Harmonikublaðið - 01.12.2011, Blaðsíða 16

Unga fólkið og harmonikan:
Guðmundur tekur okkur sem jafningjum
Álfheiður Gló Einarsdóttir
segir Pétri Bjarnasyni frá sér og harmonikunni
Ég hitti Álfheiði Gló á skemmti-
fundi FHUR í Iðnó í haustog bað
hana að gefa lesendum Harm-
onikublaðsins kostá aðfræðast
svolítið um hennar hagi. Hún
gaflítið útáþað og taldi ekki frá
miklu að segja. Svo kom þó í
spjallinu að við urðum sammála
um að það væri mikilsvert að
fjalla um stúlkur í harmonik-
unámi ekki síður en strákana og
því ætlarhún að segja lesendum
svolítið frá sér. Ég sendi henni
svo beiðni um ýmsar upplýs-
ingar til að hefja þetta starfog
fékk mjög ítarleg og góð svör
við þeim og svo velframsett, að
þar er ekki miklu við að bæta
þegar við höfum yfirfarið allt
saman og snurfusað.
Ég gef því Álfheiði Gló orðið:
„Ég heiti Álfheiður Gló Einars-
dóttirogerfædd 1994 ÍReykja-
vík og hef búið f Langholtinu
alveg frá fæðingu. Pabbi minn
heitir Einar Einarsson og er
vélaverkfræðingur og móðir
mín heitir Guðrún Garðarsdóttir
og er meðferðaraðili. Ég á eina
systur sem heitir Heiðrún Vala
sem er 11 ára og að ógleymdum
kettinum, sem heitir Dorrit
Músamef.
Ég byrjaði að læra á harmoniku
í september 2005 þegar ég var
11 ára. Vala systir mín hermdi
náttúrulega eftir mér, eins og
með allt annað og byrjaði líka
að læra hjá Guðmundi en hún
er nýhætt því og er farin að læra
söng.
Sjálf man ég ekkert af hverju
það var harmonikan af öllum
hljóðfærum, sem varð fyrir val-
inu, en móðursystir mín heldur
því fram, að þetta sé allt henni
að kenna (þakka? ókey!). Hún
átti þá víst harmoniku sem hún
glamraði á öllum stundum án
þess að kunna neitt af viti. Hún
rifjar það upp að það hafi verið
rosa fjör hjá okkur þegar ég var
íheimsókn oghún var að spila.
Ég hef víst bara viljað gera eins
ogfrænka sem ég leit upp tilog
þess vegna byrjað að læra á
16
harmoniku. Það er bara sam-
komulag hjá okkur að þetta geti
verið skýringin.
Pabbi minn kvartar sáran yfir
því að égvaldi harmonikuna í
hvert skipti sem það kemur að
honum að bera þetta flykki.
Hann spyr mig stundum af
hverju ég geti ekki bara spilað
á þverflautu eða þríhyrning. Þá
bendi ég honum á að hann megi
bara vera þakklátur að ég vatdi
ekki píanó.
Guðmundur Samúelsson var
reyndar ekki fyrsti kennarinn
minn. Ég keypti lélega pfanó-
harmoniku og byrjaði í heima-
kennslu hjá öðrum manni en
það tók ekki nema örfáa tíma til
að sjá að það myndi aldrei
ganga. Þá fann mamma annan
kennara, Guðmund og ég man
bara eftir þessum risavaxna
manni. Hefði ég mátt ráða hefði
ég sennilega ekki byrjað hjá
honum af hræðslu við hann, en
mömmu leist svo vel á hann að
það var ákveðið. Þannig byrjaði
samstarf mittvið Guðmund. (Ég
segi samstarf, því einn af
kostum hans er að hann hefur
alltaf tekið manni meira sem
jafningja heldur en nemanda).
Guðmundur lagði strax mikið
upp úr þvf að ég ætti gott hljóð-
færi og hann mælti með
hnappakerfi, því það væri
tæknilega fullkomnara ogværi
betra þegar ég væri lengra
komin ínámi, þannigað pfanó-
harmonikunni var skipt út fyrir
Fisitalia hnappaharmoniku. Og
þá byrjaði alvaran því eins og
flestir vita erGuðmundurein sú
metnaðarfyllsta manneskja
sem þetta land hefur alið.
Metnaður Guðmundar er svo
mikill, að ég er viss um að það
hefur hrætt suma frá námi en
þeim sem geta staðið undir
pressunni hefur hann fleytt
mjög langt. Þegar ég missi
tímabundið áhuga á harmonik-
unni, þá gerir það aldrei neitt
til, því Guðmundur hefur alltaf
nægan metnað fyrir hönd okkar
beggja og meira en nógtil.
Ég lauk miðstigsprófi á harm-
onikuna núna í maí á þessu ári.
Guðmundur vildi Ijúka prófinu
þá strax af því þetta vareinmitt
á þeim tíma sem nýju harmon-
ikurnarokkarvoru fframleiðslu.
Guðmundur vissi að það yrði
best fyrir mig að vera búin með
miðstigið þannig að ég gæti
tekið góðan tíma í að skipta yfir
á nýju harmonikuna. Hann vissi
sem var að það yrði ekki létt
verk að skipta úr mjög lítilli
harmoniku yfir í alveg fulla
stærð. Harmonikurgerastvarla
stærri og flottari heldur en
þessar og þetta voru svo mikil
viðbrigði að ég er bara nýlega
byrjuð að ná almennum tökum
á harmonikunni.
Það var mjög mikið stress og
spenningur sem fylgdi þessu
standi að vera að panta harm-
onikur frá Ítalíu, harmonikur
sem ég hafði aldrei heyrt í, vissi
ekkert hvernig hljómuðu, vissi
eiginlega bara ekkert um, fyrir
upphæð sem var svo framandi
að maður skildi hana varla. Ég
treysti bara Guðmundi fyriröllu
saman og það eina sem ég gat
gert var að krossa fingur.
Hér bið ég Gló að koma með
nánari lýsingu á þessu undra-
tæki.
Sko, ég get ekki útskýrt fræði-
lega partinn af undrum harm-
onikunnar minnar, til þess
þyrftirðu að ráðfæra þig við
strákana, en ég get hinsvegar
sagt þér að enn er hún að koma
mér á óvart með eiginleikum
sínum. Heima í stofu hljómar
hún allt öðruvísi en þegar