Fréttir - Eyjafréttir - 04.06.1998, Qupperneq 10

10
Fréttir
Fimmtudagur 4. júní 1998
Vegir jassins eru
órannsakanlegir og koma sífellt
á óvart, ekki síður en aðrir
vegir þessa heims. Það er
nánast með ólíkindum að verða
þess aðnjótandi að komast í
jafn mikla veislu lita og tóna
sem spruttu úr hljóðfærum
fremstu jassleikara þessa lands,
eins og sannaðist í Akóges á
laugardaginn var og reyndar á
sunnudagskvöldið líka. Enn
eitt dæmið um það hverju hægt
er að áorka ef hugur fylgir
máli, hvort sem það er í
Vestmannaeyjum eða í
heimsborgum jassins. Þaðeru
engar fjarlægðir svo miklar að
tónlistin og myndlistin geti
ekki spannað tímabelti
heimsins.
Gæltvíð hlustir
Heimur jassins kom svo sannarlega
við í Vestmannaeyjum þessa hvíta-
sunnuhelgi í öllum sínum fjölbreyti-
leika blæbrigða þeirrar tónlistar sem er
undirstaða allrar alþýðutónlistar sem
vermt het'ur hlustir allra kynslóða á
þessari öld. Það er allt hægt og ekki
síst íjasstónlistinni. Dagskrá tónleik-
anna skannaði allt frá Fats Waller til
Chiek Corea og gældi allt við hlustir
og innbyggða rythmaþörf áheyrenda
og flytjenda.
Það var Swingbandið sem hóf
leikinn á föstudagskvöldið. Swing-
bandið samanstendur af ungum og
efnilegum hljóðfæraleikurum, þeim
Grími Helgasyni á klarinett, Helga S.
Skúlasyni á vibrafón. Erni Arnarssyni
á bassa og Dag Bergssyni á trommur.
Utan um hópinn hélt svo hinn kunni
vibrafónleikari Reynir Sigurðsson.
sem reyndar lék á píanó með Swing-
bandinu. Þegar undirritaður kont á
staðinn var bandið að byrja á þeim
kunna coolara Take five eftir Paul
Desmond. Bandið var ágætlega sam-
hæft en klarinettan helst til mjó og
spör á tóninn, en enginn ástæða samt
til að fara í fimm mínútna pásu svo
þeir skelltu sér á heitari stað í Indian
Summer og virtust una sér vel á þeim
slóðum, því meiri fylling var í öllum
leik. Það var því vel við hæfi að halda
sér á hlýjum stöðum og þeir gerðu
góða lukku með „Spain“ eftir Chick
Corea. Spain er eitt af þekktustu lög-
um Corea ásamt „La Fiesta". Corea
gaf út tvær suðurameríkumettaðar
plötur en eftir þær sneri hann sér meira
að raftónlist og bræðingi. Swingband-
ið skilaði „Spain“ ágætlega, þó að
hallaði nokkuð á þá útsetningu miðað
við þann flutning sem Tríó Björns
Thoroddsen átti á sama lagi sfðar um
kvöldið. Samt sem áður góðir og
upprennandi ungir jassarar.
Næst steig á svið kvartett Ómars
Axelssonar, sem skipaður var Ómari
Axelssyni á píanó, Hans Jenssyni á
saxófón, Gunnari Pálssyni á bassa og
Þorsteini Eiríkssyni á trommur. Þeir
hófu leikinn á „Look for the silver
lining", sem Chet Baker var lengi með
á efniskrá sinni. Kvartettinn tók
„Silver lining" heldur hægar en í
minningunni hjá Baker. Hans var
mjög hófstilltur á saxófóninn en þýður
og tregafullur. Kvartettinn og sérstak-
lega pínaóleikurinn var á köflum nær
klassískum píanóleik en jassi en kom
ekki að sök með hinum geggjaða
trommuleik sem hélt hópnum vel við
efnið. Ég hef sjaldan séð nokkum
trommara fara jafn víða, verandi þó
bundinn handan settsins. Sérstaklega
í „Half Nelson“, þar sem saxófónninn
vældi og hótaði dauða og í lokaópus
þeirra „That’s all“ þar sem trommur,
bassi og píanó tóku salinn í makalausu
samspili.
Sigurður Flosason með saxinn, Matthías Hemstock við trommurnar, Óli Steph kynnir við píanóið og Bjössi Thor með
gítarinn sem fáir fitla við af meiri list.
af miklum krafti og kom í ljós að
saxófónn sem aðalsólóhljóðfærið á
alltaf sinn sterka stað í jassinum. Enda
var Sigurður í feiknastuði þetta kvöld.
eins og í „Exactly like you“ sem var
frumflutningur í Vestmannaeyjum á
grípandi opus Sigurðar Flosasonar og
ekki síður í „The man I love“, Þar sem
hægt og veikt intróið klifraði í hæstu
hæðir og fjaraði síðan út í bláan
blámann. Næst tóku þeir „I can’t give
you anything but love..“ Það var eins
og nóturnar héngju í lausu lofti en
samt njörvaðar niður í tónstiganum og
sögðu „anything but love..“ í saxanum
og mjúkur bassi Tómasar Einarssonar
kitlaði iljamar. í .Foolish things“ sem
mig minnir að hafa heyrt hjá Chet
Baker f eina tíð var Gunnar rólegur og
afslappaður á píanóinu og rythma-
gengið fylgdi vel eftir. Sigurður spil-
aði þetta hart svo söng í blúsnum.
