Fréttir - Eyjafréttir - 03.02.2000, Blaðsíða 9

Fimmtudagur 3. febrúar 2000
Fréitir
9
Reykjavík, skólagöngu, sveitinni, komunni til Eyja og söngnum:
gaman og við fómm á böll og svo fór
maður líka á sjó á trillu og mér fannst
þetta því mjög frjálst, og skemmtilegt
líf í Eyjum. Svo var það náttúmlega
góður plús við Gauja að hann málaði
og hafði listrænar tilhneigingar. En
hann var mjög óheppinn að því leyti
að hann var alltaf að meiða sig og
slasa og undir slíkum kringumstæðum
hitti ég hann fyrst á Sjúkrahúsinu árið
1957“
Hólmfríður segir að Vestmanna-
eyjar hafi verið algert ævintýri þegar
hún kom þangað í fyrsta sinn. „Eg
hafði verið alin upp í mjög vernduðu
umhverfí og þekkti lítið til lífsins og
hef oft sagt í gamni að ég hafi ekki
orðið villingur fyrr en ég kom til Eyja.
Þetta var svo allt öðmvísi líf. Ungt
fólk héma var kannski flutt í ein-
býlishús og átti allt til alls, enda vann
það mjög mikið. En fólk hér var
alveg sérdeilis gott og glatt, en þó að
ég hafi alltaf verið með góðu fólki, þá
var þetta fijálst fólk og einhvem
veginn allt öðm vísi en maður átti að
venjast. Maður eignaðist strax góða
tengdaíjölskyldu, traustar vinkonur og
var komin í saumaklúbb og ýmiss
konar félagskap eins og kórstarfið en
ég hef alltaf verið mikið fyrir að vera
innan um fólk. Ég var líka mjög
heppin og fór strax að vinna á Heilsu-
gæslunni, eins og ég hef gert alla tíð
síðan. Að vísu var ég á Sjúkrahúsinu
þegar ég var nemi, en tók svo við af
Unni Gígju, þegar hún fór í
bameignarírí. Ég eignaðist syni mína
tvo, Ola Tý 1963 og Ósvald Frey
1964 og byrjaði síðan að vinna árið
1967 á læknastofum í Amardrangi.
Þar vann ég með Emi Bjamasyni
lækni og fleiri góðum mönnum í sjö
ár, en fluttist svo á nýju Heilsu-
gæslustöðina, sem vígð var í
sjúkrahúsinu 1971. Eftir gos var ég
svo skólahjúkrunarkona í sjö ár. Árið
1980 tók ég við hjúkmnarforstjóra-
stöðunni af Gígju, sem flutti úr
bænum. Þessari stöðu gegndi ég til
1997. Við hjúkmnarffæðingar höfum
það fram yfir aðrar stéttir (nema
sjómenn) að mega hætta og fara á
eftirlaun 60 ára gamlar. Ég var þá
búin að fá yfir mig nóg af mikilli
v'innu í 40 ár og greip því tækifærið.
3g var í fríi í eitt og hálft ár og naut
íverrar mínútu. Þá breyttust aðstæð-
tr og ég var tilbúin að byrja aftur í
tálfu starfi.“
Hólmfríður segir að það skemmti-
ega við að búa í svona litlu samfélagi
•éu hin nánu kynni við flesta íbúana.
,Maður þekkir nánast alla, hefur
;omið inn á flest heimili og
'innustaði, sinnt bömunum frá
æðingu og alla skólagönguna. Eldra
ólkinu, sem ég vinn nú með á
Iraunbúðum, hef ég fylgst með og
ekkt flesta allan þennan tíma.“
Hólmfríður segir að hún hafi einnig
lltaf ræktað vinkonur sínar í
íeykjavík, þrátt fyrir að hafa flust til
/estmannaeyja. „Við vomm þrjár
'inkonur sem vomm mikið saman frá
>ví við vomm smástelpur. Þetta vom
éra Auður Eir Vilhjálmsdóttir og
ísta Jónsdóttir sjúkraliði. Við fómm
;vo auðvitað í Verslunarskólann, af
3ví hann var hinu megin við götuna og
pabbi Auðar Eir var skólastjóri þar.
