Reykvíkingur - 23.05.1952, Blaðsíða 7

KONUR ERU HEIMSINS MESTU SAFNARAR;
KARLAR SAFNA GÁFULEGA, KERFISRUNDIÐ
F
IjINHVER bondi, sem nu er löngu dauður,
á einhvertíma að hafa komið til einhvers
kaupmanns, sem líka er löngu dauður, og
spurt, hvernig hann hefði orðið svona ríkur.
Sagan segir, að bóndinn hafi þá stundina
verið að skera snærið utan af pinklum sín-
um, og kaupmaðurinn á að hafa gotrað aug-
unum til sveitamannsins og hnífsins og svar-
að með hægð: Ég leysti hnútana.
Þessi heimskulega dæmisaga, sem haldið
hefur verið hneykslanlega á lofti allt fram
á þennan dag, mun eiga að innræta börnum
nýtni og hagsýni. Hin eina rökrétta ályktun,
sem draga má af sögunni, er hinsvegar sú,
að kaupmaðurinn hafi verið haldinn söfn-
unaræði af þeirri tegund, sem nútímakonan
hefur fullkomnað: að maðurinn hafi átt all-
ar skúffur fullar af snæri og allar geymslur,
að hús hans hafi verið ein snæraflækja frá
kvisti niður í kjallara — og að hann hafi
átt það fullkomlega skilið.
Bandaríkjamaður, sem skrifar í The Sat-
urday Evening Post, lýsir þessu söfnunaræði
nýlega í örstuttri grein, morandi af skarp-
skyggni og gáfulegum athugunum. Hann
segir meðal annars:
Hver ein og einasta kona er hluta-varð-
veitari í hjarta sínu. Karlar eru líka hluta-
varðveitarar, en þeir varðveita aðeins gagn-
lega hluti*, eins og gömul bílanúmer eða
biluð öruggi eða lykilinn, sem gekk að bíl-
skúrhurðinni, áður en skipt var um skrá.
M ÉR virðist sem meginástæðan fyrir því,
að konur geyma hluti, sé sú, að þær geti
ekki fengið af sér að kasta þeim. Konan mín
á t. d. mikið hlutasafn í ísskápnum okkar.
Hún á líka ágætt safn í lyfjakassanum, þar
á meðal glerkrukku, sem ekkert stendur
á (er þetta ekki ofnæmismeðalið, sem lækn-
irinn lét þig fá í fyrra?) pappaöskju, sem
í eru nokkrar hvítar pillur (við einhverju
*Hér er strax gott dæmi um skarpskyggni
og gáfur höf. — Ritstj.
REYKVÍKINGUR
hljóta þær að vera) og ýmsar gerðir af litl-
um glösum með brúnni skóf í botninn.
Ég er nýbúinn að kanna húsið okkar ræki-
lega (skrifar höf. enn) og semja lista yfir þá
hluti, sem fólk varðveitir:
1. Hlutir, sem passa á hluti, eins og t.d.
lok af krukkum og pottum og hettur af
flöskum.
2. Hlutir, sem detta af öðrum hlutum, svo-
sem hnappar, spennur, lamir, nokkrar skrúf-
ur, sem losnuðu innan úr ryksugunni, elsk-
an, og skrúfboltinn, sem ég fann undir bíln-
um mínum, þegar ég reyndi að koma honum
í gang 1 morgun.
3. Hlutir, sem aðrir hlutir voru í, þar á
meðal pappírspokar, kringlóttar pjáturs-
dósir (engin kona getur staðist kringlótta
pjátursdós) og allar hugsanlegar gerðir af
tómum krukkum.
4. Hlutir, sem synd væri að fleygja.
Þarna eru m.a. spilin, sem aðeins örfá
spil vantar í, og vinstri handar hanskinn,
sem væri svo ágætur, ef hinn kæmi í leit-
irnar.
