Fréttir - Eyjafréttir - 26.02.1998, Síða 12

12
Fréttir
Fimmtudagur 26. febrúar 1998
Eild aoal-
aiilðiiað
verameðal
brlggja
efstu
-Á Ólympíuleikum gildir að vera með
og þar ó gamli góði ungmenna-
fé agsandinn ve við, segir Nanna
Leifsdóttir sem tók þótt í Ólympíu-
leikunum í Sarajevó veturinn 1984.
Nanna Leifsdóttir með hluta af verðlauna og minjagripum frá glæsilegum skíðaferli.
Það hafa ekki margir Eyja-
menn fylgst með Ólympíu-
leikunum í Nagano í Japan af
meiri skilningi en Nanna
Leifsdóttir sem tók þátt í
vetrarólympíuleikunum í
Sarajevo í Júgóslavíu
veturinn 1984. Nanna sem er
Akureyringur að uppruna er
margfaldur Islandsmeistari á
skíðum, var lengi í landsliði
íslands á skíðum en há-
punktur ferilsins eru Ól-
ympíuleikarnir 1984 en þá
var hún 21 árs. Keppendur
frá íslandi voru fimm en í
heild voru íslendingarnir níu
og fór Nanna fyrir þeim sem
fánaberi við setningu
leikanna. Var Nanna fyrsta
konan sem hlotnaðist sá
heiður.
Full ferðataska af
verðlauna- oy minjagripum
„Ég er fædd og uppalin á Akureyri og
lögðum við öll systkinin. fimm að
tölu, stund á skíði. Og öll náðum við
því að keppa á skíðum, þar af tvö á
Ólympíuleikum," segir Nanna sem
hafði dregið fram stóra ferðatösku,
fulla af verðlauna- og minjagripum,
blaðaúrklippum og öðru sem tengist
skíðaferli hennar, áður en blaðamaður
heimsótti hana á mánudaginn., J>að er
mörg ár síðan ég hef litið í hana
þessa,“ segir hún og hlær, „en bömin
eru oft búin að nauða í mér að fá að
kíkja í töskuna en ég hef ekki látið það
eftir þeim,“ bætir hún við.
Nanna var ekki nema fimm ára
þegar hún steig fyrst á skíði í
Hlíðarfjalli fyrir ofan Akureyri en það
átti eftir að verða hennar annað heimili
næstu árin frá því í janúar fram til
vors. „Það snerist allt um skíði á
heimilinu. í kjallaranum hjá pabba og
mömmu var allt fullt af skíðum og
skíðaskóm. Frænka mín ein var að
rifja þetta upp með mér um daginn.
Sagðist hún ekki muna eftir öðru en
skíðum þama í kjallaranum enda ekki
nema von því við vorum með tvenn
og fem pör af skíðum hvert. Þama
vorum við að bera á skíðin og
notuðum til þess straujámið hennar
mömmu. Einnig vomm við með
aðstöðu hjá afa. Mamma hafði í
mörgu að snúast því á hverjum degi
varð hún að nesta okkur upp með
fimmbrúsum af kakói og stóra bunka
af smurðu brauði."
Glæsílegur feríll
Ferill Nönnu á skíðum er að sönnu
glæsilegur en hún segir að foreldrar
sínir hafi séð til þess að hún var allan
tímann með báðar lappir á jörðinni og
að hún léti ekki velgengnina stíga sér
til höfuðs. Hennar aðalgreinar vom
svig og stórsvig. Hún var ekki nema
átta ára þegar hún keppti í fyrsta skipti
og áður en yfir lauk hafði hún unnið til
yfrr 100 verðiauna í íþrótt sinni.
„Ég keppti á fyrstu Andrésar andar
leikunum en þá var ég tólf ára. Ég
vann bæði svig og stórsvig í mínum
flokki. Fyrsta Islandsmeistaratitilinn
vann ég 14 ára. Það var í flokkasvigi
þar sem sveit Akureyrar stóð uppi sem
sigurvegari.“
Nanna varð 14 sinnum íslands-
meistari. Var valin skíðamaður ársins
1983, varð númer þrjú í vali á íþrótta-
manni ársins á Akureyri 1981 en árið
eftir varð hún íþróttamaður Akureyrar.
Þegar kom að Ólympíuleikunum í
Lake Placid í Bandaríkjunum árið
1978 gerði hún sér vonir um að
komast með en varð að sætta sig við
að sitja heima í það skiptið. „Ég ætlaði
mér alltaf að verða best en þegar ég
var 15 til 16 ára gömul var ég að
keppa við eldri stelpur. eins og t.d.
Steinunni Sæmundsdóttur sem var
mjög sterk á þessum árum. En svo
kom að því að maður vann hvert
mótið á fætur öðru. A þessum árum
voru stelpur frá Akureyri mjög sterkar
í skíðaíþróttinni.“
Ólíkæfingaaðstaða
Æfinga- og keppnistímabilið var
styttra á þessum tíma en nú gerist.
Nanna segir að tímabilið hafi byrjað á
haustin með þrekæfingum fjórum
sinnum í viku og í janúar var byrjað á
skíðunum. Hún fór með landsliðinu
um alla Evrópu og hefur keppt í fjölda
landa, m.a. Júgóslavíu, Frakklandi,
Sviss, Austurríki, Lichtenstein, Finn-
landi, Noregi og Svíþjóð og æft á
Ítalíu. „Núna æfa þessir krakkar allt
árið og eru í sérstökum skíðamennta-
skólum og stelpumar eru fleiri.
