Akureyri - 20.11.2014, Blaðsíða 20

20 43. tölublað 4. árgangur 20. nóvember 2014
Sígaunalífið og
ævintýraþráin, maður!
Hann ólst upp á bóndabænum Brekkubæ í fimm mínútna göngufæri frá þorpinu á Borgarfirði eystri. Fyrstu fimmtán árin
segir hann þegar hann minnist uppvaxtaráranna að aldrei, aldrei hafi borið ský fyrir sólu heldur hafi gleðin og hamingjan
ein verið við völd. Sagt hefur verið að reiður maður geti ekki sungið. Það er líka talað um syngjandi hamingju. Það virðist eiga
við um Magna Ásgeirsson og upphafið að löngum og farsælum tónlistarferli þessa kraftmikla tónlistarmanns. Hann hefur nú
árum saman búið á Akureyri og kann því vel.
„Ég söng alla barnæskuna út í eitt,
söng þegar ég labbaði heim úr skól-
anum, söng á traktornum 10 ára
gamall þegar maður var að tætla
með vasadiskóið á fullu þannig
að yfirgnæfði vélarhljóðið. Ég var
alltaf gargandi, það heyrðist í mér
langar leiðir.“
Þegar ég sem blaðamaður og
áhugamaður um manneskjur og
músík reyni að leita upphafsins
að tónlistargáfu viðmælanda míns
kemur á daginn í kaffispjalli okk-
ar í miðbæ Akureyrar að Magni
telur að náttúrufegurðin hafi þátt
í að móta hann sem einstakling
og væntanlega sem tónlistarmann
einnig. Í báðum ættum Magna er
iðandi músík. Hann lærði fyrst á
blokkflautu en á ekki stórbrotnar
minningar frá þeim tíma. 7-8 ára
gamall hóf Magni svo píanónám og
byrjaði skömmu síðar að pikka upp
fyrstu frasana á gítarinn. Teningun-
um var kastað þegar leið Magna lá í
Alþýðuskólann á Eiðum.
„Það var árum saman brjálæð-
islega mikið af hljómsveitum sem
komu frá Eiðum. Í skólanum voru
allar græjur, hljóðkerfi, magnarar,
trommusett og allt. Sjálfur kunni
ég nánast ekkert á hljóðfæri þegar
ég byrjaði fyrst í hljómsveitum en
smám saman fór manni fram,“ seg-
ir Magni og þakkar framsýnum
skólastjórnendum Eiða að nokkru
fyrir að hafa varðað götu hans sem
atvinnutónlistarmanns. Síðar ræðir
hann virðingarleysið sem skapandi
greinum er sumpart sýnt í samtím-
anum.
Mætti stundum fordómum
Við ræðum mismunandi tónlist-
arstefnur og hvaða tónlist Magni
hrífst helst af. Hann segist með
tímanum hafa lært að bera virðingu
fyrir ólíkum tegundum tónlistar þó
svo að óperur séu kannski ekki í
sérstöku uppáhaldi. Hver og einn
verði að fá að finna sinn tón og
fjölbreytileiki sé forsenda þess.
Hann nefnir að eftir að hann fór
að spila og syngja með Á móti sól
hafi hann fundið fyrir fordómum
sumra gagnvart því sem kallað var
„sveitaballapopp“. Hann bendir á að
ef hann hefði alist upp á mabikinu
í Breiðholtinu hefði hann eflaust
tengt hjarta sitt við aðra tegund
tónlistar en hefur orðið honum að
lifibrauði, annar vegar rokki, hins
vegar poppi. Hin hamingjusama
bernska hafi líka þýtt að hann
hafi lagt sig fram við að finna sig í
unglingaangistinni sem einkenndi
hans uppáhalds tegund tónlistar,
það hafi verið djúpt á „grunge-inu“,
þunglyndisangist a la Kurt Cobain.
„Það er mjög mikilvægt að
brjóta niður tónlistarfordóma, fólk
má vera alls konar. Tökum dæmi:
Strákarnir í Skálmöld eru í mörg-
um mismunandi hljómsveitum,
sumir í Ljótu Ljótu hálfvitunum
líka. Mér finnst það gullfallegt.
Tónlist snýst um tilfinningar manns
hverju sinni. Stundum er ég í stuði
fyrir hrátt rokk, stundum ballöðu,“
segir Magni og vísar þá til þeirr-
ar tónlistar sem hann sækir í að
kvöldi dags.
Á daginn kemur að Magni Ás-
geirsson hlustar ekki á neitt annað
en vinyl heima hjá sér. Ekki bara
vegna sándsins þó.
„Plötusafnið mitt er mjög skit-
sófreinískt, ýmist Bítlarnir eða
Slipknot. Það er eitthað við það að
setja vinylinn á, það krefst þess að
þú hlustir og einbeitir þér, þú þarft
að snúa plötunni við, hafa hug-
ann við hana, það verður athöfn
að hlusta á vinyl. Ég hlusta ekki á
Spotify, ég vil kaupa þá tónlist sem
ég fell fyrir og njóta hennar í botn.“
Tekinn við Tónræktinni
Ef undan eru skildir nokkrir vet-
ur þar sem Magni sótti tíma sem
barn í tónlistarskóla er hann sjálf-
menntaður og nánast ólæs á nót-
ur. Hann segist óska þess að hafa
menntað sig en e.t.v. er afrek hans
því meira að gegna nú ekki aðeins
framvarðarstöðu í íslenskum dæg-
urlagaheimi heldur starfar hann
einnig sem annar tveggja forráða-
manna Tónræktarinnar, einkarek-
ins tónlistarskóla á Akureyri.
Hvernig bar það til?
Björn Þórarinsson, Bassi, stofn-
aði þennan skóla en hefur nú sest í
helgan stein og ætlaði bara að loka
á eftir sér. Vegna fjölda áskorana
varð úr að við Brynleifur Hallsson,
Billi, leigðum húsnæðið af honum
og héldum áfram. Tónlistaskólarn-
ir eru hreinlega sprungnir og taka
ekki við öllum sem sækja um. Við
erum með um 80 nemendur og þar
af kenni ég svolítið, við erum fimm
kennarar. Svo erum við búin að
færa út kvíarnar og sendum starfs-
mann til Hríseyjar einu sinni í viku,
Magni Ásgeirsson söngvari átti svo hamingjuríku æsku að aldrei bar skugga á fyrstu fimmtán árin. Hann unir sér einnig vel á Akureyri og tekst nú á við nýtt og spennandi hlutverk í tónlistarkennslu.