5. Hlutir, sem geymdir eru í kjallaranum,
eins og t.d. 30 eða 40 blómapottar, sem ég
velti um koll í hvert skipti ég fer niður,
handfangið af gamalli ísgerðarvél o.s. frv.
6. Illutir, sem minningar eru bundnar við,
þar á meðal hjónabandstilkynningar, próf-
skírteini, stráhatturinn, sem þú áttir í
menntaskólanum, og jólakortin frá því í
fyrra.
7. Hlutir, sem synd væri að nota, svo
sem rúmábreiðan, sem Imba frænka hekl-
aði alveg einsömul, og flaska af eldgömlu
einiberjavíni, sem við höfum geymt árum
saman og ætlum að nota við hátíðlegt tæki-
færi.
Geymslukerfi kvenfólks er auðvitað
alveg sérstakt í sinni röð. Hlutir, sem not-
aðir eru aðeins einu sinni á ári (t.d. jólatrés-
skraut) eru geymdir fremst á neðstu skáp-
hillunni. Aftur á móti er hlutur, sem er í
daglegri notkun (ryksugan t.d.) undantekn-
ingarlaust geymdur aftast í skápnum, bak
við nokkra pappakassa. Gamall ullarfatn-
aður, sem einhverntíma á að koma að not-
um, er vandlega vafinn í blaðapappír, sem
á eru ritaðar skammstafanir á borð við
„Skr“ eða „Tr-ja, 9.17.51“ Kvenmaður get-
ur alltaf leyst þessi dulmálsskeyti með því
að rífa gat á pappírinn og gæjast inn. —
GrEIN Bandaríkjamannsins í The Satur-
day Evening Post lýkur á þessa leið: Það er
vitaskuld ekkert álitamál, að svona [ringl-
aðir] eru karlmennirnir ekki. Hið nákvæma
geymslukerfi þeirra er til fyrirmyndar; þar
er hver hlutur á sínum stað. Ég hef til
dæmis mitt eigið kerfi, sem
Frá ritstjóranum: í handrit höfundar
vantar síðasta blaðið. Hann man því miður
ekki hvar hann lét það.
LENGSTA SETNINGIN SEM VIÐ MUNUM
EFTIR ÞESSA STUNDINA
(Blóðvatnsrannsóknadeild Mbl. 15. 4.)
Prófessor Henri Desoille er einn þeirra
frönsku lækna, sem fylgjast af brennandi
áhuga með tilraunum þeim, sem fram
fara á þessu sviði, og blaðamaður einn hitti
hann að máli á Braussais sjúkrahúsinu, þar
sem hann hafði rétt nýlokið morgunfyrir-
lestrunum og hafði nokkrar frístundir af-
lögu, og spurði hann frétta af nýjustu blóð-
vatnsrannsóknum í þessum efnum og vænt-
anlegum árangri af þeim, oss dauðlegum
mönnum til huggunar.
★
EKKI MUNDU ALLIR KALLA ÞAÐ
DULRÆNT
(Vísisdeild)
Þrúður, dóttir síra Finn Þorsteinssonar
að Klyppstað í Loðmundarfirði, veiktist
suður í Hellisfirði hjá Hávarði móðurbróð-
ur sínum. Hafði hún þá farið nýlega frá
foreldrum sínum nyrðra. A meðan hún
lá í Hellisfirði var henni ráðlagt að drekka
vín til styrktar sér. Neytti hún þá einnar
flösku af portvíni og batnaði nokkuð. En
þó fannst henni sér verða bezt af korn-
brennivíni ....
(Birt í dálkinum „Dulrænar frásagnir“).
------------------------------------
NOTICE
WE do not cater to coloured people here,
pví colour ber að hata nú á dögum;
sú ajstaða er ólvirað og skýr
i afrlkönskum glimukappalögum.
Og komi hin£að inn that angry brute
sem eitt sinn gerði Láru miðil hissa,
pá segið, ég sé farinn eitthvað út
með alla mina hunda til að pissa.
Vallaskáld.
7