Reykvíkingur - 23.05.1952, Blaðsíða 3

hótelherbergjaleigu af þessu tagi: láta skrá
stúlkurnar sem eiginkonur sínar. Þó er það
á allra vitorði, að til undantekninga má telj-
ast ef í slíkum tilfellum er raunverulega um
hjón að ræða. — Fyrir nokkrum dögum
settu yfirvöld hótelsins nýjar reglur um að
þessar „eiginkonur“ hermannanna skuli
skilyrðislaust gefa upp fullt nafn á sjálfum
sér. En þessar og aðrar umræddar ráðstaf-
anir eru að sjálfsögðu ekki annað en kák.
Ógiftar stúlkur sem haldnar eru því blýgð-
unarleysi að segjast vera eiginkonur ein-
hverra hermanna, sem þær sjálfsagt þekkja
oft og tíðum lítið sem ekki neitt, þær hika
auðvitað heldur ekki við að ljúga til nafns.
Skylt er að geta þess, að rannsóknarlög-
reglan hefur ekki látið mál þetta afskipta-
.laust. Menn frá henni koma oft á vettvang
að nóttu til og láta ljúka upp fyrir sér her-
bergjum þar sem grunsamlegir gestir hafast
við. Okkur er vel kunnugt um þessar rann-
róknir lögreglunnar, og gætum við úr þeim
fært fram óteljandi rök til stuðnings þeirri
fullyrðingar okkar, að ástandið á þessum
stað er mjög alvarlegt.
En allt um það hefur ennþá ekki orðið
vart neinna raunhæfra aðgerða af hálfu
lögreglunnar til að fyrirbyggja ósómann.
Enda er málið sjálfsagt ekki sem auðveldast
viðfangs fyrir hana, og verður ef til vill
aldrei leyst sem lögreglumál eingöngu. En
þá kemur til kasta almennings. Það er skoð-
un okkar að almenningur sé sekur um
háskalegt sinnuleysi varðandi þetta mál og
önnur skyld. Og þess vegna teljum við svo
mikils um vert að vekja hann til umhugsun-
ar um það. — Því að lausn málsins er fyrst
og fremst á valdi almennings. (Sjá „Þetta
getur ekki gengið“).
F YRIR nokkru hittust þeir á götu Sigurð-
ur Skagfield, Kristinn Andrésson og Þor-
steinn Valdimarsson. Kristinn spurði Skag-
field: Mundirðu fara til Rússlands, ef þér
yrði boðið?
Skagfield svaraði: Þó mér yrði boðið til
Helvítis, þá færi ég.
Þá kvað Þorsteinn:
Skemmtun er að Skagfíldi,
þó skammi hann allt og níði.
Ég held hann yrði í Helvíti
híbýlanna prýði.
^V^IÐ fréttum um daginn um töluvert ný-
stárlegan kokk, sem væri að fara til sjós,
og þegar við fréttum skömmu seinna, að
hann hefði haldið dagbók yfir fyrstu sjó-
ferðina sína, þá leituðum við hann uppi og
fengum að sjá það sem hann hafði skrifað.
Þessi kokkur er að því leyti nýstárlegur, að
hann gengur í nælonsokkum á landlegu-
dögum; þetta er nefnilega kornung stúlka,
þvengmjó og lagleg og hláturmild og varla
meir en hundrað pund. Við höfum aldrei
áður séð laglegan sjókokk.
Hér eru glefsur úr dagbókinni, nokkrar
REYKVÍKINGUR
setningar af mýmörgum setningum, hripað-
ar í flýti um nætur:
30. apríl — „Ég er að fara til sjós í fyrsta
skipti á æfinni. Kannski ætti ég ekkert að
reyna að halda dagbók. Kannski eiga þessir
dagar eftir að ríða mér að fullu. Þetta er
mikið og gott skip, en ég er ekki grunlaus
um, að eitthvað skrítið sé að gerast innvortis
í mér. Þó er ég búin að taka tvær óbrigðul-
ar sjóveikispillur. Herra guð í himnasal,
haltu mér við trúna!“
1. maí — „Ég var ræst kl. 6 og gaf slátur
og skyr. Allt í stakasta lagi með það. En
þegar ég var búin að ganga frá níu-kaff-
inu, þá .... Ég harkaði af mér eins lengi
og ég gat, ég vildi ekki gefa mig fyrr en
í fulla hnefana. Ég kastaði upp í laumi
í fyrstunni, en svo .... Blessaðir karlarnir
hafa stjanað við mig eins og hvítvoðung.
