Skessuhorn - 26.05.2010, Side 21

21ÞRIÐJUDAGUR 26. MAÍ
Kjörfundur í
Hvalfjarðarsveit
vegna sveitar­
stjórnarkosninga
laugar daginn 29. maí 2010.
Kjörstaður:
Kosið verður í Stjórnsýsluhúsinu við Innrimel 3.

Kjörfundur:
Kjörfundur hefst kl. 09:00 og lýkur kl. 21:00.
Kjósendur eru hvattir til að koma snemma á kjörstað
og hafa persónuskilríki meðferðis.

Talning atkvæða:
Atkvæði verða talin í Stjórnsýsluhúsinu að loknum kjörfundi.

Kjörstjórn í Hvalfjarðarsveit:
Jón Haukur Hauksson s. 669-7932
Jóna Björg Kristinsdóttir
Margrét Magnúsdóttir
Snækoll og mig langaði að gorta
mig aðeins af því við hana,“ segir
Pétur og Svava heldur áfram.
„Sambandið var lélegt, ég heyrði
illa hvað hann sagði, svo ég spurði
hátt og skýrt. „Upp á hvað fórstu?
Skipti.“ Ég gerði mér enga grein
fyrir því að hátalari var stilltur inn
í matsalinn þannig að allir gátu
heyrt hvað ég sagði.“ Pétur bætir
brosandi við að auðvitað hafi allur
mannskapurinn sprungið af hlátri,
enda ekkert annað hægt. En þetta
sé ein af þessum skemmtilegu
minningum sem gefi lífinu lit.
Í litlu samfélagi eru allir
mikilvægir
Þess var ekki langt að bíða að
ungu hjónin fóru að hafa afskipti
af félagsmálum af ýmsum toga.
Þau eru sammála um að í litlum
samfélögum séu allir mikilvægir,
vægi persónunnar sé svo mikið.
Búseta á smærri stöðum sé því
dýrmætur og kannski vanmetinn
skóli. „Ég met þessi ár afar
mikils sem ég var þátttakandi
í sveitarstjórnarmálum og
félagsmálum yfirleitt,“ segir Svava.
„Það er sérstaklega gefandi að fá
að vera virkur í að móta samfélagið
sitt. Jafnframt kynnist maður gnótt
af góðu fólki sem mikið verðmæti
er fólgið í. Ég hef alltaf verið
félagslynd og held að það sé í
sumum ættum. Faðir minn var mjög
virkur í félagsmálum fyrir norðan.
Ég er alin upp við skoðanaskipti
og umræður heima í tengslum við
sveitarstjórnarmál, ekki endilega
pólitík. Í tvö kjörtímabil var ég hér í
sveitarstjórn. Það var ómetanlegur
skóli sem ég hefði ekki viljað missa
af. Svo má einnig segja að það
sé enginn maður með mönnum
nema að ganga í allt mögulegt í
mörgum minni samfélögum,“ segir
Svava brosandi, „enda gerðum við
það alveg svikalaust. Ég gekk í
ungmennafélagið sem Pétur hafði
auðvitað verið félagi í lengi. Svo var
ég í leikfélaginu og kvenfélaginu.
Jafnframt spilaði ég blak með fjölda
frábærra kvenna hér á staðnum.
Við vorum á öllum aldri, konur
sem komum saman af þörf fyrir
að hreyfa sig. Við hlógum oft svo
mikið að magavöðvarnir voru í
stanslausri notkun. Það var fádæma
skemmtilegt. Ég tók sem sagt þátt
í öllu sem var í boði og fyrir vikið
kynntist ég öllum. Það var í raun
ómetanlegt fyrir mig enda varð ég
Hvanneyringur eða Borgfirðingur
með það sama. Þótt ég segi enn að
fara heim í Ósland þá er heima hér
á Hvanneyri. Enda hef ég lifað fleiri
ár í Borgarfirði en í Skagafirði.“
Veiðifélag, Oddfellow,
slökkvilið og Sporið á
Kínamúrnum
Pétur hefur komið víða við er
kemur að félagsmálunum, ekki síður
en kona hans. Hann var í Slökkviliði
Borgarfjarðardala í ríflega þrjátíu ár,
þar af slökkviliðsstjóri í tíu. Margir
muna vasklega framgöngu hans og
fleiri góðra manna er Mýrarnar
loguðu vorið 2006. Einnig hefur
hann verið formaður í Veiðifélagi
Andakílsár frá árinu 1986 og þau
hjón bæði starfað í Oddfellow stúku
um árabil. Jafnframt þessu sat Pétur
í bygginganefnd í fjölda ára og var í
Lions í tæp tíu ár, auk þess að vera
stundakennari í byggingafræðum
við Bændaskólann frá 1989­2000.
Upp úr þessum félagsmálum var
síðan stofnaður danshópur sem
í raun getur rakið upphaf sitt til
landsmóts ungmennafélaganna á
Akranesi 1975. „Það var svo árið
1995 sem danshópurinn Sporið
var formlega stofnaður til þess að
æfa og sýna íslenska þjóðdansa. Í
hópnum hafa verið 12­13 pör ásamt
hljóðfæraleikurum. Við höfum
alla tíð dansað í þessum hópi. Þótt
við séum hætt að dansa með þeim
erum við samt félagsmenn,“ segir
Pétur og bætir við: „Sjúkdómur
Svövu hefur haft þessar afleiðingar.
Með hópnum höfum við ferðast
til margra staða, innanlands og
erlendis og meðal annars dönsuðum
við á Kínamúrnum, það var alveg
ógleymanlegt. Þetta mannvirki er
engu líkt, þessir þúsundir metrar
af vegg sem liðast eins og ormur
yfir landslagið. Í sumar förum við
síðan með hópnum til Rúmeníu og
hlökkum mikið til.“
Hestamennska og
ferðalög
