Morgunblaðið - 30.09.2014, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. SEPTEMBER 2014
Ég minnist
tengdamóður minn-
ar með hlýju og
söknuði. Hún var
sterk kona sem vissi
hvað hún vildi. Við vorum miklir
vinir frá fyrstu kynnum, þegar ég
heimsótti hana og tilkynnti henni,
að ég ætlaði mér að eyða ævinni
Sigríður
Þorsteinsdóttir
✝ Sigríður fædd-ist 29. sept-
ember 1930. Hún
lést 22. september
2014. Útför Sigríð-
ar fór fram 29.9.
2014.
með Helgu dóttur
hennar. Eitthvað
hafði hún verið í vafa
um ágæti tengdason-
arins vegna fyrri lífs-
hátta og þótti mér
rétt að hitta hana og
ræða málin. Frá
fyrstu stundu fór vel
á með okkur og í
henni átti ég traustan
vin og talsmann alla
tíð. Ég get ekki
ímyndað mér betri eða traustari
tengdamóður. Didda var tíður
gestur á heimili okkar og það var
mér mjög mikils virði að hún var
alltaf til í að koma í mat. Ég dáðist
alltaf af dugnaði hennar og elju,
ekki síst eftir fráfall Jóns Abra-
hams tengdapabba. Það eru ekki
allar 57 ára konur sem hefðu treyst
sér í ökunám, en hún vílaði það
ekki fyrir sér. Traust og heiðarleiki
voru einkenni hennar og hún var
hreinskiptin í samskiptum. Hún
var mikill vinur vina sinna og ákaf-
lega dugleg að rækta tengsl við vini
og fjölskyldu. Hún var kraftmikil
kona sem kunni að meta góða tón-
list, listsýningar og ferðalög. Hún
ferðaðist með okkur bæði innan-
lands og utan. Ég er henni afskap-
lega þakklátur fyrir vináttu hennar
og hlýju og traust í minn garð.
Börnin okkar áttu hjá henni skjól
og hún var alltaf reiðubúin til þess
að aðstoða fjölskylduna á alla lund.
Það verður skrýtið að geta ekki
hringt í hana og boðið henni að
koma í mat eða stoppa hjá henni í
kaffisopa. Ég hugga mig við að nú
eru tengdaforeldrar mínir samein-
uð á ný.
Ég kveð elskulega tengdamóður
mína með söknuði og bið góðan
Guð að geyma hana.
Egill.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Í dag er til moldar borin Sigríð-
ur Þorsteinsdóttir, vinkona mín.
Með henni er gengin mikilhæf
mannkostakona. Við kynntumst
fimmtán ára gamlar í Ingimars-
skólanum og vinátta okkar hefur
haldist óslitið síðan. Maður heldur
sig ríkan, með gnótt vina. En þegar
spilin eru stokkuð vaknar maður
við að aðeins fáir eru manni sérlega
kærir og eftirminnilegir, sem skilja
eftir sig spor sem aldrei fennir í.
Þannig var Didda.
Didda var félagslynd og saman
gengum við til liðs við Garðabakka,
ferðafélag undir stjórn Þorsteins
Magnússonar, og með honum fór-
um við ótal ferðir vítt og breitt um
heiminn. Didda hafði mikið yndi af
tónlist. Við hófum fyrir tuttugu ár-
um að sækja tónleika Sinfóníunnar
og höfum eftir því sem árin hafa
liðið sótt æ fleiri tónleika og átt
fasta miða á tónleikaraðir hljóm-
sveitarinnar. Saman höfum við
ferðast með vinafélagi Íslensku óp-
erunnar til New York að hlusta á
óperu í Metropolitan og átt áskrift-
arkort í leikhús. Það var í maí síð-
astliðnum sem við sátum síðast
saman í Hörpu og nutum hljómlist-
arinnar daginn áður en Didda var
lögð á sjúkrahús.
Samband Diddu við börnin sín
og fjölskyldu var mikið og inni-
legt. Þau sjá nú á eftir móður sem
bar umhyggju fyrir þeim og
gladdist með þeim í velgengni
þeirra. Ég veit að minning henn-
ar um allt sem hún var þeim mun
lina sorg þeirra. Ég mun sakna
hennar mjög en er um leið þakk-
lát fyrir samveruna, þakklát fyrir
að hafa átt hana að traustum vini.
Sigríður Smith.
Svo minnug,
greind, prúð, falleg
innst sem yst, góð-
viljuð, ættrækin og
þver, þannig var hún Sirrí mín.