Við vomm alla tíð mjög samrýmdar
og góðar vinkonur og hefur haldist
alla tíð síðan, þá höfum við
skólasystumar úr Hjúkrunarskólanum
alltaf verið mjög samrýmdar. Fyrstu
árin fór maður ekki oft til
Reykjavíkur, enda langt að fara með
Heijólfi fýrir Reykjanes, en það var nú
svo merkilegt að sumar vinkonur
mínar í Reykjavík höfðu kannski
ekkert sést frá því ég hafði verið í
Reykjavík síðast.
Miklar breytingar á starfinu
Hólmfríður segir að miklar breytingar
hafi orðið á starfi hjúkmnarfræðinga á
þessum ámm og að hún muni tímana
tvenna í starfmu. „í gamla daga lá
fólk inni kannski mánuðum og ámm
saman, fólk var kannski í magakúrum
í fleiri vikur upp á hrærð egg og
rjóma. Fólk sem hafði farið í bakað-
gerðir, þurfti kannski að liggja inni í
hálft ár. Svo vom ný lyf að koma til
sögunnar, eins og pensilín og skyld
lyf.“
Hvemig stóð á því að þú lagðir fyrir
þig hjúkmn, sér í lagi í ljósi þess að
vera með próf frá Verslunar-
skólanum?
„Þetta er bara eins og með fleiri
drauma sem ég átti. Móðursystir mín
var reyndar hjúkmnarkona, en hún dó
nú fermingarárið mitt svo ég þekkti
hana því ekkert sem slíka, enda hún
hætt sem hjúkrunarkona þegar ég man
eftir henni. Ég var úti í Englandi
þegar ég var fimmtán ára, sem au-pair
og í þorpinu sem ég bjó í tók fjarskyld
íslensk kona á móti mér. Ég kom
þama á miðvikudegi og var svo hjá
henni í mat á sunnudeginum. Þá fær
hún heilablæðingu á meðan ég er
þama og dó innan nokkurra klukku-
tíma. Eg veit ekki hvort þetta atvik
tengist hugsanlegum áhuga mínum á
hjúkmn, eða hvort eitthvað slíkt
vaknaði innra með mér þegar ég var
að stumra yfir henni þama. En ég var
í Englandi á þriðja mánuð að læra
ensku sama árið og ég fór í þriðja
bekk í Versló."
Skelfingartímar
Hólmfríður og Gaui upplifðu gos-
nóttina eins og svo margir og segir
Hólmfríður að það hafi verið skelfing-
artímar. „Þófannst mér fólk almennt
vera frekar rólegt, en ég man að ég
hljóp í næstu hús til þess að vekja upp
fólk, því að það vora ekki allir með
síma. Einnig rifjaðist upp íyrir mér að
mamma hafði einhvem tíma lent í
bmna þegar hún var ung pg talaði oft
um það sem hún missti. Ég var nú oft
búin að hugsa um hverju ég myndi
bjarga ef ég lenti í einhveiju svipuðu.
Nú og það eina sem ég tók með mér
var ljósmynd af henni ömmu minni
Hólmfríði sem dó fermingarárið mitt,
en var mér alla tíð mjög kær og einnig
tók ég silfrið mitt sem við fengum í
brúðkaupsgjöf. En í sambandi við
gosið var það mjög ánægjulegt þegar
fólk fór að flytja aftur til Eyja og
maður varð vitni að þeirri bjartsýni
sem einkenndi fólkið og upp-
bygginguna.“
Éinnst þér þessi bjartsýni vera á
undanhaldi?
„Já, en það er allt öðm vísi. Mér
finnst svartsýnin ekkert vera bundin
við Vestmannaeyjar heldur þjóðina
alla. Það er alltaf einhver eilífðar böl-
móður og fólk allt of neikvætt. En
auðvitað hefur samdráttur og atvinnu-
leysi neikvæð áhrif og það er nú alltaf
auðveldara að gera meira úr því nei-
kvæða en þvf jákvæða. Fólk er ekki
alltaf nógu ánægt með hlutskipti sitt
og heldur að allt sé grænna hinum
megin girðingar. Svo er þetta hugar-
far sem er orðið svo ríkjandi að fólk
vill ekki gera hlutina sjálft, heldur á
alltaf einhver annar að gera þá.“
Söngurinn
En hvað með áhugamálin, er það
söngurinn?
