þessar
góðu minningar í hjarta mínu
um ókomna tíð.
Þinn sonur,
Guðmundur.
Kæri afi, í dag þarf ég að
kveðja þig. Að sitja og hugsa
um það að aldrei aftur á ég eft-
ir að knúsa þig, heyra: „hæ,
skvísí“ og fá einn „smell“ á
kinnina er óbærilegt. Ég vildi
að ég hefði getað komið til
landsins og fengið að kveðja
þig áður en þú fórst frá okkur.
Ég heyrði að þú hefðir verið
sjálfum þér líkur og haft gam-
an og gert grín þrátt fyrir veik-
indi og verki. Lífsgleði þín er
það sem situr í mínu minni. Já-
kvæði, skemmtilegi, fyndni og
góðhjartaði afi minn.
Það var alltaf svo yndislegt
að koma í heimsókn til þín og
ömmu. Alltaf var tekið á móti
manni með opnum, hlýjum
örmum og litlu amerísku morg-
unkornspökkunum sem þú
komst með af vellinum. En í
Sléttuhlíðinni var skemmtileg-
ast að vera. Ég hlakkaði alltaf
mikið til að fá að fara upp í
Hlíð. Það var endalaust af leikj-
um, könnunarleiðöngrum og ég
tala nú ekki um prakkarastrik-
in sem við frændsystkinin gát-
um skemmt okkur við. Ég
gleymi því seint þegar ég og
Logi fórum í leiðangur upp í
hlíðina og tíndum handa þér
fallegustu blómin sem við sáum
til að planta í garðinum. Síðan
komum við skælbrosandi með
vasana stútfulla af lúpínu og
buðum þér. Þú fórst að skelli-
hlæja og sagðir með reiðilegri
röddu í plati: „Hlaupið þið með
þetta upp í fjall og komið aldrei
með þetta aftur.“ Við skildum
ekki neitt í neinu en svo sagðir
þú okkur sögur af lúpínu. Ég
var mjög hissa og fannst þú
rosalega vitur. Þú kenndir mér
margt en það eru svona merki-
legir hlutir sem standa stund-
um upp úr. Ég er fær grettari
og á margar grettur þér að
þakka og þykir virkilega vænt
um myndina af okkur frá einum
áramótunum þar sem við grett-
um okkur bæði með sprengi-
flöskur fyrir augunum.
Ég er alltaf svo þakklát og
finnst svo gaman að þú og
amma komuð að heimsækja
mig í Noregi. Það var gaman að
geta deilt með ykkur lífi mínu
þar og að þið gátuð kynnst
Söru Lind betur. Stundum er
erfitt að búa í útlöndum en þú
skrifaðir okkur oft bréf og þá
urðum við alltaf svo glöð. Þú
varst flinkur að skrifa og það
var skemmtilegt að fá fréttir að
heiman í handskrifuðu bréfi í
þínum jákvæða anda.
Að vera barnabarn þitt og
vera svona elskuð eins og mér
fannst ég vera hjá þér er gjöf
af Guðs náð. Stundirnar sem ég
hef átt með þér, allar yndisleg-
ar, geymi ég í hjarta mínu til
lífsloka.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt, hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Elsku afi, hvíldu í friði.
Þitt barnabarn,
Kristín.
Mér var tregt tungu að
hræra er Sirrí sagði mér frá
láti þessa vinar okkar hjóna.
Það eru mörg ár síðan ég
kynntist þessum frábæra heið-
ursmanni. Aldrei urðum við
saupsáttir öll þessi ár.
Ef hann var ekki ánægður
með einhvern sem hann þekkti
þá notaði Hörður aldrei þyngri
eða ljótari orð um viðkomandi
en þessi: „Árans karlinn getur
ekkert að þessu gert.“ þetta
sýnir best hversu gæflyndur
Hörður var. Við hjónin áttum
margar góðar og skemmtilegar
stundir með Herði og Sirrí,
bæði hérlendis og erlendis.
Síðasti greiði er Hörður
gerði mér var að draga raflínu í
rör frá bílskúr út í sólhýsi, síð-
an útskýrði hann fagmannlega
fyrir mér raflögn og tengingu í
sólhýsi. Ég vildi nú að ég ætti
þessa skemmtilegu, fróðlegu og
kjarnyrtu ræðu sem endaði
svo: „Ég sé, að þú skilur ekkert
í þessu, á öðru átti ég ekki
von.“ Hörður hafði afar næma
kímni- og frásagnargáfu, sem
hann beitti af mikilli hógværð.
Kæra Sirrí, við vottum þér
og þinni fjölskyldu samúð okk-
ar vegna andláts þíns eigin-
manns og föður. Vináttu ykkar
þökkum við.
Jakobína Elísabet
og Árni Einarsson.
Hörður Jónsson
Mig langar að
rita nokkur orð um góðan vin
og golffélaga, Þorvald Jónsson,
en við kynntumst á golfvell-
inum í Ólafsfirði fyrir 15 árum,
ég þá nýfluttur í bæinn.