Hún var svo alvöru, góð við alla
bæði sóma sinna ættar og þá sem
höfðu misstigið sig í lífinu. Á henn-
ar heimili gátu allir verið eins og
þeir voru, þar voru engin hlutverk
sem gengið var inn í því það var
ekkert leikrit í gangi. Enda var
þar hlýtt og gott að vera.
Það var í sveitinni sem hún
steig sín léttustu spor og þangað
leitaði hugurinn síðan. Einn sól-
bjartan sumardag eftir að hún var
komin á efri ár ókum við á æsku-
slóðir hennar að Álftanesi á Mýr-
um. Þegar þangað kom dreif hún
sig niður að bakka, dreif sig úr
skóm og sokkum, tiplaði yfir
steina, arkaði í fararbroddi yfir
sand og ála og gekk léttstíg suður
á tanga. Árin síðan hún var þarna
Sigríður
Jónasdóttir
✝ Sigríður Jón-asdóttir fædd-
ist 17. október
1924. Hún lést 18.
september 2014.
Útför Sigríðar fór
fram 29. september
2014.
ung hurfu sem
snöggvast. Svipur-
inn varð mildur og
geðið gott. Sögur
voru sagðar á
skemmtilegan hátt
og örnefni voru rifj-
uð upp af öryggi.
Sveitin var hennar.
Marga litla lófa
hefur hún Sirrí þrif-
ið, marga hefur hún
mettað og kinnar
strokið. Hjá henni og Jóni hennar
var rekið hálfgert barnaheimili
þar sem mörg börn í ættinni voru
pössuð til skemmri og lengri tíma.
Þar lærðu þau margt gott og
skemmtilegt. Ungur drengur
lærði að raspa með þjöl og sjóða
járn með loga, annar lærði að
skrúfa og varð vitni að göldrum
þegar kvikmynd var kastað á
vegg, enn annar lærði staðfestu og
vinnusemi, þá lærði einn að meta
soðningu og saltkjöt, ein fékk gott
eyra fyrir íslensku máli og önnur
heillaðist af vönduðum prjónaskap
og öll lærðu þau að þau voru á góð-
um stað hjá góðu fólki.
Hún var mér hin besta frænka
sem gaf en einskis krafðist. Hún
reyndi að kenna mér góða siði og
umgengni, fötin mín átti ég að
brjóta saman og matinn minn að
klára. En af henni var líka hægt að
læra annað og meira eins og heið-
arleika, hreinskilni, umhyggju og
að vera ekki gráðugur í þessum
heimi. Slíkri konu ber að þakka.
Valgerður Garðarsdóttir.
Mikið vorum við systurnar
heppnar að eiga svona hlýja og
góða afasystur. Við minnumst
þeirra ófáu skipta sem við geng-
um yfir Fossvogsdalinn með
mömmu til að fara í heimsókn til
Sirrí frænku. Í kotinu hjá Sirrí og
Jóni var alltaf tekið vel á móti
gestum. Þar máttum við sælker-
arnir búast við því að kex og mjólk
væri á borðstólum þar sem alltaf
var eitthvað til í búinu af sætind-
um því gestagangur þar var svo
mikill. Sirrí var vel gefin, gjafmild
og sjálfstæð kona. Þau hjónin
eignuðust ekki börn en Sirrí var
hins vegar mjög barngóð og hafði
gott lag á börnum, þannig grædd-
um við barnabarnabörnin þeirra
Huldu og Jónasar auka-ömmu. Á
níræðisaldri hafði minnið aldrei
brugðist og var hún minnug með
eindæmum. Alltaf mátti treysta
því að Sirrí mundi eftir manni og á
afmælisdegi hvers einasta fjöl-
skyldumeðlims beið símtal frá
Sirrí frænku. Við erum þakklátar
fyrir að hafa fengið að kynnast
Sirrí frænku, fyrir allar góðu fjöl-
skyldustundirnar og það að hún
hafi alltaf haldið höndunum á okk-
ur hlýjum.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Marta, Erna og Agnes
Jóhannesdætur.
Við systkinin eigum góðar
minningar um Sirrí okkar og
flestar þeirra um Jón og Sirrí.
Þegar við vorum yngri var erfitt
að skilja hvernig Sirrí var skyld
okkur og framan af héldum við að
hún væri amma okkar, enda var
hún alltaf svo hlý og góð. Við urð-
um því í raun þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga þrjár ömmur. Það var
hlýlegt að koma í heimsókn til
Jóns og Sirríar í Dalalandi og
þrátt fyrir að þau eignuðust aldrei
börn sjálf vorum við börnin reglu-
lega hjá þeim og var mikið fjör.