Að umgangast og komast í
snertingu við náttúruna og skepnur
er sumum í blóð borið þótt ekki sé
áhugi á því að gerast bændur. Svo er
með Svövu og Pétur. Þau hafa kosið
sér að fullnægja þeirri þörf sinni
með hestamennsku sem þau hafa
stundað lengi, þótt Svava segist að
mestu hafa lagt hana á hilluna vegna
veikinda sinna. Blik kviknar í auga
og bros á vör þegar hestaferðir fyrri
ára bera á góma, hvort sem farið var
í kringum Langjökul eða á Mývatn
og austur, eða bara í dagsferð.
En það er ekki hægt að eiga og
halda hesta ef ekkert er skjólið
fyrir þá. „Fyrsta hesthúsið okkar
var byggt af miklum vanefnum
en jafnframt útsjónarsemi,“ segir
Pétur. „Við áttum enga peninga en
langaði að koma upp aðstöðu fyrir
hrossin. Húsið var byggt úr viðum
gamla veiðihússins við Grímsá
og sæluhússins á Holtvörðuheiði.
Spýturnar áttu því mikla sögu.
Næst byggðum við hús með vinum
okkar og höfum svo nýlega byggt
þriðja hesthúsið, í þetta sinn með
strákunum okkar, sem er með
nokkuð öðrum brag en hin fyrri,
bæði þægilegra og nútímalegra. En
mikil var gleðin þegar fyrsta húsið
var risið.“
Góð tímamót
Pétur og Svava urðu sextug á
síðasta ári. Við þau tímamót seldu
þau PJ byggingar ehf. til sona
sinna, sem einnig búa á Hvanneyri,
annar í gamla húsinu þeirra. Pétur
segist alltaf hafa verið ákveðinn í
því að hætta á þeim tímamótum,
finnst það gott og enn betra að
synirnir vildu taka við. Þau hófu
byggingu á nýja húsinu sínu fyrir
nokkru sem gat staðið öðruvísi í
lóðinni en það gerir nú. Eitthvað
sagði þeim að hafa húsið þannig
að gengið yrði beint inn í það. Það
kom sér vel er Svava greindist með
sjúkdóm sinn. „Við höfum alltaf
verið saman, bæði í áhugamálunum
og í rekstri fyrirtækisins,“ segir
Pétur. „Ég vann úti á mörkinni,
Svava sá um bókhaldið að mestu
og alla skrifstofuvinnu, lengi
vel við eldhúsborðið þar til við
fengum skrifstofu árið 2003. Ég
man einu sinni eftir því að hér
kom einhver skatteftirlitsmaður
til að skoða virðisaukaskattinn,
sá reikning vegna straujárns og
gerði athugasemd. Hann taldi
sig þar hafa fundið eitthvað til að
hanka okkur á en straujárnið var
sannarlega í eigu fyrirtækisins. Það
var notað við kantlímingar á hillur.
Það er ómetanlegt að hafa getað
verið í þessu saman. Jafnframt
okkar bókhaldi vann Svava við
skrifstofustörf og símavörslu
hér á staðnum, þannig að álagið
hefur oft verið töluvert. En nú
höfum við breytt til. Ég er orðinn
launamaður hjá strákunum, mæti
þegar ég nenni og Svava vinnur
hjá Landbúnaðarháskólanum
nokkra tíma í viku og smávegis
hjá fyrirtækinu. Okkur finnst gott
að þurfa ekki að hafa áhyggjur
af morgundeginum, hvað varðar
rekstur fyrirtækisins. Þurfa
ekki að hafa klár verkefni fyrir
mannskapinn eða hugsa fyrir því að
útvega þau og sem betur fer höfum
við aldrei þurft að segja upp manni,
verið með eindæmum heppin með
starfsfólk og yfirbygging verið lítil.
Það er ómetanlegt.“
Svava tekur undir orð Péturs
og segir að með góðri samvinnu
hafi þetta allt gengið upp. „Ég
verð að segja að ég er mjög ánægð
með að hafa lent í Borgarfirði og á
Hvanneyri. Hvergi annars staðar
hefði ég viljað búa. Við erum auðug,
eigum þrjú heilbrigð börn, tvo
drengi sem búa hér á Hvanneyri og
dóttur sem býr í Noregi. Jafnfram
eigum við orðið tengdabörn og
barnabörn. Ég held að með sanni
megi segja að við höfum lent á
réttum stað og verið á réttri hillu í
lífinu. Árin hafa því liðið hratt eins
og alltaf gerist þegar er gaman. Við
höfum borið gæfu til að gera vel,
það skiptir miklu máli.“
Gesti er fylgt til dyra. Eins og
í lífi þeirra hjóna hefur verið svo
skemmtilegt að tíminn hefur flogið
og kvöldhúmið læðst að, án þess
að nokkur tæki eftir. Fjörðurinn
er spegilsléttur og í fjarska blikar á
Snæfellsjökul þegar haldið er heim.
bgk
Svava er í efri röð til vinstri í hópi skólafélaga í Reykholti en þessi hópur var í
skólaráði.
Í góðum hópi kennara, skólastjóra og sérlegs aðstoðarmanns í
Húsmæðraskólanum á Varmalandi.
Pétur var snemma afar hændur að hestum. Hér er hann á Reyk, fola sem hann
hleypti oft á kappreiðum áður fyrr.
Pétur hóf sjálfstæðan atvinnurekstur árið 1977
sem varð að PJ byggingum árið 2003. hann segist
ávallt hafa verið heppinn með starfsfólk.
Þau segjast lánsöm í lífinu, Svava og Pétur, sem hér eru með börnum
sínum, tengdabörnum og barnabörnum.