Æfingaferðir og keppnir í útlöndum
vom stundum erfiðar fyrir mig því ég
var oft eina stelpan í hópnum og var
stundum einmana. Það var alltaf verið
að spara og einu sinni átti ég að vera í
herbergi með fararstjóranum sem var
karl. Þá brjálaðist ég alveg og
niðurstaðan varð sú að ég fékk
sérherbergi."
Draumurinnrætist
Veturinn 1983 til 1984 uppskar Nanna
árangur erfiðis síns og var valin í
keppnislið íslendinga á Ólympíu-
leikunum sem fram fóru í Sarajevo í
febrúar 1984. í janúarfór hópurinn við
í sjö vikna æfingaferð til Evrópu sem
var eini undirbúningurinn sem þau
fengu fyrir leikana. „Eftir að hafa
misst af Ólympíuleikunum 1980 var
ég ákveðin í að komast í ólympíuliðið
sem fara átti til Sarajevó. Auðvitað átti
ég von á að komast með en varð samt
gífurlega spennt þegar það var
tilkynnt. Það er eðlilegt því þátttaka í
Ólympíuleikum hlýtur að vera
hápunktur á ferli hvers íþróttamanns.“
Enn var Nanna eina stelpan í
hópnum en henni hlotnaðist sá heiður
að vera fánaberi íslenska liðsins, fyrst
kvenna. „Það var æðisleg tilfmning að
koma inn á leikvanginn á setningu
leikanna en við sáurn ekki vel það sem
fram fór. Reyndar gerði maður sér
ekki grein fyrir allri litadýrðinni og
mynstrunum sem fólkið myndaði fyix
en maður sá þetta á myndbandi eftir
að við komum heim.“
Ekkert gleymdist
Oft hefur verið gert grín að íslenskum
skíðamönnum á keppnisferðum er-
lendis. Ymist hafa þeir gleymt
skíðunum, ekki verið með réttan áburð
á skíðin og komið hefur fyrir að
gleymst hefur að skrá keppendur.
Nanna hlær þegar minnst er á
þessar ófarir. „Við gleymdum engu.
vorum með skíði, áburð og annað sem
til þurfti,“ segir hún og bætir við.
„Aðbúnaður allur var góður og vel var
hugsað um okkur á allan hátt.“
ðryggisgæslan kom á óvart
Keppendur bjuggu í sérstöku þorpi
sem byggt var fyrir leikana. Það var
lokað öllum nema keppendum og
fararstjórum og var þess gætt af
hermönnum með alvæpni. „Það var
skrýtið fyrir okkur Islendingana að
kynnast svona strangri gæslu. Allir
voru rneð passa með mynd og fékk
enginn að fara inn í þorpið nema að
framvísa þeim. Einu sinni gleymdi ég
passanum mínum uppi á herbergi.
Þegar ég ætlaði að komast inn aftur
var ekki við það komandi nema í fylgd
hermanns sem ekki varð ánægður fyrr
en ég gat sýnt honum passann sem var
í herberginu mínu.“
Gátu lítið lylgst með
Ólympíuleikamir fóru fram á
nokkrum stöðum og gafst keppendum
lítill tími til að fylgjast með því sem
var að gerast í öðrum greinum en þeir
tóku þátt í sjálfir. Frá Islandi komu
fimm keppendur, þrír sem tóku þátt f
Alpagreinunum, svigi og stórsvigi og
tveir í norrænum greinum, skíða-
göngu. Sjálf keppti Nanna í svigi og
stórsvigi sem voru seint á dagskránni.
„Við vorum mest allan tímann við
æfingar uppi fjalli en fórum þó í
einhverjar skoðunarferðir inn í
borgina. Það var ekki látið eins mikið
með okkur eins og nú er gert en þó var
sagt mjög myndarlega frá öllu sem
gerðist í fjölmiðlunum heirna," segir
Nanna og bendir á blaðaúrklippur sem
hún á frá Ólympíuleikunum því til
staðfestingar.
Misstiannanstafinn
Eins og flestum er kunnugt náði
aðeins einn íslenskur keppandi af átta
að ljúka keppni á leikunum í Japan.
Það sama var uppi á teningnum í
Sarajevó. I sviginu komst enginn
Islendingur í mark og Nanna missti
annan stafinn í seinni ferðinni í
stórsviginu.
Eftir að Nanna kom heim birtist við
hana viðtal í Morgunblaðinu þar sem
hún lýsir því hvernig hún upplifði
Ólympíuleikana. ,J3g vissi auðvitað að
það yrði mikið ævintýri að taka þátt í
leikunum en ég hefði aldrei getað gert
mér í hugarlund að það yrði neitt
þessu líkt.“ segir Nanna við Morgun-
blaðið. Fer hún fögrum orðum um allt
skipuiag, segir að bæði opnunar- og
lokahátíð hafi verið stórglæsilegar og
heimamenn hafi allt viljað fyrir þau
gera.
Öryggisgæslan er líka til umræðu í