Það er okkur minnisstætt hversu
gaman okkur þótti að koma í
heimsókn enda beið okkar heilt
herbergi af dóti til að leika með.
Það var yndislegt að sjá hvað Sirrí
var dugleg að mæta með ömmu
Mörtu í allar veislur. Hún var
dugleg að prjóna og þegar það
kom nýtt barn í heiminn var hún
ekki lengi að töfra fram falleg
heimferðarsett. Við kveðjum
hana Sirrí okkar með söknuði og
nú ert þú komin á annað stað og
það til Jóns þíns.
Hvíldu í friði, elsku Sirrí okkar.
Hulda Hrund, Guðlaug
Dagmar, Helgi Hörður.
Komið er að kveðju-
stund
kvöldið þegar runnið.
Fögur kveðja fylgir sprund
sem fyrir hefur unnið.
(HRJ)
Frá því að ég man eftir mér bjó
Birna alla sína búskapartíð í Set-
bergi, næsta húsi við mig á
Hauganesi. Birna og Kjartan
eignuðust sinn stóra barnahóp
eins og títt var á Hauganesi í þá
daga. Samgangur fjölskyldna var
mikill og hver hjálpaði öðrum eins
og nauðsyn bar til, stundum við að
taka saman hey, eða fisk af klöpp-
um og grindum, beita eða stokka
upp. Hrinda bátum á flot eða setja
á land. Á Hauganesi var mjög sér-
stakt að fá að alast upp, þar sem
hver fjölskylda sá og leit eftir
barnahópnum sem þar var að
alast upp án nokkurrar sérfræði-
eða háskólamenntunar. Þau hjón
settu sinn svip á þetta litla sam-
félag og voru tíðir gestir á heimili
Birna Guðrún
Jóhannsdóttir
✝ Birna GuðrúnJóhannsdóttir
fæddist 12. sept-
ember árið 1918.
Hún lést 4. sept-
ember 2014. Útför
hennar fór fram 16.
september 2014.
pabba og mömmu og
mikið var búið að
drekka af kaffinu og
ræða pólitíkina, sem
og um daginn og
veginn.
Þegar lífsgöngu
okkar samferðafólks
lýkur snertir það
mann og minningar
um góðar stundir í
góðum félagsskap
kalla á að gera eitt-
hvað, einmitt það er ég að reyna,
að þakka fyrir mig.
Ég vil þakka Birnu fyrir sam-
ferðina og hennar afkomendum
sendi ég innilegar samúðarkveðj-
ur.
Hafsteinn Reykjalín
Jóhannesson.
Elsku amma. Þar sem ég sat í
kirkjunni í dag og kvaddi þig
hrönnuðust upp minningarnar.
Ég man eftir eldhúsinu hjá þér,
alltaf bakkelsi á borðum, heitur
matur bæði í hádeginu og á kvöld-
in eins og venjan var á þessum
tíma og alltaf eftirmatur. Ég man
eftir að einu sinni sem oftar var
unnið við beitningu, við krakkarn-
ir stokkuðum upp. Þú sendir mig
heim í Setberg til að koma suð-
unni upp á kartöflunum. Ég stóð
samviskusöm við pottinn og
slökkti um leið og suðan kom upp!
Þú varst ekki sérlega hress með
mig þegar allir komu sársvangir
heim í mat hálftíma síðar og kart-
öflurnar ósoðnar.
Ég man eftir heimalningunum
og því að við fengum að gefa þeim
pela. Lengi vel hélt ég að heim-
alningarnir væru lömb sem þér
hefði litist sérlega vel á og tekið
með þér heim sem gæludýr, það
var leiðrétt. Ég man þú sauðst
grásleppu í matinn, eitthvað hef
ég verið orðin grænleit í framan
því þú sendir mig út í Klapparstíg
í mat og gistingu. Ég man eftir
heyskapnum, allir úti á túni að
snúa í garða og síðan raka saman í
sátur. Nesti var snætt á túninu.
Ég man að ef þú varst ekki að
elda, baka, heyja, beita, sinna roll-
unum og eitthvað rámar mig í að
þú hafir lagt í saltfisk – þá varstu
að sauma. Saumavélin í eldhúsinu
og yfirleitt stæður af verkefnum.