Vaktin lauk svo leik sínum með ,,1’ve
found a new baby“. Salurinn var vel
með á nótunum í þessu lagi og tók
undir með myljandi klappi og
fagnaðarhljóðum. Sigurður reif tóninn
með saxófóninum eins og gjammandi
vélbyssa að éta upp súrefnið í salnum.
Það var líka einhvert decadent ártal í
hljómnum sem fann leið sína að
eyrum áheyrenda svo um munaði.
Þóra Gréta hefur góöa raddbreidd og beitingu, eins og einkenna má góða söngkonu.
Tóksalinnmeðtrompi
Djasskvartett Áma^ Scheving var
næstur á svið með Áma á víbrafón,
Karl Möller á píanó, Gunnar Hrafns-
son á bassa, Einar Val Scheving á
trommur og Þóru G. Þórisdóttur sem
söng í nokkrum lögum. Kvartettinn
var í magísku foimi og tók salinn með
trompi. Eftirminnilegustu ópusarnir
voru „Honey suckle rose“, þar sem
Þóra söng af innlifun með þeirri röddu
sem maður veit ekki hvaðan kemur.
Hún hefur góða raddbreidd og beit-
ingu. eins og einkenna má góða
söngkonu. Sérstaklega var hún í
essinu sínu í „Blue in dream" eftir
Miles Davis. Undirtónninn í „Blue
Dream“ er mjög afrómettaður og
þegar maður hafði hlýtt á söng og
hljóðfæraleik kornst maður að því að
þaðan er ekki héðan og maður spyr sig
hvaðan er þaðan. Mikill galdur og
góður samleikur. Það er ekki spuming
að Gunnar Hrafnsson er einn besti
jassbassaleikari sem nú plokkar
strengi, enda sýndi hann og sannaði að
fáir standa honum á sporði í alvar-
legum ballöðum og húmorískum tón-
myndunum, eins og sérstaklega þó í
Benny Golson. Áma brást heldur ekki
bogalistin og fór fimlegum slögum um
víbrafóninn. Einar Valur Scheving
dró einnig sætubragðið fram á
tunguna með frábærum trommuleik
svo hunang dropaði í hvert eyra.
Djassvaktin eða Sveifluvaktin sté
næst á svið með ekki ómerkari menn
en Sigurð Flosason á altsaxófón,
Gunnar Gunnarsson á píanó, Tómas
R. Einarsson á bassa og Matthías
Hemstock á trommur. Vaktin byrjaði
Fráíslenskumstefjumtil
Mozarts
Tríó Ólafs Stephensen sem í eru, auk
Ólafs á píanó, Tórnas R. Einarsson á
bassann og Guðmundur R. Einarsson
á trommur auk Reynis Sigurðssonar
sem lék á vibrafóninn, tók við af
Vaktinni og gerði góða yfirferð um
tónlistarsöguna. Breidd þeirra í út-
setningum og lagavali var ólik því
sem á undan hafði farið hjá fyrri
flytjendum þetta kvöld. Dekkaðijass-
liturinn allt frá íslenskum stefjum til
Mozarts. Varð úr þessu einhvers kon-
ar jass sem endurspeglaði frumleg
húmanísk viðhorf þar sem ánægjan og
gleðin réði ríkjum, mátulega alvarlegir
og mátulega kærulausir. Allt þeirra
spil lét vel í eyrum og náðu þeir að
dekra við hlustirnar með látlausum
útsetningum, þar sem enginn yfir-
gnæfði annan, en allir þakklátir í
sínum versereðu sólóum.
Þáttur Bjössa Thor
Hápunktur kvöldsins var vafalaust
Tríó Bjöms Thoroddsen, þess frábæra
gítarleikara. Með honum í tríóinu
voru Gunnar „megabassi" Hrat'nsson
og Guðmundur „papajass’* ísalands á
trommur, auk Egils Ölafssonar sem
galdraði margan magnaðann tóninn úr
barka sínum. Þeir byrjuðu á „Mood
Indigo" sem þótti vel við hæfi í
blámanum sem umlykur Vestmanna-
eyjar. Gítarleikur Bjöms í þessu lagi
var frábær og ekki laust við að vibratio
Hendrix glitti í gegn á köflum. Næst
tóku þeir „Heaven“ og þar með voru
allir staddir þar um stund. Því næst
tóku þeir „Nobady cares for me“ af
ekki ríúnhi innlifun og að lokum
„Spain" eftir Chick Corea sem var
hreint út sagt snilldarlega flutt. Tónlist
tríósins harmoneraði allan tilfinninga-
skalann og hreint með ólíkindum
hversu vel hljóðfæraleikaramir náðu
að beisla salinn allt eftir því hvemig,
þeir beittu tækni og tilfinningu hverju
sinni. Það vom ánægðir og fullnægðir
gestir sem stigu út í nóttina að
afloknum þessum tónleikum, sem eiga
vafalaust ekki sinn líka í Vest-
mannaeyjum, þó margt hafi ugglaust
verið vel gert frarn að þessu.
Undirritaður þakkar altént vel fyrir sig
og vonast til að rneira megi bmgga úr
slíku hunangi að njóta alls þess besta
sem völ er á í jassinum. Kynnir á
tónleikunum var Ólafur Stephensen
og fórst honum það vel úr hendi eins
og hans húmoríska von og vísa er.
Benedikt Gestsson
Dagar lita og tóna
Bj óða upp á það
besta í jassinum