, Já ég myndi nú segja að sögnurinn
hafí verið mitt stærsta áhugamál. Ég
hef verið í kómm alveg frá því í
bamaskóla að ég söng með Bamakór
Fríkirkjusafnaðarins í Reykjavík undir
stjóm Jóns Isleifssonar, þegar ég var
tíu ára Ég veit svo sem ekkert hvemig
líf mitt hefði orðið ef ekki hefði komið
til söngurinn og kórastarfið Maður
hefur upplifað svo margt skemmtilegt
með þessu fólki, að það er eins og
fjölskylda manns. Við höfum farið í
margar ferðir, jafnt innan lands sem
utan. Reyndar elskaði ég karlakóra og
átti mér draum um að maðurinn minn
yrði að syngja í karlakór, en Gaui
hefur ekki tekið þátt í kórsöngnum.
En til dæmis þegar Samkórinn setti
upp Meyjaskemmuna og fór með til
Færeyja á sínum tíma, þá bjó hann til
leikmyndina og það allt saman. Svo
að hann hefur nú eitthvað tengst
þessu. Ég hef líka haft mikinn áhuga
á ljósmyndum og hef tekið ótrúlegan
fjölda mynda og kannski má segja að
maður sé alin upp í því, vegna þess að
Osvaldur Knudsen frændi minn og
hans myndasmíð og kvikmyndir setti
sterkan svip á fjölskylduna. Ég var þó
ekkert í kvikmyndun heldur bara
áhugamanneskja um að taka
ljósmyndir og aldrei talið mig neitt
flinka við það, Gaui hefur aftur tekið
mikið af fínum myndum og
framkallaði oft sjálfur hér áður fyrr.
Hann var einnig að taka fréttamyndir
héma fyrir sjónvarpið á ámm áður.“
Nú hefur Gaui alltaf verið mikill
þjóðhátíðarmaður og starfað mikið í
kringum þær, hefur þú smitast af
þessum undirbúningi í kringum
Þjóðhátíð í Eyjum?
„Já, kjötsúpukona eins og frægt er
orðið. Auðvitað var þetta stundum
heilmikið vesen en oftast nær mjög
gaman eins og í kringum strákana
okkar og enn kemur fólk til okkar sem
kemur bara í kringum Þjóðhátíð og
strákana Ola Tý og Osvald, sem er
reyndar nýfluttur heim aftur. En það
er afskaplega gott að hafa þá og
ljölskyldur þeirra héma.“
Ég er sátt
Sérðu líf þitt hafa tekið einhveija aðra
stefnu undir ólíkum kringumstæðum?
„Maður hefur svo sem oft hugsað
um það, en ég veit það ekki, sumt
hefði kannski mátt fara öðm vísi en
það fór. Ég er altént mjög sátt.
Auðvitað höfum við gengið í gengum
ýmsa erfiðleika eins og flestir, en
maður reynir að láta það ekki hafa
áhrif á sig. Og eins og ég sagði áðan
er ég aftur byrjuð að vinna í hálfu
starfi og er mjög ánægð með lífið og
tilvemna."
Benedikt Gestsson
UNG og ástfangin, Gaui og Hólmfríður á trillu við Eyjar í blíðviðri
1957.
HÓLMFRÍÐUR, árið 1957
framan við gamla sjúkrahúsið
þar sem nú er Ráðhúsið.
FJÖLSKYLDAN, Gaui, Ólafur Týr, Hólmfríður og Ósvaldur.
i 111 ■ \ 1
í jBlpv' ' 11 /
jflfiÉu
JPSP5 " b -iJ

á ■k BHmL % IV V'
STJÓRN Kórs Landakirkju á 200 ára afmæli kirkjunnar 1982/1983.
F.v. Ólafur Sveinbjömsson, Ásta Ólafsdóttir, Hallgrímur Þórðarson,
Hólmfríður og Hjálmar Eiðsson.
HÓLMFRÍÐUR með sonum og tengdadætrum, f.v. Jóhanna AI-
freðsdóttir, Ólafur Týr, Hólmfríður, Sigrún Gylfadóttir og Ósvaldur.