Þorri var Ólafsfirðingur í
húð og hár en bjó á Akureyri.
Hann kom þó oft til Ólafsfjarð-
ar til að hitta foreldra sína,
ættinga og síðast en ekki síst
til að leika golf. Mikill vinskap-
ur varð á milli okkar félaganna,
sem hélst alla tíð.
Eftir að ég hitti Þorra fyrst
á vellinum í Ólafsfirði, sá hann
spila, þá hugsaði ég með mér
að þetta væri strákur sem ég
vildi fá í golflið okkar Ólafsfirð-
inga. Úr varð að ég seldi hon-
um settið mitt því hann hafði
ekkert endurnýjað sínar græj-
ur í mörg ár. Þorri fór að æfa
af krafti líkt og hinir í liðinu og
ekki stóð á árangrinum. Ég
veit bara að Þorri hafði stund-
um betur í viðureignum okkar
á vellinum mér til lítillar
ánægju (mín forgjöf er nefni-
lega 1,4 og er hægara sagt en
gert að vinna mann á því getu-
stigi). Því inni á vellinum vor-
um við óvinir nema þegar við
fórum að keppa fyrir hönd
golfklúbbsins í árlegri sveita-
keppni í golfi. Við fórum marg-
ar slíkar ferðir saman. Í þess-
um ferðum sátum við
félagarnir og spjölluðum. Þorri
hafði oft orðið og sagði okkur
frá mörgu sem á daga hans
hafði drifið. Og oft veltumst við
um úr hlátri því hann var sögu-
maður góður.
Við hringdum stundum hvor
í annan til að spjalla, yfirleitt
var það eitthvað golftengt sem
hékk á spýtunni. Ég man samt
mest eftir einu símtali vorið
2012 þar sem Þorri sagði mér
frá því að hann hefði greinst
með krabbabein. Það voru mér
hræðileg tíðindi. Sumarið 2012
leið, Þorri var byrjaður í með-
ferð en hann kom samt með
okkur í hina árlegu sveita-
keppni í golfi. Við vorum í 2.
deild og var leikið í Borgar-
nesi. Á meðan mótið stóð yfir
þá datt Þorri fram af einum
teignum og sleit eitthvað í fæt-
inum. En hann vildi halda
Þorvaldur
Jónsson
✝ ÞorvaldurJónsson fædd-
ist í Ólafsfirði 17.
maí 1964. Hann lést
á heimili sínu 28.
júní 2014.
Útför Þorvaldar
fór fram frá Akur-
eyrarkirkju 14. júlí
2014.
áfram og kláraði
mótið með miklum
stæl. Þorri lék all-
an tímann, spilaði
fimm leiki og vann
hann fjóra þeirra.
Geri aðrir betur,
byrjaður í lyfja-
meðferð og þar að
auki draghaltur.
Til að gera langa
sögu stutta þá unn-
um við 2. deildina.
Þorri átti stóran þátt í sigr-
inum og unnum við okkur því
sæti í efstu deild að ári.
Þorri spilaði líka með okkur í
efstu deild í Hafnarfirði í ágúst
2013. Þá var verulega dregið af
honum því meðferðin hafði ekki
heppnast eins og vonast var til.
Þorri hafði samband við mig í
febrúar á þessu ári og bað mig
um að koma með sér í golfferð
til Englands ásamt tveimur
öðrum félögum okkar. Ég var
nú eiginlega ekki á leiðinni í
golfferð en ég gat ekki sagt nei
við hann. Ég vissi nefnilega að
þetta gæti orðið mín síðasta
ferð með Þorra vini mínum en
ég vonaði samt heitt og inni-
lega að ég hefði rangt fyrir
mér. Við fórum í golfferðina,
Þorri spilaði nánast allan tím-
ann með okkur fyrir utan part
og part sem hann hafði ekki
þrek til. Það er svo margt sem
ég gæti sagt um elsku Þorra en
ég verð að láta staðar numið
hér.
Elsku Harpa, Jón Viðar,
Karen Birna, Sigrún Stella, Jón
og Sigrún, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og megi minn-
ingin um góðan dreng lifa.
Sigurbjörn Þorgeirsson,
varaformaður Golfklúbbs
Ólafsfjarðar.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félagi Akureyrar
Þorvaldur Jónsson lést 28.
júní aðeins fimmtugur að aldri.
Þorri, eins og við kölluðum
hann, var mjög fjölhæfur
íþróttamaður. Hann lék bæði
handknattleik og knattspyrnu
með meistaraflokkum KA um
árabil og varði þar markið í
báðum greinum. Auk þessa var
hann skíðamaður góður, Ís-
landsmeistari í göngu, stökki
og norrænni tvíkeppni, og golf-
ari góður einnig.
Knattspyrnufélag Akureyrar
vottar eiginkonu Þorra, Hörpu
Viðarsdóttur, börnum hans og
öðrum aðstandendum sína
dýpstu samúð.
Hrefna Gunnhildur
Torfadóttir, formaður KA.