Þó hef ég ekki kastað nein ósköp upp, bara
verið svo grátlega máttlaus og aum. En það
er ég viss um, að íslenskir sjómenn eru
bestu menn í heimi ....
.... Samt tókst mér að skreiðast upp í
kvöld og gefa kaffi. Ég brenndi mig, þegar
ég var að búa til kaffið. Það er gæfumerki,
segja þeir hér um borð .... Mikið er skrítið
að heyra þá kalla skipstjórann karlinn.
Maður á besta aldri! En þetta er víst venjan
hjá öllum sjóurum á öllum bátum, og ef
talað er um helv.... karlinn, þá er það al-
veg sérstakur heiður fyrir skipstjórann. Ég
er kölluð kokksi, kokki, hofmeistari og
kokka. Ég kann best við kokkuna .... “
2. maí — „Ég er búin að brenna mig æði
oft í dag, ég er víst lukkunnar pamfíll. Ég
er líka öll marin og blá af árekstrum og ég
er búin að skera mig í þumalputtann ....
Um hádegið eldaði ég sætsúpu og ýsu. Ég
hellti fullum diski af sjóðandi súpu yfir
axlir eins félaga míns. Hvílíkt ægilegt ösk-
9/Í3
ur! Ég þorði ekki að hlæja fyrr en allir fóru
að hlæja, en þá þótti mér heldur gaman ..“
3. maí — „Eldey er alhvít. Mér er sagt að
þetta séu súlur. Það er svo mikið af þeim
í Eldey, að það hefur verið reiknað út, að
þær éti ca. 30 tonn af fiski á dag. Erlendur
fuglafræðingur reiknaði þetta út í fyrra —
svo segja þeir hér um borð að minnsta kosti.
Ég sé hálfpartinn eftir öllum þessum fiski.
Mér er svo umhugað um, að við öflum
vel .... í kvöld vorum við í dýrlegum fagn-
aði, strákarnir spiluðu bridge í kokkhúsinu,
svo var drukkið kaffi og hlustað á dans-
lög. Það er nefnilega laugardagskvöld. En
áður en ég háttaði fór ég út að borðstokkn-
um með gamalt brauð og kallaði pút pút.
Skyldu súlurnar hafa skilið mig?“
4. maí — „Þegar ég var að búa til hádeg-
ismatinn, missti ég niður helminginn af
sósuefninu. Líka fékk ég fullan pott af vatni
yfir höfuðið, og þá var hlegið hátt og lengi.
Eitt gæfumerkið enn!
.... Það er sunnudagur. Reyndar verðum
við ekki mikið vör við það hérna úti á haf-
inu, fótaferðartíminn er sá sami og vinnan
sú sama. Maturinn í dag: Steik, sveskju-
grautur, gulrætur og grænar baunir, að ó-
gleymdri sultunni. Hér er sulta sjálfsagðari
en allt sjálfsagt, hún er borðuð með salt-
fiski hvað þá öðru .... Við komum inn á
morgun. Eitt kann ég ekki enn, það er að
ganga. Eins er ég dálítið áttavillt á þessu
heimili, þó ég sé búin að uppgötva hvað og
hvar lúkarinn er. En ég hef margt lært á
þessum fjórum dögum og ég er víst um
þúsund krónum ríkari. Og annað kvöld
byrjar ný ferð, kannski til nýrra miða, til
öflpnar nýs fisks — og ég ætla með. Bara
vona ég að ég hætti að vera svo lánsöm að
brenna mig. Að öðru leyti má gæfan fylgja
mér .... “
3