Bæjarins besta - 16.12.2010, Blaðsíða 13

FIMMTUDAGUR 16. DESEMBER 2010 13
Fangaskilríkin: Þetta voru einu skilríkin sem Karl Magnús
hafði eftir að hann losnaði úr fangelsinu og fór á skilorð.
hendur fyrir aftan bak, leiddur
fram úr skilrúminu og látinn
standa fyrir framan alla sem voru
komnir í röðina við innritunar-
borðið. Ég var mjög stressaður
og hugsaði mikið um það sem
framundan væri. Hvar ég væri
staddur og hvað myndi nú gerast.
Í sömu mund kom starfsstúlkan
frá flugfélaginu til mín.
„Ég finn mjög mikið til með
þér,“ sagði hún og rétti mér bréf
til að þurrka af mér svitann. Þessi
orð hennar skiptu mig miklu máli
á þessum tíma þótt ég vissi að
þau hefðu enga þýðingu – ég
væri á leið í fangelsi. Hún talaði
ágæta ensku og ég bað hana að
spyrja lögreglumanninn hvort ég
mætti fara úr skyrtunni. Hún
gerði það en hann neitaði.
„Þú ferð ekkert að fara úr skyrt-
unni núna,“ sagði lögreglumað-
urinn þungur á brún. Ég hugsaði
með mér: Ok, á þetta allt eftir að
verða svona.
Um leið og efnin höfðu fundist
og myndir teknar því til sönnunar
var ég leiddur út úr flugstöðinni
í handjárnum. Lögreglumaður-
inn hélt á töskunni og gekk að
grænni og gamalli Volkswagen
Jettu-bifreið. Ég stóð við hlið
hans þegar hann opnaði bílinn
og sagði mér að setjast í aftur-
sætið.
Lögreglumaðurinn keyrði bíl-
inn en ungur strákur, starfsmaður
frá flugfélaginu, var í framsæt-
inu. Nokkrum mínútum eftir að
við lögðum af stað frá flugstöð-
inni byrjaði ég að hlæja óstjórn-
lega af geðshræringu.
„Hvað er í gangi eiginlega. Í
hverju er ég lentur?“ sagði ég
upphátt á íslensku og hló meira.
Lögreglumaðurinn og starfsmað-
urinn í framsætinu litu báðir á
mig áhyggjufullir á svip og héldu
örugglega að ég ætlaði mér að
reyna að flýja eða jafnvel ráðast
á þá í bílnum. Lögreglumaðurinn
bað starfsmann flugfélagsins að
segja eitthvað við mig á ensku
en ég skildi ekkert hvað hann var
að segja og horfði bara út um
að svona leikir hefðu engin áhrif.
„Jú heyrðu ég er með hann
hér,“ sagði ég um leið og ég
þóttist hafa fundið hann í einum
vasanum. Lögreglumaðurinn tók
lykilinn, opnaði töskuna og
byrjaði að róta í henni. Mér til
mikillar skelfingar sá ég að kók-
aínið var ekki kirfilega falið eins
og í fyrri ferðunum sem ég hafði
farið. Fötin lágu ofan á efninu
sem var undir kalkipappír í botn-
inum á töskunni. Þetta átti allt að
vera svo pottþétt – þessi síðasta
ferð sem ég fékk tilboð um að
fara nokkrum vikum áður.
Ég hafði áður flutt efni frá
Brasilíu og það gekk upp. Ég var
orðinn þreyttur á stanslausri
neyslu á kókaíni og öllu ruglinu
sem henni fylgdi. Ég var farinn
að einangra mig í neyslunni og
vildi bara vera einn þegar ég var
að nota. Ég var ekki í neinni
vinnu, hékk heima hjá mér og
spilaði tölvuleiki. Ég átti engin
áhugamál og mér fannst ég vera
einn í heiminum. Botninum var
náð og ég vildi reyna að spyrna
mér upp eins hratt og ég gæti.
Það ætlaði ég að gera með síðustu
ferðinni.