Þú byrjaðir snemma að eignast
börn, rétt sautján ára það fyrsta
og það yngsta og sjöunda fjörutíu
og tveggja ára. Tvisvar áttuð þið
mamma börn á sama ári. Þú varst
því á fullu í móðurhlutverkinu
þegar við elstu barnabörnin kom-
um í heiminn. Mörg systkinabörn
mömmu eru á aldur við mín börn.
Þannig að kynslóðaskiptin eru
ekki mjög skýr í þessum u.þ.b.
130 manna afkomendahópi þín-
um.
Þú ólst þín börn upp í Setbergi,
sem var u.þ.b. 47 fermetrar, alltaf
fullt af fólki. Setberg var reyndað
stækkað síðar og er viðbyggingin
mun stærri að gólffleti en gamla
húsið.
Þér var ekki hugað líf eftir
langvarandi veikindi, á áttunda
áratugnum, þar sem maginn var
fjarlægður. Þú áttir nú eftir að
dansa mikið með þjóðdans-
aklúbbnum þínum eftir það, svo
ég tali ekki um allar ferðirnar sem
þú fórst í með félagi aldraðra. Það
var mikið tekið frá þér þegar þú
treystir þér ekki lengur til að
stunda þessi áhugamál þín. Heils-
an fór að bila, tíð veikindi og
sjúkrahúslegur settu mark sitt á
þig. Þú áttir erfitt með að sætta
þig við að geta ekki búið áfram í
fallegu íbúðinni þinni og flytja inn
á Dalbæ. Síðasta áfallið var þegar
þú fékkst sýkingu í öxl og oln-
boga, þú náðir þér aldrei af því.
Hættir að geta heklað og að-
gerðaleysi var ekki alveg í þínum
anda. Það var sárt að líkaminn
skyldi svíkja þig en kollurinn var í
lagi fram á síðustu stund. Morfín-
ið var eitthvað að rugla þig inn á
milli en þú varst of upptekin við
að hafa áhyggjur af afdrifum ein-
stakra afkomenda til að leyfa þér
að kveðja. Að lokum varstu orðin
þreytt og fékkst að sofa að mestu
síðustu sólarhringana. Farðu í
friði, elsku amma, dansaðu og
ferðastu í Sólarlandinu.
Þegar líkams brestur bandið,
bikar hérlífs tæmið þið,
svífið yfir sólarlandið,
saman aftur búum við.
(Höf. ókunnur)
Erla Sigurveig
Ingólfsdóttir.
✝
Hjartans þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát og útför ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
BJARTMARS GUÐMUNDSSONAR,
Skúlagötu 40a.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk deildar H2 á
Hrafnistu, Laugarási, fyrir alúð og umhyggju.
Hilda Nissen,
Kristín Bjartmarsdóttir, Brynjar Kristjánsson,
Elísa Björk Sigurðardóttir,
Sigríður Ósk Sigurðardóttir, Þráinn Alfreðsson,
Hilda Ríkharðsdóttir, Axel Karlsson,
Kristján Bjartur Brynjarsson.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÚLFAR GUNNAR JÓNSSON
húsasmíðameistari,
Gullsmára 7,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 2. október kl. 13.00.
Charlotta Olsen Þórðardóttir,
Hulda Hrönn Úlfarsdóttir, Aðalsteinn Finsen,
Edda Sólveig Úlfarsdóttir,
Henríetta Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát systur okkar og frænku,
HALLDÓRU THORODDSEN,
Eskihlíð 6,
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Auður Thoroddsen,
Magdalena Thoroddsen.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
VILBORG STRANGE
áður til heimilis á Vallarbraut 6,
Njarðvík,
lést laugardaginn 27. september á
hjúkrunarheimili Hrafnistu, Hafnarfirði.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Sigríður Victoria Árnadóttir, Guðmundur Svavarsson,
Garðar Árnason, Kristrún Stefánsdóttir,
Þorvaldur Árnason, Helga Birna Ingimundardóttir,
Kristrún Lísa Garðarsdóttir, NilsJohan Torp,
Vilborg Anna Garðarsdóttir, Þorgrímur Hallsteinsson,
Hulda Karen Guðmundsdóttir, Hjálmar Vatnar Hjartarson,
Árni Þórmar Þorvaldsson,
Drífa Guðrún Þorvaldsdóttir
og langömmubörnin hennar.
✝
Elskulegur eiginmaður og faðir okkar,
BIRGIR HANNESSON,
Hamraborg 38,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum, Landakoti,
föstudaginn 26. september sl.
Guðrún Björnsdóttir,
Magnús Birgisson,
Hannes Birgisson,
Kristín Birgisdóttir,
Björgvin Birgisson,
Brynjar Þór Birgisson.