Franskir dagar - 01.07.2015, Blaðsíða 14

1-PðJAá.kip dð,gd,p ® [esjoMPS |pdj\9dis
Lambert jjölskyldan ásamt Birni Jónssyni ogAnnette Schaafhirt sajhverði.
af mismunandi þjóðerni kynntist og gat barið
framandi menningarheima augum.
A þessu landi er vatnið oftar en ekki heitt og
náttúran geysi víðáttumikil. Hið sama getur að
líta í augnaráði heimamanna sem órætt sveiflast
vítt og breitt, ófyrirsjáanlegt og ómótstæðilegt.
Flestir eru þeir hávaxnir og vörpulegir, lang-
oftast ógreiddir (það hlýtur að vera rokinu að
kenna) og svipbrigðalausir (allaveganna í rign-
ingunni). Jarðvegurinn getur verið allt frá kol-
svörtum sandi upp í skærrauðan leir og jafnvel
skjannahvítan kísil. Þannig hlýtur það að vera á
Mars. En mest urðum við samt hissa á að sjá stóra
landfláka græna að lit. Það er vegna þess að hér
leggja menn líka stund á kvikfjárrækt af miklum
móð. Ég hafði allan tímann verið að velta fyrir
mér sjósókn og fiskveiðum, en svo kom í ljós að
heimamenn leggja jafn mikla rækt við að yrkja
landið eins og að sækja sjóinn. Hér eru menn
afskaplega stoltir af fallegu fleyi og alls ekki að
ósekju því hér kunna menn til verka á því sviði.
En einnig eru menn stoltir af góðum reiðskjóta,
en okkur kom á óvart að þótt hrossin haldi yfir-
leitt hópinn í stóði, þá rákumst við stundum á
hross ein síns liðs fjarri alfaraleiðum.
Við tókum líka eftir að hér eru allir vel til fara,
kvenfólkið í fallegum kjólum á meðan karlpen-
ingurinn klæddist oft hinni glæsilegu íslensku
lopapeysu. Nú á tímum eru Islendingar tilbúnir
til þess að taka alls konar erlendum menningar-
straumum opum örmum, en þó stendur alls ekki
til að fara að fórna sinni eigin þúsund ára gamalli
nafnið aðskilur viðkomandi betur frá hópnum,
gerir hann einstakan og gerir þeirri persónu af
kynslóðinni á undan sem bar nafnið kleift að lifna
einhvern veginn við aftur. Það gerir líka auðveld-
ara að fylgjast með persónunum í sögunum sem
maður er að segja eða hlusta á.
En þegar öllu er á botninn hvolft, þá eru menn
hér meira og minna allir tengdir sömu fjölskyld-
unni, það þekkjast allir. Nei annars, þetta eru
höfðu myndast, sumir gerðust landkönnuðir á
meðan aðrir héldu kyrm fyrir heima og urðu jafn-
vel þingmenn. Sumir stóðu þétt saman á meðan
aðrir voru lausir í rásinni og höguðu seglum eftir
vindi. Slíkt hugarfar leiddi til drottnunar Dana
öldum saman, en þó kraumaði alltaf óforbetranleg
frelsisþrá undir niðri, sem eflaust var arfleifð frá
þjóðveldistímanum. Oft vissu menn hvað þeir
vildu og að hveiju skyldi stefnt en leiðin að mark-
Serge með fullbúið likanið á bryggjunnifyrirframan Franska spitalann. Mynd:Jóhanna Kristín Hauksdóttir Bjöm Jónsson og Serge Lambert.
eyjamenningu. Þeir trúa manni fyrir því að fátt sé
þeim kærara en blessað sauðféð, en taka þó fram
að það sé umtalsvert betra þegar það er komið
mátulega grillað á diskinn heldur en þegar það er
að flækjast fyrir bílnum á miðjum þjóðveginum.
Ekkert er Islendingum kærara en segja sögur,
frásagnir eftir eigin minni, sem oftar en ekki eru
flóknar fjölskyldusögur sem menn deila sín á milli.
En alltaf er það þó þannig að söguhetjan, hvort
sem það er piltur eða stúlka, er kynnt með skírnar-
nafni sínu sem fornafni föðurins er svo skeytt
aftan við. Er þetta gert vegna þess að skírnar-
14
kannski dálitlar ýkjur, en það breytir því þó ekki
að nánast allir eru afkomendur skipverja á lang-
skipum sem bar hér að landi fyrir rúmlega eitt
þúsund árum. Langflestir voru innflytjendurnir
af skandinavískum uppmna og það átti fyrir þeim
að liggja að varðveita hina fornu norrænu tungu.
Tungan er ljóðræn með sterkt hljómfall, en því
miður óskiljanleg. Þessir innflytjendur komu sér
fyrir hver á sínum staðnum en gerðu sér jafn-
framt ljóst að ef til vill þyrftu þeir að taka sig upp
aftur og leita nýrra heimkynna. En landnámið
lukkaðist og eigi leið á löngu áður en ættarveldi
miðinu var þyrnum stráð og kraftarnir dreifðust í
margar áttir. Oft leystust málin nánast af sjálfu
sér og „þetta reddast" varð að viðkvæði. Á vomm
dögum virðast Islendingar stundum léttúðugir en
þegar kemur að málum eins og að veija landhelg-
ina eða að refsa sínum göróttu bankamönnum, þá
eru þeir harðir í horn að taka. Þeir kunna jafnt
að meta Edith Piaf sem ópemaríur, sælkerarétti
sem höfúg vín, en þau þykja einna best sem eru
af frönskum uppruna.
En þegar kemur að því að gera sér dagamun og
halda hátíð, þá skunda allir út á götu í skrúð-