—————
Kókaínkílóin blöstu við brasi-
líska lögreglumanninum þar sem
hann rótaði í töskunni á bakher-
berginu á flugvellinum. Það var
ekki erfitt fyrir hann að finna
efnin og ég bölvaði þeim sem
pökkuðu efnunum í hljóði.
„Ég trúði þessu ekki. Andskot-
ans fáviti var ég að kíkja ekki í
töskuna áður en ég lagði af stað!
Gat þetta virkilega verið að ger-
ast?“ hugsaði ég með mér. Ég
hafði verið „böstaður“ og það
eina sem mér datt í hug var að
rétta fram hendurnar til merkis
um að ég væri sekur.
„Hvað varstu að hugsa?“
spurði lögreglumaðurinn og ég
bara hristi hausinn – sagði ekki
eitt einasta orð. Hugsaði með mér
að það væri best að hann lyki
bara handtökunni af – ég vildi
ekki standa þarna eins og hálfviti.
Ég var handjárnaður með
Itaí fangelsið að hluta: Á þessari mynd sést einn af
varðturnum fangelsisins. Þar eru ávallt vopnaðir verðir.
gluggann. Hugurinn flögraði
heim og erfiðar hugsanir tóku
völdin. Ég mun aldrei sjá fjöl-
skyldu mína aftur hugsaði ég.
Ég hallaði höfðinu að glugganum
og upp í hugann komu myndir af
fólkinu sem ég þekki. Þetta var
ótrúlega skrýtið – þetta var svona
eins og þegar gamalli átta milli-
metra kvikmynd er varpað á tjald
og það eru skemmdir í filmunni.
Þannig sá ég fólkið mitt hvað af
öðru; mömmu, afa og ömmu,
kærustuna, stjúpa og vini. Hvað
ætli fólk haldi? Hvað finnst því
um mig? Hvað segir það? Hvern-
ig verður talað um mig? Fer þetta
í blöðin?
—————
Eftir því sem bílferðin varð
lengri fór ég að velta því fyrir
mér hvort húsin og göturnar sem
ég sá þjóta framhjá yrðu það síð-
asta sem ég sæi af umheiminum
í langan tíma. Ég var í rauninni
ekkert hræddur við það en ég
hafði mestar áhyggjur af því hvað
mamma myndi segja og hvaða
álit hún hefði á mér núna. Ég
sem hafði alltaf verið fyrirmynd-
arunglingur. Mamma segir að ég
hafi aldrei lent í vandræðum á
unglingsárunum. Ég man ekki
eftir neinu sérstöku því líf mitt á
þessum árum snerist um íþróttir.
Ég prófaði að vísu að reykja síg-
arettur tólf ára gamall en það var
ekki fyrr en fimm árum síðar
sem ég byrjaði að reykja fyrir
alvöru og þá var ég farinn að
drekka áfengi.
Ég held ég hafi aldrei náð að
halda einbeitingu í því sem ég
tók mér fyrir hendur. Ég byrjaði
oft vel á ýmsum verkefnum en
þegar á leið dvínaði áhuginn
hratt.
Ég var átján ára þegar ég próf-
aði fyrst hass og mér fannst það
ekki gott. Stuttu síðar prófaði ég
að reykja maríjúana og ég fékk
sömu tilfinningu – mér fannst
þetta ekki gott og ég lét þetta því
alveg eiga sig á þessum tíma.
Lífið á þessum árum snerist um
íþróttir og ekki neitt annað.
Nú hafði ég verið handtekinn
og sat í bíldruslu á leið í fangelsi.
„Hvað hef ég gert við líf mitt?“
hugsaði ég með mér og starði út
um bílgluggann. Ég hafði ekki
notað kókaín þennan dag en mik-
ið rosalega langaði mig í eina
línu á þessari stundu – til að
reyna að hverfa frá þessu öllu.
Kalli í íbúðinni: Karl Magnús leigði íbúð í hafnarborginni Santos í Brasilíu
eftir að hann varð laus úr fangelsinu. Hér er hann að fara yfir dómsskjölin.