Tímarit Máls og menningar - 01.07.1939, Qupperneq 8

hægast niður á félagsmenn að greiða 5 krónur á ári, og byrja
greiðsluna nú. Okkur kæmi þó mjög vel, til þess að geta undir-
búið ritið sem mest strax, að þeir, sem efnaðri eru, legðu fram
allt gjaldið í ár eða helming þess. Því örari sem undirtektir
félagsmanna verða þegar í byrjun, því betur og fljótar getur
verkið gengið. Það er líka tilætlunin, þó ritið tilheyri allt árinu
1943, að láta tvö bindin a. m. k. koma út 1942 og prentun yrði
þá að hefjast að liausti 1941.
Félagsmenn geta gert riíið að glæsilegustu útgáfu á íslandi
með því að styrkja hana með frjálsu framlagi.
Auðvitað er geysilega mikið undir þvi komið, að þetta verk
verði sem allra vandaðast og glæsilegast og sem minnst þurfi
til þess að spara. Því meiri sómi væri það fyrir félagið í heild
og því skemmtilegri eign fyrir hvern félagsmann. Hinsvegar vit-
um við, að fjöldi félagsmanna hefur lítil peningaráð og munar
um hverja krónuna í útgjöldum. Við höfum þvi ekki viljað gera
ráð fyrir skreytingu úr hófi fram, heldur áætlað bókina hóf-
samlega að frágangi. Fái nú hins vegar ritið góðar undirtektir
og þyki mönnum hér um svo merkilegt stórvirki að ræða, að
þeir vilji verulega leggja að sér til þess að fá ritið sem glæsi-
legast i hendur, þá erum við sérstaklega þakklátir þeim félags-
mönnum, sem treysta sér til að styrkja útgáfuna umfram þær
lágmarksupphæðir, sem við setjum fram. Ef allmikill hluti fé-
lagsmanna greiddi til dæmis 10 krónur á ári i stað 5 króna,
þá yrði verulega ánægjulegt að vinna að þessu verki og gera
það sem fegurst að öllu leyti. Við munum láta útbúa sérstök
slcírteini lianda styrktarmönnum útgáfunnar. Verða skírteini þessi
afhent 1943, en menn geta strax greilt inn á þau og fengið þar
til útbúnar kvittanir.
Allur útreikningur á kostnaði við útgáfuna er miðaður við,
að félagsmenn verði 5000 og bækurnar prentaðar i 6000 eintök-
um. Ef félagsmannatalan verður enn hærri, er það vitanlega
hagnaður fyrir útgáfuna.
Ritið, sem fær nafnið Arfur fsléndinga, á að geta markað
tímamót í þekkingu þjóðarinnar á sjálfri sér.
Þó að jafnvel svo stórt verk, sem hér er um að ræða, geti
elcki tekið allt það með, sem æskilegt væri, er enginn vafi á,
að það getur ekki einungis bætt úr þörf liðandi stundar, heldur
markað tímamót í þekkingu þjóðarinnar á sjálfri sér.
Það, sem fyrst og fremst gerir okkur kleift að leysa þetta
46